Primary tabs
23 சிறைவிடு காதை
[ மணிமேகலை சிறைவீடுசெய்த இராசமா தேவி
குறைகொண்டிரப்பச் சீலம்கொடுத்த பாட்டு ]
மன்னவன்
அருளால் வாசந் தவைஎனும்
நல்நெடுங்
கூந்தல் நரைமூ தாட்டி
அரசர்க்கு
ஆயினும் குமரற்கு ஆயினும்
திருநிலக்
கிழமைத் தேவியர்க்கு ஆயினும்
5
கட்டுரை
விரித்தும் கற்றவை பகர்ந்தும்
பட்டவை துடைக்கும்
பயங்கெழு மொழியினள்
இலங்குஅரி
நெடுங்கண் இராசமா தேவி
கலங்குஅஞர்
ஒழியக் கடிதுசென்று எய்தி
அழுதுஅடி வீழாது
ஆயிழை தன்னைத்
கொற்றம்
கொண்டு குடிபுறம் காத்தும்
செற்ற தெவ்வர்
தேஎம்தமது ஆக்கியும்
தருப்பையின் கிடத்தி வாளின் போழ்ந்து
செருப்புகல் மன்னர் செல்வுழிச் செல்கென
15
மூத்து விளிதல்இக்
குடிப்பிறந் தோர்க்கு
தன்மண் காத்தன்று
பிறர்மண் கொண்டன்று
என்எனப்
படுமோ நின்மகன் மடிந்தது!
மன்பதை
காக்கும் மன்னவன் தன்முன்
கையாற்று
உள்ளம் கரந்துஅகத்து அடக்கிப்
பொய்யாற்று
ஒழுக்கம் கொண்டுபுறம் மறைத்து
வஞ்சம்
செய்குவன் மணிமே கலையைஎன்று
அம்சில்
ஓதி அரசனுக்கு ஒருநாள்
25
பிறர்பின்
செல்லாப் பிக்குணிக் கோலத்து
அறிவு திரிந்தோன்
அரசுஇயல் தான்இலன்
கரும்புஉடைத்
தடக்கைக் காமன் கையற
அரும்பெறல்
இளமை பெரும்பிறிது ஆக்கும்
அறிவு தலைப்பட்ட
ஆயிழை தனக்குச்
சிறப்பின்
பாலார் மக்கள் அல்லார்
மறப்பின்
பாலார் மன்னர்க்கு என்பது
அறிந்தனை
ஆயின்இவ் ஆயிழை தன்னைச்
35
என்னோடு
இருப்பினும் இருக்கஇவ் இளங்கொடி
தன்ஓடு எடுப்பினும்
தகைக்குநர் இல்என்று
அங்குஅவள்
தனைக்கூஉய் அவள்தன் னோடு
அறிவு திரிந்துஇவ்
அகல்நகர் எல்லாம்
40
எறிதரு கோலம்யான்
செய்குவல் என்றே
மயல்பகை
ஊட்ட மறுபிறப்பு உணர்ந்தாள்
கல்லா இளைஞன்
ஒருவனைக் கூஉய்
வல்லாங்குச்
செய்து மணிமே கலைதன்
45
இணைவளர்
இளமுலை ஏந்துஎழில் ஆகத்துப்
புணர்குறி
செய்து பொருந்தினள் என்னும்
பான்மைக்
கட்டுரை பலர்க்குஉரை என்றே
ஆங்குஅவன்
சென்றுஅவ் ஆயிழை இருந்த
50
பாங்கில்
ஒருசிறைப் பாடுசென்று அணைதலும்,
தேவி வஞ்சம்
இதுஎனத் தெளிந்து
நாஇயல்
மந்திரம் நடுங்காது ஓதி
ஆண்மைக்
கோலத்து ஆயிழை இருப்பக்
காணம் பெற்றோன்
கடுந்துயர் எய்தி
55
அரசர் உரிமையில்
ஆடவர் அணுகார்
நிரயக்
கொடுமகள் நினைப்புஅறி யேன்என்று
மகனைநோய்
செய்தாளை வைப்பது என்என்று
உய்யா நோயின்
ஊண்ஒழிந் தனள்எனப்
60
பொய்ந்நோய்
காட்டிப் புழுக்குஅறை அடைப்ப
ஊண்ஒழி
மந்திரம் உடைமையின் அந்த
வாள்நுதல்
மேனி வருந்தாது இருப்ப,
ஐஎன விம்மி
ஆயிழை நடுங்கிச்
செய்தவத்
தாட்டியைச் சிறுமை செய்தேன்
65
என்மகற்கு
உற்ற இடுக்கண் பொறாது
நீல பதிதன்
வயிற்றில் தோன்றிய
ஏலம் கமழ்தார்
இராகுலன் தன்னை
அழல்கண்
நாகம் ஆர்உயிர் உண்ண
70
விழித்தல்
ஆற்றேன் என்உயிர் சுடுநாள்
யாங்குஇருந்து
அமுதனை இளங்கோன் தனக்குப்
பூங்கொடி
நல்லாய் பொருந்தாது செய்தனை
உடற்குஅழு
தனையோ உயிர்க்குஅழு தனையோ
உடற்குஅழு
தனையேல் உன்மகன் தன்னை
75
எடுத்துப்
புறங்காட்டு இட்டனர் யாரே
உயிர்க்குஅழு
தனையேல் உயிர்புகும் புக்கில்
செயப்பாட்டு
வினையால் தெரிந்துஉணர்வு அரியது
அவ்வுயிர்க்கு
அன்பினை ஆயின் ஆய்தொடி
80
மற்றுஉன்
மகனை மாபெருந் தேவி
செற்ற கள்வன்
செய்தது கேளாய்:
மடைக்கலம்
சிதைய வீழ்ந்த மடையனை
உடல்துணி
செய்துஆங்கு உருத்துஎழும் வல்வினை
நஞ்சுவிழி
அரவின் நல்உயிர் வாங்கி
யாங்குஅறிந்
தனையோ ஈங்குஇது நீஎனில்
பூங்கொடி
நல்லாய் புகுந்தது இதுஎன
மொய்ம்மலர்ப்
பூம்பொழில் புக்கது முதலாத்
தெய்வக்
கட்டுரை தெளிந்ததை ஈறா
மற்றும்
உரைசெயும் மணிமே கலைதான
மயல்பகை
ஊட்டினை மறுபிறப்பு உணர்ந்தேன்
அயர்ப்பது
செய்யா அறிவினேன் ஆயினேன்
கல்லாக்
கயவன் கார்இருள் தான்வர
95
நல்லாய்
ஆண்உரு நான்கொண்டு இருந்தேன்,
ஊண்ஒழி
மந்திரம் உடைமையின் அன்றோ
அந்தரம்
சேறலும் அயல்உருக் கோடலும்
சிந்தையின்
கொண்டிலேன் சென்ற பிறவியில்
100
காதலன் பயந்தோய்
கடுந்துயர் களைந்து
தையால்
உன்தன் தடுமாற்று அவலத்து
ஆள்பவர்
கலக்குற மயங்கிய நல்நாட்டுக்
105
காருக மடந்தை
கணவனும் கைவிட
ஈன்ற குழவியொடு
தான்வேறு ஆகி
மான்றுஓர்
திசைபோய் வரையாள் வாழ்வுழிப்
புதல்வன்
தன்னைஓர் புரிநூல் மார்பன்
பதியோர்
அறியாப் பான்மையின் வளர்க்க
110
ஆங்குஅப்
புதல்வன் அவள்திறம் அறியான்
நீர்நசை
வேட்கையின் நெடுங்கடம் உழலும்
சூல்முதிர்
மடமான் வயிறுகிழித்து ஓடக்
கான வேட்டுவன்
கடுங்கணை துரப்ப
115
மான்மறி
விழுந்தது கண்டு மனம்மயங்கிப்
பயிர்க்குரல்
கேட்டுஅதன் பான்மையன் ஆகி
உயிர்ப்பொடு
செங்கண் உகுத்த நீர்கண்டு
ஓட்டி எய்தோன்
ஓர்உயிர் துறந்ததும்
120
கடாஅ யானைமுன்
கள்கா முற்றோர்
விடாஅது
சென்றுஅதன் வெண்கோட்டு வீழ்வது
உண்ட கள்ளின்
உறுசெருக்கு ஆவது
பொய்யாற்று
ஒழுக்கம் பொருள்எனக் கொண்டோர்
களவுஏர் வாழ்க்கையர்
உறூஉம் கடுந்துயர்
மன்பேர்
உலகத்து வாழ்வோர்க்கு இங்குஇவை
130
கற்ற கல்வி
அன்றால் காரிகை
செற்றம்
செறுத்தோர் முற்ற உணர்ந்தோர்
மல்லல்மா
ஞாலத்து வாழ்வோர் என்போர்
அல்லல் மாக்கட்கு
இல்லது நிரப்புநர்
திருந்துஏர்
எல்வளை செல்உலகு அறிந்தோர்
135
வருந்தி வந்தோர்
அரும்பசி களைந்தோர்
துன்பம் அறுக்கும்
துணிபொருள் உணர்ந்தோர்
மன்பதைக்கு
எல்லாம் அன்புஒழி யார்என
ஞான நல்நீர்
நன்கனம் தெளித்துத்
தேன்ஆர்
ஓதி செவிமுதல் வார்த்து
140
மகன்துயர்
நெருப்பா மனம்விறகு ஆக
தேறுபடு சின்னீர்
போலத் தெளிந்து
மாறுகொண்டு
ஓரா மனத்தினன் ஆகி
ஆங்குஅவள்
தொழுதலும், ஆயிழை பொறாஅள்
145
தான்தொழுது
ஏத்தித் தகுதி செய்திலை
காதலன்
பயந்தோய் அன்றியும் காவலன்
சிறைவிடு காதை முற்றிற்று.