8. மருதம்

	கழனி மாஅத்து விளைந்து உகு தீம் பழம்
	பழன வாளை கதூஉம் ஊரன்
	எம் இல் பெருமொழி கூறி, தம் இல்,
	கையும் காலும் தூக்கத் தூக்கும்
	ஆடிப் பாவை போல,
	மேவன செய்யும், தன் புதல்வன் தாய்க்கே.	உரை

9. நெய்தல்

	யாய் ஆகியளே மாஅயோளே-
	மடை மாண் செப்பில் தமிய வைகிய
	பெய்யாப் பூவின் மெய் சாயினளே;
	பாசடை நிவந்த கணைக் கால் நெய்தல்
	இன மீன் இருங் கழி ஓதம் மல்குதொறும்
	கயம் மூழ்கு மகளிர் கண்ணின் மானும்
	தண்ணம் துறைவன் கொடுமை
	நம் முன் நாணிக் கரப்பாடும்மே.	உரை

19. மருதம்

	எவ்வி இழந்த வறுமையர் பாணர்
	பூ இல் வறுந்தலை போலப் புல்லென்று
	இனைமதி வாழியர்-நெஞ்சே!-மனை மரத்து
	எல்லுறும் மௌவல் நாறும்
	பல் இருங் கூந்தல் யாரளோ நமக்கே?	உரை

31. மருதம்

	மள்ளர் குழீஇய விழவினானும்,
	மகளிர் தழீஇய துணங்கையானும்,
	யாண்டும் காணேன், மாண் தக்கோனை;
	யானும் ஓர் ஆடுகள மகளே; என் கைக்
	கோடு ஈர் இலங்கு வளை நெகிழ்த்த
	பீடு கெழு குரிசிலும், ஓர் ஆடுகள மகனே.	உரை

33. மருதம்

	அன்னாய்! இவன் ஓர் இள மாணாக்கன்;
	தன் ஊர் மன்றத்து என்னன்கொல்லோ?
	இரந்தூண் நிரம்பா மேனியொடு
	விருந்தின் ஊரும் பெருஞ் செம்மலனே.	உரை

34. மருதம்

	ஒறுப்ப ஓவலர், மறுப்பத் தேறலர்,
	தமியர் உறங்கும் கௌவை இன்றாய்,
	இனியது, கேட்டு இன்புறுக இவ் ஊரே!-
	முனாஅது, யானையங்குருகின் கானல்அம் பெருந்தோடு
	அட்ட மள்ளர் ஆர்ப்பு இசை வெரூஉம்
	குட்டுவன் மரந்தை அன்ன எம்
	குழை விளங்கு ஆய் நுதற் கிழவனும் அவனே.	உரை

35. மருதம்

	நாண் இல மன்ற, எம் கண்ணே-நாள் நேர்பு,
	சினைப் பசும்பாம்பின் சூல் முதிர்ப்பன்ன
	கனைத்த கரும்பின் கூம்பு பொதி அவிழ
	நுண் உறை அழிதுளி தலைஇய
	தண் வரல் வாடையும், பிரிந்திசினோர்க்கு அழலே.	உரை

45. மருதம்

	காலை எழுந்து, கடுந் தேர் பண்ணி,
	வால் இழை மகளிர்த் தழீஇய சென்ற
	மல்லல் ஊரன், 'எல்லினன் பெரிது' என,
	மறுவரும் சிறுவன் தாயே;
	தெறுவது அம்ம, இத் திணைப் பிறத்தல்லே.	உரை

46. மருதம்

	ஆம்பற் பூவின் சாம்பல் அன்ன
	கூம்பிய சிறகர் மனை உறை குரீஇ
	முன்றில் உணங்கல் மாந்தி, மன்றத்து
	எருவின் நுண் தாது குடைவன ஆடி,
	இல் இறைப் பள்ளித் தம் பிள்ளையொடு வதியும்
	புன்கண் மாலையும், புலம்பும்,
	இன்றுகொல்-தோழி!-அவர் சென்ற நாட்டே?	உரை

50. மருதம்

	ஐயவி அன்ன சிறு வீ ஞாழல்
	செவ்வி மருதின் செம்மலொடு தாஅய்த்
	துறை அணிந்தன்று, அவர் ஊரே; இறை இறந்து
	இலங்கு வளை நெகிழ, சாஅய்ப்
	புலம்பு அணிந்தன்று, அவர் மணந்த தோளே.	உரை

53. மருதம்

	எம் அணங்கினவே-மகிழ்ந! முன்றில்
	நனை முதிர் புன்கின் பூத் தாழ் வெண் மணல்,
	வேலன் புனைந்த வெறி அயர் களம்தொறும்
	செந் நெல் வான் பொரி சிதறி அன்ன,
	எக்கர் நண்ணிய எம் ஊர் வியன் துறை,
	நேர் இறை முன்கை பற்றி,
	சூரரமகளிரோடு உற்ற சூளே.	உரை

61. மருதம்

	தச்சன் செய்த சிறு மா வையம்,
	ஊர்ந்து இன்புறாஅர்ஆயினும், கையின்
	ஈர்த்து இன்புறூஉம் இளையோர் போல,
	உற்று இன்புறேஎம்ஆயினும், நற்றோர்ப்
	பொய்கை ஊரன் கேண்மை
	செய்து இன்புற்றனெம்; செறிந்தன வளையே.	உரை

75. மருதம்

	நீ கண்டனையோ? கண்டார்க் கேட்டனையோ?-
	ஒன்று தெளிய நசையினம்; மொழிமோ!
	வெண் கோட்டு யானை சோணை படியும்
	பொன் மலி பாடலி பெறீஇயர்!-
	யார்வாய்க் கேட்டனை, காதலர் வரவே?	உரை

80. மருதம்

	கூந்தல் ஆம்பல் முழு நெறி அடைச்சி,
	பெரும் புனல் வந்த இருந் துறை விரும்பி,
	யாம் அஃது அயர்கம் சேறும்; தான் அஃது
	அஞ்சுவது உடையளாயின், வெம் போர்
	நுகம் பட கடக்கும் பல் வேல் எழினி
	முனை ஆன் பெரு நிரை போல,
	கிளையொடு காக்க, தன் கொழுநன் மார்பே.	உரை

85. மருதம்

	யாரினும் இனியன்; பேர் அன்பினனே-
	உள்ளூர்க் குரீஇத் துள்ளுநடைச் சேவல்
	சூல் முதிர் பேடைக்கு ஈனில் இழைஇயர்,
	தேம் பொதிக் கொண்ட தீம் கழைக் கரும்பின்
	நாறா வெண் பூ கொழுதும்
	யாணர் ஊரன் பாணன் வாயே.	உரை

89. மருதம்

	பா அடி உரல பகுவாய் வள்ளை
	ஏதில் மாக்கள் நுவறலும் நுவல்ப;
	அழிவது எவன்கொல், இப் பேதை ஊர்க்கே?-
	பெரும் பூண் பொறையன் பேஎம் முதிர் கொல்லிக்
	கருங் கட் தெய்வம் குடவரை எழுதிய
	நல் இயல் பாவை அன்ன இம்
	மெல் இயல் குறுமகள் பாடினள் குறினே.	உரை

91. மருதம்

	அரில் பவர்ப் பிரம்பின் வரிப் புற விளை கனி
	குண்டு நீர் இலஞ்சிக் கெண்டை கதூஉம்
	தண் துறை ஊரன் பெண்டினை ஆயின்,
	பல ஆகுக, நின் நெஞ்சில் படரே!
	ஓவாது ஈயும் மாரி வண் கை,
	கடும் பகட்டு யானை, நெடுந் தேர், அஞ்சி
	கொன் முனை இரவு ஊர் போலச்
	சில ஆகுக, நீ துஞ்சும் நாளே!	உரை

93. மருதம்

	நல் நலம் தொலைய, நலம் மிகச் சாஅய்,
	இன் உயிர் கழியினும் உரையல்; அவர் நமக்கு
	அன்னையும் அத்தனும் அல்லரோ?
	புலவி அஃது எவனோ, அன்பிலங்கடையே?	உரை

107. மருதம்

	குவி இணர்த் தோன்றி ஒண் பூ அன்ன
	தொகு செந் நெற்றிக் கணம்கொள் சேவல்!-
	நள்ளிருள் யாமத்து இல் எலி பார்க்கும்
	பிள்ளை வெருகிற்கு அல்குஇரை ஆகி,
	கடு நவைப் படீஇயரோ, நீயே-நெடு நீர்
	யாணர் ஊரனொடு வதிந்த
	ஏம இன் துயில் எடுப்பியோயே!	உரை

113. மருதம்

	ஊர்க்கும் அணித்தே, பொய்கை; பொய்கைக்குச்
	சேய்த்தும் அன்றே, சிறு கான்யாறே:
	இரை தேர் வெண் குருகு அல்லது யாவதும்
	துன்னல் போகின்றால், பொழிலே; யாம் எம்
	கூழைக்கு எருமணம் கொணர்கம் சேறும்;
	ஆண்டும் வருகுவள் பெரும் பேதையே.	உரை

127. மருதம்

	குருகு கொளக் குளித்த கெண்டை அயலது
	உரு கெழு தாமரை வால் முகை வெரூஉம்
	கழனிஅம் படப்பை காஞ்சி ஊர!
	ஒரு நின் பாணன் பொய்யன் ஆக,
	உள்ள பாணர் எல்லாம்
	கள்வர் போல்வர், நீ அகன்றிசினோர்க்கே.	உரை

138. குறிஞ்சி

	கொன் ஊர் துஞ்சினும், யாம் துஞ்சலமே-
	எம் இல் அயலது ஏழில் உம்பர்,
	மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி
	அணி மிகு மென் கொம்பு ஊழ்த்த
	மணி மருள் பூவின் பாடு நனி கேட்டே.	உரை

139. மருதம்

	மனை உறை கோழி குறுங் கால் பேடை,
	வேலி வெருகினம் மாலை உற்றென,
	புகும் இடன் அறியாது தொகுபு உடன் குழீஇய
	பைதற் பிள்ளைக் கிளை பயிர்ந்தாஅங்கு
	இன்னாது இசைக்கும் அம்பலொடு
	வாரல், வாழியர்!-ஐய!-எம் தெருவே.	உரை

155. முல்லை

	முதைப் புனம் கொன்ற ஆர்கலி உழவர்
	விதைக் குறு வட்டி போதொடு பொதுளப்
	பொழுதோ தான் வந்தன்றே; 'மெழுகு ஆன்று
	ஊது உலைப் பெய்த பகுவாய்த் தெண் மணி
	மரம் பயில் இறும்பின் ஆர்ப்ப, சுரன் இழிபு,
	மாலை நனி விருந்து அயர்மார்
	தேர் வரும்' என்னும் உரை வாராதே.	உரை

157. மருதம்

	'குக்கூ' என்றது கோழி; அதன் எதிர்
	துட்கென்றன்று என் தூஉ நெஞ்சம்-
	தோள் தோய் காதலர்ப் பிரிக்கும்
	வாள் போல் வைகறை வந்தன்றால் எனவே.	உரை

164. மருதம்

	கணைக் கோட்டு வாளைக் கமஞ் சூல் மட நாகு
	துணர்த் தேக்கொக்கின் தீம் பழம் கதூஉம்
	தொன்று முதிர் வேளிர் குன்றூர்க் குணாது
	தண் பெரும் பௌவம் அணங்குக-தோழி!-
	மனையோள் மடமையின் புலக்கும்
	அனையேம் மகிழ்நற்கு யாம் ஆயினம் எனினே!	உரை

169. மருதம்

	சுரம் செல் யானைக் கல் உறு கோட்டின்
	தெற்றென இறீஇயரோ-ஐய! மற்று யாம்
	நும்மொடு நக்க வால் வெள் எயிறே:
	பாணர் பசுமீன் சொரிந்த மண்டை போல
	எமக்கும் பெரும் புலவு ஆகி,
	நும்மும் பெறேஎம், இறீஇயர் எம் உயிரே.	உரை

171. மருதம்

	காண் இனி வாழி-தோழி-யாணர்க்
	கடும்புனல் அடைகரை நெடுங் கயத்து இட்ட
	மீன் வலை மாப் பட்டாஅங்கு,
	இது மற்று-எவனோ, நொதுமலர் தலையே?	உரை

178. மருதம்

	அயிரை பரந்த அம் தண் பழனத்து
	ஏந்து எழில் மலர தூம்புடைத் திரள்கால்
	ஆம்பல் குறுநர் நீர் வேட்டாங்கு, இவள்
	இடை முலைக் கிடந்தும், நடுங்கல் ஆனீர்;
	தொழுது காண் பிறையின் தோன்றி, யாம் நுமக்கு
	அரியம் ஆகிய காலைப்
	பெரிய நோன்றனிர்; நோகோ யானே.	உரை

181. குறிஞ்சி

	இது மற்று எவனோ-தோழி!-துனியிடை
	இன்னர் என்னும் இன்னாக் கிளவி-
	இரு மருப்பு எருமை ஈன்றணிக் காரான்
	உழவன் யாத்த குழவியின் அகலாது,
	பாஅல் பைம் பயிர் ஆரும் ஊரன்
	திரு மனைப் பல் கடம் பூண்ட
	பெரு முது பெண்டிரேம் ஆகிய நமக்கே?	உரை

196. மருதம்

	வேம்பின் பைங் காய் என் தோழி தரினே,
	'தேம் பூங் கட்டி' என்றனிர்; இனியே,
	பாரி பறம்பில் பனிச் சுனைத் தெண்ணீர்
	தைஇத் திங்கள் தண்ணிய தரினும்,
	'வெய்ய உவர்க்கும்' என்றனிர்-
	ஐய!-அற்றால் அன்பின் பாலே.	உரை

202. மருதம்

	நோம், என் நெஞ்சே! நோம், என் நெஞ்சே!
	புன் புலத்து அமன்ற சிறியிலை நெருஞ்சிக்
	கட்கு இன் புது மலர் முட் பயந்தாஅங்கு,
	இனிய செய்த நம் காதலர்
	இன்னா செய்தல் நோம், என் நெஞ்சே!	உரை

203. மருதம்

	மலை இடையிட்ட நாட்டரும் அல்லர்;
	மரந்தலை தோன்றா ஊரரும் அல்லர்;
	கண்ணின் காண நண்ணுவழி இருந்தும்,
	கடவுள் நண்ணிய பாலோர் போல,
	ஒரீஇனன் ஒழுகும் என்னைக்குப்
	பரியலென்மன் யான், பண்டு ஒரு காலே.	உரை

231. மருதம்

	ஓர் ஊர் வாழினும் சேரி வாரார்;
	சேரி வரினும் ஆர முயங்கார்;
	ஏதிலாளர் சுடலை போலக்
	காணாக் கழிபமன்னே-நாண் அட்டு,
	நல் அறிவு இழந்த காமம்
	வில் உமிழ் கணையின் சென்று சேண் படவே.	உரை

238. மருதம்

	பாசவல் இடித்த கருங் காழ் உலக்கை
	ஆய் கதிர் நெல்லின் வரம்பு அணைத் துயிற்றி,
	ஒண் தொடி மகளிர் வண்டல் அயரும்
	தொண்டி அன்ன என் நலம் தந்து,
	கொண்டனை சென்மோ-மகிழ்ந!-நின் சூளே.	உரை

258. மருதம்

	வாரல் எம் சேரி; தாரல் நின் தாரே;
	அலராகின்றால்-பெரும!-காவிரிப்
	பலர் ஆடு பெருந் துறை மருதொடு பிணித்த
	ஏந்து கோட்டு யானைச் சேந்தன் தந்தை,
	அரியல்அம் புகவின் அம் கோட்டு வேட்டை
	நிரைய ஒள் வாள் இளையர் பெருமகன்,
	அழிசி ஆர்க்காடு அன்ன இவள்
	பழி தீர் மாண் நலம் தொலைவன கண்டே.	உரை

271. மருதம்

	அருவி அன்ன பரு உறை சிதறி
	யர்றுநிறை பகரும் நாடனைத் தேறி,
	உற்றதுமன்னும் ஒரு நாள்; மற்று-அது
	தவப் பல் நாள் தோள் மயங்கி,
	வௌவும் பண்பின் நோய் ஆகின்றே,	உரை

293. மருதம்

	கள்ளின் கேளிர் ஆர்த்திய, உள்ளூர்ப்
	பாளை தந்த பஞ்சிஅம் குறுங் காய்
	ஓங்கு இரும் பெண்ணை நுங்கொடு பெயரும்
	ஆதி அருமன் மூதூர் அன்ன,
	அய வெள்ளாம்பல் அம் பகை நெறித் தழை
	தித்திக் குறங்கின் ஊழ் மாறு அலைப்ப,
	வருமே சேயிழை, அந்தில்
	கொழுநற் காணிய; அளியேன் யானே!	உரை

295. நெய்தல்

	உடுத்தும், தொடுத்தும், பூண்டும், செரீஇயும்,
	தழை அணிப் பொலிந்த ஆயமொடு துவன்றி,
	விழவொடு வருதி, நீயே; இஃதோ
	ஓர் ஆன் வல்சிச் சீர் இல் வாழ்க்கை
	பெரு நலக் குறுமகள் வந்தென,
	இனி விழவு ஆயிற்று என்னும், இவ் ஊரே.	உரை

305. மருதம்

	கண் தர வந்த காம ஒள் எரி
	என்பு உற நலியினும், அவரொடு பேணிச்
	சென்று, நாம் முயங்கற்கு அருங் காட்சியமே
	வந்து அஞர் களைதலை அவர் ஆற்றலரே;
	உய்த்தனர் விடாஅர் பிரித்து இடை களையார்
	குப்பைக் கோழித் தனிப் போர் போல,
	விளிவாங்கு விளியின் அல்லது,
	களைவோர் இலை-யான் உற்ற நோயே.	உரை

309. மருதம்

	கைவினை மாக்கள் தம் செய் வினை முடிமார்,
	சுரும்பு உண மலர்ந்த வாசம் கீழ்ப்பட,
	நீடிய வரம்பின் வாடிய விடினும்,
	'கொடியோர் நிலம் பெயர்ந்து உறைவேம்' என்னாது'
	பெயர்த்தும் கடிந்த செறுவில் பூக்கும்
	நின் ஊர் நெய்தல் அனையேம்-பெரும!-
	நீ எமக்கு இன்னாதன பல செய்யினும்,
	நின் இன்று அமைதல் வல்லாமாறே.	உரை

330. மருதம்

	நலத்தகைப் புலைத்தி பசை தோய்த்து எடுத்துத்
	தலைப் புடைப் போக்கித் தண் கயத்து இட்ட
	நீரின் பிரியாப் பரூஉத் திரி கடுக்கும்
	பேர் இலைப் பகன்றைப் பொதி அவிழ் வான் பூ
	இன் கடுங் கள்ளின் மணம் இல கமழும்
	புன்கண் மாலையும், புலம்பும்,
	இன்றுகொல்-தோழி!-அவர் சென்ற நாட்டே?	உரை

354. மருதம்

	நீர் நீடு ஆடின் கண்ணும் சிவக்கும்;
	ஆர்ந்தோர் வாயில் தேனும் புளிக்கும்;
	தணந்தனைஆயின், எம் இல் உய்த்துக் கொடுமோ-
	அம் தண் பொய்கை எந்தை எம் ஊர்க்
	கடும் பாம்பு வழங்கும் தெருவில்
	நடுங்கு அஞர் எவ்வம் களைந்த எம்மே?	உரை

359. மருதம்

	கண்டிசின்-பாண!-பண்பு உடைத்து அம்ம:
	மாலை விரிந்த பசு வெண் நிலவின்
	குறுங் காற் கட்டில் நறும் பூஞ் சேக்கை,
	பள்ளி யானையின் உயிர்த்தனன் நசைஇ,
	புதல்வற் தழீஇயினன் விறலவன்;
	புதல்வன் தாய் அவன் புறம் கவைஇயினளே.	உரை

364. மருதம்

	அரில் பவர்ப் பிரம்பின் வரி புற நீர்நாய்
	வாளை நாள் இரை பெறூஉம் ஊரன்
	பொன் கோல் அவிர் தொடித் தற் கெழு தகுவி
	எற் புறங்கூறும் என்ப; தெற்றென
	வணங்கு இறைப் பணைத் தோள் எல் வளை மகளிர்
	துணங்கை நாளும் வந்தன அவ் வரைக்
	கண் பொர, மற்று அதன்கண் அவர்
	மணம் கொளற்கு இவரும் மள்ளர் போரே.	உரை

367. மருதம்

	கொடியோர் நல்கார்ஆயினும், யாழ நின்
	தொடி விளங்கு இறைய தோள் கவின் பெறீஇயர்,
	உவக்காண்-தோழி!-அவ் வந்திசினே-
	தொய்யல் மா மழை தொடங்கலின், அவர் நாட்டுப்
	பூசல் ஆயம் புகன்று இழி அருவி
	மண்ணுறு மணியின் தோன்றும்
	தண் நறுந் துறுகல் ஓங்கிய மலையே.	உரை

368. மருதம்

	மெல்லியலோயே! மெல்லியலோயே!
	நல் நாண் நீத்த பழி தீர் மாமை
	வன்பின் ஆற்றுதல் அல்லது, செப்பின்,
	சொல்ல கிற்றா மெல்லியலோயே!
	சிறியரும் பெரியரும் வாழும் ஊர்க்கே,
	நாள் இடைப் படாஅ நளி நீர் நீத்தத்து
	இடிகரைப் பெரு மரம் போல,
	தீது இல் நிலைமை முயங்குகம் பலவே.	உரை

370. முல்லை

	பொய்கை ஆம்பல் அணி நிறக் கொழு முகை
	வண்டு வாய் திறக்கும் தண் துறை ஊரனொடு
	இருப்பின், இரு மருங்கினமே; கிடப்பின்,
	வில்லக விரலின் பொருந்தி; அவன்
	நல் அகம் சேரின், ஒரு மருங்கினமே.	உரை

384. மருதம்

	உழுந்துடை கழுந்தின் கரும்புடைப் பணைத் தோள்,
	நெடும் பல் கூந்தல், குறுந்தொடி, மகளிர்
	நலன் உண்டு துறத்தி ஆயின்,
	மிக நன்று அம்ம-மகிழ்ந!-நின் சூளே.	உரை

393. மருதம்

	மயங்கு மலர்க் கோதை குழைய மகிழ்நன்
	முயங்கிய நாள் தவச் சிலவே அலரே,
	கூகைக் கோழி வாகைப் பறந்தலைப்
	பசும் பூட் பாண்டியன் வினை வல் அதிகன்
	களிறொடு பட்ட ஞான்றை,
	ஒளிறு வாட் கொங்கர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே	உரை

399. மருதம்

	ஊர் உண் கேணி உண்துறைத் தொக்க
	பாசி அற்றே பசலை-காதலர்
	தொடுவுழித் தொடுவுழி நீங்கி,
	விடுவுழி விடுவுழிப் பரத்தலானே.	உரை