4. நெய்தல்

	கானல் அம் சிறுகுடிக் கடல் மேம் பரதவர்
	நீல் நிற புன்னைக் கொழு நிழல் அசைஇ,
	தண் பெரும் பரப்பின் ஒண் பதம் நோக்கி,
	அம் கண் அரில் வலை உணக்கும் துறைவனொடு,
5	'அலரே அன்னை அறியின், இவண் உறை வாழ்க்கை
	அரிய ஆகும் நமக்கு' எனக் கூறின்,
	கொண்டும் செல்வர்கொல்-தோழி!-உமணர்
	வெண் கல் உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,
	கண நிரை கிளர்க்கும் நெடு நெறிச் சகடம்
10	மணல் மடுத்து உரறும் ஓசை கழனிக்
	கருங் கால் வெண் குருகு வெரூஉம்
	இருங் கழிச் சேர்ப்பின் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

27. நெய்தல்

	நீயும் யானும், நெருநல், பூவின்
	நுண் தாது உறைக்கும் வண்டினம் ஓப்பி,
	ஒழி திரை வரித்த வெண் மணல் அடைகரைக்
	கழி சூழ் கானல் ஆடியது அன்றி,
5	கரந்து நாம் செய்தது ஒன்று இல்லை; உண்டு எனின்,
	பரந்து பிறர் அறிந்தன்றும்இலரே-நன்றும்
	எவன் குறித்தனள் கொல், அன்னை?-கயந்தோறு
	இற ஆர் இனக் குருகு ஒலிப்ப, சுறவம்
	கழி சேர் மருங்கின் கணைக் கால் நீடி,
10	கண் போல் பூத்தமை கண்டு, 'நுண் பல
	சிறு பாசடைய நெய்தல்
	குறுமோ, சென்று' எனக் கூறாதோளே.	உரை

31. நெய்தல்

	மா இரும் பரப்பகம் துணிய நோக்கி,
	சேயிறா எறிந்த சிறு வெண் காக்கை
	பாய் இரும் பனிக் கழி துழைஇ, பைங் கால்
	தான் வீழ் பெடைக்குப் பயிரிடூஉ, சுரக்கும்
5	சிறு வீ ஞாழல் துறையுமார் இனிதே;
	பெரும் புலம்பு உற்ற நெஞ்சமொடு, பல நினைந்து,
	யானும் இனையேன்-ஆயின், ஆனாது
	வேறு பல் நாட்டில் கால் தர வந்த
	பல உறு பண்ணியம் இழிதரு நிலவுமணல்
10	நெடுஞ் சினைப் புன்னைக் கடுஞ் சூல் வெண் குருகு
	உலவுத் திரை ஓதம் வெரூஉம்
	உரவு நீர்ச் சேர்ப்பனொடு மணவா ஊங்கே.	உரை

35. நெய்தல்

	பொங்கு திரை பொருத வார் மணல்அடைகரைப்
	புன் கால் நாவல் பொதிப் புற இருங் கனி
	கிளை செத்து மொய்த்த தும்பி, பழம் செத்துப்
	பல் கால் அலவன் கொண்ட கோட்கு அசாந்து,
5	கொள்ளா நரம்பின் இமிரும் பூசல்
	இரை தேர் நாரை எய்தி விடுக்கும்
	துறை கெழு மாந்தை அன்ன இவள் நலம்
	பண்டும் இற்றே; கண்டிசின்தெய்ய;
	உழையின் போகாது அளிப்பினும், சிறிய
10	ஞெகிழ்ந்த கவின் நலம்கொல்லோ?-மகிழ்ந்தோர்
	கள்களி செருக்கத்து அன்ன
	காமம்கொல்?-இவள் கண் பசந்ததுவே!	உரை

54. நெய்தல்

	வளை நீர் மேய்ந்து, கிளை முதல்செலீஇ,
	வாப் பறை விரும்பினைஆயினும், தூச் சிறை
	இரும் புலா அருந்தும் நின் கிளையொடு சிறிது இருந்து-
	கருங் கால் வெண் குருகு!-எனவ கேண்மதி:
5	பெரும் புலம்பின்றே, சிறு புன் மாலை;
	அது நீ அறியின், அன்புமார் உடையை;
	நொதுமல் நெஞ்சம் கொள்ளாது, என் குறை
	இற்றாங்கு உணர உரைமதி-தழையோர்
	கொய்குழை அரும்பிய குமரி ஞாழல்
10	தெண் திரை மணிப் புறம் தைவரும்
	கண்டல் வேலி நும் துறை கிழவோற்கே!	உரை

67. நெய்தல்

	சேய் விசும்பு இவர்ந்த செழுங் கதிர் மண்டிலம்
	மால் வரை மறைய, துறை புலம்பின்றே;
	இறவு அருந்தி எழுந்த கருங் கால் வெண் குருகு
	வெண் கோட்டு அருஞ் சிறைத் தாஅய், கரைய
5	கருங் கோட்டுப் புன்னை இறைகொண்டனவே;
	கணைக் கால் மா மலர் கரப்ப, மல்கு கழித்
	துணைச் சுறா வழங்கலும் வழங்கும்; ஆயிடை,
	எல் இமிழ் பனிக் கடல், மல்கு சுடர்க் கொளீஇ,
	எமரும் வேட்டம் புக்கனர்; அதனால்,
10	தங்கின் எவனோதெய்ய-பொங்கு பிசிர்
	முழவு இசைப் புணரி எழுதரும்
	உடை கடற் படப்பை எம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

70. மருதம்

	சிறு வெள்ளாங்குருகே! சிறு வெள்ளாங்குருகே!
	துறை போகு அறுவைத் தூ மடி அன்ன
	நிறம் கிளர் தூவிச் சிறு வெள்ளாங்குருகே!
	எம் ஊர் வந்து, எம் உண்துறைத் துழைஇ,
5	சினைக் கெளிற்று ஆர்கையை அவர் ஊர்ப் பெயர்தி,
	அனைய அன்பினையோ, பெரு மறவியையோ-
	ஆங்கண் தீம் புனல் ஈங்கண் பரக்கும்
	கழனி நல் ஊர் மகிழ்நர்க்கு என்
	இழை நெகிழ் பருவரல் செப்பாதோயே!	உரை

74. நெய்தல்

	வடிக் கதிர் திரித்த வல் ஞாண்பெரு வலை
	இடிக் குரற் புணரிப் பௌவத்து இடுமார்,
	நிறையப் பெய்த அம்பி, காழோர்
	சிறை அருங் களிற்றின், பரதவர் ஒய்யும்
5	சிறு வீ ஞாழற் பெருங் கடற் சேர்ப்பனை,
	'ஏதிலாளனும்' என்ப; போது அவிழ்
	புது மணற் கானல் புன்னை நுண் தாது,
	கொண்டல் அசை வளி தூக்குதொறும், குருகின்
	வெண் புறம் மொசிய வார்க்கும், தெண் கடல்
10	கண்டல் வேலிய ஊர், 'அவன்
	பெண்டு' என அறிந்தன்று; பெயர்த்தலோ அரிதே!	உரை

91. நெய்தல்

	நீ உணர்ந்தனையே-தோழி!-வீ உகப்
	புன்னை பூத்த இன் நிழல் உயர் கரைப்
	பாடு இமிழ் பனிக் கடல் துழைஇ, பெடையோடு
	உடங்கு இரை தேரும் தடந் தாள் நாரை
5	ஐய சிறு கண் செங் கடைச் சிறு மீன்,
	மேக்கு உயர் சினையின் மீமிசைக் குடம்பை,
	தாய்ப் பயிர் பிள்ளை வாய்ப் படச் சொரியும்
	கானல் அம் படப்பை ஆனா வண் மகிழ்ப்
	பெரு நல் ஈகை நம் சிறு குடிப் பொலிய,
10	புள் உயிர்க் கொட்பின் வள் உயிர் மணித் தார்க்
	கடு மாப் பூண்ட நெடுந் தேர்
	நெடு நீர்ச் சேர்ப்பன் பகல் இவண் வரவே?	உரை

123. நெய்தல்

	உரையாய்-வாழி, தோழி!-இருங் கழி
	இரை ஆர் குருகின் நிரை பறைத் தொழுதி
	வாங்கு மடற் குடம்பை, தூங்கு இருள் துவன்றும்
	பெண்ணை ஓங்கிய வெண் மணற் படப்பை,
5	கானல் ஆயமொடு காலைக் குற்ற
	கள் கமழ் அலர தண் நறுங் காவி
	அம் பகை நெறித் தழை அணிபெறத் தைஇ,
	வரி புனை சிற்றில் பரி சிறந்து ஓடி,
	புலவுத் திரை உதைத்த கொடுந் தாட் கண்டல்
10	சேர்ப்பு ஏர் ஈர் அளை அலவன் பார்க்கும்
	சிறு விளையாடலும் அழுங்கி,
	நினைக்குறு பெருந் துயரம் ஆகிய நோயே.	உரை

127. நெய்தல்

	இருங் கழி துழைஇய ஈர்ம் புற நாரை
	இற எறி திவலையின் பனிக்கும் பாக்கத்து,
	உவன் வரின், எவனோ?-பாண!-பேதை
	கொழு மீன் ஆர்கைச் செழு நகர் நிறைந்த
5	கல்லாக் கதவர் தன் ஐயர் ஆகவும்,
	வண்டல் ஆயமொடு பண்டு தான் ஆடிய
	ஈனாப் பாவை தலையிட்டு ஓரும்,
	'மெல்லம் புலம்பன் அன்றியும்,
	செல்வாம்' என்னும், 'கானலானே'.	உரை

131. நெய்தல்

	ஆடிய தொழிலும், அல்கிய பொழிலும்,
	உள்ளல் ஆகா உயவு நெஞ்சமொடு
	ஊடலும் உடையமோ-உயர் மணற் சேர்ப்ப!
	திரை முதிர் அரைய தடந் தாள் தாழைச்
5	சுறவு மருப்பு அன்ன முட் தோடு ஒசிய,
	இறவு ஆர் இனக் குருகு இறைகொள இருக்கும்,
	நறவு மகிழ் இருக்கை நல் தேர்ப் பெரியன்,
	கள் கமழ், பொறையாறு அன்ன என்
	நல் தோள் நெகிழ மறத்தல், நுமக்கே?	உரை

138. நெய்தல்

	உவர் விளை உப்பின் குன்று போல்குப்பை
	மலை உய்த்துப் பகரும், நிலையா வாழ்க்கை,
	கணம் கொள் உமணர் உயங்குவயின் ஒழித்த
	பண் அழி பழம் பார் வெண் குருகு ஈனும்
5	தண்ணம் துறைவன், முன் நாள், நம்மொடு
	பாசடைக் கலித்த கணைக் கால் நெய்தல்
	பூவுடன் நெறிதரு தொடலை தைஇ,
	கண் அறிவுடைமை அல்லது, நுண் வினை
	இழை அணி அல்குல் விழவு ஆடு மகளிர்
10	முழங்கு திரை இன் சீர் தூங்கும்
	அழுங்கல் மூதூர் அறிந்தன்றோ இன்றே.	உரை

167. நெய்தல்

	கருங் கோட்டுப் புன்னைக் குடக்கு வாங்கு பெருஞ் சினை
	விருந்தின் வெண் குருகு ஆர்ப்பின், ஆஅய்
	வண் மகிழ் நாளவைப் பரிசில் பெற்ற
	பண் அமை நெடுந் தேர்ப் பாணியின், ஒலிக்கும்
5	தண்ணம் துறைவன் தூதொடும் வந்த
	பயன் தெரி பனுவற் பை தீர் பாண!
	நின் வாய்ப் பணி மொழி களையா-பல் மாண்
	புது வீ ஞாழலொடு புன்னை தாஅம்
	மணம் கமழ் கானல், மாண் நலம் இழந்த
10	இறை ஏர் எல் வளைக் குறுமகள்
	பிறை ஏர் திரு நுதல் பாஅய பசப்பே.	உரை

178. நெய்தல்

	ஆடு அமை ஆக்கம் ஐது பிசைந்தன்ன
	தோடு அமை தூவித் தடந் தாள் நாரை
	நலன் உணப்பட்ட நல்கூர் பேடை
	கழி பெயர் மருங்கில் சிறு மீன் உண்ணாது,
5	கைதை அம் படு சினைப் புலம்பொடு வதியும்
	தண்ணம் துறைவன் தேரே கண்ணின்
	காணவும் இயைந்தன்று மன்னே; நாணி
	நள்ளென் யாமத்தும் கண் படை பெறேஎன்;
	புள் ஒலி மணி செத்து ஓர்ப்ப,
10	விளிந்தன்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.	உரை

180. மருதம்

	பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை
	கழனி நாரை உரைத்தலின், செந்நெல்
	விரவு வெள்ளரிசியின் தாஅம் ஊரன்
	பலர்ப் பெறல் நசைஇ, நம் இல் வாரலனே;
5	மாயோள், நலத்தை நம்பி விடல் ஒல்லாளே
	அன்னியும் பெரியன்; அவனினும் விழுமிய
	இரு பெரு வேந்தர், பொரு களத்து ஒழித்த
	புன்னை விழுமம் போல,
	என்னொடு கழியும்-இவ் இருவரது இகலே.	உரை

183. நெய்தல்

	தம் நாட்டு விளைந்த வெண்ணெல் தந்து,
	பிற நாட்டு உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,
	நெடு நெறி ஒழுகை நிலவு மணல் நீந்தி,
	அவண் உறை முனிந்த ஒக்கலொடு புலம் பெயர்ந்து,
5	உமணர் போகலும் இன்னாதாகும்-
	மடவை மன்ற-கொண்க!-வயின்தோறு
	இன்னாது அலைக்கும் ஊதையொடு ஓரும்
	நும் இல் புலம்பின் மாலையும் உடைத்தே;
	இன மீன் ஆர்ந்த வெண் குருகு மிதித்த
10	வறு நீர் நெய்தல் போல,
	வாழாள் ஆதல் சூழாதோயே.	உரை

189. பாலை

	தம் அலது இல்லா நம் நயந்து அருளி
	இன்னும் வாரார்; ஆயினும், சென்னியர்,
	தெறல் அருங் கடவுள் முன்னர், சீறியாழ்
	நரம்பு இசைத்தன்ன இன் குரற் குருகின்
5	கங்கை வங்கம் போகுவர்கொல்லோ-
	எவ் வினை செய்வர்கொல் தாமே?-வெவ் வினைக்
	கொலை வல் வேட்டுவன் வலை பரிந்து போகிய
	கானப் புறவின் சேவல் வாய் நூல்
	சிலம்பி அம் சினை வெரூஉம்,
10	அலங்கல் உலவை அம் காடு இறந்தோரே?	உரை

199. நெய்தல்

	ஓங்கு மணல் உடுத்த நெடு மாப் பெண்ணை
	வீங்கு மடல் குடம்பைப் பைதல் வெண் குருகு,
	நள்ளென் யாமத்து, உயவுதோறு உருகி,
	அள்ளல் அன்ன என் உள்ளமொடு உள் உடைந்து,
5	உளெனே-வாழி, தோழி! வளை நீர்க்
	கடுஞ் சுறா எறிந்த கொடுந் திமிற் பரதவர்
	வாங்கு விசைத் தூண்டில் ஊங்குஊங்கு ஆகி,
	வளி பொரக் கற்றை தாஅய், நளி சுடர்,
	நீல் நிற விசும்பின் மீனொடு புரைய,
10	பைபய இமைக்கும் துறைவன்
	மெய் தோய் முயக்கம் காணா ஊங்கே!	உரை

211. நெய்தல்

	யார்க்கு நொந்து உரைக்கோ யானே-ஊர் கடல்
	ஓதம் சென்ற உப்புடைச் செறுவில்,
	கொடுங் கழி மருங்கின், இரை வேட்டு எழுந்த
	கருங் கால் குருகின் கோள் உய்ந்து போகிய
5	முடங்கு புற இறவின் மோவாய் ஏற்றை,
	எறி திரை தொகுத்த எக்கர் நெடுங் கோட்டுத்
	துறு கடற் தலைய தோடு பொதி தாழை
	வண்டு படு வான் போது வெரூஉம்
	துறை கெழு கொண்கன் துறந்தனன் எனவே?	உரை

216. மருதம்

	துனி தீர் கூட்டமொடு துன்னார் ஆயினும்,
	இனிதே, காணுநர்க் காண்புழி வாழ்தல்;
	கண்ணுறு விழுமம் கை போல் உதவி,
	நம் உறு துயரம் களையார்ஆயினும்,
5	இன்னாதுஅன்றே, அவர் இல் ஊரே;
	எரி மருள் வேங்கைக் கடவுள் காக்கும்
	குருகு ஆர் கழனியின் இதணத்து ஆங்கண்,
	ஏதிலாளன் கவலை கவற்ற,
	ஒரு முலை அறுத்த திருமாவுண்ணிக்
10	கேட்டோர் அனையராயினும்,
	வேட்டோர் அல்லது, பிறர் இன்னாரே.	உரை

263. நெய்தல்

	பிறை வனப்பு இழந்த நுதலும், யாழ நின்
	இறை வரை நில்லா வளையும், மறையாது
	ஊர் அலர் தூற்றும் கௌவையும், நாண் விட்டு
	உரை அவற்கு உரையாம்ஆயினும், இரை வேட்டு,
5	கடுஞ் சூல் வயவொடு கானல் எய்தாது,
	கழனி ஒழிந்த கொடு வாய்ப் பேடைக்கு,
	முட முதிர் நாரை கடல் மீன் ஒய்யும்
	மெல்லம் புலம்பற் கண்டு, நிலைசெல்லாக்
	கரப்பவும் கரப்பவும் கைம்மிக்கு,
10	உரைத்த-தோழி!-உண்கண் நீரே.	உரை

291. நெய்தல்

	நீர் பெயர்ந்து மாறிய செறி சேற்று அள்ளல்
	நெய்த் தலைக் கொழு மீன் அருந்த, இனக் குருகு
	குப்பை வெண் மணல் ஏறி, அரைசர்
	ஒண் படைத் தொகுதியின் இலங்கித் தோன்றும்,
5	தண் பெரும் பௌவ நீர்த் துறைவற்கு, நீயும்,
	கண்டாங்கு உரையாய்; கொண்மோ-பாண!-
	மா இரு முள்ளூர் மன்னன் மா ஊர்ந்து,
	எல்லித் தரீஇய இன நிரைப்
	பல் ஆன் கிழவரின் அழிந்த இவள் நலனே?	உரை

312. பாலை

	நோகோ யானே, நோம் என் நெஞ்சே-
	'பனிப் புதல் ஈங்கை அம் குழை வருட,
	சிறை குவிந்திருந்த பைதல் வெண் குருகு,
	பார்வை வேட்டுவன், காழ் களைந்தருள,
5	மாரி நின்ற, மையல் அற்சிரம்-
	யாம் தன் உழையம் ஆகவும், தானே,
	எதிர்த்த தித்தி முற்றா முலையள்,
	கோடைத் திங்களும் பனிப்போள்-
	வாடைப் பெரும் பனிக்கு என்னள்கொல்?' எனவே.	உரை

330. மருதம்

	தட மருப்பு எருமைப் பிணர்ச் சுவல் இரும் போத்து,
	மட நடை நாரைப் பல் இனம் இரிய,
	நெடு நீர்த் தண் கயம் துடுமெனப் பாய்ந்து,
5	இருள் புனை மருதின் இன் நிழல் வதியும்
	யாணர் ஊர! நின் மாண் இழை மகளிரை
	எம் மனைத் தந்து நீ தழீஇயினும், அவர்தம்
	புன் மனத்து உண்மையோ அரிதே: அவரும்,
	பைந் தொடி மகளிரொடு சிறுவர்ப் பயந்து,
10	நன்றி சான்ற கற்பொடு
	எம் பாடு ஆதல் அதனினும் அரிதே.	உரை

338. நெய்தல்

	கடுங் கதிர் ஞாயிறு மலை மறைந்தன்றே;
	அடும்பு கொடி துமிய ஆழி போழ்ந்து, அவர்
	நெடுந் தேர் இன் ஒலி இரவும் தோன்றா;
	இறப்ப எவ்வம் நலியும், நின் நிலை;
5	'நிறுத்தல் வேண்டும்' என்றி; நிலைப்ப
	யாங்ஙனம் விடுமோ மற்றே!-மால் கொள
	வியல் இரும் பரப்பின் இரை எழுந்து அருந்துபு,
	புலவு நாறு சிறுகுடி மன்றத்து ஓங்கிய
	ஆடு அரைப் பெண்ணைத் தோடு மடல் ஏறி,
10	கொடு வாய்ப் பேடைக் குடம்பைச் சேரிய,
	உயிர் செலக் கடைஇப் புணர் துணைப்
	பயிர்தல் ஆனா, பைதல்அம் குருகே?	உரை

369. நெய்தல்

	சுடர் சினம் தணிந்து குன்றம் சேர,
	நிறை பறைக் குருகினம் விசும்பு உகந்து ஒழுக,
	எல்லை பைபயக் கழிப்பி, முல்லை
	அரும்பு வாய் அவிழும் பெரும் புன் மாலை
5	இன்றும் வருவது ஆயின், நன்றும்
	அறியேன் வாழி-தோழி!-அறியேன்,
	ஞெமை ஓங்கு உயர் வரை இமையத்து உச்சி,
	வாஅன் இழிதரும் வயங்கு வெள் அருவிக்
	கங்கைஅம் பேர் யாற்றுக் கரை இறந்து இழிதரும்
10	சிறை அடு கடும் புனல் அன்ன, என்
	நிறை அடு காமம் நீந்துமாறே.	உரை

372. நெய்தல்

	அழிதக்கன்றே-தோழி!-கழி சேர்பு
	கானற் பெண்ணைத் தேனுடை அழி பழம்,
	வள் இதழ் நெய்தல் வருந்த, மூக்கு இறுபு,
	அள்ளல் இருஞ் சேற்று ஆழப் பட்டென,
5	கிளைக் குருகு இரியும் துறைவன் வளைக் கோட்டு
	அன்ன வெண் மணற்று அகவயின், வேட்ட
	அண்ணல் உள்ளமொடு அமர்ந்து, இனிது நோக்கி,
	அன்னை தந்த அலங்கல் வான் கோடு
	உலைந்தாங்கு நோதல் அஞ்சி, 'அடைந்ததற்கு
10	இனையல் என்னும்' என்ப-மனை இருந்து,
	இருங் கழி துழவும் பனித் தலைப் பரதவர்
	திண் திமில் விளக்கம் எண்ணும்
	கண்டல் வேலிக் கழி நல் ஊரே.	உரை