8. குறிஞ்சி

	அல்கு படர் உழந்த அரி மதர் மழைக்கண்,
	பல் பூம் பகைத் தழை நுடங்கும் அல்குல்,
	திரு மணி புரையும் மேனி மடவோள்
	யார் மகள்கொல்? இவள் தந்தை வாழியர்!
5	துயரம் உறீஇயினள் எம்மே: அகல்வயல் 5
	அரிவனர் அரிந்தும் தருவனர்ப் பெற்றும்
	தண் சேறு தாஅய், மதனுடை நோன் தாள்
	கண் போல் நெய்தல் போர்வில் பூக்கும்
	திண் தேர்ப் பொறையன் தொண்டி-
10	தன் திறம் பெறுக, இவள் ஈன்ற தாயே!	உரை

10. பாலை

	அண்ணாந்து ஏந்திய வன முலை தளரினும்,
	பொன் நேர் மேனி மணியின் தாழ்ந்த
	நல் நெடுங் கூந்தல் நரையொடு முடிப்பினும்,
	நீத்தல் ஓம்புமதி-பூக் கேழ் ஊர!
5	இன் கடுங் கள்ளின் இழை அணி நெடுந் தேர்க்
	கொற்றச் சோழர் கொங்கர்ப் பணீஇயர்,
	வெண் கோட்டு யானைப் போஒர் கிழவோன்
	பழையன் வேல் வாய்த்தன்ன நின்
	பிழையா நல் மொழி தேறிய இவட்கே.	உரை

22. குறிஞ்சி

	கொடிச்சி காக்கும் அடுக்கற் பைந்தினை
	முந்து விளை பெருங் குரல் கொண்ட மந்தி
	கல்லாக் கடுவனொடு நல் வரை ஏறி,
	அங்கை நிறைய ஞெமிடிக் கொண்டு, தன்
5	திரை அணற் கொடுங் கவுள் நிறைய முக்கி,
	வான் பெயல் நனைந்த புறத்த, நோன்பியர்
	கை ஊண் இருக்கையின் தோன்றும் நாடன்
	வந்தனன்; வாழி-தோழி!-உலகம்
	கயம் கண் அற்ற பைது அறு காலை,
10	பீளொடு திரங்கிய நெல்லிற்கு
	நள்ளென் யாமத்து மழை பொழிந்தாங்கே.	உரை

24. பாலை

	'பார் பக வீழ்ந்த வேருடை விழுக்கோட்டு
	உடும்பு அடைந்தன்ன நெடும் பொரி விளவின்,
	ஆட்டு ஒழி பந்தின், கோட்டு மூக்கு இறுபு,
	கம்பலத்தன்ன பைம் பயிர்த் தாஅம்
5	வெள்ளில் வல்சி வேற்று நாட்டு ஆர் இடைச்
	சேறும், நாம்' எனச் சொல்ல-சேயிழை!-
	'நன்று' எனப் புரிந்தோய்; நன்று செய்தனையே;
	செயல்படு மனத்தர் செய்பொருட்கு
	அகல்வர், ஆடவர்; அது அதன் பண்பே.	உரை

45. நெய்தல்

	இவளே, கானல் நண்ணிய காமர் சிறுகுடி,
	நீல் நிறப் பெருங் கடல் கலங்க உள்புக்கு
	மீன் எறி பரதவர் மகளே; நீயே,
	நெடுங் கொடி நுடங்கும் நியம மூதூர்க்
5	கடுந் தேர்ச் செல்வன் காதல் மகனே:
	நிணச் சுறா அறுத்த உணக்கல் வேண்டி,
	இனப் புள் ஓப்பும் எமக்கு நலன் எவனோ?
	புலவு நாறுதும்; செல நின்றீமோ!
	பெரு நீர் விளையுள் எம் சிறு நல் வாழ்க்கை
10	நும்மொடு புரைவதோ அன்றே;
	எம்மனோரில் செம்மலும் உடைத்தே!	உரை

46. பாலை

	வைகல்தோறும் இன்பமும் இளமையும்
	எய் கணை நிழலின் கழியும், இவ் உலகத்து;
	காணீர் என்றலோ அரிதே; அது நனி
	பேணீர் ஆகுவிர்-ஐய! என் தோழி
5	பூண் அணி ஆகம் புலம்ப, பாணர்
	அயிர்ப்புக் கொண்டன்ன கொன்றை அம் தீம் கனி,
	பறை அறை கடிப்பின், அறை அறையாத் துயல்வர,
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் அழுவத்து,
	எவ்வம் மிகூஉம் அருஞ் சுரம் இறந்து,
10	நன் வாய் அல்லா வாழ்க்கை
	மன்னாப் பொருட் பிணிப் பிரிதும் யாம் எனவே.	உரை

84. பாலை

	கண்ணும், தோளும், தண் நறுங்கதுப்பும்,
	திதலை அல்குலும் பல பாராட்டி,
	நெருநலும் இவணர் மன்னே! இன்றே,
	பெரு நீர் ஒப்பின் பேஎய் வெண் தேர்
5	மரன் இல் நீள் இடை மான் நசையுறூஉம்,
	சுடுமண் தசும்பின் மத்தம் தின்ற
	பிறவா வெண்ணெய் உருப்பு இடந்தன்ன
	உவர் எழு களரி ஓமை அம் காட்டு,
	வெயில் வீற்றிருந்த வெம்பு அலை அருஞ் சுரம்
10	ஏகுவர் என்ப, தாமே-தம்வயின்
	இரந்தோர் மாற்றல் ஆற்றா
	இல்லின் வாழ்க்கை வல்லாதோரே.	உரை

92. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-துணையொடு
	வேனில் ஓதி பாடு நடை வழலை
	வரி மரல் நுகும்பின் வாடி, அவண
	வறன் பொருந்து குன்றத்து உச்சி கவாஅன்
5	வேட்டச் சீறூர் அகன் கண் கேணிப்
	பய நிரைக்கு எடுத்த மணி நீர்ப் பத்தர்,
	புன் தலை மடப் பிடி கன்றோடு ஆர,
	வில் கடிந்து ஊட்டின பெயரும்
	கொல் களிற்று ஒருத்தல் சுரன் இறந்தோரே!	உரை

107. பாலை

	உள்ளுதொறும் நகுவேன்-தோழி!-வள்உகிர்ப்
	பிடி பிளந்திட்ட நார் இல் வெண் கோட்டுக்
	கொடிறு போல் காய வால் இணர்ப் பாலை,
	செல் வளி தூக்கலின், இலை தீர் நெற்றம்
5	கல் இழி அருவியின் ஒல்லென ஒலிக்கும்,
	புல் இலை ஓமைய, புலி வழங்கு அத்தம்
	சென்ற காதலர்வழி வழிப்பட்ட
	நெஞ்சே நல்வினைப்பாற்றே; ஈண்டு ஒழிந்து,
	ஆனாக் கௌவை மலைந்த
10	யானே, தோழி! நோய்ப்பாலேனே.	உரை

108. குறிஞ்சி

	மலை அயற் கலித்த மை ஆர் ஏனல்
	துணையின் தீர்ந்த கடுங்கண் யானை
	அணையக் கண்ட அம் குடிக் குறவர்,
	கணையர், கிணையர், கை புனை கவணர்,
5	விளியர், புறக்குடி ஆர்க்கும் நாட!
	பழகிய பகையும் பிரிவு இன்னாதே;
	முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மடந்தை
	சுடர் புரை திரு நுதல் பசப்ப,
	தொடர்பு யாங்கு விட்டனை? நோகோ யானே!	உரை

111. நெய்தல்

	அத்த இருப்பைப் பூவின் அன்ன
	துய்த் தலை இறவொடு தொகை மீன் பெறீஇயர்,
	வரி வலைப் பரதவர் கரு வினைச் சிறாஅர்,
	மரல் மேற்கொண்டு மான் கணம் தகைமார்
5	வெந் திறல் இளையவர் வேட்டு எழுந்தாங்கு,
	திமில் மேற்கொண்டு, திரைச் சுரம் நீந்தி,
	வாள் வாய்ச் சுறவொடு வய மீன் கெண்டி,
	நிணம் பெய் தோணியர் இகு மணல் இழிதரும்
	பெருங் கழிப் பாக்கம் கல்லென
10	வருமே-தோழி!-கொண்கன் தேரே.	உரை

115. முல்லை

	மலர்ந்த பொய்கைப் பூக் குற்று அழுங்க
	அயர்ந்த ஆயம் கண் இனிது படீஇயர்,
	அன்னையும் சிறிது தணிந்து உயிரினள்; 'இன் நீர்த்
	தடங் கடல் வாயில் உண்டு, சில் நீர்' என,
5	மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி
	மனை நடு மௌவலொடு ஊழ் முகை அவிழ,
	கார் எதிர்ந்தன்றால், காலை; காதலர்
	தவச் சேய் நாட்டர்ஆயினும், மிகப் பேர்
	அன்பினர்-வாழி, தோழி!-நன் புகழ்
10	உலப்பு இன்று பெறினும் தவிரலர்;
	கேட்டிசின் அல்லெனோ, விசும்பின் தகவே?	உரை

125.குறிஞ்சி

	'இரை தேர் எண்கின் பகு வாய் ஏற்றை
	கொடு வரிப் புற்றம் வாய்ப்ப வாங்கி, நல் அரா நடுங்க உரறி, கொல்லன்
	ஊது உலைக் குருகின் உள் உயிர்த்து, அகழும்
5	நடு நாள் வருதல் அஞ்சுதும் யாம்' என,
	வரைந்து வரல் இரக்குவம் ஆயின், நம் மலை
	நல் நாள் வதுவை கூடி, நீடு இன்று
	நம்மொடு செல்வர்மன்-தோழி!-மெல்ல
	வேங்கைக் கண்ணியர் எருது எறி களமர்
10	நிலம் கண்டன்ன அகன் கண் பாசறை,
	மென் தினை நெடும் போர் புரிமார்
	துஞ்சு களிறு எடுப்பும் தம் பெருங் கல் நாட்டே.	உரை

126. பாலை

	பைங் காய் நல் இடம் ஒரீஇய செங்காய்க்
	கருங் களி ஈந்தின் வெண் புறக் களரி
	இடு நீறு ஆடிய கடு நடை ஒருத்தல்
	ஆள் பெறல் நசைஇ, நாள் சுரம் விலங்கி,
5	துனைதரும் வம்பலர்க் காணாது, அச் சினம்
	பனைக் கான்று ஆறும் பாழ் நாட்டு அத்தம்,
	இறந்து செய் பொருளும் இன்பம் தரும் எனின்,
	இளமையின் சிறந்த வளமையும் இல்லை;
	இளமை கழிந்த பின்றை, வளமை
10	காமம் தருதலும் இன்றே; அதனால்,
	நில்லாப் பொருட் பிணிச் சேறி;
	வல்லே-நெஞ்சம்!-வாய்க்க நின் வினையே!	உரை

132. நெய்தல்

	பேர் ஊர் துஞ்சும்; யாரும் இல்லை;
	திருந்து வாய்ச் சுறவம் நீர் கான்று, ஒய்யெனப்
	பெருந் தெரு உதிர்தரு பெயலுறு தண் வளி
	போர் அமை கதவப் புரை தொறும் தூவ,
5	கூர் எயிற்று எகினம் நடுங்கும் நல் நகர்ப்
	பயில்படை நிவந்த பல் பூஞ் சேக்கை
	அயலும் மாண் சிறையதுவே; அதன்தலை,
	'காப்புடை வாயில் போற்று, ஓ' என்னும்
	யாமம் கொள்பவர் நெடு நா ஒண் மணி
10	ஒன்று எறி பாணியின் இரட்டும்;
	இன்றுகொல், அளியேன் பொன்றும் நாளே?	உரை

134. குறிஞ்சி

	'இனிதின் இனிது தலைப்படும்' என்பது
	இதுகொல்?-வாழி, தோழி!-காதலர்
	வரு குறி செய்த வரையகச் சிறு தினைச்
	செவ் வாய்ப் பாசினம் கடீஇயர், 'கொடிச்சி!
5	அவ் வாய்த் தட்டையொடு அவணை ஆக!' என,
	ஏயள்மன் யாயும்; நுந்தை, 'வாழியர்,
	அம் மா மேனி நிரை தொடிக் குறுமகள்!
	செல்லாயோ; நின் முள் எயிறு உண்கு' என,
	மெல்லிய இனிய கூறலின், யான் அஃது
10	ஒல்லேன் போல உரையாடுவலே!	உரை

160. குறிஞ்சி

	நயனும், நண்பும், நாணு நன்கு உடைமையும்,
	பயனும், பண்பும், பாடு அறிந்து ஒழுகலும்,
	நும்மினும் அறிகுவென்மன்னே-கம்மென
	எதிர்த்த தித்தி, ஏர் இள வன முலை
5	விதிர்த்து விட்டன்ன அந் நுண் சுணங்கின்,
	ஐம் பால் வகுத்த கூந்தல், செம் பொறி
	திரு நுதல் பொலிந்த தேம் பாய் ஓதி,
	முது நீர் இலஞ்சிப் பூத்த குவளை
	எதிர் மலர்ப் பிணையல் அன்ன இவள்
10	அரி மதர் மழைக் கண் காணா ஊங்கே.	உரை

161. முல்லை

	இறையும், அருந் தொழில் முடித்தென, பொறைய,
	கண் போல் நீலம் சுனைதொறும் மலர,
	வீ ததர் வேங்கைய வியல் நெடும் புறவின்,
	இம்மென் பறவை ஈண்டு கிளை இரிய,
5	நெடுந் தெரு அன்ன நேர் கொள் நெடு வழி,
	இளையர் ஏகுவனர் பரிப்ப, வளை எனக்
	காந்தள் வள் இதழ் கவிகுளம்பு அறுப்ப,
	தோள் வலி யாப்ப, ஈண்டு நம் வரவினைப்
	புள் அறிவுறீஇயினகொல்லோ-தெள்ளிதின்
10	காதல் கெழுமிய நலத்தள், ஏதில்
	புதல்வற் காட்டிப் பொய்க்கும்
	திதலை அல்குல் தேம் மொழியாட்கே?	உரை

162. பாலை

	'மனை உறை புறவின் செங் காற் பேடைக்
	காமர் துணையொடு சேவல் சேர,
	புலம்பின்று எழுதரு புன்கண் மாலைத்
	தனியே இருத்தல் ஆற்றேன்' என்று, நின்
5	பனி வார் உண்கண் பைதல கலுழ,
	'நும்மொடு வருவல்' என்றி; எம்மொடு-
	பெரும் பெயர்த் தந்தை நீடு புகழ் நெடு நகர்
	யாயொடு நனி மிக மடவை!-முனாஅது
	வேனில் இற்றித் தோயா நெடு வீழ்,
10	வழி நார் ஊசலின், கோடை தூக்குதொறும்,
	துஞ்சு பிடி வருடும் அத்தம்
	வல்லை ஆகுதல் ஒல்லுமோ, நினக்கே?	உரை

163. நெய்தல்

	உயிர்த்தனவாகுக, அளிய, நாளும்-
	அயிர்த் துகள் முகந்த ஆனா ஊதையொடு
	எல்லியும் இரவும் என்னாது, கல்லெனக்
	கறங்கு இசை இன மணி கைபுணர்ந்து ஒலிப்ப,
5	நிலவுத் தவழ் மணற் கோடு ஏறிச் செலவர,
	இன்று என் நெஞ்சம் போல, தொன்று, நனி
	வருந்துமன்; அளிய தாமே: பெருங் கடல்
	நீல் நிறப் புன்னைத் தமி ஒண் கைதை,
	வானம் மூழ்கிய வயங்கு ஒளி நெடுஞ் சுடர்க்
10	கதிர் காய்ந்து எழுந்து அகம் கனலி ஞாயிற்று
	வைகுறு வனப்பின், தோன்றும்
	கைதைஅம் கானல் துறைவன் மாவே!	உரை

164. பாலை

	'உறை துறந்திருந்த புறவில், தனாது
	செங் கதிர்ச் செல்வன் தெறுதலின், மண் பக,
	உலகு மிக வருந்தி உயாவுறுகாலைச்
	சென்றனர் ஆயினும், நன்று செய்தனர்' எனச்
5	சொல்லின் தெளிப்பவும், தெளிதல் செல்லாய்-
	செங்கோல் வாளிக் கொடு வில் ஆடவர்
	வம்ப மாக்கள் உயிர்த் திறம் பெயர்த்தென,
	வெங் கடற்று அடை முதல் படு முடை தழீஇ,
	உறு பசிக் குறு நரி குறுகல் செல்லாது
10	மாறு புறக்கொடுக்கும் அத்தம்,
	ஊறு இலராகுதல் உள்ளாமாறே.	உரை

165. குறிஞ்சி

	அமர்க் கண் ஆமான் அரு நிறம் முள்காது
	பணைத்த பகழிப் போக்கு நினைந்து, கானவன்,
	'அணங்கொடு நின்றது மலை, வான் கொள்க' எனக்
	கடவுள் ஓங்கு வரை பேண்மார், வேட்டு எழுந்து,
5	கிளையொடு மகிழும் குன்ற நாடன்
	அடைதரும்தோறும், அருமை தனக்கு உரைப்ப,
	'நப் புணர்வு இல்லா நயன் இலோர் நட்பு
	அன்ன ஆகுக' என்னான்;
	ஒல்காது ஒழி; மிகப் பல்கின தூதே.	உரை

166. பாலை

	பொன்னும் மணியும் போலும், யாழ நின்
	நன்னர் மேனியும் நாறு இருங் கதுப்பும்;
	போதும் பணையும் போலும், யாழ நின்
	மாதர் உண்கணும் வனப்பின் தோளும்:
5	இவை காண்தோறும் அகம் மலிந்து, யானும்
	அறம் நிலைபெற்றோர் அனையேன்; அதன்தலை,
	பொலந்தொடிப் புதல்வனும் பொய்தல் கற்றனன்;
	வினையும் வேறு புலத்து இலெனே; நினையின்,
	யாதனின் பிரிகோ?-மடந்தை!-
10	காதல் தானும் கடலினும் பெரிதே!	உரை

167. நெய்தல்

	கருங் கோட்டுப் புன்னைக் குடக்கு வாங்கு பெருஞ் சினை
	விருந்தின் வெண் குருகு ஆர்ப்பின், ஆஅய்
	வண் மகிழ் நாளவைப் பரிசில் பெற்ற
	பண் அமை நெடுந் தேர்ப் பாணியின், ஒலிக்கும்
5	தண்ணம் துறைவன் தூதொடும் வந்த
	பயன் தெரி பனுவற் பை தீர் பாண!
	நின் வாய்ப் பணி மொழி களையா-பல் மாண்
	புது வீ ஞாழலொடு புன்னை தாஅம்
	மணம் கமழ் கானல், மாண் நலம் இழந்த
10	இறை ஏர் எல் வளைக் குறுமகள்
	பிறை ஏர் திரு நுதல் பாஅய பசப்பே.	உரை

168. குறிஞ்சி

	சுரும்பு உண விரிந்த கருங் கால் வேங்கைப்
	பெருஞ் சினைத் தொடுத்த கொழுங் கண் இறாஅல்,
	புள்ளுற்றுக் கசிந்த தீம் தேன் கல் அளைக்
	குறக் குறுமாக்கள் உண்ட மிச்சிலைப்
5	புன் தலை மந்தி வன் பறழ் நக்கும்
	நன் மலை நாட! பண்பு எனப் படுமோ-
	நின் நயந்து உறைவி இன் உயிர் உள்ளாய்,
	அணங்குடை அரவின் ஆர் இருள் நடு நாள்,
	மை படு சிறு நெறி எஃகு துணை ஆக
10	ஆரம் கமழும் மார்பினை,
	சாரற் சிறுகுடி ஈங்கு நீ வரலே?	உரை

169. முல்லை

	'முன்னியது முடித்தனம் ஆயின், நன்னுதல்!
	வருவம்' என்னும் பருவரல் தீர,
	படும்கொல், வாழி, நெடுஞ் சுவர்ப் பல்லி-
	பரற் தலை போகிய சிரற் தலைக் கள்ளி
5	மீமிசைக் கலித்த வீ நறு முல்லை
	ஆடு தலைத் துருவின் தோடு தலைப்பெயர்க்கும்
	வன் கை இடையன் எல்லிப் பரீஇ,
	வெண் போழ் தைஇய அலங்கல்அம் தொடலை
	மறுகுடன் கமழும் மாலை,
10	சிறுகுடிப் பாக்கத்து எம் பெரு நகரானே.	உரை

170. மருதம்

	மடக் கண், தகரக் கூந்தல், பணைத் தோள்,
	வார்ந்த வால் எயிற்று, சேர்ந்து செறி குறங்கின்,
	பிணையல் அம் தழை தைஇ, துணையிலள்
	விழவுக் களம் பொலிய வந்து நின்றனளே;
5	எழுமினோ எழுமின், எம் கொழுநற் காக்கம்;
	ஆரியர் துவன்றிய பேர் இசை முள்ளூர்,
	பலர் உடன் கழித்த ஒள் வாள் மலையனது
	ஒரு வேற்கு ஓடியாங்கு, நம்
	பன்மையது எவனோ, இவள் வன்மை தலைப்படினே?	உரை

171. பாலை

	நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் வரைக் கவாஅன்
	நிலம் செல, செல்லாக் கயந் தலைக் குழவி
	சேரி அம் பெண்டிர் நெஞ்சத்து எறிய
5	ஊர் ஆன்கன்றொடு புகுதும் நாடன்
	பன் மலை அருஞ் சுரம் இறப்பின், நம் விட்டு,
	யாங்கு வல்லுந மற்றே-ஞாங்க
	வினைப் பூண் தெண் மணி வீழ்ந்தன நிகர்ப்பக்
	கழுது கால்கொள்ளும் பொழுது கொள் பானாள்,
10	ஆர்வ நெஞ்சமொடு அளைஇ,
	மார்பு உறப் படுத்தல் மரீஇய கண்ணே?	உரை

172. நெய்தல்

	விளையாடு ஆயமொடு வெண் மணல் அழுத்தி,
	மறந்தனம் துறந்த காழ் முளை அகைய,
	'நெய் பெய் தீம் பால் பெய்து இனிது வளர்ப்ப;
	நும்மினும் சிறந்தது; நுவ்வை ஆகும்' என்று,
5	அன்னை கூறினள், புன்னையது நலனே-
	அம்ம! நாணுதும், நும்மொடு நகையே;
	விருந்தின் பாணர் விளர் இசை கடுப்ப,
	வலம்புரி வான் கோடு நரலும் இலங்கு நீர்த்
	துறை கெழு கொண்க!-நீ நல்கின்,
10	இறைபடு நீழல் பிறவுமார் உளவே.	உரை

173. குறிஞ்சி

	சுனைப் பூக் குற்றும், தொடலை தைஇயும்,
	மலைச் செங் காந்தட் கண்ணி தந்தும்,
	தன் வழிப் படூஉம் நம் நயந்தருளி,
	வெறி என உணர்ந்த அரிய அன்னையை,
5	கண்ணினும் கனவினும் காட்டி, 'இந் நோய்
	என்னினும் வாராது; மணியின் தோன்றும்
	அம் மலை கிழவோன் செய்தனன் இது' எனின்,
	படு வண்டு ஆர்க்கும் பைந் தார் மார்பின்
	நெடு வேட்கு ஏதம் உடைத்தோ?-
10	தொடியோய்! கூறுமதி, வினவுவல் யானே.	உரை

174. பாலை

	'கற்றை ஈந்தின் முற்றுக் குலை அன்ன
	ஆள் இல் அத்தத் தாள் அம் போந்தைக்
	கோளுடை நெடுஞ் சினை ஆண் குரல் விளிப்பின்,
	புலி எதிர் வழங்கும் வளி வழங்கு ஆர் இடைச்
5	சென்ற காதலர் வந்து, இனிது முயங்கி,
	பிரியாது ஒரு வழி உறையினும், பெரிது அழிந்து
	உயங்கினை, மடந்தை!' என்றி-தோழி!-
	அற்றும் ஆகும், அஃது அறியாதோர்க்கே;
	வீழாக் கொள்கை வீழ்ந்த கொண்டி
10	மல்லல் மார்பு மடுத்தனன்
	புல்லு மற்று எவனோ அன்பு இலங்கடையே?	உரை

175. நெய்தல்

	நெடுங் கடல் அலைத்த கொடுந் திமிற் பரதவர்
	கொழு மீன் கொள்ளை அழி மணல் குவைஇ,
	மீன் நெய் அட்டிக் கிளிஞ்சில் பொத்திய
	சிறு தீ விளக்கில் துஞ்சும், நறு மலர்ப்
5	புன்னை ஓங்கிய, துறைவனொடு அன்னை
	தான் அறிந்தன்றோ இலளே; பானாள்
	சேரிஅம் பெண்டிர் சிறு சொல் நம்பி,
	சுடுவான் போல நோக்கும்,
	அடு பால் அன்ன என் பசலை மெய்யே.	உரை

176. குறிஞ்சி

	எம் நயந்து உறைவி ஆயின், யாம் நயந்து
	நல்கினம் விட்டது என்? நலத்தோன் அவ் வயின்
	சால்பின் அளித்தல் அறியாது, 'அவட்கு அவள்
	காதலள் என்னுமோ?' உரைத்திசின்-தோழி!-
5	நிரைத்த யானை முகத்து வரி கடுப்பப்
	போது பொதி உடைந்த ஒண் செங் காந்தள்
	வாழை அம் சிலம்பின் வம்பு படக் குவைஇ,
	யாழ் ஓர்த்தன்ன இன் குரல் இன வண்டு,
	அருவி முழவின் பாடொடு ஒராங்கு,
10	மென்மெல இசைக்கும் சாரல்,
	குன்ற வேலித் தம் உறைவின் ஊரே.	உரை

177. பாலை

	பரந்து படு கூர் எரி கானம் நைப்ப,
	மரம் தீயுற்ற மகிழ் தலைஅம் காட்டு
	ஒதுக்கு அரும் வெஞ் சுரம் இறந்தனர் மற்றவர்;
	குறிப்பின் கண்டிசின் யானே; நெறிப் பட,
5	வேலும் இலங்கு இலை துடைப்ப; பலகையும்
	பீலி சூட்டி மணி அணிபவ்வே;
	பண்டினும் நனி பல அளிப்ப; இனியே
	வந்தன்று போலும்-தோழி!-நொந்து நொந்து,
	எழுது எழில் உண்கண் பாவை
10	அழிதரு வெள்ளம் நீந்தும் நாளே.	உரை

178. நெய்தல்

	ஆடு அமை ஆக்கம் ஐது பிசைந்தன்ன
	தோடு அமை தூவித் தடந் தாள் நாரை
	நலன் உணப்பட்ட நல்கூர் பேடை
	கழி பெயர் மருங்கில் சிறு மீன் உண்ணாது,
5	கைதை அம் படு சினைப் புலம்பொடு வதியும்
	தண்ணம் துறைவன் தேரே கண்ணின்
	காணவும் இயைந்தன்று மன்னே; நாணி
	நள்ளென் யாமத்தும் கண் படை பெறேஎன்;
	புள் ஒலி மணி செத்து ஓர்ப்ப,
10	விளிந்தன்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.	உரை

179. பாலை

	இல் எழு வயலை ஈற்று ஆ தின்றென,
	பந்து நிலத்து எறிந்து, பாவை நீக்கி,
	அவ் வயிறு அலைத்த என் செய் வினைக் குறுமகள்
	மான் அமர்ப்பன்ன மையல் நோக்கமொடு,
5	யானும் தாயும் மடுப்ப, தேனொடு
	தீம் பால் உண்ணாள் வீங்குவனள் விம்மி,
	நெருநலும் அனையள்மன்னே; இன்றே,
	மை அணற் காளை பொய் புகலாக,
	அருஞ் சுரம் இறந்தனள் என்ப-தன்
10	முருந்து ஏர் வெண் பல் முகிழ் நகை திறந்தே.	உரை

180. மருதம்

	பழனப் பாகல் முயிறு மூசு குடம்பை
	கழனி நாரை உரைத்தலின், செந்நெல்
	விரவு வெள்ளரிசியின் தாஅம் ஊரன்
	பலர்ப் பெறல் நசைஇ, நம் இல் வாரலனே;
5	மாயோள், நலத்தை நம்பி விடல் ஒல்லாளே
	அன்னியும் பெரியன்; அவனினும் விழுமிய
	இரு பெரு வேந்தர், பொரு களத்து ஒழித்த
	புன்னை விழுமம் போல,
	என்னொடு கழியும்-இவ் இருவரது இகலே.	உரை

181. முல்லை

	உள் இறைக் குரீஇக் கார் அணற் சேவல்
	பிற புலத் துணையோடு உறை புலத்து அல்கி,
	வந்ததன் செவ்வி நோக்கி, பேடை
	நெறி கிளர் ஈங்கைப் பூவின் அன்ன
5	சிறு பல் பிள்ளையொடு குடம்பை கடிதலின்,
	துவலையின் நனைந்த புறத்தது அயலது
	கூரல் இருக்கை அருளி, நெடிது நினைந்து,
	ஈர நெஞ்சின் தன் வயின் விளிப்ப,
	கையற வந்த மையல் மாலை
10	இரீஇய ஆகலின், இன் ஒலி இழந்த
	தார் அணி புரவி தண் பயிர் துமிப்ப
	வந்தன்று, பெருவிறல் தேரே;
	உய்ந்தன்றாகும், இவள் ஆய் நுதற் கவினே.	உரை

182. குறிஞ்சி

	நிலவும் மறைந்தன்று; இருளும் பட்டன்று;
	ஓவத்து அன்ன இடனுடை வரைப்பின்,
	பாவை அன்ன நிற் புறங்காக்கும்
	சிறந்த செல்வத்து அன்னையும் துஞ்சினள்;
5	கெடுத்துப்படு நன் கலம் எடுத்துக் கொண்டாங்கு,
	நன் மார்பு அடைய முயங்கி, மென்மெல,
	கண்டனம் வருகம் சென்மோ?-தோழி!-
	கீழும் மேலும் காப்போர் நீத்த
	வறுந் தலைப் பெருங் களிறு போல,
10	தமியன் வந்தோன், பனியலை நீயே!	உரை

183. நெய்தல்

	தம் நாட்டு விளைந்த வெண்ணெல் தந்து,
	பிற நாட்டு உப்பின் கொள்ளை சாற்றி,
	நெடு நெறி ஒழுகை நிலவு மணல் நீந்தி,
	அவண் உறை முனிந்த ஒக்கலொடு புலம் பெயர்ந்து,
5	உமணர் போகலும் இன்னாதாகும்-
	மடவை மன்ற-கொண்க!-வயின்தோறு
	இன்னாது அலைக்கும் ஊதையொடு ஓரும்
	நும் இல் புலம்பின் மாலையும் உடைத்தே;
	இன மீன் ஆர்ந்த வெண் குருகு மிதித்த
10	வறு நீர் நெய்தல் போல,
	வாழாள் ஆதல் சூழாதோயே.	உரை

184. பாலை

	ஒரு மகள் உடையேன் மன்னே; அவளும்
	செரு மிகு மொய்ம்பின் கூர்வேற் காளையொடு
	பெரு மலை அருஞ் சுரம் நெருநல் சென்றனள்;
	'இனியே, தாங்கு நின் அவலம்' என்றிர்; அது மற்று
5	யாங்ஙனம் ஒல்லுமோ? அறிவுடையீரே!
	உள்ளின் உள்ளம் வேமே-உண்கண்
	மணி வாழ் பாவை நடை கற்றன்ன என்
	அணி இயற் குறுமகள் ஆடிய
	மணி ஏர் நொச்சியும் தெற்றியும் கண்டே.	உரை

185. குறிஞ்சி

	ஆனா நோயோடு அழி படர்க் கலங்கி,
	காமம் கைம்மிக, கையறு துயரம்
	காணவும் நல்காய் ஆயின்-பாணர்
	பரிசில் பெற்ற விரி உளை நல் மான்
5	கவி குளம்பு பொருத கல் மிசைச் சிறு நெறி,
	இரவலர் மெலியாது ஏறும், பொறையன்
	உரை சால் உயர் வரைக் கொல்லிக் குடவயின்,
	அகல் இலைக் காந்தள் அலங்கு குலைப் பாய்ந்து,
	பறவை இழைத்த பல் கண் இறாஅல்
10	தேனுடை நெடு வரை, தெய்வம் எழுதிய
	வினை மாண் பாவை அன்னோள்
	கொலை சூழ்ந்தனளால்-நோகோ யானே.	உரை

186. பாலை

	கல் ஊற்று ஈண்டல கயன் அற, வாங்கி,
	இரும் பிணர்த் தடக் கை நீட்டி, நீர் நொண்டு,
	பெருங் கை யானை பிடி எதிர் ஓடும்
	கானம் வெம்பிய வறம் கூர் கடத்திடை,
5	வேனில் ஓதி நிறம் பெயர் முது போத்து,
	பாண் யாழ் கடைய, வாங்கி, பாங்கர்
	நெடு நிலை யாஅம் ஏறும் தொழில-
	பிறர்க்கு என முயலும் பேர் அருள் நெஞ்சமொடு
	காமர் பொருட் பிணி போகிய
10	நாம் வெங் காதலர் சென்ற ஆறே.	உரை

188. குறிஞ்சி

	படு நீர்ச் சிலம்பில் கலித்த வாழைக்
	கொடு மடல் ஈன்ற கூர் வாய்க் குவி முகை,
	ஒள் இழை மகளிர் இலங்கு வளைத் தொடூஉம்
	மெல் விரல் மோசை போல, காந்தள்
5	வள் இதழ் தோயும் வான் தோய் வெற்ப!
	'நன்றி விளைவும் தீதொடு வரும்' என,
	அன்று நற்கு அறிந்தனள் ஆயின், குன்றத்துத்
	தேம் முதிர் சிலம்பில் தடைஇய
	வேய் மருள் பணைத் தோள் அழியலள்மன்னே.	உரை

189. பாலை

	தம் அலது இல்லா நம் நயந்து அருளி
	இன்னும் வாரார்; ஆயினும், சென்னியர்,
	தெறல் அருங் கடவுள் முன்னர், சீறியாழ்
	நரம்பு இசைத்தன்ன இன் குரற் குருகின்
5	கங்கை வங்கம் போகுவர்கொல்லோ-
	எவ் வினை செய்வர்கொல் தாமே?-வெவ் வினைக்
	கொலை வல் வேட்டுவன் வலை பரிந்து போகிய
	கானப் புறவின் சேவல் வாய் நூல்
	சிலம்பி அம் சினை வெரூஉம்,
10	அலங்கல் உலவை அம் காடு இறந்தோரே?	உரை

190. குறிஞ்சி

	நோ, இனி; வாழிய-நெஞ்சே! மேவார்
	ஆர் அரண் கடந்த மாரி வண் மகிழ்த்
	திதலை எஃகின் சேந்தன் தந்தை,
	தேம் கமழ் விரி தார் இயல் தேர் அழிசி,
5	வண்டு மூசு நெய்தல் நெல்லிடை மலரும்
	அரியல் அம் கழனி ஆர்க்காடு அன்ன
	காமர் பணைத் தோள் நலம் வீறு எய்திய,
	வலை மான் மழைக் கண், குறுமகள்
	சில் மொழித் துவர் வாய் நகைக்கு மகிழ்ந்தோயே!	உரை

192. குறிஞ்சி

	'குருதி வேட்கை உரு கெழு வய மான்
	வலி மிகு முன்பின் மழ களிறு பார்க்கும்
	மரம் பயில் சோலை மலிய, பூழியர்
	உருவத் துருவின், நாள் மேயல் ஆரும்
5	மாரி எண்கின் மலைச் சுர நீள் இடை,
	நீ நயந்து வருதல் எவன்?' எனப் பல புலந்து,
	அழுதனை உறையும் அம் மா அரிவை!
	பயம் கெழு பலவின் கொல்லிக் குட வரைப்
	பூதம் புணர்த்த புதிது இயல் பாவை
10	விரி கதிர் இள வெயில் தோன்றி அன்ன, நின்
	ஆய் நலம் உள்ளி வரின், எமக்கு
	ஏமம் ஆகும், மலைமுதல் ஆறே.	உரை

193. பாலை

	அட்டரக்கு உருவின் வட்டு முகை ஈங்கைத்
	துய்த் தலைப் புது மலர்த் துளி தலைக் கலாவ,
	நிறை நீர்ப் புனிற்றுப் புலம் துழைஇ, ஆனாய்,
	இரும் புறம் தழூஉம் பெருந் தண் வாடை!
5	நினக்குத் தீது அறிந்தன்றோ இலமே;
	பணைத் தோள் எல் வளை ஞெகிழ்த்த எம் காதலர்
	அருஞ் செயல் பொருட் பிணிப் பிரிந்தனராக,
	யாரும் இல் ஒரு சிறை இருந்து,
	பேர் அஞர் உறுவியை வருத்தாதீமே!	உரை

195. நெய்தல்

	அருளாயாகலோ, கொடிதே!-இருங் கழிக்
	குருளை நீர்நாய் கொழு மீன் மாந்தி,
	தில்லைஅம் பொதும்பில் பள்ளி கொள்ளும்
	மெல்லம் புலம்ப! யான் கண்டிசினே-
5	கல்லென் புள்ளின் கானல்அம் தொண்டி,
	நெல் அரி தொழுவர் கூர் வாள் உற்றென,
	பல் இதழ் தயங்கிய கூம்பா நெய்தல்
	நீர் அலைத் தோற்றம் போல,
	ஈரிய கலுழும், நீ நயந்தோள் கண்ணே.	உரை

207. நெய்தல்

	கண்டல் வேலிக் கழி சூழ் படப்பை
	முண்டகம் வேய்ந்த குறியிறைக் குரம்பைக்
	கொழு மீன் கொள்பவர் பாக்கம் கல்லென,
	நெடுந் தேர் பண்ணி வரல் ஆனாதே;
5	குன்றத்து அன்ன குவவு மணல் நீந்தி
	வந்தனர், பெயர்வர்கொல் தாமே? அல்கல்,
	இளையரும் முதியரும் கிளையுடன் குழீஇ,
	கோட் சுறா எறிந்தென, சுருங்கிய நரம்பின்
	முடி முதிர் பரதவர் மட மொழிக் குறுமகள்,
10	வலையும் தூண்டிலும் பற்றி, பெருங் கால்
	திரை எழு பௌவம் முன்னிய
	கொலை வெஞ் சிறாஅர் பாற்பட்டனளே.	உரை

229. பாலை

	'சேறும், சேறும்' என்றலின், பல புலந்து,
	'சென்மின்' என்றல் யான் அஞ்சுவலே;
	'செல்லாதீம்' எனச் செப்பின், பல்லோர்
	நிறத்து எறி புன் சொலின்திறத்து அஞ்சுவலே;
5	அதனால், சென்மின்; சென்று வினை முடிமின்; சென்றாங்கு,
	அவண் நீடாதல் ஓம்புமின்; யாமத்து,
	இழை அணி ஆகம் வடுக் கொள முயங்கி,
	உழையீராகவும் பனிப்போள் தமியே
	குழைவான், கண்ணிடத்து ஈண்டித் தண்ணென,
10	ஆடிய இள மழைப் பின்றை,
	வாடையும் கண்டிரோ, வந்து நின்றதுவே?	உரை

234. குறிஞ்சி

	சான்றோர் வருந்திய வருத்தமும் நுமது
	வான் தோய்வு அன்ன குடிமையும் நோக்கித்
	திரு மணி வரன்றும் குன்றம் கொண்டு இவள்
	வரு முலை ஆகம் வழங்கினோ நன்றே
5	அஃது ஆன்று
	அடை பொருள் கருதுவிர் ஆயின் குடையொடு
	கழுமலம் தந்த நல் தேர்ச் செம்பியன்
	பங்குனி விழவின் உறந்தையொடு
	உள்ளி விழவின் வஞ்சியும் சிறிதே.	உரை

235. நெய்தல்

	உரவுத் திரை பொருத பிணர் படு தடவு முதல்,
	அரவு வாள் வாய முள் இலைத் தாழை
	பொன் நேர் தாதின் புன்னையொடு கமழும்
	பல் பூங் கானல் பகற்குறி வந்து, நம்
5	மெய் கவின் சிதையப் பெயர்ந்தனனாயினும்,
	குன்றின் தோன்றும் குவவு மணல் ஏறி,
	கண்டனம் வருகம் சென்மோ-தோழி!-
	தண் தார் அகலம் வண்டு இமிர்பு ஊத,
	படு மணிக் கலி மாக் கடைஇ,
10	நெடு நீர்ச் சேர்ப்பன் வரூஉம் ஆறே.	உரை

271. பாலை

	இரும் புனிற்று எருமைப் பெருஞ் செவிக் குழவி
	பைந் தாது எருவின் வைகு துயில் மடியும்
	செழுந் தண் மனையோடு எம் இவண் ஒழிய,
	செல் பெருங் காளை பொய்ம் மருண்டு, சேய் நாட்டுச்
5	சுவைக் காய் நெல்லிப் போக்கு அரும் பொங்கர்
	வீழ் கடைத் திரள் காய் ஒருங்குடன் தின்று,
	வீ சுனைச் சிறு நீர் குடியினள், கழிந்த
	குவளை உண்கண் என் மகள் ஓரன்ன,
	செய் போழ் வெட்டிய பொய்தல் ஆயம்,
10	மாலை விரி நிலவில் பெயர்பு புறங்காண்டற்கு,
	மா இருந் தாழி கவிப்ப,
	தா இன்று கழிக, எற் கொள்ளாக் கூற்றே.	உரை

355. குறிஞ்சி

	புதல்வன் ஈன்ற பூங் கண் மடந்தை
	முலை வாய் உறுக்கும் கை போல், காந்தட்
	குலைவாய் தோயும் கொழு மடல் வாழை
	அம் மடல் பட்ட அருவித் தீம் நீர்
5	செம் முக மந்தி ஆரும் நாட!
	முந்தை இருந்து நட்டோர் கொடுப்பின்,
	நஞ்சும் உண்பர் நனி நாகரிகர்;
	அம் சில் ஓதி என் தோழி தோட் துயில்
	நெஞ்சின் இன்புறாய்ஆயினும், அது நீ
10	என் கண் ஓடி அளிமதி-
	நின் கண் அல்லது பிறிது யாதும் இலளே!	உரை

385. நெய்தல்

	எல்லை சென்றபின், மலரும் கூம்பின;
	புலவு நீர் அடைகரை யாமைப் பார்ப்போடு
	அலவனும் அளைவயிற் செறிந்தன; கொடுங் கழி
	இரை நசை வருத்தம் வீட, மரமிசைப்
5	புள்ளும் பிள்ளையொடு வதிந்தன; அதனால்,
	பொழுதன்றுஆதலின், தமியை வருதி:	உரை

396. குறிஞ்சி

	பெய்து போகு எழிலி வைகு மலை சேர,
	தேன் தூங்கு உயர் வரை அருவி ஆர்ப்ப,
	வேங்கை தந்த வெற்பு அணி நல் நாள்,
	பொன்னின் அன்ன பூஞ் சினை துழைஇ,
5	கமழ் தாது ஆடிய கவின் பெறு தோகை
	பாசறை மீமிசைக் கணம் கொள்பு, ஞாயிற்று
	உறு கதிர் இள வெயில் உண்ணும் நாடன்!
	நின் மார்பு அணங்கிய செல்லல் அரு நோய்
	யார்க்கு நொந்து உரைக்கோ யானே-பல் நாள்
10	காமர் நனி சொல் சொல்லி,
	ஏமம் என்று அருளாய், நீ மயங்கினையே?	உரை