13. குறிஞ்சி

	எழாஅஆகலின், எழில் நலம் தொலைய
	அழாஅதீமோ, நொதுமலர் தலையே!-
	ஏனல் காவலர் மா வீழ்த்துப் பறித்த
	பகழி அன்ன சேயரி மழைக் கண்,
5	நல்ல பெருந் தோளோயே! கொல்லன்
	எறி பொன் பிதிரின் சிறு பல தாஅய்
	வேங்கை வீ உகும் ஓங்கு மலைக் கட்சி
	மயில் அறிபு அறியாமன்னோ;
	பயில் குரல் கவரும் பைம் புறக் கிளியே.	உரை

22. குறிஞ்சி

	கொடிச்சி காக்கும் அடுக்கற் பைந்தினை
	முந்து விளை பெருங் குரல் கொண்ட மந்தி
	கல்லாக் கடுவனொடு நல் வரை ஏறி,
	அங்கை நிறைய ஞெமிடிக் கொண்டு, தன்
5	திரை அணற் கொடுங் கவுள் நிறைய முக்கி,
	வான் பெயல் நனைந்த புறத்த, நோன்பியர்
	கை ஊண் இருக்கையின் தோன்றும் நாடன்
	வந்தனன்; வாழி-தோழி!-உலகம்
	கயம் கண் அற்ற பைது அறு காலை,
10	பீளொடு திரங்கிய நெல்லிற்கு
	நள்ளென் யாமத்து மழை பொழிந்தாங்கே.	உரை

25. குறிஞ்சி

	அவ் வளை வெரிநின் அரக்கு ஈர்த்தன்ன
	செவ் வரி இதழ சேண் நாறு பிடவின்
	நறுந் தாது ஆடிய தும்பி, பசுங் கேழ்ப்
	பொன் உரை கல்லின், நல் நிறம் பெறூஉம்
5	வள மலை நாடன் நெருநல் நம்மொடு
	கிளை மலி சிறு தினைக் கிளி கடிந்து அசைஇ,
	சொல்லிடம் பெறாஅன் பெயர்ந்தனன்; பெயர்ந்தது
	அல்லல் அன்று அது-காதல் அம் தோழி!-
	தாது உண் வேட்கையின் போது தெரிந்து ஊதா
10	வண்டு ஓரன்ன அவன் தண்டாக் காட்சி
	கண்டும், கழல் தொடி வலித்த என்
	பண்பு இல் செய்தி நினைப்பு ஆகின்றே!	உரை

57. குறிஞ்சி

	தடங்கோட்டு ஆமான், மடங்கல் மா நிரைக்
	குன்ற வேங்கைக் கன்றொடு வதிந்தென,
	துஞ்சு பதம் பெற்ற துய்த் தலை மந்தி
	கல்லென் சுற்றம் கை கவியாக் குறுகி,
5	வீங்கு சுரை ஞெமுங்க வாங்கி, தீம் பால்
	கல்லா வன் பறழ்க் கைந் நிறை பிழியும்
	மா மலை நாட! மருட்கை உடைத்தே-
	செங் கோல், கொடுங் குரல், சிறு தினை வியன் புனம்
	கொய் பதம் குறுகும்காலை, எம்
10	மை ஈர் ஓதி மாண் நலம் தொலைவே!	உரை

104. குறிஞ்சி

	பூம் பொறி உழுவைப் பேழ் வாய்ஏற்றை
	தேம் கமழ் சிலம்பின் களிற்றொடு பொரினே,
	துறுகல் மீமிசை, உறுகண் அஞ்சாக்
	குறக் குறுமாக்கள் புகற்சியின் எறிந்த
5	தொண்டகச் சிறு பறைப் பாணி அயலது
	பைந் தாள் செந்தினைப் படு கிளி ஓப்பும்
	ஆர் கலி வெற்பன் மார்பு நயந்து உறையும்
	யானே அன்றியும் உளர்கொல்-பானாள்,
	பாம்புடை விடர ஓங்கு மலை மிளிர,
10	உருமு சிவந்து எறியும் பொழுதொடு, பெரு நீர்
	போக்கு அற விலங்கிய சாரல்,
	நோக்கு அருஞ் சிறு நெறி நினையுமோரே?	உரை

108. குறிஞ்சி

	மலை அயற் கலித்த மை ஆர் ஏனல்
	துணையின் தீர்ந்த கடுங்கண் யானை
	அணையக் கண்ட அம் குடிக் குறவர்,
	கணையர், கிணையர், கை புனை கவணர்,
5	விளியர், புறக்குடி ஆர்க்கும் நாட!
	பழகிய பகையும் பிரிவு இன்னாதே;
	முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மடந்தை
	சுடர் புரை திரு நுதல் பசப்ப,
	தொடர்பு யாங்கு விட்டனை? நோகோ யானே!	உரை

119. குறிஞ்சி

	தினை உண் கேழல் இரிய, புனவன்
	சிறு பொறி மாட்டிய பெருங் கல் அடாஅர்,
	ஒண் கேழ் வயப் புலி படூஉம் நாடன்
	ஆர் தர வந்தனன் ஆயினும், படப்பை
5	இன் முசுப் பெருங் கலை நன் மேயல் ஆரும்
	பல் மலர்க் கான் யாற்று உம்பர், கருங் கலை
	கடும்பு ஆட்டு வருடையொடு தாவன உகளும்
	பெரு வரை நீழல் வருகுவன், குளவியொடு
	கூதளம் ததைந்த கண்ணியன்; யாவதும்
10	முயங்கல் பெறுகுவன் அல்லன்;
	புலவி கொளீஇயர், தன் மலையினும் பெரிதே.	உரை

122. குறிஞ்சி

	இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத
	கருங் கால் செந்தினை கடியுமுண்டென;
	கல்லக வரைப்பில் கான் கெழு சிறுகுடி
	மெல் அவல் மருங்கின் மௌவலும் அரும்பின;
5	'நரை உரும் உரறும் நாம நள் இருள்
	வரையக நாடன் வரூஉம் என்பது
	உண்டுகொல்? அன்றுகொல்? யாதுகொல் மற்று?' என
	நின்று, மதி வல் உள்ளமொடு மறைந்தவை ஆடி,
	அன்னையும் அமரா முகத்தினள்; நின்னொடு
10	நீயே சூழ்தல் வேண்டும்-
	பூ வேய் கண்ணி!-அது பொருந்துமாறே.	உரை

128. குறிஞ்சி

	'பகல் எரி சுடரின் மேனி சாயவும்,
	பாம்பு ஊர் மதியின் நுதல் ஒளி கரப்பவும்
	எனக்கு நீ உரையாயாயினை; நினக்கு யான்
	உயிர் பகுத்தன்ன மாண்பினேன் ஆகலின்,
5	அது கண்டிசினால் யானே' என்று, நனி
	அழுதல் ஆன்றிசின்-ஆயிழை!-ஒலி குரல்
	ஏனல் காவலினிடை உற்று ஒருவன்,
	கண்ணியன், கழலன், தாரன், தண்ணெனச்
	சிறு புறம் கவையினனாக, அதற்கொண்டு
10	அஃதே நினைந்த நெஞ்சமொடு
	இஃது ஆகின்று, யான் உற்ற நோயே.	உரை

134. குறிஞ்சி

	'இனிதின் இனிது தலைப்படும்' என்பது
	இதுகொல்?-வாழி, தோழி!-காதலர்
	வரு குறி செய்த வரையகச் சிறு தினைச்
	செவ் வாய்ப் பாசினம் கடீஇயர், 'கொடிச்சி!
5	அவ் வாய்த் தட்டையொடு அவணை ஆக!' என,
	ஏயள்மன் யாயும்; நுந்தை, 'வாழியர்,
	அம் மா மேனி நிரை தொடிக் குறுமகள்!
	செல்லாயோ; நின் முள் எயிறு உண்கு' என,
	மெல்லிய இனிய கூறலின், யான் அஃது
10	ஒல்லேன் போல உரையாடுவலே!	உரை

147. குறிஞ்சி

	யாங்கு ஆகுவமோ-'அணி நுதற் குறுமகள்!
	தேம் படு சாரற் சிறு தினைப் பெருங் குரல்
	செவ் வாய்ப் பைங் கிளி கவர, நீ மற்று
	எவ் வாய்ச் சென்றனை, அவண்?' எனக் கூறி,
5	அன்னை ஆனாள் கழற, முன் நின்று,
	'அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை நாடனை
	அறியலும் அறியேன்; காண்டலும் இலனே;
	வெதிர் புனை தட்டையேன் மலர் பூக் கொய்து,
	சுனை பாய்ந்து ஆடிற்றும் இலன்' என நினைவிலை
10	பொய்யல், அந்தோ! வாய்த்தனை? அது கேட்டு,
	தலை இறைஞ்சினளே அன்னை;
	செலவு ஒழிந்தனையால், அளியை நீ, புனத்தே?	உரை

194. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! கைம்மாறு
	யாது செய்வாங்கொல் நாமே-கய வாய்க்
	கன்றுடை மருங்கின் பிடி புணர்ந்து இயலும்,
	வலன் உயர் மருப்பின், நிலம் ஈர்த் தடக் கை,
5	அண்ணல் யானைக்கு அன்றியும், கல் மிசைத்
	தனி நிலை இதணம் புலம்பப் போகி,
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் ஒரு சிறை,
	குன்ற வெற்பனொடு நாம் விளையாட,
10	பெருங் குரல் கொள்ளாச் சிறு பசுங் கிளிக்கே?	உரை

209. குறிஞ்சி

	மலை இடம்படுத்துக் கோட்டிய கொல்லைத்
	தளி பதம் பெற்ற கான் உழு குறவர்
	சில வித்து அகல இட்டென, பல விளைந்து,
	இறங்குகுரல் பிறங்கிய ஏனல் உள்ளாள்,
5	மழலை அம் குறுமகள், மிழலைஅம் தீம் குரல்
	கிளியும் தாம் அறிபவ்வே; எனக்கே
	படும்கால் பையுள் தீரும்; படாஅது
	தவிரும்காலைஆயின், என்
	உயிரோடு எல்லாம் உடன் வாங்கும்மே!	உரை

213. குறிஞ்சி

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை நண்ணி,
	'கன்று கால்யாத்த மன்றப் பலவின்
	வேர்க் கொண்டு தூங்கும் கொழுஞ் சுளைப் பெரும் பழம்
	குழவிச் சேதா மாந்தி, அயலது
5	வேய் பயில் இறும்பின் ஆம் அறல் பருகும்
	பெருங் கல் வேலிச் சிறுகுடி யாது?' என,
	சொல்லவும் சொல்லீர்; ஆயின், கல்லென
	கருவி மா மழை வீழ்ந்தென, எழுந்த
	செங் கேழ் ஆடிய செழுங் குரற் சிறு தினைக்
10	கொய் புனம் காவலும் நுமதோ?-
	கோடு ஏந்து அல்குல், நீள் தோளீரே!	உரை

288. குறிஞ்சி

	அருவி ஆர்க்கும் அணங்குடை நெடுங் கோட்டு
	ஞாங்கர், இள வெயில் உணீஇய, ஓங்கு சினைப்
	பீலி மஞ்ஞை பெடையோடு ஆலும்
	குன்ற நாடன் பிரிவின் சென்று,
5	நல் நுதல் பரந்த பசலை கண்டு, அன்னை
	செம் முது பெண்டிரொடு நெல் முன் நிறீஇ,
	கட்டின் கேட்கும்ஆயின், வெற்பில்
	ஏனற் செந் தினைப் பால் ஆர் கொழுங் குரற்
	சிறு கிளி கடிகம் சென்றும், 'இந்
10	நெடு வேள் அணங்கிற்று' என்னும்கொல் அதுவே?	உரை

304. குறிஞ்சி

	வாரல் மென் தினைப் புலர்வுக் குரல் மாந்தி,
	சாரல் வரைய கிளைஉடன் குழீஇ,
	வளி எறி வயிரின் கிளி விளி பயிற்றும்
	நளி இருஞ் சிலம்பின் நல் மலை நாடன்
5	புணரின், புணருமார் எழிலே; பிரியின்,
	மணி மிடை பொன்னின் மாமை சாய, என்
	அணி நலம் சிதைக்குமார் பசலை; அதனால்,
	அசுணம் கொல்பவர் கை போல், நன்றும்,
	இன்பமும் துன்பமும் உடைத்தே,
10	தண் கமழ் நறுந் தார் விறலோன் மார்பே.	உரை

306. குறிஞ்சி

	தந்தை வித்திய மென் தினை பைபயச்
	சிறு கிளி கடிதல் பிறக்கு யாவணதோ-
	'குளிர் படு கையள் கொடிச்சி செல்க' என,
	நல்ல இனிய கூறி, மெல்லக்
5	கொயல் தொடங்கினரே கானவர்; கொடுங் குரல்
	சூற் பொறை இறுத்த கோல் தலை இருவி
	விழவு ஒழி வியன் களம் கடுப்பத் தெறுவர,
	பைதல் ஒரு நிலை காண வைகல்
	யாங்கு வருவதுகொல்லோ-தீம் சொல்
10	செறி தோட்டு எல் வளைக் குறுமகள்
	சிறு புனத்து அல்கிய பெரும் புற நிலையே?	உரை

317. குறிஞ்சி

	நீடு இருஞ் சிலம்பின் பிடியொடு புணர்ந்த
	பூம் பொறி ஒருத்தல் ஏந்து கை கடுப்ப,
	தோடு தலை வாங்கிய நீடு குரற் பைந் தினை,
	பவளச் செவ் வாய்ப் பைங் கிளி கவரும்
5	உயர் வரை நாட! நீ நயந்தோள் கேண்மை
	அன்னை அறிகுவள்ஆயின், பனி கலந்து
	என் ஆகுவகொல்தானே-எந்தை
	ஓங்கு வரைச் சாரல் தீம் சுனை ஆடி,
	ஆயமொடு குற்ற குவளை
10	மா இதழ் மா மலர் புரைஇய கண்ணே?	உரை

328. குறிஞ்சி

	கிழங்கு கீழ் வீழ்ந்து, தேன் மேல் தூங்கி,
	சிற்சில வித்திப் பற்பல விளைந்து,
	தினை கிளி கடியும் பெருங் கல் நாடன்
	பிறப்பு ஓரன்மை அறிந்தனம்: அதனால்,
5	அது இனி வாழி-தோழி!-ஒரு நாள்,
	சிறு பல் கருவித்து ஆகி, வலன் ஏர்பு,
	பெரும் பெயல் தலைக, புனனே!-இனியே,
	எண் பிழி நெய்யொடு வெண் கிழி வேண்டாது
	சாந்து தலைக்கொண்ட ஓங்கு பெருஞ் சாரல்,
10	விலங்கு மலை அடுக்கத்தானும்,
	கலம் பெறு விறலி ஆடும் இவ் ஊரே.	உரை

344. குறிஞ்சி

	அணி வரை மருங்கின் ஐது வளர்ந்திட்ட
	மணி ஏர் தோட்ட மை ஆர் ஏனல்
	இரும் பிடித் தடக் கையின் தடைஇய பெரும் புனம்
	காவல் கண்ணினம்ஆயின்-ஆயிழை!-
5	நம் நிலை இடை தெரிந்து உணரான், தன் மலை
	ஆரம் நீவிய அணி கிளர் ஆகம்
	சாரல் நீள் இடைச் சால வண்டு ஆர்ப்ப,
	செல்வன் செல்லும்கொல் தானே-உயர் வரைப்
	பெருங் கல் விடரகம் சிலம்ப, இரும் புலி
10	களிறு தொலைத்து உரறும் கடி இடி மழை செத்து,
	செந் தினை உணங்கல் தொகுக்கும்,
	இன் கல் யாணர்த் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

376. குறிஞ்சி

	முறஞ்செவி யானைத் தடக் கையின் தடைஇ
	இறைஞ்சிய குரல பைந் தாட் செந் தினை,
	வரையோன் வண்மை போல, பல உடன்
	கிளையோடு உண்ணும் வளைவாய்ப் பாசினம்!
5	குல்லை, குளவி, கூதளம், குவளை,
	இல்லமொடு மிடைந்த ஈர்ந் தண் கண்ணியன்,
	சுற்று அமை வில்லன், செயலைத் தோன்றும்
	நல் தார் மார்பன், காண்குறின், சிறிய
	நன்கு அவற்கு அறிய உரைமின்; பிற்றை
10	அணங்கும் அணங்கும் போலும்? அணங்கி,
	வறும் புனம் காவல் விடாமை
	அறிந்தனிர்அல்லிரோ, அறன் இல் யாயே?	உரை

389. குறிஞ்சி

	வேங்கையும் புலி ஈன்றன; அருவியும்
	தேம் படு நெடு வரை மணியின் மானும்;
	அன்னையும் அமர்ந்து நோக்கினளே, என்னையும்-
	களிற்று முகம் திறந்த கல்லா விழுத் தொடை
5	ஏவல் இளையரொடு மா வழிப்பட்டென,
	'சிறு கிளி முரணிய பெருங் குரல் ஏனல்
	காவல் நீ' என்றோளே; சேவலொடு
	சிலம்பின் போகிய சிதர் கால் வாரணம்
	முதைச் சுவல் கிளைத்த பூழி, மிகப் பல
10	நன் பொன் இமைக்கும் நாடனொடு
	அன்புறு காமம் அமைக நம் தொடர்பே.	உரை