2. பாலை

	அழுந்துபட வீழ்ந்த பெருந் தண் குன்றத்து,
	ஒலி வல் ஈந்தின் உலவைஅம் காட்டு,
	ஆறு செல் மாக்கள் சென்னி எறிந்த
	செம் மறுத் தலைய, நெய்த்தோர் வாய,
5	வல்லியப் பெருந் தலைக் குருளை, மாலை,
	மான் நோக்கு இண்டு இவர் ஈங்கைய சுரனே;
	வை எயிற்று ஐயள் மடந்தைமுன் உற்று
	எல்லிடை நீங்கும் இளையோன் உள்ளம்,
	காலொடு பட்ட மாரி
10	மால் வரை மிளிர்க்கும் உருமினும் கொடிதே!	உரை

19. நெய்தல்

	இறவுப் புறத்து அன்ன பிணர் படு தடவு முதல்
	சுறவுக் கோட்டன்ன முள் இலைத் தாழை,
	பெருங் களிற்று மருப்பின் அன்ன அரும்பு முதிர்பு,
	நல் மான் உழையின் வேறுபடத் தோன்றி,
5	விழவுக் களம் கமழும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இன மணி நெடுந் தேர் பாகன் இயக்க,
	செலீஇய சேறிஆயின், இவளே
	வருவை ஆகிய சில் நாள்
	வாழாளாதல் நற்கு அறிந்தனை சென்மே!	உரை

37. பாலை

	பிணங்கு அரில் வாடிய பழ விறல்நனந் தலை,
	உணங்குஊண் ஆயத்து ஓர் ஆன் தெள் மணி
	பைபய இசைக்கும் அத்தம், வை எயிற்று
	இவளொடும் செலினோ நன்றே; குவளை
5	நீர் சூழ் மா மலர் அன்ன கண் அழ,
	கலை ஒழி பிணையின் கலங்கி, மாறி
	அன்பிலிர் அகறிர் ஆயின், என் பரம்
	ஆகுவது அன்று, இவள் அவலம்-நாகத்து
	அணங்குடை அருந் தலை உடலி, வலன் ஏர்பு,
10	ஆர்கலி நல் ஏறு திரிதரும்
	கார் செய் மாலை வரூஉம் போழ்தே.	உரை

61. குறிஞ்சி

	கேளாய், எல்ல தோழி! அல்கல்
	வேணவா நலிய, வெய்ய உயிரா,
	ஏ மான் பிணையின் வருந்தினெனாக,
	துயர் மருங்கு அறிந்தனள் போல, அன்னை,
5	'துஞ்சாயோ, என் குறுமகள்?' என்றலின்,
	சொல் வெளிப்படாமை மெல்ல என் நெஞ்சில்,
	'படு மழை பொழிந்த பாறை மருங்கில்
	சிரல் வாய் உற்ற தளவின், பரல் அவல்,
	கான் கெழு நாடற் படர்ந்தோர்க்குக்
10	கண்ணும் படுமோ?' என்றிசின், யானே.	உரை

69. முல்லை

	பல் கதிர் மண்டிலம் பகல் செய்து ஆற்றி,
	சேய் உயர் பெரு வரைச் சென்று, அவண் மறைய,
	பறவை பார்ப்புவயின் அடைய, புறவில்
	மா எருத்து இரலை மடப் பிணை தழுவ,
5	முல்லை முகை வாய் திறப்ப, பல் வயின்
	தோன்றி தோன்றுபு புதல் விளக்கு உறாஅ,
	மதர்வை நல் ஆன் மாசு இல் தெண் மணி,
	கொடுங் கோல் கோவலர் குழலோடு ஒன்றி,
	ஐது வந்து இசைக்கும் அருள் இல் மாலை,
10	ஆள்வினைக்கு அகன்றோர் சென்ற நாட்டும்
	இனையவாகித் தோன்றின்,
	வினை வலித்து அமைதல் ஆற்றலர்மன்னே!	உரை

84. பாலை

	கண்ணும், தோளும், தண் நறுங்கதுப்பும்,
	திதலை அல்குலும் பல பாராட்டி,
	நெருநலும் இவணர் மன்னே! இன்றே,
	பெரு நீர் ஒப்பின் பேஎய் வெண் தேர்
5	மரன் இல் நீள் இடை மான் நசையுறூஉம்,
	சுடுமண் தசும்பின் மத்தம் தின்ற
	பிறவா வெண்ணெய் உருப்பு இடந்தன்ன
	உவர் எழு களரி ஓமை அம் காட்டு,
	வெயில் வீற்றிருந்த வெம்பு அலை அருஞ் சுரம்
10	ஏகுவர் என்ப, தாமே-தம்வயின்
	இரந்தோர் மாற்றல் ஆற்றா
	இல்லின் வாழ்க்கை வல்லாதோரே.	உரை

85. குறிஞ்சி

	ஆய் மலர் மழைக் கண் தெண் பனி உறைப்பவும்,
	வேய் மருள் பணைத் தோள் விறல் இழை நெகிழவும்,
	அம்பல் மூதூர் அரவம் ஆயினும்,
	குறு வரி இரும் புலி அஞ்சிக் குறு நடைக்
5	கன்றுடை வேழம் நின்று காத்து அல்கும்,
	ஆர் இருள் கடுகிய, அஞ்சு வரு சிறு நெறி
	வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்
	கானவன் எய்த முளவு மான் கொழுங் குறை,
	தேம் கமழ் கதுப்பின் கொடிச்சி, கிழங்கொடு
10	காந்தள்அம் சிறுகுடிப் பகுக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன், நின் நசையினானே!	உரை

111. நெய்தல்

	அத்த இருப்பைப் பூவின் அன்ன
	துய்த் தலை இறவொடு தொகை மீன் பெறீஇயர்,
	வரி வலைப் பரதவர் கரு வினைச் சிறாஅர்,
	மரல் மேற்கொண்டு மான் கணம் தகைமார்
5	வெந் திறல் இளையவர் வேட்டு எழுந்தாங்கு,
	திமில் மேற்கொண்டு, திரைச் சுரம் நீந்தி,
	வாள் வாய்ச் சுறவொடு வய மீன் கெண்டி,
	நிணம் பெய் தோணியர் இகு மணல் இழிதரும்
	பெருங் கழிப் பாக்கம் கல்லென
10	வருமே-தோழி!-கொண்கன் தேரே.	உரை

113. பாலை

	உழை அணந்து உண்ட இறை வாங்கு உயர்சினைப்
	புல் அரை இரத்திப் பொதிப் புறப் பசுங் காய்
	கல் சேர் சிறு நெறி மல்கத் தாஅம்
	பெருங் காடு இறந்தும், எய்த வந்தனவால்-
5	'அருஞ் செயல் பொருட் பிணி முன்னி, யாமே
	சேறும், மடந்தை!' என்றலின், தான் தன்
	நெய்தல் உண்கண் பைதல் கூர,
	பின் இருங் கூந்தலின் மறையினள், பெரிது அழிந்து,
	உதியன் மண்டிய ஒலி தலை ஞாட்பின்
10	இம்மென் பெருங் களத்து இயவர் ஊதும்
	ஆம்பல்அம் குழலின் ஏங்கி,
	கலங்கு அஞர் உறுவோள் புலம்பு கொள் நோக்கே!	உரை

119. குறிஞ்சி

	தினை உண் கேழல் இரிய, புனவன்
	சிறு பொறி மாட்டிய பெருங் கல் அடாஅர்,
	ஒண் கேழ் வயப் புலி படூஉம் நாடன்
	ஆர் தர வந்தனன் ஆயினும், படப்பை
5	இன் முசுப் பெருங் கலை நன் மேயல் ஆரும்
	பல் மலர்க் கான் யாற்று உம்பர், கருங் கலை
	கடும்பு ஆட்டு வருடையொடு தாவன உகளும்
	பெரு வரை நீழல் வருகுவன், குளவியொடு
	கூதளம் ததைந்த கண்ணியன்; யாவதும்
10	முயங்கல் பெறுகுவன் அல்லன்;
	புலவி கொளீஇயர், தன் மலையினும் பெரிதே.	உரை

121. முல்லை

	விதையர் கொன்ற முதையல் பூழி,
	இடு முறை நிரப்பிய ஈர் இலை வரகின்
	கவைக் கதிர் கறித்த காமர் மடப் பிணை,
	அரலை அம் காட்டு இரலையொடு, வதியும்
5	புறவிற்று அம்ம, நீ நயந்தோள் ஊரே:
	'எல்லி விட்டன்று, வேந்து' எனச் சொல்லுபு
	பரியல்; வாழ்க, நின் கண்ணி!-காண் வர
	விரி உளைப் பொலிந்த வீங்கு செலல் கலி மா
	வண் பரி தயங்க எழீஇ, தண் பெயற்
10	கான் யாற்று இகுமணற் கரை பிறக்கு ஒழிய,
	எல் விருந்து அயரும் மனைவி
	மெல் இறைப் பணைத் தோள் துயில் அமர்வோயே!	உரை

124. நெய்தல்

	ஒன்று இல் காலை அன்றில் போலப்
	புலம்பு கொண்டு உறையும் புன்கண் வாழ்க்கை
	யானும் ஆற்றேன்; அதுதானும் வந்தன்று-
	நீங்கல்; வாழியர்; ஐய!-ஈங்கை
5	முகை வீ அதிரல் மோட்டு மணல் எக்கர்,
	நவ்வி நோன் குளம்பு அழுந்தென, வெள்ளி
	உருக்குறு கொள்கலம் கடுப்ப, விருப்புறத்
	தெண் நீர்க் குமிழி இழிதரும்
	தண்ணீர் ததைஇ நின்ற பொழுதே.	உரை

242. முல்லை

	இலை இல பிடவம் ஈர் மலர் அரும்ப,
	புதல் இவர் தளவம் பூங் கொடி அவிழ,
	பொன் எனக் கொன்றை மலர, மணி எனப்
	பல் மலர் காயாங் குறுஞ் சினை கஞல,
5	கார் தொடங்கின்றே காலை; வல் விரைந்து
	செல்க-பாக!-நின் தேரே: உவக்காண்-
	கழிப் பெயர் களரில் போகிய மட மான்
	விழிக் கட் பேதையொடு இனன் இரிந்து ஓட,
	காமர் நெஞ்சமொடு அகலா,
10	தேடூஉ நின்ற இரலை ஏறே.	உரை

256. பாலை

	நீயே, பாடல் சான்ற பழி தபு சீறடி,
	அல்கு பெரு நலத்து, அமர்த்த கண்ணை;
	காடே, நிழல் கவின் இழந்த அழல் கவர் மரத்த,
	புலம்பு வீற்றிருந்து நலம் சிதைந்தனவே;
5	இந் நிலை தவிர்ந்தனம் செலவே: வைந் நுதிக்
	களவுடன் கமழ, பிடவுத் தளை அவிழ,
	கார் பெயல் செய்த காமர் காலை,
	மடப் பிணை தழீஇய மா எருத்து இரலை
	காழ் கொள் வேலத்து ஆழ் சினை பயந்த
10	கண் கவர் வரி நிழல் வதியும்
	தண் படு கானமும் தவிர்ந்தனம் செலவே.	உரை

265. குறிஞ்சி

	இறுகு புனம் மேய்ந்த அறு கோட்டு முற்றல்
	அள்ளல் ஆடிய புள்ளி வரிக் கலை
	வீளை அம்பின் வில்லோர் பெருமகன்,
	பூந் தோள் யாப்பின் மிஞிலி, காக்கும்
5	பாரத்து அன்ன-ஆர மார்பின்
	சிறு கோற் சென்னி ஆரேற்றன்ன-
	மாரி வண் மகிழ் ஓரி கொல்லிக்
	கலி மயில் கலாவத்து அன்ன, இவள்
	ஒலி மென் கூந்தல் நம் வயினானே.	உரை

274. பாலை

	நெடு வான் மின்னி, குறுந் துளி தலைஇ,
	படு மழை பொழிந்த பகுவாய்க் குன்றத்து,
	உழை படு மான் பிணை தீண்டலின், இழை மகள்
	பொன் செய் காசின், ஒண் பழம் தாஅம்
5	குமிழ் தலைமயங்கிய குறும் பல் அத்தம்,
	'எம்மொடு வருதியோ, பொம்மல் ஓதி?' எனக்
	கூறின்றும் உடையரோ மற்றே-வேறுபட்டு
	இரும் புலி வழங்கும் சோலை,
	பெருங் கல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே?	உரை

311. நெய்தல்

	பெயினே, விடு மான் உளையின் வெறுப்பத் தோன்றி,
	இருங் கதிர் நெல்லின் யாணரஃதே:
	வறப்பின், மா நீர் முண்டகம் தாஅய்ச் சேறு புலர்ந்து,
	இருங் கழிச் செறுவின் வெள் உப்பு விளையும்,
5	அழியா மரபின் நம் மூதூர் நன்றே-
	கொழு மீன் சுடு புகை மறுகினுள் மயங்கி,
	சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;
	ஒன்றே- தோழி!-நம் கானலது பழியே:
	கருங் கோட்டுப் புன்னை மலர்த் தாது அருந்தி,
10	இருங் களிப் பிரசம் ஊத, அவர்
	நெடுந் தேர் இன் ஒலி கேட்டலோ அரிதே.	உரை

334. குறிஞ்சி

	கரு விரல் மந்திச் செம் முகப் பெருங் கிளை
	பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆடி,
	ஓங்கு கழை ஊசல் தூங்கி, வேங்கை
	வெற்பு அணி நறு வீ கற்சுனை உறைப்ப,
5	கலையொடு திளைக்கும் வரைஅக நாடன்-
	மாரி நின்ற ஆர் இருள் நடு நாள்,
	அருவி அடுக்கத்து, ஒரு வேல் ஏந்தி;
	மின்னு வசி விளக்கத்து வருமெனின்,
	என்னோ-தோழி!-நம் இன் உயிர் நிலையே?	உரை