26. குறிஞ்சி

	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கை
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை இருந்த தோகை
	பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாடன்
	தகாஅன் போலத் தான் தீது மொழியினும்,
	தன் கண் கண்டது பொய்க்குவது அன்றே-
	தேக் கொக்கு அருந்தும் முள் எயிற்றுத்துவர் வாய்
	வரை ஆடு வன் பறழ்த் தந்தைக்
	கடுவனும் அறியும், அக் கொடியோனையே.	உரை

29. குறிஞ்சி

	நல் உரை இகந்து, புல் உரை தாஅய்,
	பெயல் நீர்க்கு ஏற்ற பசுங்கலம் போல
	உள்ளம் தாங்கா வெள்ளம் நீந்தி,
	அரிது அவாவுற்றனை-நெஞ்சே!-நன்றும்
	பெரிதால் அம்ம நின் பூசல், உயர் கோட்டு
	மகவுடை மந்தி போல
	அகன் உறத் தழீஇக் கேட்குநர்ப் பெறினே.	உரை

38. குறிஞ்சி

	கான மஞ்ஞை அறை ஈன் முட்டை
	வெயில் ஆடு முசுவின் குருளை உருட்டும்
	குன்ற நாடன் கேண்மை என்றும்
	நன்றுமன் வாழி-தோழி!-உண்கண்
	நீரொடு ஓராங்குத் தணப்ப,
	உள்ளாது ஆற்றல் வல்லுவோர்க்கே.	உரை

69. குறிஞ்சி

	கருங் கட் தாக் கலை பெரும் பிறிது உற்றென,
	கைம்மை உய்யாக் காமர் மந்தி
	கல்லா வன் பறழ் கிளைமுதல் சேர்த்தி,
	ஓங்கு வரை அடுக்கத்துப் பாய்ந்து உயிர் செகுக்கும்
	சாரல் நாட! நடு நாள்
	வாரல்; வாழியோ! வருந்துதும் யாமே!	உரை

90. குறிஞ்சி

	எற்றோ வாழி?-தோழி!-முற்றுபு
	கறி வளர் அடுக்கத்து இரவில் முழங்கிய
	மங்குல் மா மழை வீழ்ந்தென, பொங்கு மயிர்க்
	கலை தொட இழுக்கிய பூ நாறு பலவுக் கனி,
	வரை இழி அருவி உண்துறைத் தரூஉம்
	குன்ற நாடன் கேண்மை
	மென் தோள் சாய்த்தும் சால்பு ஈன்றன்றே.	உரை

121. குறிஞ்சி

	மெய்யே, வாழி?-தோழி-சாரல்
	மைப் பட்டன்ன மா முக முசுக்கலை
	ஆற்றப் பாயாத் தப்பல் ஏற்ற
	கோட்டொடு போகியாங்கு, நாடன்
	தான் குறி வாயாத் தப்பற்குத்
	தாம் பசந்தன, என் தட மென் தோளே.	உரை

153. குறிஞ்சி

	குன்றக் கூகை குழறினும், முன்றிற்
	பலவின் இருஞ் சினைக் கலை பாய்ந்து உகளினும்,
	அஞ்சும்மன்; அளித்து-என் நெஞ்சம்!-இனியே,
	ஆர் இருட் கங்குல் அவர்வயின்
	சாரல் நீள் இடைச் செலவு ஆனாதே.	உரை

249. குறிஞ்சி

	இன மயில் அகவும் மரம் பயில் கானத்து,
	நரை முக ஊகம் பார்ப்பொடு பனிப்ப,
	படு மழை பொழிந்த சாரல் அவர் நாட்டுக்
	குன்றம் நோக்கினென்-தோழி!-
	பண்டையற்றோ, கண்டிசின், நுதலே?	உரை

278. பாலை

	உறு வளி உளரிய அம் தளிர் மாஅத்து
	முறி கண்டன்ன மெல்லென் சீறடிச்
	சிறு பசும் பாவையும், எம்மும், உள்ளார்
	கொடியர் வாழி-தோழி!-கடுவன்
	ஊழுறு தீம் கனி உதிர்ப்ப, கீழ் இருந்து,
	ஏர்ப்பனஏர்ப்பன உண்ணும்
	பார்ப்புடை மந்திய மலை இறந்தோரே.	உரை

288. குறிஞ்சி

	கறி வளர் அடுக்கத்து ஆங்கண், முறி அருந்து
	குரங்கு ஒருங்கு இருக்கும் பெருங் கல் நாடன்
	இனியன்; ஆகலின், இனத்தின் இயன்ற
	இன்னாமையினும், இனிதோ-
	இனிது எனப்படூஉம் புத்தேள் நாடே?	உரை

373. குறிஞ்சி

	நிலம் புடைபெயரினும், நீர் திரிந்து பிறழினும்,
	இலங்கு திரைப் பெருங் கடற்கு எல்லை தோன்றினும்,
	வெவ் வாய்ப் பெண்டிர் கௌவை அஞ்சிக்
	கேடு எவன் உடைத்தோ-தோழி!-நீடு மயிர்க்
	கடும் பல் ஊகக் கறை விரல் ஏற்றை
	புடைத் தொடுபு உடையூப் பூ நாறு பலவுக்கனி
	காந்தள்அம் சிறுகுடிக் கமழும்
	ஓங்கு மலை நாடனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?	உரை