29. பாலை

	நின்ற வேனில் உலந்த காந்தள்
	அழல் அவிர் நீள் இடை, நிழலிடம் பெறாஅது,
	ஈன்று கான் மடிந்த பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	மான்ற மாலை, வழங்குநர்ச் செகீஇய,
5	புலி பார்த்து உறையும் புல் அதர்ச் சிறு நெறி
	யாங்கு வல்லுநள்கொல்தானே-யான், 'தன்
	வனைந்து ஏந்து இள முலை நோவகொல்!' என
	நினைந்து, கைந்நெகிழ்ந்த அனைத்தற்குத் தான் தன்
	பேர் அமர் மழைக் கண் ஈரிய கலுழ,
10	வெய்ய உயிர்க்கும் சாயல்,
	மை ஈர் ஓதி, பெரு மடத்தகையே?	உரை

36. குறிஞ்சி

	குறுங் கை இரும் புலிக் கோள் வல்ஏற்றை,
	பூ நுதல் இரும் பிடி புலம்ப, தாக்கி,
	தாழ் நீர் நனந் தலைப் பெரு களிறு அடூஉம்
	கல்லக வெற்பன் சொல்லின் தேறி,
5	யாம் எம் நலன் இழந்தனமே; யாமத்து,
	அலர் வாய்ப் பெண்டிர் அம்பலொடு ஒன்றி,
	புரை இல் தீ மொழி பயிற்றிய உரை எடுத்து,
	ஆனாக் கௌவைத்துஆக,
	தான் என் இழந்தது, இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

39. குறிஞ்சி

	சொல்லின் சொல் எதிர்கொள்ளாய், யாழ நின்
	திருமுகம் இறைஞ்சி நாணுதி கதுமென;
	காமம் கைம்மிகின் தாங்குதல் எளிதோ?
	கொடுங் கேழ் இரும் புறம் நடுங்கக் குத்திப்
5	புலி விளையாடிய புலவு நாறு வேழத்தின்
	தலை மருப்பு ஏய்ப்ப, கடை மணி சிவந்த நின்
	கண்ணே கதவ? அல்ல; நண்ணார்
	அரண் தலை மதிலராகவும், முரசு கொண்டு,
	ஓம்பு அரண் கடந்த அடு போர்ச் செழியன்
10	பெரும் பெயர்க் கூடல் அன்ன நின்
	கரும்புடைத் தோளும் உடையவால் அணங்கே.	உரை

47. குறிஞ்சி

	பெருங் களிறு உழுவை அட்டென, இரும் பிடி
	உயங்குபிணி வருத்தமொடு இயங்கல் செல்லாது,
	நெய்தற் பாசடை புரையும் அம் செவிப்
	பைதல்அம் குழவி தழீஇ, ஒய்யென
5	அரும் புண் உறுநரின் வருந்தி வைகும்
	கானக நாடற்கு, 'இது என' யான் அது
	கூறின் எவனோ-தோழி! வேறு உணர்ந்து,
	அணங்கு அறி கழங்கின் கோட்டம் காட்டி,
	வெறி என உணர்ந்த உள்ளமொடு மறி அறுத்து,
10	அன்னை அயரும் முருகு நின்
	பொன் நேர் பசலைக்கு உதவாமாறே?	உரை

65. குறிஞ்சி

	அமுதம் உண்க, நம் அயல் இலாட்டி!-
	கிடங்கில் அன்ன இட்டுக் கரைக் கான் யாற்றுக்
	கலங்கும் பாசி நீர் அலைக் கலாவ,
	ஒளிறு வெள் அருவி ஒண் துறை மடுத்து,
5	புலியொடு பொருத புண் கூர் யானை
	நற் கோடு நயந்த அன்பு இல் கானவர்
	விற் சுழிப்பட்ட நாமப் பூசல்
	உருமிடைக் கடி இடி கரையும்
	பெரு மலை நாடனை 'வரூஉம்' என்றோளே.	உரை

85. குறிஞ்சி

	ஆய் மலர் மழைக் கண் தெண் பனி உறைப்பவும்,
	வேய் மருள் பணைத் தோள் விறல் இழை நெகிழவும்,
	அம்பல் மூதூர் அரவம் ஆயினும்,
	குறு வரி இரும் புலி அஞ்சிக் குறு நடைக்
5	கன்றுடை வேழம் நின்று காத்து அல்கும்,
	ஆர் இருள் கடுகிய, அஞ்சு வரு சிறு நெறி
	வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்
	கானவன் எய்த முளவு மான் கொழுங் குறை,
	தேம் கமழ் கதுப்பின் கொடிச்சி, கிழங்கொடு
10	காந்தள்அம் சிறுகுடிப் பகுக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன், நின் நசையினானே!	உரை

104. குறிஞ்சி

	பூம் பொறி உழுவைப் பேழ் வாய்ஏற்றை
	தேம் கமழ் சிலம்பின் களிற்றொடு பொரினே,
	துறுகல் மீமிசை, உறுகண் அஞ்சாக்
	குறக் குறுமாக்கள் புகற்சியின் எறிந்த
5	தொண்டகச் சிறு பறைப் பாணி அயலது
	பைந் தாள் செந்தினைப் படு கிளி ஓப்பும்
	ஆர் கலி வெற்பன் மார்பு நயந்து உறையும்
	யானே அன்றியும் உளர்கொல்-பானாள்,
	பாம்புடை விடர ஓங்கு மலை மிளிர,
10	உருமு சிவந்து எறியும் பொழுதொடு, பெரு நீர்
	போக்கு அற விலங்கிய சாரல்,
	நோக்கு அருஞ் சிறு நெறி நினையுமோரே?	உரை

107. பாலை

	உள்ளுதொறும் நகுவேன்-தோழி!-வள்உகிர்ப்
	பிடி பிளந்திட்ட நார் இல் வெண் கோட்டுக்
	கொடிறு போல் காய வால் இணர்ப் பாலை,
	செல் வளி தூக்கலின், இலை தீர் நெற்றம்
5	கல் இழி அருவியின் ஒல்லென ஒலிக்கும்,
	புல் இலை ஓமைய, புலி வழங்கு அத்தம்
	சென்ற காதலர்வழி வழிப்பட்ட
	நெஞ்சே நல்வினைப்பாற்றே; ஈண்டு ஒழிந்து,
	ஆனாக் கௌவை மலைந்த
10	யானே, தோழி! நோய்ப்பாலேனே.	உரை

119. குறிஞ்சி

	தினை உண் கேழல் இரிய, புனவன்
	சிறு பொறி மாட்டிய பெருங் கல் அடாஅர்,
	ஒண் கேழ் வயப் புலி படூஉம் நாடன்
	ஆர் தர வந்தனன் ஆயினும், படப்பை
5	இன் முசுப் பெருங் கலை நன் மேயல் ஆரும்
	பல் மலர்க் கான் யாற்று உம்பர், கருங் கலை
	கடும்பு ஆட்டு வருடையொடு தாவன உகளும்
	பெரு வரை நீழல் வருகுவன், குளவியொடு
	கூதளம் ததைந்த கண்ணியன்; யாவதும்
10	முயங்கல் பெறுகுவன் அல்லன்;
	புலவி கொளீஇயர், தன் மலையினும் பெரிதே.	உரை

144. குறிஞ்சி

	பெருங் களிறு உழுவை தாக்கலின், இரும் பிடி
	கருவி மா மழையின் அரவம் அஞ்சுபு,
	போது ஏர் உண் கண் கலுழவும், ஏதில்
	பேதை நெஞ்சம் கவலை கவற்ற
5	ஈங்கு ஆகின்றால்-தோழி!-பகுவாய்ப்
	பிணவுப் புலி வழங்கும் அணங்கு அருங் கவலை,
	அவிர் அறல் ஒழுகும் விரை செலல் கான் யாற்றுக்
	கரை அருங் குட்டம் தமியர் நீந்தி,
	விரவு மலர் பொறித்த தோளர்
10	இரவின் வருதல் அறியாதேற்கே.	உரை

148. பாலை

	வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,
	'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்
	தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,
	நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,
5	செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,
	வாங்கு சிலை மறவர் வீங்கு நிலை அஞ்சாது,
	கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்
	இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,
	செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை
10	உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்
	அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;
	வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!	உரை

151. குறிஞ்சி

	நல் நுதல் பசப்பினும், பெருந் தோள் நெகிழினும்,
	கொல் முரண் இரும் புலி அரும் புழைத் தாக்கிச்
	செம் மறுக் கொண்ட வெண் கோட்டு யானை
	கல் மிசை அருவியின் கழூஉஞ் சாரல்
5	வாரற்கதில்ல-தோழி!-கடுவன்,
	முறி ஆர் பெருங் கிளை அறிதல் அஞ்சி,
	கறி வளர் அடுக்கத்து, களவினில் புணர்ந்த
	செம் முக மந்தி செய்குறி, கருங் கால்
	பொன் இணர் வேங்கைப் பூஞ் சினைச் செலீஇயர்,
10
	புன் தலைப் பாறு மயிர் திருத்தும்
	குன்ற நாடன் இரவினானே!	உரை

154. குறிஞ்சி

	கானமும் கம்மென்றன்றே; வானமும்
	வரை கிழிப்பன்ன மை இருள் பரப்பி,
	பல் குரல் எழிலி பாடு ஓவாதே;
	மஞ்சு தவழ் இறும்பில் களிறு வலம் படுத்த
5	வெஞ் சின உழுவைப் பேழ் வாய் ஏற்றை
	அஞ்சுதக உரறும்; ஓசை கேளாது
	துஞ்சுதியோ-இல, தூவிலாட்டி!-
	பேர் அஞர் பொருத புகர் படு நெஞ்சம்
	நீர் அடு நெருப்பின் தணிய, இன்று அவர்
10	வாரார் ஆயினோ நன்றே; சாரல்
	விலங்கு மலை ஆர் ஆறு உள்ளுதொறும்,
	நிலம் பரந்து ஒழுகும், என் நிறை இல் நெஞ்சே?	உரை

158. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்,
	யானோ காணேன்-அதுதான் கரந்தே,
	கல் அதர் மன்னும் கால் கொல்லும்மே;
	கனை இருள் மன்னும் கண் கொல்லும்மே-
5	விடர் முகைச் செறிந்த வெஞ் சின இரும் புலி
	புகர் முக வேழம் புலம்பத் தாக்கி,
	குருதி பருகிய கொழுங் கவுட் கய வாய்
	வேங்கை முதலொடு துடைக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன் வரூஉம் ஆறே.	உரை

174. பாலை

	'கற்றை ஈந்தின் முற்றுக் குலை அன்ன
	ஆள் இல் அத்தத் தாள் அம் போந்தைக்
	கோளுடை நெடுஞ் சினை ஆண் குரல் விளிப்பின்,
	புலி எதிர் வழங்கும் வளி வழங்கு ஆர் இடைச்
5	சென்ற காதலர் வந்து, இனிது முயங்கி,
	பிரியாது ஒரு வழி உறையினும், பெரிது அழிந்து
	உயங்கினை, மடந்தை!' என்றி-தோழி!-
	அற்றும் ஆகும், அஃது அறியாதோர்க்கே;
	வீழாக் கொள்கை வீழ்ந்த கொண்டி
10	மல்லல் மார்பு மடுத்தனன்
	புல்லு மற்று எவனோ அன்பு இலங்கடையே?	உரை

192. குறிஞ்சி

	'குருதி வேட்கை உரு கெழு வய மான்
	வலி மிகு முன்பின் மழ களிறு பார்க்கும்
	மரம் பயில் சோலை மலிய, பூழியர்
	உருவத் துருவின், நாள் மேயல் ஆரும்
5	மாரி எண்கின் மலைச் சுர நீள் இடை,
	நீ நயந்து வருதல் எவன்?' எனப் பல புலந்து,
	அழுதனை உறையும் அம் மா அரிவை!
	பயம் கெழு பலவின் கொல்லிக் குட வரைப்
	பூதம் புணர்த்த புதிது இயல் பாவை
10	விரி கதிர் இள வெயில் தோன்றி அன்ன, நின்
	ஆய் நலம் உள்ளி வரின், எமக்கு
	ஏமம் ஆகும், மலைமுதல் ஆறே.	உரை

202. பாலை

	புலி பொரச் சிவந்த புலால் அம் செங் கோட்டு
	ஒலி பல் முத்தம் ஆர்ப்ப, வலி சிறந்து,
	வன் சுவல் பராரை முருக்கி, கன்றொடு
	மடப் பிடி தழீஇய தடக் கை வேழம்,
5	தேன் செய் பெருங் கிளை இரிய, வேங்கைப்
	பொன் புரை கவளம் புறந்தருபு ஊட்டும்
	மா மலை விடரகம் கவைஇ, காண்வர,
	கண்டிசின்-வாழியோ, குறுமகள்!-நுந்தை,
	அறுமீன் பயந்த அறம் செய் திங்கள்
10	செல் சுடர் நெடுங் கொடி போல,
	பல் பூங் கோங்கம் அணிந்த காடே.	உரை

205. பாலை

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,
	ஆளி நன் மான், வேட்டு எழு கோள் உகிர்ப்
	பூம் பொறி உழுவை தொலைச்சிய, வைந் நுதி
	ஏந்து வெண் கோட்டு, வயக் களிறு இழுக்கும்
5	துன் அருங் கானம் என்னாய், நீயே
	குவளை உண்கண் இவள் ஈண்டு ஒழிய,
	ஆள்வினைக்கு அகறிஆயின், இன்றொடு
	போயின்றுகொல்லோ தானே-படப்பைக்
	கொடு முள் ஈங்கை நெடு மா அம் தளிர்
10	நீர் மலி கதழ் பெயல் தலைஇய
	ஆய் நிறம் புரையும் இவள் மாமைக் கவினே!	உரை

217. குறிஞ்சி

	இசை பட வாழ்பவர் செல்வம் போலக்
	காண் தொறும் பொலியும், கதழ் வாய் வேழம்,
	இருங் கேழ் வயப் புலி வெரீஇ, அயலது
	கருங் கால் வேங்கை ஊறுபட மறலி,
5	பெருஞ் சினம் தணியும் குன்றநாடன்
	நனி பெரிது இனியனாயினும், துனி படர்ந்து
	ஊடல் உறுவேன்-தோழி!-நீடு
	புலம்பு சேண் அகல நீக்கி,
	புலவி உணர்த்தல் வன்மையானே.	உரை

255. குறிஞ்சி

	கழுது கால் கிளர ஊர் மடிந்தன்றே;
	உரு கெழு மரபின் குறிஞ்சி பாடி,
	கடியுடை வியல் நகர்க் கானவர் துஞ்சார்;
	வயக் களிறு பொருத வாள் வரி உழுவை
5	கல் முகைச் சிலம்பில் குழுமும்; அன்னோ!-
	மென் தோள் நெகிழ்ந்து நாம் வருந்தினும், இன்று அவர்
	வாரார்ஆயினோ நன்றுமன்தில்ல-
	உயர் வரை அடுக்கத்து ஒளிறுபு மின்னிப்
	பெயல் கால்மயங்கிய பொழுது கழி பானாள்,
10	திருமணி அரவுத் தேர்ந்து உழல,
	உருமுச் சிவந்து எறியும் ஓங்கு வரை ஆறே!	உரை

322. குறிஞ்சி

	ஆங்கனம் தணிகுவதுஆயின், யாங்கும்
	இதனின் கொடியது பிறிது ஒன்று இல்லை;
	வாய்கொல் வாழி-தோழி! வேய் உயர்ந்து,
	எறிந்து செறித்தன்ன பிணங்கு அரில் விடர் முகை,
5	ஊன் தின் பிணவின் உயங்கு பசி களைஇயர்,
	ஆள் இயங்கு அரும் புழை ஒற்றி, வாள் வரிக்
	கடுங் கண் வயப் புலி ஒடுங்கும் நாடன்
	தண் கமழ் வியல் மார்பு உரிதினின் பெறாது,
	நல் நுதல் பசந்த படர் மலி அரு நோய்
10	அணங்கு என உணரக் கூறி, வேலன்
	இன் இயம் கறங்கப் பாடி,
	பல் மலர் சிதறிப் பரவுறு பலிக்கே.	உரை

323. நெய்தல்

	ஓங்கித் தோன்றும், தீம் கள் பெண்ணை
	நடுவணதுவேதெய்ய-மடவரல்
	ஆயமும் யானும் அறியாது அவணம்
	ஆய நட்பின் மாண் நலம் ஒழிந்து, நின்
5	கிளைமை கொண்ட வளை ஆர் முன்கை
	நல்லோள் தந்தை சிறுகுடிப் பாக்கம்:
	புலி வரிபு எக்கர்ப் புன்னை உதிர்த்த
	மலி தாது ஊதும் தேனோடு ஒன்றி,
	வண்டு இமிர் இன் இசை கறங்க, திண் தேர்த்
10	தெரி மணி கேட்டலும் அரிதே;
	வரும் ஆறு ஈது; அவண் மறவாதீமே.	உரை

332. குறிஞ்சி

	இகுளை தோழி! இஃது என் எனப்படுமோ-
	'குவளை குறுநர் நீர் வேட்டாங்கு,
	நாளும்நாள் உடன் கவவவும், தோளே
	தொல் நிலை வழீஇய நின் தொடி' எனப் பல் மாண்
5	உரைத்தல் ஆன்றிசின், நீயே: விடர் முகை,
	ஈன் பிணவு ஒடுக்கிய இருங் கேழ் வயப் புலி
	இரை நசைஇப் பரிக்கும் மலைமுதல் சிறு நெறி,
	தலைநாள் அன்ன பேணலன், பல நாள்,
	ஆர் இருள் வருதல் காண்பேற்கு,
10	யாங்கு ஆகும்மே, இலங்கு இழை செறிப்பே?	உரை

333. பாலை

நள்ளென் யாமத்து, உள்ளுதொறும் படுமே.

	மழை தொழில் உலந்து, மா விசும்பு உகந்தென,
	கழை கவின் அழிந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறிப்
	பரல் அவல் ஊறல் சிறு நீர் மருங்கின்,
	பூ நுதல் யானையொடு புலி பொருது உண்ணும்
5	சுரன் இறந்து, அரிய என்னார், உரன் அழிந்து,
	உள் மலி நெஞ்சமொடு வண்மை வேண்டி,
	அரும் பொருட்கு அகன்ற காதலர் முயக்கு எதிர்ந்து,
	திருந்திழைப் பணைத் தோள் பெறுநர் போலும்;
	நீங்குகமாதோ நின் அவலம்-ஓங்குமிசை,
10	உயர் புகழ் நல் இல் ஒண் சுவர்ப் பொருந்தி
	நயவரு குரல பல்லி,
	உரை

336. குறிஞ்சி

	பிணர்ச் சுவற் பன்றி தோல்முலைப் பிணவொடு
	கணைக் கால் ஏனல் கைம்மிகக் கவர்தலின்,
	கல் அதர் அரும் புழை அல்கி, கானவன்,
	வில்லின் தந்த வெண் கோட்டு ஏற்றை,
5	புனை இருங் கதுப்பின் மனையோள் கெண்டி,
	குடி முறை பகுக்கும் நெடு மலை நாட!
	உரவுச் சின வேழம் உறு புலி பார்க்கும்
	இரவின் அஞ்சாய்; அஞ்சுவல்-அரவின்
	ஈர் அளைப் புற்றம், கார் என முற்றி,
10	இரை தேர் எண்கினம் அகழும்
	வரை சேர் சிறு நெறி வாராதீமே!	உரை

389. குறிஞ்சி

	வேங்கையும் புலி ஈன்றன; அருவியும்
	தேம் படு நெடு வரை மணியின் மானும்;
	அன்னையும் அமர்ந்து நோக்கினளே, என்னையும்-
	களிற்று முகம் திறந்த கல்லா விழுத் தொடை
5	ஏவல் இளையரொடு மா வழிப்பட்டென,
	'சிறு கிளி முரணிய பெருங் குரல் ஏனல்
	காவல் நீ' என்றோளே; சேவலொடு
	சிலம்பின் போகிய சிதர் கால் வாரணம்
	முதைச் சுவல் கிளைத்த பூழி, மிகப் பல
10	நன் பொன் இமைக்கும் நாடனொடு
	அன்புறு காமம் அமைக நம் தொடர்பே.	உரை