உரைப்பார் உரைப்பவை எல்லாம் இரப்பார்க்கு ஒன்(று)

ஈவார்மேல் நிற்கும் புகழ்.

ஒன்றா உலகத்(து) உயர்ந்த புகழல்லால்

பொன்றாது நிற்பதொன்(று) இல்.

தோன்றின் புகழொடு தோன்றுக அஃதிலார்

தோன்றலின் தோன்றாமை நன்று.

புகழ்பட வாழாதார் தந்நோவார் தம்மை

இகழ்வாரை நோவ தெவன்

வசையென்ப வையத்தார்க் கெல்லாம் இசையென்னும்

எச்சம் பெறாஅ விடின்.

வசைஒழிய வாழ்வாரே வாழ்வார் இசையொழிய

வாழ்வாரே வாழா தவர்.

தகுதி எனவொன்று நன்றே பகுதியால்

பாற்பட்(டு) ஒழுகப் பெறின்.

செப்பம் உடையவன் ஆக்கஞ் சிதைவின்றி

எச்சத்திற்(கு) ஏமாப்(பு) உடைத்து.

தக்கார் தகவிலர் என்ப(து) அவரவர்

எச்சத்தால் காணப் படும்.

கேடும் பெருக்கமும் இல்லல்ல நெஞ்சத்துக்

கோடாமை சான்றோர்க் கணி.

கெடுவல்யான் என்ப(து) அறிகதன் நெஞ்சம்

நடுஒரீஇ அல்ல செயின்.

கெடுவாக வையா(து) உலகம் நடுவாக

நன்றிக்கண் தங்கியான் தாழ்வு.

சமன்செய்து சீர்தூக்கும் கோல்போல் அமைந்தொருபால்

கோடாமை சான்றோர்க் கணி.

சொற்கோட்டம் இல்லது செப்பம் ஒருதலையா

உட்கோட்டம் இன்மை பெறின்.

வாணிகம் செய்வார்க்கு வாணிகம் பேணிப்

பிறவும் தமபோற் செயின்.