13. குறிஞ்சி

	எழாஅஆகலின், எழில் நலம் தொலைய
	அழாஅதீமோ, நொதுமலர் தலையே!-
	ஏனல் காவலர் மா வீழ்த்துப் பறித்த
	பகழி அன்ன சேயரி மழைக் கண்,
5	நல்ல பெருந் தோளோயே! கொல்லன்
	எறி பொன் பிதிரின் சிறு பல தாஅய்
	வேங்கை வீ உகும் ஓங்கு மலைக் கட்சி
	மயில் அறிபு அறியாமன்னோ;
	பயில் குரல் கவரும் பைம் புறக் கிளியே.	உரை

51. குறிஞ்சி

	யாங்குச் செய்வாம்கொல்-தோழி! ஓங்கு கழைக்
	காம்புடை விடர் அகம் சிலம்ப, பாம்பு உடன்று
	ஓங்கு வரை மிளிர ஆட்டி, வீங்கு செலல்
	கடுங் குரல் ஏறொடு கனை துளி தலைஇப்
5	பெயல் ஆனாதே, வானம்; பெயலொடு
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன வேலன் வந்தென,
	பின்னு விடு முச்சி அளிப்பு ஆனாதே;
	பெருந் தண் குளவி குழைத்த பா அடி,
	இருஞ் சேறு ஆடிய நுதல, கொல்களிறு
10	பேதை ஆசினி ஒசித்த
	வீ ததர் வேங்கைய மலை கிழவோற்கே?	உரை

57. குறிஞ்சி

	தடங்கோட்டு ஆமான், மடங்கல் மா நிரைக்
	குன்ற வேங்கைக் கன்றொடு வதிந்தென,
	துஞ்சு பதம் பெற்ற துய்த் தலை மந்தி
	கல்லென் சுற்றம் கை கவியாக் குறுகி,
5	வீங்கு சுரை ஞெமுங்க வாங்கி, தீம் பால்
	கல்லா வன் பறழ்க் கைந் நிறை பிழியும்
	மா மலை நாட! மருட்கை உடைத்தே-
	செங் கோல், கொடுங் குரல், சிறு தினை வியன் புனம்
	கொய் பதம் குறுகும்காலை, எம்
10	மை ஈர் ஓதி மாண் நலம் தொலைவே!	உரை

158. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்,
	யானோ காணேன்-அதுதான் கரந்தே,
	கல் அதர் மன்னும் கால் கொல்லும்மே;
	கனை இருள் மன்னும் கண் கொல்லும்மே-
5	விடர் முகைச் செறிந்த வெஞ் சின இரும் புலி
	புகர் முக வேழம் புலம்பத் தாக்கி,
	குருதி பருகிய கொழுங் கவுட் கய வாய்
	வேங்கை முதலொடு துடைக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன் வரூஉம் ஆறே.	உரை

202. பாலை

	புலி பொரச் சிவந்த புலால் அம் செங் கோட்டு
	ஒலி பல் முத்தம் ஆர்ப்ப, வலி சிறந்து,
	வன் சுவல் பராரை முருக்கி, கன்றொடு
	மடப் பிடி தழீஇய தடக் கை வேழம்,
5	தேன் செய் பெருங் கிளை இரிய, வேங்கைப்
	பொன் புரை கவளம் புறந்தருபு ஊட்டும்
	மா மலை விடரகம் கவைஇ, காண்வர,
	கண்டிசின்-வாழியோ, குறுமகள்!-நுந்தை,
	அறுமீன் பயந்த அறம் செய் திங்கள்
10	செல் சுடர் நெடுங் கொடி போல,
	பல் பூங் கோங்கம் அணிந்த காடே.	உரை

217. குறிஞ்சி

	இசை பட வாழ்பவர் செல்வம் போலக்
	காண் தொறும் பொலியும், கதழ் வாய் வேழம்,
	இருங் கேழ் வயப் புலி வெரீஇ, அயலது
	கருங் கால் வேங்கை ஊறுபட மறலி,
5	பெருஞ் சினம் தணியும் குன்றநாடன்
	நனி பெரிது இனியனாயினும், துனி படர்ந்து
	ஊடல் உறுவேன்-தோழி!-நீடு
	புலம்பு சேண் அகல நீக்கி,
	புலவி உணர்த்தல் வன்மையானே.	உரை

232. குறிஞ்சி

	சிறு கண் யானைப் பெருங் கை ஈர்-இனம்
	குளவித் தண் கயம் குழையத் தீண்டி,
	சோலை வாழை முணைஇ, அயலது
	வேரல் வேலிச் சிறுகுடி அலற,
5	செங் காற் பலவின் தீம் பழம் மிசையும்
	மா மலை நாட!-காமம் நல்கென
	வேண்டுதும்-வாழிய! எந்தை, வேங்கை
	வீ உக வரிந்த முன்றில்,
	கல் கெழு பாக்கத்து அல்கினை செலினே.	உரை

276. குறிஞ்சி

	'கோடு துவையா, கோள் வாய் நாயொடு
	காடு தேர்ந்து அசைஇய வய மான் வேட்டு
	வயவர் மகளிர்' என்றிஆயின்,
	குறவர் மகளிரேம்; குன்று கெழு கொடிச்சியேம்;
5	சேணோன் இழைத்த நெடுங் காற் கழுதில்
	கான மஞ்ஞை கட்சி சேக்கும்
	கல் அகத்தது எம் ஊரே; செல்லாது
	சேந்தனை, சென்மதி நீயே-பெரு மலை
	வாங்கு அமைப் பழுனிய நறவு உண்டு,
10	வேங்கை முன்றில் குரவையும் கண்டே.	உரை

313. குறிஞ்சி

	கருங் கால் வேங்கை நாள் உறு புதுப் பூ,
	பொன் செய் கம்மியன் கைவினை கடுப்ப,
	தகை வனப்புற்ற, கண்ணழி கட்டழித்து,
	ஒலி பல் கூந்தல் அணி பெறப் புனைஇ,
5	காண்டற் காதல் கைம்மிக கடீஇயாற்கு
	யாங்கு ஆகுவம்கொல்?-தோழி!-காந்தள்
	கமழ் குலை அவிழ்ந்த நயவருஞ் சாரல்
	கூதள நறும் பொழில் புலம்ப, ஊர்வயின்
	மீள்குவம் போலத் தோன்றும்-தோடு புலர்ந்து
10	அருவியின் ஒலித்தல் ஆனா,
	கொய்பதம் கொள்ளும், நாம் கூஉம் தினையே.	உரை

334. குறிஞ்சி

	கரு விரல் மந்திச் செம் முகப் பெருங் கிளை
	பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆடி,
	ஓங்கு கழை ஊசல் தூங்கி, வேங்கை
	வெற்பு அணி நறு வீ கற்சுனை உறைப்ப,
5	கலையொடு திளைக்கும் வரைஅக நாடன்-
	மாரி நின்ற ஆர் இருள் நடு நாள்,
	அருவி அடுக்கத்து, ஒரு வேல் ஏந்தி;
	மின்னு வசி விளக்கத்து வருமெனின்,
	என்னோ-தோழி!-நம் இன் உயிர் நிலையே?	உரை

362. பாலை

	வினை அமை பாவையின் இயலி, நுந்தை
	மனை வரை இறந்து வந்தனை; ஆயின்,
	தலை நாட்கு எதிரிய தண் பத எழிலி
	அணி மிகு கானத்து அகன் புறம் பரந்த
5	கடுஞ் செம்மூதாய் கண்டும், கொண்டும்,
	நீ விளையாடுக சிறிதே; யானே,
	மழ களிறு உரிஞ்சிய பராரை வேங்கை
	மணல் இடு மருங்கின் இரும் புறம் பொருந்தி,
	அமர் வரின், அஞ்சேன், பெயர்க்குவென்;
10	நுமர் வரின், மறைகுவென்-மாஅயோளே!	உரை

368. குறிஞ்சி

	பெரும் புனம் கவரும் சிறு கிளி ஓப்பி,
	கருங் கால் வேங்கை ஊசல் தூங்கி,
	கோடு ஏந்து அல்குல் தழை அணிந்து, நும்மொடு
	ஆடினம் வருதலின் இனியதும் உண்டோ?
5	நெறி படு கூழைக் கார் முதிர்பு இருந்த
	வெறி கமழ் கொண்ட நாற்றமும், சிறிய
	பசலை பாய்தரு நுதலும், நோக்கி,
	வறிது உகு நெஞ்சினள், பிறிது ஒன்று சுட்டி,
	வெய்ய உயிர்த்தனள் யாயே-
10	ஐய!-அஞ்சினம், அளியம் யாமே!	உரை

379. குறிஞ்சி

	புன் தலை மந்தி கல்லா வன் பறழ்
	குன்று உழை நண்ணிய முன்றில் போகாது,
	எரி அகைந்தன்ன வீ ததை இணர
	வேங்கைஅம் படு சினைப் பொருந்தி, கைய
5	தேம் பெய் தீம் பால் வௌவலின், கொடிச்சி
	எழுது எழில் சிதைய அழுத கண்ணே,
	தேர் வண் சோழர் குடந்தைவாயில்
	மாரி அம் கிடங்கின் ஈரிய மலர்ந்த,
	பெயல் உறு நீலம் போன்றன விரலே,
10	பாஅய் அவ் வயிறு அலைத்தலின், ஆனாது,
	ஆடு மழை தவழும் கோடு உயர் பொதியில்
	ஓங்கு இருஞ் சிலம்பில் பூத்த
	காந்தள்அம் கொழு முகை போன்றன, சிவந்தே.	உரை

383. குறிஞ்சி

	கல் அயற் கலித்த கருங் கால் வேங்கை
	அலங்கல்அம் தொடலை அன்ன குருளை
	வயப் புனிற்று இரும் பிணப் பசித்தென, வயப் புலி
	புகர் முகம் சிதையத் தாக்கி, களிறு அட்டு,
5	உரும் இசை உரறும், உட்குவரு நடு நாள்,
	அருளினை போலினும், அருளாய் அன்றே-
	கனை இருள் புதைத்த அஞ்சுவரும் இயவில்
	பாம்பு உடன்று இரிக்கும் உருமோடு,
	ஓங்கு வரை நாட! நீ வருதலானே.	உரை

389. குறிஞ்சி

	வேங்கையும் புலி ஈன்றன; அருவியும்
	தேம் படு நெடு வரை மணியின் மானும்;
	அன்னையும் அமர்ந்து நோக்கினளே, என்னையும்-
	களிற்று முகம் திறந்த கல்லா விழுத் தொடை
5	ஏவல் இளையரொடு மா வழிப்பட்டென,
	'சிறு கிளி முரணிய பெருங் குரல் ஏனல்
	காவல் நீ' என்றோளே; சேவலொடு
	சிலம்பின் போகிய சிதர் கால் வாரணம்
	முதைச் சுவல் கிளைத்த பூழி, மிகப் பல
10	நன் பொன் இமைக்கும் நாடனொடு
	அன்புறு காமம் அமைக நம் தொடர்பே.	உரை

396. குறிஞ்சி

	பெய்து போகு எழிலி வைகு மலை சேர,
	தேன் தூங்கு உயர் வரை அருவி ஆர்ப்ப,
	வேங்கை தந்த வெற்பு அணி நல் நாள்,
	பொன்னின் அன்ன பூஞ் சினை துழைஇ,
5	கமழ் தாது ஆடிய கவின் பெறு தோகை
	பாசறை மீமிசைக் கணம் கொள்பு, ஞாயிற்று
	உறு கதிர் இள வெயில் உண்ணும் நாடன்!
	நின் மார்பு அணங்கிய செல்லல் அரு நோய்
	யார்க்கு நொந்து உரைக்கோ யானே-பல் நாள்
10	காமர் நனி சொல் சொல்லி,
	ஏமம் என்று அருளாய், நீ மயங்கினையே?	உரை