7. பாலை

	வில்லோன் காலன கழலே; தொடியோள்
	மெல் அடி மேலவும் சிலம்பே; நல்லோர்
	யார்கொல்? அளியர்தாமே-ஆரியர்
	கயிறு ஆடு பறையின், கால் பொரக் கலங்கி,
	வாகை வெண் நெற்று ஒலிக்கும்
	வேய் பயில் அழுவம் முன்னியோரே.	உரை

10. மருதம்

	யாய் ஆகியளே விழவு முதலாட்டி;
	பயறு போல் இணர பைந் தாது படீஇயர்
	உழவர் வாங்கிய கமழ் பூ மென் சினைக்
	காஞ்சி ஊரன் கொடுமை
	கரந்தனள் ஆகலின், நாணிய வருமே.	உரை

11. பாலை

	கோடு ஈர் இலங்கு வளை நெகிழ, நாளும்
	பாடு இல கலிழும் கண்ணொடு புலம்பி,
	ஈங்கு இவண் உறைதலும் உய்குவம்; ஆங்கே
	எழு, இனி-வாழி, என் நெஞ்சே!-முனாது,
	குல்லைக் கண்ணி வடுகர் முனையது
	வல் வேற் கட்டி நல் நாட்டு உம்பர்
	மொழி பெயர் தேஎத்தர் ஆயினும்,
	வழிபடல் சூழ்ந்திசின், அவருடை நாட்டே.	உரை

12. பாலை

	எறும்பி அளையின் குறும் பல் சுனைய
	உலைக்கல் அன்ன பாறை ஏறி,
	கொடு வில் எயினர், பகழி மாய்க்கும்
	கவலைத்து என்ப, அவர் தேர் சென்ற ஆறே;
	அது மற்று அவலம் கொள்ளாது,
	நொதுமல் கழறும், இவ் அழுங்கல் ஊரே.	உரை

15. பாலை

	பறை பட, பணிலம் ஆர்ப்ப, இறைகொள்பு
	தொல் மூதாலத்துப் பொதியில் தோன்றிய
	நால் ஊர்க் கோசர் நல் மொழி போல,
	வாய் ஆகின்றே-தோழி!-ஆய் கழல்
	சேயிலை வெள் வேல் விடலையொடு
	தொகுவளை முன்கை மடந்தை நட்பே.	உரை

16. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி! கள்வர்
	பொன் புனை பகழி செப்பம் கொண்மார்,
	உகிர் நுதி புரட்டும் ஓசை போல,
	செங் காற் பல்லி தன் துணை பயிரும்
	அம் காற் கள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே?	உரை

20. பாலை

	அருளும் அன்பும் நீக்கி, துணை துறந்து,
	பொருள்வயிற் பிரிவோர் உரவோர் ஆயின்,
	உரவோர் உரவோர் ஆக!
	மடவம் ஆக, மடந்தை, நாமே!	உரை

22. பாலை

	நீர் வார் கண்ணை நீ இவண் ஒழிய,
	யாரோ பிரிகிற்பவரே?-சாரல்
	சிலம்பு அணி கொண்ட வலம் சுரி மராஅத்து
	வேனில் அம் சினை கமழும்
	தேம் ஊர் ஒண்ணுதல்!-நின்னொடும், செலவே.	உரை

27. பாலை

	கன்றும் உண்ணாது, கலத்தினும் படாது,
	நல் ஆன் தீம் பால் நிலத்து உக்காஅங்கு,
	எனக்கும் ஆகாது, என்னைக்கும் உதவாது,
	பசலை உணீஇயர் வேண்டும்-
	திதலை அல்குல் என் மாமைக் கவினே.	உரை

28. பாலை

	முட்டுவேன்கொல்? தாக்குவேன்கொல்?
	ஓரேன், யானும்: ஓர் பெற்றி மேலிட்டு,
	'ஆஅ! ஒல்' எனக் கூவுவேன்கொல்?-
	அலமரல் அசைவளி அலைப்ப, என்
	உயவு நோய் அறியாது, துஞ்சும் ஊர்க்கே.	உரை

30. பாலை

	கேட்டிசின் வாழி-தோழி!-அல்கல்,
	பொய்வலாளன் மெய் உற மரீஇய
	வாய்த் தகைப் பொய்க் கனா மருட்ட, ஏற்று எழுந்து,
	அமளி தைவந்தனனே; குவளை
	வண்டு படு மலரின் சாஅய்த்'
	தமியென்; மன்ற அளியென் யானே!	உரை

37. பாலை

	நசை பெரிது உடையர்; நல்கலும் நல்குவர்;
	பிடி பசி களைஇய பெருங் கை வேழம்
	மென் சினை யாஅம் பொளிக்கும்
	அன்பின-தோழி!-அவர் சென்ற ஆறே.	உரை

39. பாலை

	'வெந் திறல் கடு வளி பொங்கர்ப் போந்தென,
	நெற்று விளை உழிஞ்சில் வற்றல் ஆர்க்கும்
	மலையுடை, அருஞ் சுரம்' என்ப-நம்
	முலையிடை முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

41. பாலை

	காதலர் உழையர் ஆகப் பெரிது உவந்து,
	சாறு கொள் ஊரின் புகல்வேன் மன்ற;
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்
	மக்கள் போகிய அணில் ஆடு முன்றில்
	புலப்பில் போலப் புல்லென்று
	அலப்பென்-தோழி!-அவர் அகன்ற ஞான்றே.	உரை

43. பாலை

	'செல்வார் அல்லர்' என்று யான் இகழ்ந்தனனே;
	'ஒல்வாள் அல்லள்' என்று அவர் இகழ்ந்தனரே:
	ஆயிடை, இரு பேர் ஆண்மை செய்த பூசல்,
	நல்அராக் கதுவியாங்கு, என்
	அல்லல் நெஞ்சம் அலமலக்குறுமே.	உரை

44. பாலை

	காலே பரி தப்பினவே; கண்ணே
	நோக்கி நோக்கி வாள் இழந்தனவே;
	அகல் இரு விசும்பின் மீனினும்
	பலரே மன்ற, இவ் உலகத்துப் பிறரே.	உரை

48. பாலை

	'தாதின் செய்த தண் பனிப் பாவை
	காலை வருந்தும் கையாறு ஓம்பு' என,
	ஓரை ஆயம் கூறக் கேட்டும்,
	இன்ன பண்பின் இனை பெரிது உழக்கும்
	நன்னுதல் பசலை நீங்க, அன்ன
	நசை ஆகு பண்பின் ஒரு சொல்
	இசையாதுகொல்லோ, காதலர் தமக்கே?	உரை

56. பாலை

	வேட்டச் செந்நாய் கிளைத்தூண் மிச்சில்
	குளவி மொய்த்த அழுகற் சில் நீர்
	வளையுடைக் கையள், எம்மொடு உணீஇயர்,
	வருகதில் அம்ம, தானே;
	அளியளோ அளியள், என் நெஞ்சு அமர்ந்தோளே!	உரை

59. பாலை

	பதலைப் பாணிப் பரிசிலர் கோமான்
	அதலைக் குன்றத்து அகல் வாய்க் குண்டு சுனைக்
	குவளையொடு பொதிந்த குளவி நாறு நறு நுதல்
	தவ்வென மறப்பரோ-மற்றே; முயலவும்,
	சுரம் பல விலங்கிய அரும் பொருள்
	நிரம்பா ஆகலின், நீடலோ இன்றே.	உரை

63. பாலை

	'ஈதலும் துய்த்தலும் இல்லோர்க்கு இல்' எனச்
	செய் வினை கைம்மிக எண்ணுதி; அவ் வினைக்கு
	அம் மா அரிவையும் வருமோ?
	எம்மை உய்த்தியோ? உரைத்திசின்- நெஞ்சே!	உரை

67. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-கிள்ளை
	வளை வாய்க் கொண்ட வேப்ப ஒண் பழம்
	புது நாண் நுழைப்பான் நுதி மாண் வள் உகிர்ப்
	பொலங் கல ஒரு காசு ஏய்க்கும்
	நிலம் கரி கள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே?	உரை

71. பாலை

	மருந்து எனின் மருந்தே; வைப்பு எனின் வைப்பே-
	அரும்பிய சுணங்கின் அம் பகட்டு இள முலை,
	பெருந் தோள், நுணுகிய நுசுப்பின்,
	கல் கெழு கானவர் நல்குறு மகளே.	உரை

77. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி!-யாவதும்,
	தவறு எனின், தவறோ இலவே-வெஞ் சுரத்து
	உலந்த வம்பலர் உவல் இடு பதுக்கை
	நெடு நல் யானைக்கு இடு நிழல் ஆகும்
	அரிய கானம் சென்றோர்க்கு
	எளிய ஆகிய தட மென் தோளே.	உரை

79. பாலை

	கான யானை தோல் நயந்து உண்ட
	பொரிதாள் ஓமை வளி பொரு நெடுஞ் சினை
	அலங்கல் உலவை ஏறி, ஒய்யெனப்
	புலம்பு தரு குரல புறவுப் பெடை பயிரும்
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்ச்
	சேர்ந்தனர்கொல்லோ தாமே-யாம் தமக்கு
	ஒல்லேம் என்ற தப்பற்குச்
	சொல்லாது ஏகல் வல்லுவோரே.	உரை

84. பாலை

	பெயர்த்தனென் முயங்க, 'யான் வியர்த்தனென்' என்றனள்;
	இனி அறிந்தேன், அது துனி ஆகுதலே-
	கழல்தொடி ஆஅய் மழை தவழ் பொதியில்
	வேங்கையும் காந்தளும் நாறி,
	ஆம்பல் மலரினும் தான் தண்ணியளே.	உரை

104. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! காதலர்,
	நூல் அறு முத்தின் தண் சிதர் உறைப்ப,
	தாளித் தண் பவர் நாள் ஆ மேயும்
	பனி படு நாளே, பிரிந்தனர்;
	பிரியும் நாளும் பல ஆகுபவே!	உரை

124. பாலை

	உமணர் சேர்ந்து கழிந்த மருங்கின், அகன் தலை,
	ஊர் பாழ்த்தன்ன ஓமைஅம் பெருங் காடு
	இன்னா என்றிர்ஆயின்,
	இனியவோ-பெரும!-தமியோர்க்கு மனையே?	உரை

130. பாலை

	நிலம் தொட்டுப் புகாஅர்; வானம் ஏறார்;
	விலங்கு இரு முந்நீர் காலின் செல்லார்;
	நாட்டின்நாட்டின் ஊரின்ஊரின்
	குடிமுறை குடிமுறை தேரின்,
	கெடுநரும் உளரோ?-நம் காதலோரே.	உரை

131.பாலை

	ஆடு அமை புரையும் வனப்பின் பணைத் தோள்
	பேர் அமர்க் கண்ணி இருந்த ஊரே
	நெடுஞ் சேண் ஆர் இடையதுவே; நெஞ்சே,
	ஈரம் பட்ட செவ்விப் பைம் புனத்து
	ஓர் ஏர் உழவன் போல,
	பெரு விதுப்பு உற்றன்றால்; நோகோ யானே,	உரை

135. பாலை

	'வினையே ஆடவர்க்கு உயிரே; வாள் நுதல்
	மனை உறை மகளிர்க்கு ஆடவர் உயிர்' என,
	நமக்கு உரைத்தோரும் தாமே,
	அழாஅல்-தோழி!-அழுங்குவர் செலவே.	உரை

137. பாலை

	மெல் இயல் அரிவை! நின் நல் அகம் புலம்ப,
	நிற் துறந்து அமைகுவென்ஆயின்-எற் துறந்து
	இரவலர் வாரா வைகல்
	பல ஆகுக!-யான் செலவுறு தகவே.	உரை

140. பாலை

	வேதின வெரிநின் ஓதி முது போத்து,
	ஆறு செல் மாக்கள் புள் கொள, பொருந்தும்
	சுரனே சென்றனர், காதலர்; உரன் அழிந்து,
	ஈங்கு யான் அழுங்கிய எவ்வம்
	யாங்கு அறிந்தன்று-இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

144. பாலை

	கழிய காவி குற்றும், கடல
	வெண் தலைப் புணரி ஆடியும், நன்றே
	பிரிவு இல் ஆயம் உரியது ஒன்று அயர,
	இவ் வழிப் படுதலும் ஒல்லாள்-அவ் வழிப்
	பரல்பாற் படுப்பச் சென்றனள் மாதோ-
	செல் மழை தவழும் சென்னி
	விண் உயர் பிறங்கல் விலங்கு மலை நாட்டே!	உரை

147. பாலை

	வேனிற் பாதிரிக் கூன் மலர் அன்ன
	மயிர் ஏர்பு ஒழுகிய அம் கலுழ் மாமை,
	நுண் பூண், மடந்தையைத் தந்தோய் போல,
	இன் துயில் எடுப்புதி-கனவே!-
	எள்ளார் அம்ம, துணைப் பிரிந்தோரே.	உரை

149. பாலை

	அளிதோ தானே-நாணே நம்மொடு
	நனி நீடு உழந்தன்று மன்னே; இனியே,
	வான் பூங் கரும்பின் ஓங்கு மணற் சிறு சிறை
	தீம் புனல் நெரிதர வீந்து உக்காஅங்கு,
	தாங்கும் அளவைத் தாங்கி,
	காமம் நெரிதரக் கைந் நில்லாதே.	உரை

151. பாலை

	வங்காக் கடந்த செங் கால் பேடை
	எழால் உற வீழ்ந்தென, கணவற் காணாது,
	குழல் இசைக் குரல குறும் பல அகவும்
	குன்று உறு சிறு நெறி அரிய என்னாது,
	'மறப்பு அருங் காதலி ஒழிய
	இறப்பல்' என்பது, ஈண்டு இளமைக்கு முடிவே.	உரை

154. பாலை

	யாங்கு அறிந்தனர்கொல்- தோழி! - பாம்பின்
	உரி நிமிர்ந்தன்ன உருப்பு அவிர் அமையத்து,
	இரை வேட்டு எழுந்த சேவல் உள்ளி,
	பொறி மயிர் எருத்தின் குறு நடைப் பேடை
	பொரிகாற் கள்ளி விரிகாய் அம் கவட்டுத்
	தயங்க இருந்து, புலம்பக் கூஉம்
	அருஞ் சுர வைப்பின் கானம்
	பிரிந்து, சேண் உறைதல் வல்லுவோரே?	உரை

168. பாலை

	மாரிப் பித்திகத்து நீர் வார் கொழு முகை
	இரும் பனம் பசுங் குடை பலவுடன் பொதிந்து
	பெரும் பெயல் விடியல் விரித்து விட்டன்ன
	நறுந் தண்ணியளே, நல் மா மேனி;
	புனற் புணை அன்ன சாய் இறைப் பணைத் தோள்
	மணத்தலும் தணத்தலும் இலமே;
	பிரியின் வாழ்தல் அதனினும் இலமே.	உரை

174. பாலை

	பெயல் மழை துறந்த புலம்பு உறு கடத்துக்
	கவை முடக் கள்ளிக் காய் விடு கடு நொடி
	துதை மென் தூவித் துணைப் புறவு இரிக்கும்
	அத்தம் அரிய என்னார், நத்துறந்து,
	பொருள்வயிற் பிரிவார்ஆயின், இவ் உலகத்துப்
	பொருளே மன்ற பொருளே;
	அருளே மன்ற ஆரும் இல்லதுவே.	உரை

180. பாலை

	பழூஉப் பல் அன்ன பரு உகிர்ப் பா அடி
	இருங் களிற்று இன நிரை ஏந்தல் வரின், மாய்ந்து,
	அறை மடி கரும்பின் கண் இடை அன்ன
	பைதல் ஒரு கழை நீடிய சுரன் இறந்து,
	எய்தினர் கொல்லோ பொருளே-அல்குல்
	அவ் வரி வாடத் துறந்தோர்
	வன்பர் ஆகத் தாம் சென்ற நாட்டே?	உரை

189. பாலை

	இன்றே சென்று வருதும்; நாளைக்
	குன்று இழி அருவியின் வெண் தேர் முடுக,
	இளம் பிறை அன்ன விளங்கு சுடர் நேமி
	விசும்பு வீழ் கொள்ளியின் பைம் பயிர் துமிப்ப,
	கால் இயல் செலவின், மாலை எய்தி,
	சில் நிரை வால் வளைக் குறுமகள்
	பல் மாண் ஆகம் மணந்து உவக்குவமே.	உரை

192. பாலை

	'ஈங்கே வருவர், இனையல், அவர்' என,
	அழாஅற்கோ இனியே?-நோய் நொந்து உறைவி!-
	மின்னின் தூவி இருங் குயில், பொன்னின்
	உரை திகழ் கட்டளை கடுப்ப, மாச் சினை
	நறுந் தாது கொழுதும் பொழுதும்,
	வறுங் குரற் கூந்தல் தைவருவேனே.	உரை

207. பாலை

	'செப்பினம் செலினே செலவு அரிது ஆகும்' என்று,
	அத்த ஓமை அம் கவட்டு இருந்த
	இனம் தீர் பருந்தின் புலம்பு கொள் தெள் விளி
	சுரம் செல் மாக்கட்கு உயவுத் துணை ஆகும்
	கல் வரை அயலது தொல் வழங்கு சிறு நெறி,
	நல் அடி பொறிப்பத் தாஅய்ச்
	சென்றெனக் கேட்ட நம் ஆர்வலர் பலரே.	உரை

209. பாலை

	சுரந்தலைப்பட்ட நெல்லிஅம் பசுங் காய்
	மறப் புலிக் குருளை கோள் இடம் கரக்கும்
	இறப்பு அருங் குன்றம் இறந்த யாமே,
	குறு நடைப் புள் உள்ளலமே, நெறிமுதல்
	கடற்றில் கலித்த முடச் சினை வெட்சித்
	தளை அவிழ் பல் போது கமழும்
	மை இருங் கூந்தல் மடந்தை நட்பே.	உரை

211. பாலை

	அம் சில் ஓதி ஆய் வளை நெகிழ
	நொந்தும், நம் அருளார் நீத்தோர்க்கு அஞ்சல்
	எஞ்சினம் வாழி-தோழி!-எஞ்சாது
	தீய்ந்த மராஅத்து ஓங்கல் வெஞ் சினை
	வேனில் ஓர் இணர் தேனோடு ஊதி,
	ஆராது பெயரும் தும்பி
	நீர் இல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே.	உரை

213. பாலை

	நசை நன்கு உடையர்-தோழி!-ஞெரேரெனக்
	கவைத் தலை முது கலை காலின் ஒற்றிப்
	பசிப் பிணிக்கு இறைஞ்சிய பரூஉப் பெருந் ததரல்
	ஒழியின் உண்டு, அழிவு இல் நெஞ்சின்
	தெறித்து நடை மரபின் தன் மறிக்கு நிழல் ஆகி,
	நின்று வெயில் கழிக்கும் என்ப-நம்
	இன் துயில் முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

215. பாலை

	படரும் பைபயப் பெயரும்; சுடரும்
	என்றூழ் மா மலை மறையும்; இன்று அவர்
	வருவர்கொல், வாழி-தோழி!-நீர் இல்
	வறுங் கயம் துழைஇய இலங்கு மருப்பு யானை
	குறும் பொறை மருங்கின் அமர் துணை தழீஇக்
	கொடு வரி இரும் புலி காக்கும்
	நெடு வரை மருங்கின் சுரன் இறந்தோரே.	உரை

216. பாலை

	அவரே, கேடு இல் விழுப்பொருள் தருமார், பாசிலை
	வாடா வள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே;
	யானே, தோடு ஆர் எல் வளை ஞெகிழ, நாளும்
	பாடு அமை சேக்கையில், படர் கூர்ந்திசினே;
	'அன்னள் அளியள்' என்னாது, மா மழை
	இன்னும் பெய்யும்; முழங்கி
	மின்னும்-தோழி!-என் இன் உயிர் குறித்தே	உரை

218.பாலை

	விடர் முகை அடுக்கத்து விறல் கெழு சூலிக்குக்
	கடனும் பூணாம்; கைந் நூல் யாவாம்;
	புள்ளும் ஓராம்; விரிச்சியும் நில்லாம்;
	உள்ளலும் உள்ளாம் அன்றே-தோழி!-
	உயிர்க்கு உயிர் அன்னர் ஆகலின், தம் இன்று
	இமைப்பு வரை அமையா நம் வயின்
	மறந்து ஆண்டு அமைதல் வல்லியோர்மாட்டே.	உரை

224. பாலை

	கவலை யாத்த அவல நீள் இடைச்
	சென்றோர் கொடுமை எற்றி, துஞ்சா
	நோயினும் நோய் ஆகின்றே-கூவற்
	குரால் ஆன் படு துயர் இராவில் கண்ட
	உயர்திணை ஊமன் போலத்
	துயர் பொறுக்கல்லேன், தோழி நோய்க்கே.	உரை

229. பாலை

	இவன் இவள் ஐம்பால் பற்றவும், இவள் இவன்
	புன் தலை ஓரி வாங்குநள் பரியவும்,
	காதற் செவிலியர் தவிர்ப்பவும் தவிராது,
	ஏதில் சிறு செரு உறுபமன்னோ!
	நல்லை மன்றம்ம பாலே-மெல் இயல்
	துணை மலர்ப் பிணையல் அன்ன இவர்
	மணம் மகிழ் இயற்கை காட்டியோயே.	உரை

232. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ?-தோழி!-உள்ளியும்,
	வாய்ப் புணர்வு இன்மையின் வாரார்கொல்லோ?-
	மரற்புகா அருந்திய மா எருத்து இரலை,
	உரற்கால் யானை ஒடித்து உண்டு எஞ்சிய
	யாஅ வரி நிழல், துஞ்சும்
	மா இருஞ் சோலை மலை இறந்தோரே.	உரை

235. பாலை

	ஓம்புமதி; வாழியோ-வாடை!-பாம்பின்
	தூங்கு தோல் கடுக்கும் தூ வெள் அருவிக்
	கல் உயர் நண்ணியதுவே-நெல்லி
	மரையினம் ஆரும் முன்றில்
	புல் வேய் குரம்பை நல்லோள் ஊரே.	உரை

237. பாலை

	அஞ்சுவது அறியாது, அமர் துணை தழீஇ,
	நெஞ்சு நப்பிரிந்தன்று; ஆயினும், எஞ்சிய
	கை பிணி நெகிழின் அஃது எவனோ? நன்றும்
	சேய அம்ம, இருவாம் இடையே;
	மாக் கடல் திரையின் முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	கோட் புலி வழங்கும் சோலை
	எனைத்து என்று எண்ணுகோ-முயக்கிடை மலைவே?	உரை

250. பாலை

	பரல் அவற் படு நீர் மாந்தி, துணையோடு,
	இரலை நல் மான் நெறிமுதல் உகளும்
	மாலை வாரா அளவை, கால் இயல்
	கடு மாக் கடவுமதி-பாக!-நெடு நீர்ப்
	பொரு கயல் முரணிய உண்கண்
	தெரி தீம் கிளவி தெருமரல் உயவே.	உரை

253.பாலை

	கேளார் ஆகுவர்-தோழி!-கேட்பின்,
	விழுமிது கழிவதுஆயினும், நெகிழ்நூல்
	பூச் சேர் அணையின் பெருங் கவின் தொலைந்த நின்
	நாள் துயர் கெடப் பின் நீடலர்மாதோ-
	ஒலி கழை நிவந்த ஓங்கு மலைச் சாரல்,
	புலி புகா உறுத்த புலவு நாறு கல் அளை
	ஆறு செல் மாக்கள் சேக்கும்
	கோடு உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.	உரை

254. பாலை

	இலை இல் அம் சினை இன வண்டு ஆர்ப்ப,
	முலை ஏர் மென் முகை அவிழ்ந்த கோங்கின்
	தலை அலர் வந்தன; வாரா-தோழி!-
	துயில் இன் கங்குல் துயில் அவர் மறந்தனர்;
	பயில் நறுங் கதுப்பின் பாயலும் உள்ளார்-
	'செய்பொருள் தரல் நசைஇச் சென்றோர்
	எய்தினரால்' என, வரூஉம் தூதே.	உரை

255. பாலை

	பொத்து இல் காழ அத்த யாஅத்துப்
	பொரி அரை முழுமுதல் உருவ குத்தி,
	மறம் கெழு தடக் கையின் வாங்கி, உயங்கு நடைச்
	சிறு கட் பெரு நிரை உறு பசி தீர்க்கும்
	தட மருப்பு யானை கண்டனர்-தோழி!-
	தம் கடன் இறீஇயர் எண்ணி, இடம்தொறும்
	காமர் பொருட்பிணிப் போகிய
	நாம் வெங் காதலர் சென்ற ஆறே.	உரை

256. பாலை

	'மணி வார்ந்தன்ன மாக் கொடி அறுகைப்
	பிணங்கு அரில் மென் கொம்பு பிணையொடு மாந்தி,
	மான் ஏறு உகளும் கானம் பிற்பட,
	வினை நலம் படீஇ, வருதும்; அவ் வரைத்
	தாங்கல் ஒல்லுமோ, பூங்குழையோய்?' எனச்
	சொல்லாமுன்னர், நில்லா ஆகி,
	நீர் விலங்கு அழுதல் ஆனா,
	தேர் விலங்கினவால், தெரிவை கண்ணே.	உரை

260. பாலை

	குருகும் இரு விசும்பு இவரும்; புதலும்
	வரி வண்டு ஊத வாய் நெகிழ்ந்தனவே;
	சுரிவளைப் பொலிந்த தோளும் செற்றும்;
	வருவர்கொல் வாழி-தோழி!-பொருவார்
	மண் எடுத்து உண்ணும் அண்ணல் யானை
	வண் தேர்த் தொண்டையர் வழை அமல் அடுக்கத்து,
	கன்று இல் ஓர் ஆ விலங்கிய
	புன் தாள் ஓமைய சுரன் இறந்தோரே.	உரை

262. பாலை

	ஊஉர் அலர் எழ, சேரி கல்லென,
	ஆனாது அலைக்கும் அறன் இல் அன்னை
	தானே இருக்க, தன் மனை; யானே,
	நெல்லி தின்ற முள் எயிறு தயங்க
	உணல் ஆய்ந்திசினால், அவரொடு-சேய் நாட்டு,
	விண் தொட நிவந்த விலங்கு மலைக் கவாஅன்,
	கரும்பு நடு பாத்தி அன்ன,
	பெருங் களிற்று அடிவழி நிலைஇய நீரே.	உரை

266. பாலை

	நமக்கு ஒன்று உரையார் ஆயினும், தமக்கு ஒன்று
	இன்னா இரவின் இன் துணை ஆகிய
	படப்பை வேங்கைக்கு மறந்தனர் கொல்லோ-
	மறப்பு அரும் பணைத் தோள் மரீஇத்
	துறத்தல் வல்லியோர் புள்வாய்த் தூதே?-	உரை

267. பாலை

	இருங் கண் ஞாலத்து ஈண்டு பயப் பெரு வளம்
	ஒருங்குடன் இயைவதுஆயினும், கரும்பின்
	கால் எறி கடிகைக் கண் அயின்றன்ன
	வால் எயிறு ஊறிய வசை இல் தீம் நீர்க்
	கோல் அமை குறுந் தொடிக் குறுமகள் ஒழிய,
	ஆள்வினை மருங்கில் பிரியார் - நாளும்
	உறல் முறை மரபின் கூற்றத்து
	அறன் இல் கோள் நன்கு அறிந்திசினோரே.	உரை

273. பாலை

	அல்குறு பொழுதில் தாது முகை தயங்கப்
	பெருங் காடு உளரும் அசைவளி போல,
	தண்ணிய கமழும் ஒண்ணுதலோயே!
	நொந்தனஆயின், கண்டது மொழிவல்;
	பெருந் தேன் கண்படு வரையில் முது மால்பு
	அறியாது ஏறிய மடவோன் போல,
	ஏமாந்தன்று, இவ் உலகம்;
	நாம் உளேம் ஆகப் பிரியலன் தெளிமே.	உரை

274. பாலை

	புறவுப் புறத்தன்ன புன் கால் உகாஅத்து
	இறவுச் சினை அன்ன நளி கனி உதிர,
	விடு கணை வில்லொடு பற்றி, கோடு இவர்பு,
	வருநர்ப் பார்க்கும் வன்கண் ஆடவர்
	நீர் நசை வேட்கையின் நார் மென்று தணியும்
	இன்னாக் கானமும், இனிய-பொன்னொடு
	மணி மிடை அல்குல் மடந்தை
	அணி முலை ஆகம் முயங்கினம் செலினே.	உரை

277. பாலை

	ஆசு இல் தெருவின் ஆசு இல் வியன் கடை,
	செந்நெல் அமலை வெண்மை வெள் இழுது
	ஓர் இல் பிச்சை ஆர மாந்தி,
	அற்சிர வெய்ய வெப்பத் தண்ணீர்
	சேமச் செப்பில் பெறீஇயரோ, நீயே-
	'மின்னிடை நடுங்கும் கடைப் பெயல் வாடை,
	எக் கால் வருவது?' என்றி;
	அக் கால் வருவர், எம் காதலோரே.	உரை

278. பாலை

	உறு வளி உளரிய அம் தளிர் மாஅத்து
	முறி கண்டன்ன மெல்லென் சீறடிச்
	சிறு பசும் பாவையும், எம்மும், உள்ளார்
	கொடியர் வாழி-தோழி!-கடுவன்
	ஊழுறு தீம் கனி உதிர்ப்ப, கீழ் இருந்து,
	ஏர்ப்பனஏர்ப்பன உண்ணும்
	பார்ப்புடை மந்திய மலை இறந்தோரே.	உரை

281. பாலை

	வெண் மணற் பொதுளிய
	பைங் கால் கருக்கின்
	கொம்மைப் போந்தைக் குடுமி வெண் தோட்டு,
	அத்த வேம்பின் அமலை வான் பூச்
	சுரி ஆர் உளைத் தலை பொலியச் சூடி,
	குன்று தலைமணந்த கானம்
	சென்றனர்கொல்லோ-சேயிழை!-நமரே?	உரை

282. பாலை

	செவ்வி கொள் வரகின் செஞ் சுவற் கலித்த
	கவ்வை நாற்றின் கார் இருள் ஓர் இலை
	நவ்வி நாள்மறி கவ்விக் கடன் கழிக்கும்
	கார் எதிர் தண் புனம் காணின், கைவளை,
	நீர் திகழ் சிலம்பின் ஓராங்கு விரிந்த
	வெண் கூதாளத்து அம் தூம்பு புது மலர்
	ஆர் கழல்பு உகுவ போல,
	சோர்குவஅல்ல என்பர்கொல்-நமரே?	உரை

283. பாலை

	'உள்ளது சிதைப்போர்' உளர் எனப்படாஅர்;
	இல்லோர் வாழ்க்கை இரவினும் இளிவு' எனச்
	சொல்லிய வன்மை தெளியக் காட்டிச்
	சென்றனர் வாழி-தோழி-என்றும்
	கூற்றத்தன்ன கொலை வேல் மறவர்
	ஆற்று இருந்து அல்கி, வழங்குநர்ச் செகுத்த
	படு முடைப் பருந்து பார்த்திருக்கும்
	நெடு மூதிடைய நீர் இல் ஆறே.	உரை

285. பாலை

	வைகா வைகல் வைகவும் வாரார்;
	எல்லா எல்லை எல்லவும் தோன்றார்;
	யாண்டு உளர்கொல்லோ?-தோழி!-ஈண்டு இவர்
	சொல்லிய பருவமோ இதுவே; பல் ஊழ்
	புன் புறப் பெடையொடு பயிரி, இன் புறவு
	இமைக்கண் ஏது ஆகின்றோ!-ஞெமைத் தலை
	ஊன் நசைஇப் பருந்து இருந்து உகக்கும்
	வான் உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.	உரை

307. பாலை

	வளை உடைத்தனையது ஆகி, பலர் தொழ,
	செவ் வாய் வானத்து ஐயெனத் தோன்றி,
	இன்னாப் பிறந்தன்று, பிறையே; அன்னோ,
	மறந்தனர்கொல்லோ தாமே-களிறு தன்
	உயங்குநடை மடப்பிடி வருத்தம் நோனாது,
	நிலை உயர் யாஅம் தொலையக் குத்தி,
	வெண் நார் கொண்டு, கை சுவைத்து, அண்ணாந்து,
	அழுங்கல் நெஞ்சமொடு முழங்கும்
	அத்த நீள் இடை அழப் பிரிந்தோரே?	உரை

329. பாலை

	கான இருப்பை வேனில் வெண் பூ
	வளி பொரு நெடுஞ் சினை உஞற்றலின், ஆர் கழல்பு,
	களிறு வழங்கு சிறு நெறி புதையத் தாஅம்
	பிறங்குமலை அருஞ் சுரம் இறந்தவர்ப் படர்ந்து,
	பயில் இருள் நடுநாள் துயில் அரிது ஆகி,
	தெள் நீர் நிகர்மலர் புரையும்
	நல் மலர் மழைக்கணிற்கு எளியவால், பனியே.	உரை

331. பாலை

	நெடுங் கழை திரங்கிய நீர் இல் ஆர் இடை,
	ஆறு செல் வம்பலர் தொலைய, மாறு நின்று,
	கொடுஞ் சிலை மறவர் கடறு கூட்டுண்ணும்
	கடுங்கண் யானைக் கானம் நீந்தி,
	இறப்பர்கொல் வாழி-தோழி!-நறுவடிப்
	பைங் கால் மாஅத்து அம் தளிர் அன்ன
	நல் மா மேனி பசப்ப,
	நம்மினும் சிறந்த அரும் பொருள் தரற்கே.	உரை

332. குறிஞ்சி

	வந்த வாடைச் சில் பெயற் கடைநாள்,
	நோய் நீந்து அரும் படர் தீர நீ நயந்து
	கூறின் எவனோ-தோழி!-நாறு உயிர்
	மடப் பிடி தழீஇத் தடக் கை யானை
	குன்றகச் சிறுகுடி இழிதரும்
	மன்றம் நண்ணிய மலைகிழவோற்கே?	உரை

338. குறிஞ்சி

	திரிமருப்பு இரலை அண்ணல் நல் ஏறு
	அரி மடப் பிணையோடு அல்கு நிழல் அசைஇ,
	வீ ததை வியல் அரில் துஞ்சி, பொழுது செல,
	செழும் பயறு கறிக்கும் புன்கண் மாலை,
	பின் பனிக் கடைநாள், தண் பனி அற்சிரம்
	வந்தன்று, பெருவிறற் தேரே-பணைத் தோள்
	விளங்கு நகர் அடங்கிய கற்பின்
	நலம் கேழ் அரிவை புலம்பு அசாவிடவே.	உரை

343. பாலை

	நினையாய் வாழி-தோழி!-நனை கவுள்
	அண்ணல் யானை அணி முகம் பாய்ந்தென-
	மிகு வலி இரு புலிப் பகுவாய் ஏற்றை-
	வெண் கோடு செம் மறுக் கொளீஇய, விடர் முகைக்
	கோடை ஒற்றிய கருங் கால் வேங்கை
	வாடு பூஞ் சினையின், கிடக்கும்
	உயர் வரை நாடனொடு பெயருமாறே.	உரை

347. பாலை

	மல்கு சுனை உலர்ந்த நல்கூர் சுரமுதல்
	குமரி வாகைக் கோலுடை நறு வீ
	மட மாத் தோகைக் குடுமியின் தோன்றும்
	கான நீள் இடை, தானும் நம்மொடு
	ஒன்று மணம் செய்தனள் இவள் எனின்,
	நன்றே-நெஞ்சம்!-நயந்த நின் துணிவே.	உரை

348. பாலை

	தாமே செல்பஆயின், கானத்துப்
	புலம் தேர் யானைக் கோட்டிடை ஒழிந்த
	சிறு வீ முல்லைக் கொம்பின் தாஅய்,
	இதழ் அழிந்து ஊறும் கண்பனி, மதர் எழில்
	பூண் அக வன் முலை நனைத்தலும்
	காணார்கொல்லோ-மாணிழை!-நமரே?	உரை

350. பாலை

	அம்ம வாழி-தோழி!-முன் நின்று,
	'பனிக் கடுங்குரையம்; செல்லாதீம்' எனச்
	சொல்லினம்ஆயின், செல்வர்கொல்லோ-
	ஆற்று அயல் இருந்த இருங் கோட்டு அம் சிறை
	நெடுங் காற் கணந்துள் ஆள் அறிவுறீஇ,
	ஆறு செல் வம்பலர் படை தலைபெயர்க்கும்
	மலையுடைக் கானம் நீந்தி,
	நிலையாப் பொருட் பிணிப் பிரிந்திசினோரே?	உரை

352. பாலை

	நெடு நீர் ஆம்பல் அடைப் புறத்தன்ன
	கொடு மென் சிறைய கூர்உகிர்ப் பறவை
	அகல்இலைப் பலவின் சாரல் முன்னி,
	பகல் உறை முது மரம் புலம்பப் போகும்
	சிறு புன் மாலை உண்மை
	அறிவேன்-தோழி-! அவர்க் காணா ஊங்கே.	உரை

356. பாலை

	நிழல் ஆன்று அவிந்த நீர் இல் ஆர் இடைக்
	கழலோன் காப்பப் கடுகுபு போகி,
	அறுசுனை மருங்கின் மறுகுபு வெந்த
	வெவ் வெங் கலுழி தவ்வெனக் குடிக்கிய
	யாங்கு வல்லுநள்கொல் தானே-ஏந்திய
	செம் பொற் புனை கலத்து அம் பொரிக் கலந்த
	பாலும் பல என உண்ணாள்,
	கோல் அமை குறுந் தொடித் தளிர் அன்னோளே?	உரை

363. மருதம்

	கண்ணி மருப்பின் அண்ணல் நல் ஏறு,
	செங் காற் பதவின் வார் குரல் கறிக்கும்
	மடக் கண் மரையா நோக்கி, வெய்துற்று,
	புல் அரை உகாஅய் வரி நிழல் வதியும்
	இன்னா அருஞ் சுரம் இறத்தல்
	இனிதோ-பெரும!-இன் துணைப் பிரிந்தே?	உரை

369. பாலை

	அத்த வாகை அமலை வால் நெற்று,
	அரி ஆர் சிலம்பின், அரிசி ஆர்ப்பக்
	கோடை தூக்கும் கானம்
	செல்வாம்-தோழி!-நல்கினர் நமரே.	உரை

378. பாலை

	ஞாயிறு காணாத மாண் நிழற் படீஇய,
	மலைமுதல் சிறு நெறி மணல் மிகத் தாஅய்,
	தண் மழை தலையவாகுக-நம் நீத்துச்
	சுடர் வாய் நெடு வேற் காளையொடு
	மட மா அரிவை போகிய சுரனே!	உரை

380. பாலை

	விசும்பு கண் புதையப் பாஅய், வேந்தர்
	வென்று எறி முரசின் நன் பல முழங்கி,
	பெயல் ஆனாதே, வானம்; காதலர்
	நனி சேய் நாட்டர்; நம் உன்னலரே;
	யாங்குச் செய்வாம்கொல்-தோழி!-ஈங்கைய
	வண்ணத் துய்மலர் உதிர
	முன்னர்த் தோன்றும் பனிக் கடு நாளே!	உரை

383. பாலை

	நீ உடம்படுதலின், யான் தர, வந்து,
	குறி நின்றனனே, குன்ற நாடன்;
	'இன்றை அளவைச் சென்றைக்க என்றி;
	கையும் காலும் ஓய்வன ஒடுங்கத்
	தீ உறு தளிரின் நடுங்கி,
	யாவதும், இலை, யான் செயற்கு உரியதுவே.	உரை

388. குறிஞ்சி

	நீர் கால்யாத்த நிரை இதழ்க் குவளை
	கோடை ஒற்றினும் வாடாதாகும்;
	கவணை அன்ன பூட்டுப் பொருது அசாஅ
	உமண் எருத்து ஒழுகைத் தோடு நிரைத்தன்ன
	முளி சினை பிளக்கும் முன்பு இன்மையின்,
	யானை கைம்மடித்து உயவும்
	கானமும் இனிய ஆம், நும்மொடு வரினே.	உரை

390. பாலை

	எல்லும் எல்லின்று; பாடும் கேளாய்-
	செல்லாதீமோ, சிறுபிடி துணையே!-
	வேற்று முனை வெம்மையின், சாத்து வந்து இறுத்தென,
	வளை அணி நெடு வேல் ஏந்தி,
	மிளை வந்து பெயரும் தண்ணுமைக் குரலே.	உரை

395. பாலை

	நெஞ்சே நிரை ஒல்லாதே; அவரே,
	அன்பு இன்மையின், அருள் பொருள் என்னார்;
	வன்கண் கொண்டு வலித்து வல்லுநரே;
	அரவு நுங்கு மதியிற்கு இவணோர் போலக்
	களையார் ஆயினும், கண் இனிது படீஇயர்;
	அஞ்சல் என்மரும் இல்லை; அந்தில்
	அளிதோதானே நாணே-
	ஆங்கு அவர் வதிவயின் நீங்கப்படினே!	உரை

396. நெய்தல்

	பாலும் உண்ணாள், பந்துடன் மேவாள்,
	விளையாடு ஆயமொடு அயர்வோள் இனியே,
	எளிது என உணர்ந்தனள்கொல்லோ-முளி சினை
	ஓமைக் குத்திய உயர் கோட்டு ஒருத்தல்
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் அறைக் கவாஅன்
	மழை முழங்கு கடுங் குரல் ஓர்க்கும்
	கழை திரங்கு ஆர் இடை, அவனொடு செலவே?	உரை

398. பாலை

	தேற்றாம் அன்றே-தோழி! தண்ணெனத்
	தூற்றும் திவலைத் துயர் கூர் காலை,
	கயல் ஏர் உண்கண் கனங் குழை மகளிர்
	கையுறை ஆக நெய் பெய்து மாட்டிய
	சுடர் துயர் எடுப்பும் புன்கண் மாலை,
	அரும் பெறற் காதலர் வந்தென, விருந்து அயர்பு,
	மெய்ம் மலி உவகையின் எழுதரு
	கண் கலிழ் உகுபனி அரக்குவோரே.	உரை