2. குறிஞ்சி

	கொங்கு தேர் வாழ்க்கை அஞ்சிறைத் தும்பி!
	காமம் செப்பாது, கண்டது மொழிமோ:
	பயிலியது கெழீஇய நட்பின், மயில் இயல்,
	செறி எயிற்று, அரிவை கூந்தலின்
	நறியவும் உளவோ, நீ அறியும் பூவே?	உரை

14. குறிஞ்சி

	அமிழ்து பொதி செந் நா அஞ்ச வந்த
	வார்ந்து இலங்கு வை எயிற்றுச்சில் மொழி அரிவையைப்
	பெறுகதில் அம்ம, யானே! பெற்றாங்கு
	அறிகதில் அம்ம, இவ் ஊரே! மறுகில்,
	'நல்லோள் கணவன் இவன்' எனப்
	பல்லோர் கூற, யாஅம் நாணுகம் சிறிதே.	உரை

17. குறிஞ்சி

	மா என மடலும் ஊர்ப; பூ எனக்
	குவிமுகிழ் எருக்கங் கண்ணியும் சூடுப;
	மறுகின் ஆர்க்கவும் படுப;
	பிறிதும் ஆகுப-காமம் காழ்க்கொளினே.	உரை

19. மருதம்

	எவ்வி இழந்த வறுமையர் பாணர்
	பூ இல் வறுந்தலை போலப் புல்லென்று
	இனைமதி வாழியர்-நெஞ்சே!-மனை மரத்து
	எல்லுறும் மௌவல் நாறும்
	பல் இருங் கூந்தல் யாரளோ நமக்கே?	உரை

29. குறிஞ்சி

	நல் உரை இகந்து, புல் உரை தாஅய்,
	பெயல் நீர்க்கு ஏற்ற பசுங்கலம் போல
	உள்ளம் தாங்கா வெள்ளம் நீந்தி,
	அரிது அவாவுற்றனை-நெஞ்சே!-நன்றும்
	பெரிதால் அம்ம நின் பூசல், உயர் கோட்டு
	மகவுடை மந்தி போல
	அகன் உறத் தழீஇக் கேட்குநர்ப் பெறினே.	உரை

32. குறிஞ்சி

	காலையும், பகலும், கையறு மாலையும்,
	ஊர் துஞ்சு யாமமும், விடியலும், என்று இப்
	பொழுது இடை தெரியின், பொய்யே காமம்:
	மா என மடலொடு மறுகில் தோன்றித்
	தெற்றெனத் தூற்றலும் பழியே;
	வாழ்தலும் பழியே-பிரிவு தலைவரினே.	உரை

40. குறிஞ்சி

	யாயும் ஞாயும் யார் ஆகியரோ?
	எந்தையும் நுந்தையும் எம் முறைக் கேளிர்?
	யானும் நீயும் எவ் வழி அறிதும்?
	செம் புலப் பெயல் நீர் போல
	அன்புடை நெஞ்சம் தாம் கலந்தனவே.	உரை

56. பாலை

	வேட்டச் செந்நாய் கிளைத்தூண் மிச்சில்
	குளவி மொய்த்த அழுகற் சில் நீர்
	வளையுடைக் கையள், எம்மொடு உணீஇயர்,
	வருகதில் அம்ம, தானே;
	அளியளோ அளியள், என் நெஞ்சு அமர்ந்தோளே!	உரை

58. குறிஞ்சி

	இடிக்கும் கேளிர்! நும் குறை ஆக
	நிறுக்கல் ஆற்றினோ நன்று மன் தில்ல;
	ஞாயிறு காயும் வெவ் அறை மருங்கில்
	கை இல் ஊமன் கண்ணின் காக்கும்
	வெண்ணெய் உணங்கல் போலப்
	பரந்தன்று, இந் நோய்; நோன்று கொளற்கு அரிதே!	உரை

62. குறிஞ்சி

	'கோடல், எதிர் முகைப் பசு வீ முல்லை,
	நாறு இதழ்க் குவளையொடு இடையிடுபு விரைஇ,
	ஐது தொடை மாண்ட கோதை போல,
	நறிய நல்லோள் மேனி
	முறியினும் வாய்வது; முயங்கற்கும் இனிதே.	உரை

63. பாலை

	'ஈதலும் துய்த்தலும் இல்லோர்க்கு இல்' எனச்
	செய் வினை கைம்மிக எண்ணுதி; அவ் வினைக்கு
	அம் மா அரிவையும் வருமோ?
	எம்மை உய்த்தியோ? உரைத்திசின்- நெஞ்சே!	உரை

70. குறிஞ்சி

	ஒடுங்கு ஈர் ஓதி ஒள் நுதற் குறுமகள்
	நறுந் தண் நீரள்; ஆர் அணங்கினளே;
	இனையள் என்று அவட் புனை அளவு அறியேன்;
	சில மெல்லியவே கிளவி;
	அனை மெல்லியல் யான் முயங்குங்காலே.	உரை

71. பாலை

	மருந்து எனின் மருந்தே; வைப்பு எனின் வைப்பே-
	அரும்பிய சுணங்கின் அம் பகட்டு இள முலை,
	பெருந் தோள், நுணுகிய நுசுப்பின்,
	கல் கெழு கானவர் நல்குறு மகளே.	உரை

72. குறிஞ்சி

	பூ ஒத்து அலமரும் தகைய; ஏ ஒத்து
	எல்லாரும் அறிய நோய் செய்தனவே-
	தே மொழித் திரண்ட மென் தோள், மா மலைப்
	பரீஇ வித்திய ஏனல்
	குரீஇ ஓப்புவாள், பெரு மழைக் கண்ணே!	உரை

95. குறிஞ்சி

	மால் வரை இழிதரும் தூ வெள் அருவி
	கல் முகைத் ததும்பும் பல் மலர்ச் சாரற்
	சிறுகுடிக் குறவன் பெருந் தோட் குறுமகள்
	நீர் ஓரன்ன சாயல்
	தீ ஓரன்ன என் உரன் அவித்தன்றே.	உரை

99. முல்லை

	உள்ளினென் அல்லெனோ யானே? உள்ளி,
	நினைந்தனென் அல்லெனோ பெரிதே நினைந்து,
	மருண்டனென் அல்லெனோ, உலகத்துப் பண்பே?
	நீடிய மராஅத்த கோடு தோய் மலிர் நிறை
	இறைத்து உணச் சென்று அற்றாங்கு,
	அனைப் பெருங் காமம் ஈண்டு கடைக்கொளவே.	உரை

100. குறிஞ்சி

	அருவிப் பரப்பின் ஐவனம் வித்திப்
	பரு இலைக் குளவியொடு பசு மரல் கட்கும்
	காந்தள்அம் சிலம்பில் சிறுகுடி பசித்தென,
	கடுங் கண் வேழத்துக் கோடு நொடுத்து உண்ணும்
	வல்வில் ஓரி கொல்லிக் குடவரைப்
	பாவையின் மடவந்தனளே-
	மணத்தற்கு அரிய, பணைப் பெருந் தோளே.	உரை

101. குறிஞ்சி

	விரிதிரைப் பெருங் கடல் வளைஇய உலகமும்,
	அரிது பெறு சிறப்பின் புத்தேள் நாடும்,
	இரண்டும், தூக்கின், சீர் சாலாவே-
	பூப் போல் உண்கண், பொன் போல் மேனி,
	மாண் வரி அல்குல், குறுமகள்
	தோள் மாறுபடூஉம் வைகலொடு எமக்கே.	உரை

116. குறிஞ்சி

	யான் நயந்து உறைவோள் தேம் பாய் கூந்தல்,
	வளம் கெழு சோழர் உறந்தைப் பெருந் துறை
	நுண் மணல் அறல் வார்ந்தன்ன,
	நல் நெறியவ்வே; நறுந் தண்ணியவே.	உரை

119. குறிஞ்சி

	சிறு வெள் அரவின் அவ் வரிக் குருளை
	கான யானை அணங்கியா அங்கு-
	இளையள், முளை வாள் எயிற்றள்,
	வளையுடைக் கையள்-எம் அணங்கியோளே.	உரை

120. குறிஞ்சி

அரிது வேட்டனையால்-நெஞ்சே!-காதலி

	இல்லோன் இன்பம் காமுற்றாஅங்கு,
	நல்லள் ஆகுதல் அறிந்தாங்கு
	அரியள் ஆகுதல் அறியாதோயே.	உரை

128. நெய்தல்

	குண கடல் திரையது பறை தபு நாரை
	திண் தேர்ப் பொறையன் தொண்டி முன்துறை
	அயிரை ஆர் இரைக்கு அணவந்தாஅங்குச்
	சேயள் அரியோட் படர்தி;
	நோயை-நெஞ்சே!-நோய்ப் பாலோயே.	உரை

129. குறிஞ்சி

	எலுவ! சிறாஅர் ஏமுறு நண்ப!
	புலவர் தோழ! கேளாய் அத்தை;
	மாக் கடல் நடுவண் எண் நாள் பக்கத்துப்
	பசு வெண் திங்கள் தோன்றியாங்குக்
	கதுப்பு அயல் விளங்கும் சிறுநுதல்
	புதுக் கோள் யானையின் பிணித்தற்றால் எம்மே.	உரை

132. குறிஞ்சி

	கவவுக் கடுங்குரையள்; காமர் வனப்பினள்;
	குவவு மென் முலையள்; கொடிக் கூந்தலளே-
	யாங்கு மறந்து அமைகோ, யானே?- ஞாங்கர்க்
	கடுஞ் சுரை நல் ஆன் நடுங்கு தலைக் குழவி
	தாய் காண் விருப்பின் அன்ன,
	சாஅய் நோக்கினள்-மாஅயோளே,	உரை

136. குறிஞ்சி

	'காமம் காமம்' என்ப; காமம்
	அணங்கும் பிணியும் அன்றே; நுணங்கிக்
	கடுத்தலும் தணிதலும் இன்றே; யானை
	குளகு மென்று ஆள் மதம் போலப்
	பாணியும் உடைத்து, அது காணுநர்ப் பெறினே.	உரை

137. பாலை

	மெல் இயல் அரிவை! நின் நல் அகம் புலம்ப,
	நிற் துறந்து அமைகுவென்ஆயின்-எற் துறந்து
	இரவலர் வாரா வைகல்
	பல ஆகுக!-யான் செலவுறு தகவே.	உரை

142. குறிஞ்சி

	சுனைப்பூக் குற்றுத் தொடலை தைஇ,
	புனக் கிளி கடியும் பூங் கட் பேதை
	தான் அறிந்தன்றோ இலளே-பானாள்
	பள்ளி யானையின் உயிர்த்து, என்
	உள்ளம், பின்னும், தன் உழையதுவே!	உரை

147. பாலை

	வேனிற் பாதிரிக் கூன் மலர் அன்ன
	மயிர் ஏர்பு ஒழுகிய அம் கலுழ் மாமை,
	நுண் பூண், மடந்தையைத் தந்தோய் போல,
	இன் துயில் எடுப்புதி-கனவே!-
	எள்ளார் அம்ம, துணைப் பிரிந்தோரே.	உரை

151. பாலை

	வங்காக் கடந்த செங் கால் பேடை
	எழால் உற வீழ்ந்தென, கணவற் காணாது,
	குழல் இசைக் குரல குறும் பல அகவும்
	குன்று உறு சிறு நெறி அரிய என்னாது,
	'மறப்பு அருங் காதலி ஒழிய
	இறப்பல்' என்பது, ஈண்டு இளமைக்கு முடிவே.	உரை

156. குறிஞ்சி

	பார்ப்பன மகனே! பார்ப்பன மகனே!
	செம் பூ முருக்கின் நல் நார் களைந்து
	தண்டொடு பிடித்த தாழ்கமண்டலத்துப்
	படிவ உண்டிப் பார்ப்பன மகனே!
	எழுதாக் கற்பின் நின் சொலுள்ளும்
	பிரிந்தோர்ப் புணர்க்கும் பண்பின்
	மருந்தும் உண்டோ? மயலோ இதுவே.	உரை

162. முல்லை

	கார் புறந்தந்த நீருடை வியன் புலத்துப்
	பல் ஆ புகுதரூஉம் புல்லென் மாலை-
	முல்லை! வாழியோ, முல்லை!-நீ நின்
	சிறு வெண் முகையின் முறுவல் கொண்டனை;
	நகுவை போலக் காட்டல்
	தகுமோ, மற்று-இது தமியோர்மாட்டே?	உரை

165. குறிஞ்சி

	மகிழ்ந்ததன் தலையும் நற உண்டாங்கு,
	விழைந்ததன் தலையும் நீ வெய்துற்றனை-
	இருங் கரை நின்ற உப்பு ஒய் சகடம்
	பெரும் பெயல் தலைய வீஇந்தாங்கு, இவள்
	இரும் பல் கூந்தல் இயல் அணி கண்டே.	உரை

168. பாலை

	மாரிப் பித்திகத்து நீர் வார் கொழு முகை
	இரும் பனம் பசுங் குடை பலவுடன் பொதிந்து
	பெரும் பெயல் விடியல் விரித்து விட்டன்ன
	நறுந் தண்ணியளே, நல் மா மேனி;
	புனற் புணை அன்ன சாய் இறைப் பணைத் தோள்
	மணத்தலும் தணத்தலும் இலமே;
	பிரியின் வாழ்தல் அதனினும் இலமே.	உரை

173. குறிஞ்சி

	பொன் நேர் ஆவிரைப் புதுமலர் மிடைந்த
	பல் நூல் மாலைப் பனைப் படு கலி மாப்
	பூண் மணி கறங்க ஏறி, நாண் அட்டு,
	பழி படர் உள் நோய் வழிவழி சிறப்ப,
	'இன்னள் செய்தது இது' என, முன் நின்று,
	அவள் பழி நுவலும், இவ் ஊர்;
	ஆங்கு உணர்ந்தமையின், ஈங்கு ஏகுமார் உளேனே.	உரை

182. குறிஞ்சி

	விழுத் தலைப் பெண்ணை விளையல் மா மடல்
	மணி அணி பெருந் தார் மரபிற் பூட்டி,
	வெள் என்பு அணிந்து, பிறர் எள்ளத் தோன்றி,
	ஒரு நாள் மருங்கில் பெரு நாண் நீங்கி,
	தெருவின் இயலவும் தருவதுகொல்லோ-
	கலிழ் கவின் அசைநடைப் பேதை
	மெலிந்திலள்; நாம் விடற்கு அமைந்த தூதே?	உரை

184. நெய்தல்

	அறிகரி பொய்த்தல் ஆன்றோர்க்கு இல்லை;
	குறுகல் ஓம்புமின் சிறுகுடிச் செலவே-
	இதற்கு இது மாண்டது என்னாது, அதற்பட்டு,
	ஆண்டு ஒழிந்தன்றே, மாண் தகை நெஞ்சம்-
	மயிற்கண் அன்ன மாண் முடிப் பாவை
	நுண் வலைப் பரதவர் மட மகள்
	கண் வலைப் படூஉம் கானலானே.	உரை

189. பாலை

	இன்றே சென்று வருதும்; நாளைக்
	குன்று இழி அருவியின் வெண் தேர் முடுக,
	இளம் பிறை அன்ன விளங்கு சுடர் நேமி
	விசும்பு வீழ் கொள்ளியின் பைம் பயிர் துமிப்ப,
	கால் இயல் செலவின், மாலை எய்தி,
	சில் நிரை வால் வளைக் குறுமகள்
	பல் மாண் ஆகம் மணந்து உவக்குவமே.	உரை

199. குறிஞ்சி

	பெறுவது இயையாதுஆயினும், உறுவது ஒன்று
	உண்டுமன் வாழிய-நெஞ்சே!-திண் தேர்க்
	கை வள் ஓரி கானம் தீண்டி
	எறிவளி கமழும் நெறிபடு கூந்தல்
	மை ஈர் ஓதி மாஅயோள்வயின்,
	இன்றை அன்ன நட்பின் இந் நோய்
	இறு முறை என ஒன்று இன்றி,
	மறுமை உலகத்து மன்னுதல் பெறினே.	உரை

206. குறிஞ்சி

	அமிழ்தத்தன்ன அம் தீம் கிளவி
	அன்ன இனியோள் குணனும், இன்ன
	இன்னா அரும் படர் செய்யும்ஆயின்,
	உடன் உறைவு அரிதே காமம்:
	குறுகல் ஓம்புமின், அறிவுடையீரே!	உரை

209. பாலை

	சுரந்தலைப்பட்ட நெல்லிஅம் பசுங் காய்
	மறப் புலிக் குருளை கோள் இடம் கரக்கும்
	இறப்பு அருங் குன்றம் இறந்த யாமே,
	குறு நடைப் புள் உள்ளலமே, நெறிமுதல்
	கடற்றில் கலித்த முடச் சினை வெட்சித்
	மை இருங் கூந்தல் மடந்தை நட்பே.	உரை

222. குறிஞ்சி

	தலைப் புணைக் கொளினே, தலைப் புணைக் கொள்ளும்;
	கடைப் புணைக் கொளினே, கடைப் புணைக் கொள்ளும்;
	புணை கைவிட்டுப் புனலோடு ஒழுகின்,
	ஆண்டும் வருகுவள் போலும்-மாண்ட
	மாரிப் பித்திகத்து நீர் வார் கொழு முகைச்
	செவ் வெரிந் உறழும் கொழுங் கடை மழைக் கண்
	துளி தலைத் தலைஇய தளிர் அன்னோளே.	உரை

233. முல்லை

	கவலை கெண்டிய கல்வாய்ச் சிறு குழி
	கொன்றை ஒள் வீ தாஅய், செல்வர்
	பொன் பெய் பேழை மூய் திறந்தன்ன
	கார் எதிர் புறவினதுவே-உயர்ந்தோர்க்கு
	நீரொடு சொரிந்த மிச்சில், யாவர்க்கும்
	வரைகோள் அறியாச் சொன்றி,
	நிரை கோற் குறுந்தொடி தந்தை ஊரே.	உரை

235. பாலை

	ஓம்புமதி; வாழியோ-வாடை!-பாம்பின்
	தூங்கு தோல் கடுக்கும் தூ வெள் அருவிக்
	கல் உயர் நண்ணியதுவே-நெல்லி
	மரையினம் ஆரும் முன்றில்
	புல் வேய் குரம்பை நல்லோள் ஊரே.	உரை

237. பாலை

	அஞ்சுவது அறியாது, அமர் துணை தழீஇ,
	நெஞ்சு நப்பிரிந்தன்று; ஆயினும், எஞ்சிய
	கை பிணி நெகிழின் அஃது எவனோ? நன்றும்
	சேய அம்ம, இருவாம் இடையே;
	மாக் கடல் திரையின் முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	கோட் புலி வழங்கும் சோலை
	எனைத்து என்று எண்ணுகோ-முயக்கிடை மலைவே?	உரை

250. பாலை

	பரல் அவற் படு நீர் மாந்தி, துணையோடு,
	இரலை நல் மான் நெறிமுதல் உகளும்
	மாலை வாரா அளவை, கால் இயல்
	கடு மாக் கடவுமதி-பாக!-நெடு நீர்ப்
	பொரு கயல் முரணிய உண்கண்
	தெரி தீம் கிளவி தெருமரல் உயவே.	உரை

256. பாலை

	'மணி வார்ந்தன்ன மாக் கொடி அறுகைப்
	பிணங்கு அரில் மென் கொம்பு பிணையொடு மாந்தி,
	மான் ஏறு உகளும் கானம் பிற்பட,
	வினை நலம் படீஇ, வருதும்; அவ் வரைத்
	தாங்கல் ஒல்லுமோ, பூங்குழையோய்?' எனச்
	சொல்லாமுன்னர், நில்லா ஆகி,
	நீர் விலங்கு அழுதல் ஆனா,
	தேர் விலங்கினவால், தெரிவை கண்ணே.	உரை

267. பாலை

	இருங் கண் ஞாலத்து ஈண்டு பயப் பெரு வளம்
	ஒருங்குடன் இயைவதுஆயினும், கரும்பின்
	கால் எறி கடிகைக் கண் அயின்றன்ன
	வால் எயிறு ஊறிய வசை இல் தீம் நீர்க்
	கோல் அமை குறுந் தொடிக் குறுமகள் ஒழிய,
	ஆள்வினை மருங்கில் பிரியார் - நாளும்
	உறல் முறை மரபின் கூற்றத்து
	அறன் இல் கோள் நன்கு அறிந்திசினோரே.	உரை

270. முல்லை

	தாழ்இருள் துமிய மின்னி, தண்ணென
	வீழ் உறை இனிய சிதறி, ஊழின்
	கடிப்பு இகு முரசின் முழங்கி, இடித்து இடித்துப்
	பெய்க, இனி; வாழியோ, பெரு வான்!-யாமே,
	செய்வினை முடித்த செம்மல் உள்ளமொடு
	இவளின் மேவினம் ஆகி, குவளைக்
	குறுந் தாள் நாள்மலர் நாறும்
	நறு மென் கூந்தல் மெல் அணையேமே.	உரை

272. குறிஞ்சி

	தீண்டலும் இயைவதுகொல்லோ-மாண்ட
	வில்லுடை வீளையர் கல் இடுபு எடுத்த
	நனந் தலைக் கானத்து இனம் தலைப்பிரிந்த
	புன்கண் மட மான் நேர்பட, தன்னையர்
	சிலை மாண் கடு விசைக் கலை நிறத்து அழுத்திக்
	குருதியொடு பறித்த செங் கோல் வாளி
	மாறு கொண்டன்ன உண்கண்,
	நாறு இருங் கூந்தல், கொடிச்சி தோளே!	உரை

274. பாலை

	புறவுப் புறத்தன்ன புன் கால் உகாஅத்து
	இறவுச் சினை அன்ன நளி கனி உதிர,
	விடு கணை வில்லொடு பற்றி, கோடு இவர்பு,
	வருநர்ப் பார்க்கும் வன்கண் ஆடவர்
	நீர் நசை வேட்கையின் நார் மென்று தணியும்
	இன்னாக் கானமும், இனிய-பொன்னொடு
	மணி மிடை அல்குல் மடந்தை
	அணி முலை ஆகம் முயங்கினம் செலினே.	உரை

276. குறிஞ்சி

	பணைத் தோட் குறுமகள்
	பாவை தையும்,
	பஞ்சாய்ப் பள்ளம் சூழ்ந்தும், மற்று-இவள்
	உருத்து எழு வன முலை ஒளி பெற எழுதிய
	தொய்யில் காப்போர் அறிதலும் அறியார்,
	முறையுடை அரசன் செங்கோல் அவையத்து
	யான் தற் கடவின் யாங்கு ஆவதுகொல்?
	பெரிதும் பேதை மன்ற-
	அளிதோதானே-இவ் அழுங்கல் ஊரே!	உரை

280. குறிஞ்சி

	கேளிர்! வாழியோ, கேளிர்! நாளும் என்
	நெஞ்சு பிணிக் கொண்ட அம் சில் ஓதிப்
	பெருந் தோட் குறுமகள் சிறு மெல் ஆகம்
	ஒரு நாள் புணரப் புணரின்,
	அரை நாள் வாழ்க்கையும் வேண்டலன் யானே.	உரை

286. குறிஞ்சி

	உள்ளிக் காண்பென் போல்வல்-முள் எயிற்று
	அமிழ்தம் ஊறும் செவ் வாய், கமழ் அகில்
	ஆரம் நாறும் அறல் போல் கூந்தல்,
	பேர் அமர் மழைக்கண், கொடிச்சி
	மூரல் முறுவலொடு மதைஇய நோக்கே.	உரை

291. குறிஞ்சி

	சுடு புன மருங்கில் கலித்த ஏனற்
	படுகிளி கடியும் கொடிச்சி கைக் குளிரே
	இசையின் இசையா இன் பாணித்தே;
	கிளி, 'அவள் விளி' என, விழல் ஒல்லாவே;
	அது புலந்து அழுத கண்ணே, சாரல்
	குண்டு நீர்ப் பைஞ் சுனைப் பூத்த குவளை
	வண்டு பயில் பல் இதழ் கலைஇ,
	தண துளிக்கு ஏற்ற மலர் போன்றவ்வே.	உரை

300. குறிஞ்சி

	குவளை நாறும் குவை இருங் கூந்தல்,
	ஆம்பல் நாறும் தேம் பொதி துவர் வாய்,
	குண்டு நீர்த் தாமரைக் கொங்கின் அன்ன
	நுண் பல் தித்தி, மாஅயோயே!
	நீயே, அஞ்சல்' என்ற என் சொல் அஞ்சலையே;
	யானே, குறுங் கால் அன்னம் குவவு மணற் சேக்கும்
	கடல் சூழ் மண்டிலம் பெறினும்,
	விடல் சூழலன் யான், நின்னுடை நட்பே.	உரை

312. குறிஞ்சி

	இரண்டு அறி கள்வி நம் காதலோளே:
	முரண் கொள் துப்பின் செவ் வேல் மலையன்
	முள்ளூர்க் கானம் நாற வந்து,
	நள்ளென் கங்குல் நம் ஓரன்னள்;
	கூந்தல் வேய்ந்த விரவுமலர் உதிர்த்து,
	சாந்து உளர் நறுங் கதுப்பு எண்ணெய் நீவி,
	அமரா முகத்தள் ஆகித்
	தமர் ஓரன்னள், வைகறையானே.	உரை

323. முல்லை

	எல்லாம் எவனோ? பதடி வைகல்-
	பாணர் படுமலை பண்ணிய எழாலின்
	வானத்து அஞ்சுவர நல் இசை வீழ,
	பெய்த புலத்துப் பூத்த முல்லைப்
	பசு முகைத் தாது நாறும் நறு நுதல்
அரிவை தோள்-அணைத் துஞ்சிக்
	கழிந்த நாள் இவண் வாழும் நாளே,	உரை

337. குறிஞ்சி

	முலையே முகிழ்முகிழ்த்தனவே, தலையே
	கிளைஇய குரலே கிழக்கு வீழ்ந்தனவே;
	செறி முறை வெண் பலும் பறிமுறை நிரம்பின;
	சுணங்கும் சில தோன்றினவே; அணங்கு என
	யான் தன் அறிவல்; தான் அறியலளே;
	யாங்கு ஆகுவள்கொல் தானே-
	பெரு முது செல்வர் ஒரு மட மகளே?	உரை

347. பாலை

	மல்கு சுனை உலர்ந்த நல்கூர் சுரமுதல்
	குமரி வாகைக் கோலுடை நறு வீ
	மட மாத் தோகைக் குடுமியின் தோன்றும்
	கான நீள் இடை, தானும் நம்மொடு
	ஒன்று மணம் செய்தனள் இவள் எனின்,
	நன்றே-நெஞ்சம்!-நயந்த நின் துணிவே.	உரை

362. குறிஞ்சி

	முருகு அயர்ந்து வந்த முதுவாய் வேல!
	சினவல் ஓம்புமதி; வினவுவது உடையேன்;
	பல் வேறு உருவின் சில் அவிழ் மடையொடு,
	சிறு மறி கொன்று, இவள் நறு நுதல் நீவி,
	வணங்கினை கொடுத்திஆயின், அணங்கிய
	விண் தோய் மா மலைச் சிலம்பன்
	ஒண் தார் அகலமும் உண்ணுமோ, பலியே?	உரை

371. குறிஞ்சி

	கை வளை நெகிழ்தலும் மெய் பசப்பு ஊர்தலும்,
	மை படு சிலம்பின் ஐவனம் வித்தி
	அருவியின் விளைக்கும் நாடனொடு,
	மருவேன்-தோழி-அது காமமோ பெரிதே.	உரை

376. நெய்தல்

	மன் உயிர் அறியாத் துன்அரும் பொதியில்
	சூருடை அடுக்கத்து ஆரம் கடுப்ப,
	வேனிலானே தண்ணியள்; பனியே,
	வாங்குகதிர் தொகுப்பக் கூம்பி, ஐயென,
	அலங்கு வெயில் பொதிந்த தாமரை
	உள்ளகத்தன்ன சிறு வெம்மையளே.	உரை

398. பாலை

	தேற்றாம் அன்றே-தோழி! தண்ணெனத்
	தூற்றும் திவலைத் துயர் கூர் காலை,
	கயல் ஏர் உண்கண் கனங் குழை மகளிர்
	கையுறை ஆக நெய் பெய்து மாட்டிய
	சுடர் துயர் எடுப்பும் புன்கண் மாலை,
	அரும் பெறற் காதலர் வந்தென, விருந்து அயர்பு,
	மெய்ம் மலி உவகையின் எழுதரு
	கண் கலிழ் உகுபனி அரக்குவோரே.	உரை

400. முல்லை

	'சேயாறு செல்வாம் ஆயின், இடர் இன்று,
	களைகலம் காமம், பெருந்தோட்கு' என்று,
	நன்று புரிந்து எண்ணிய மனத்தை ஆகி,
	முரம்பு கண் உடைய ஏகி, கரம்பைப்
	புது வழிப் படுத்த மதியுடை வலவோய்!
	இன்று தந்தனை தேரோ-
	நோய் உழந்து உறைவியை நல்கலானே?	உரை