29. பாலை

	நின்ற வேனில் உலந்த காந்தள்
	அழல் அவிர் நீள் இடை, நிழலிடம் பெறாஅது,
	ஈன்று கான் மடிந்த பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	மான்ற மாலை, வழங்குநர்ச் செகீஇய,
5	புலி பார்த்து உறையும் புல் அதர்ச் சிறு நெறி
	யாங்கு வல்லுநள்கொல்தானே-யான், 'தன்
	வனைந்து ஏந்து இள முலை நோவகொல்!' என
	நினைந்து, கைந்நெகிழ்ந்த அனைத்தற்குத் தான் தன்
	பேர் அமர் மழைக் கண் ஈரிய கலுழ,
10	வெய்ய உயிர்க்கும் சாயல்,
	மை ஈர் ஓதி, பெரு மடத்தகையே?	உரை

110. பாலை

	பிரசம் கலந்த வெண் சுவைத் தீம்பால்
	விரி கதிர்ப் பொற்கலத்து ஒரு கை ஏந்தி,
	புடைப்பின் சுற்றும் பூந் தலைச் சிறு கோல்,
	'உண்' என்று ஓக்குபு பிழைப்ப, தெண் நீர்
5	முத்து அரிப் பொற்சிலம்பு ஒலிப்பத் தத்துற்று,
	அரி நரைக் கூந்தற் செம் முது செவிலியர்
	பரி மெலிந்து ஒழிய, பந்தர் ஓடி,
	ஏவல் மறுக்கும் சிறு விளையாட்டி
	அறிவும் ஒழுக்கமும் யாண்டு உணர்ந்தனள்கொல்?
10	கொண்ட கொழுநன் குடி வறன் உற்றென,
	கொடுத்த தந்தை கொழுஞ் சோறு உள்ளாள்,
	ஒழுகு நீர் நுணங்கு அறல் போல,
	பொழுது மறுத்து உண்ணும் சிறு மதுகையளே!	உரை

143. பாலை

	ஐதே கம்ம யானே; ஒய்யென,
	தரு மணல் ஞெமிரிய திரு நகர் முற்றத்து,
	ஓரை ஆயமும் நொச்சியும் காண்தொறும்,
	நீர் வார் கண்ணேன் கலுழும் என்னினும்,
5	கிள்ளையும், 'கிளை' எனக் கூஉம்; இளையோள்
	வழு இலள் அம்ம, தானே; குழீஇ,
	அம்பல் மூதூர் அலர் வாய்ப் பெண்டிர்
	இன்னா இன் உரை கேட்ட சில் நாள்
	அறியேன் போல உயிரேன்;
10	'நறிய நாறும் நின் கதுப்பு' என்றேனே.	உரை

179. பாலை

	இல் எழு வயலை ஈற்று ஆ தின்றென,
	பந்து நிலத்து எறிந்து, பாவை நீக்கி,
	அவ் வயிறு அலைத்த என் செய் வினைக் குறுமகள்
	மான் அமர்ப்பன்ன மையல் நோக்கமொடு,
5	யானும் தாயும் மடுப்ப, தேனொடு
	தீம் பால் உண்ணாள் வீங்குவனள் விம்மி,
	நெருநலும் அனையள்மன்னே; இன்றே,
	மை அணற் காளை பொய் புகலாக,
	அருஞ் சுரம் இறந்தனள் என்ப-தன்
10	முருந்து ஏர் வெண் பல் முகிழ் நகை திறந்தே.	உரை

184. பாலை

	ஒரு மகள் உடையேன் மன்னே; அவளும்
	செரு மிகு மொய்ம்பின் கூர்வேற் காளையொடு
	பெரு மலை அருஞ் சுரம் நெருநல் சென்றனள்;
	'இனியே, தாங்கு நின் அவலம்' என்றிர்; அது மற்று
5	யாங்ஙனம் ஒல்லுமோ? அறிவுடையீரே!
	உள்ளின் உள்ளம் வேமே-உண்கண்
	மணி வாழ் பாவை நடை கற்றன்ன என்
	அணி இயற் குறுமகள் ஆடிய
	மணி ஏர் நொச்சியும் தெற்றியும் கண்டே.	உரை

234. குறிஞ்சி

	சான்றோர் வருந்திய வருத்தமும் நுமது
	வான் தோய்வு அன்ன குடிமையும் நோக்கித்
	திரு மணி வரன்றும் குன்றம் கொண்டு இவள்
	வரு முலை ஆகம் வழங்கினோ நன்றே
5	அஃது ஆன்று
	அடை பொருள் கருதுவிர் ஆயின் குடையொடு
	கழுமலம் தந்த நல் தேர்ச் செம்பியன்
	பங்குனி விழவின் உறந்தையொடு
	உள்ளி விழவின் வஞ்சியும் சிறிதே.	உரை

271. பாலை

	இரும் புனிற்று எருமைப் பெருஞ் செவிக் குழவி
	பைந் தாது எருவின் வைகு துயில் மடியும்
	செழுந் தண் மனையோடு எம் இவண் ஒழிய,
	செல் பெருங் காளை பொய்ம் மருண்டு, சேய் நாட்டுச்
5	சுவைக் காய் நெல்லிப் போக்கு அரும் பொங்கர்
	வீழ் கடைத் திரள் காய் ஒருங்குடன் தின்று,
	வீ சுனைச் சிறு நீர் குடியினள், கழிந்த
	குவளை உண்கண் என் மகள் ஓரன்ன,
	செய் போழ் வெட்டிய பொய்தல் ஆயம்,
10	மாலை விரி நிலவில் பெயர்பு புறங்காண்டற்கு,
	மா இருந் தாழி கவிப்ப,
	தா இன்று கழிக, எற் கொள்ளாக் கூற்றே.	உரை

279. பாலை

	வேம்பின் ஒண் பழம் முணைஇ, இருப்பைத்
	தேம் பால் செற்ற தீம் பழம் நசைஇ,
	வைகு பனி உழந்த வாவல், சினைதொறும்,
	நெய் தோய் திரியின் தண் சிதர் உறைப்ப,
5	நாட் சுரம் உழந்த வாள் கேழ் ஏற்றையொடு
	பொருத யானைப் புட் தாள் ஏய்ப்ப,
	பசிப் பிடி உதைத்த ஓமைச் செவ் வரை
	வெயில் காய் அமையத்து இமைக்கும் அத்தத்து,
	அதர் உழந்து அசையினகொல்லோ-ததர்வாய்ச்
10	சிலம்பு கழீஇய செல்வம்
	பிறருழைக் கழிந்த என் ஆயிழை அடியே?	உரை

293. பாலை

	மணிக் குரல் நொச்சித் தெரியல் சூடி,
	பலிக் கள் ஆர் கைப் பார் முது குயவன்
	இடு பலி நுவலும் அகன்தலை மன்றத்து,
	விழவுத் தலைக்கொண்ட பழ விறல் மூதூர்ப்
5	பூங் கண் ஆயம் காண்தொறும், எம்போல்,
	பெரு விதுப்புறுகமாதோ-எம் இற்
	பொம்மல் ஓதியைத் தன் மொழிக் கொளீஇ,
	கொண்டு உடன் போக வலித்த
	வன்கண் காளையை ஈன்ற தாயே.	உரை

305. பாலை

	வரி அணி பந்தும், வாடிய வயலையும்,
	மயில் அடி அன்ன மாக் குரல் நொச்சியும்,
	கடியுடை வியல் நகர் காண் வரத் தோன்ற,
	தமியே கண்ட தண்டலையும் தெறுவர,
5	நோய் ஆகின்றே-மகளை!-நின் தோழி,
	எரி சினம் தணிந்த இலை இல் அம் சினை
	வரிப் புறப் புறவின் புலம்பு கொள் தெள் விளி,
	உருப்பு அவிர் அமையத்து, அமர்ப்பனள் நோக்கி,
	இலங்கு இலை வெள் வேல் விடலையை
10	விலங்கு மலை ஆர் இடை நலியும்கொல் எனவே.	உரை