14. பாலை

	தொல் கவின் தொலைய, தோள் நலம்சாஅய,
	நல்கார் நீத்தனர்ஆயினும், நல்குவர்;
	நட்டனர், வாழி!-தோழி!-குட்டுவன்
	அகப்பா அழிய நூறி, செம்பியன்
5	பகல் தீ வேட்ட ஞாட்பினும் மிகப் பெரிது
	அலர் எழச் சென்றனர் ஆயினும்-மலர் கவிழ்ந்து
	மா மடல் அவிழ்ந்த காந்தள்அம் சாரல்,
	இனம் சால் வயக் களிறு பாந்தட் பட்டென,
	துஞ்சாத் துயரத்து அஞ்சு பிடிப் பூசல்
10	நெடு வரை விடரகத்து இயம்பும்
	கடு மான் புல்லிய காடு இறந்தோரே.	உரை

18. பாலை

	பருவரல் நெஞ்சமொடு பல் படர் அகல
	வருவர் வாழி-தோழி!-மூவன்
	முழு வலி முள் எயிறு அழுத்திய கதவின்,
	கானல்அம் தொண்டிப் பொருநன், வென் வேல்
5	தெறல் அருந் தானைப் பொறையன், பாசறை,
	நெஞ்சம் நடுக்குறூஉம் துஞ்சா மறவர்
	திரை தபு கடலின் இனிது கண் படுப்ப,
	கடாஅம் கழீஇய கதன் அடங்கு யானைத்
	தடாஅ நிலை ஒரு கோட்டன்ன,
10	ஒன்று இலங்கு அருவிய குன்று இறந்தோரே.	உரை

19. நெய்தல்

	இறவுப் புறத்து அன்ன பிணர் படு தடவு முதல்
	சுறவுக் கோட்டன்ன முள் இலைத் தாழை,
	பெருங் களிற்று மருப்பின் அன்ன அரும்பு முதிர்பு,
	நல் மான் உழையின் வேறுபடத் தோன்றி,
5	விழவுக் களம் கமழும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இன மணி நெடுந் தேர் பாகன் இயக்க,
	செலீஇய சேறிஆயின், இவளே
	வருவை ஆகிய சில் நாள்
	வாழாளாதல் நற்கு அறிந்தனை சென்மே!	உரை

36. குறிஞ்சி

	குறுங் கை இரும் புலிக் கோள் வல்ஏற்றை,
	பூ நுதல் இரும் பிடி புலம்ப, தாக்கி,
	தாழ் நீர் நனந் தலைப் பெரு களிறு அடூஉம்
	கல்லக வெற்பன் சொல்லின் தேறி,
5	யாம் எம் நலன் இழந்தனமே; யாமத்து,
	அலர் வாய்ப் பெண்டிர் அம்பலொடு ஒன்றி,
	புரை இல் தீ மொழி பயிற்றிய உரை எடுத்து,
	ஆனாக் கௌவைத்துஆக,
	தான் என் இழந்தது, இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

39. குறிஞ்சி

	சொல்லின் சொல் எதிர்கொள்ளாய், யாழ நின்
	திருமுகம் இறைஞ்சி நாணுதி கதுமென;
	காமம் கைம்மிகின் தாங்குதல் எளிதோ?
	கொடுங் கேழ் இரும் புறம் நடுங்கக் குத்திப்
5	புலி விளையாடிய புலவு நாறு வேழத்தின்
	தலை மருப்பு ஏய்ப்ப, கடை மணி சிவந்த நின்
	கண்ணே கதவ? அல்ல; நண்ணார்
	அரண் தலை மதிலராகவும், முரசு கொண்டு,
	ஓம்பு அரண் கடந்த அடு போர்ச் செழியன்
10	பெரும் பெயர்க் கூடல் அன்ன நின்
	கரும்புடைத் தோளும் உடையவால் அணங்கே.	உரை

41. பாலை

	பைங் கண் யானைப் பரூஉத் தாள்உதைத்த
	வெண் புறக் களரி விடு நீறு ஆடி,
	சுரன் முதல் வருந்திய வருத்தம் பைபயப்
	பாஅர் மலி சிறு கூவலின் தணியும்
5	நெடுஞ் சேண் சென்று வருந்துவர் மாதோ-
	எல்லி வந்த நல் இசை விருந்திற்கு,
	கிளர் இழை அரிவை! நெய் துழந்து அட்ட
	விளர் ஊன் அம் புகை எறிந்த நெற்றி,
	சிறு நுண் பல் வியர் பொறித்த
10	குறு நடைக் கூட்டம் வேண்டுவோரே.	உரை

43. பாலை

	துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர்உருப்பின்
	என்றூழ் நீடிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	ஓய்பசிச் செந்நாய் உயங்குமரை தொலைச்சி
	ஆர்ந்தன ஒழிந்த மிச்சில் சேய் நாட்டு
5	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு வல்சி ஆகும்
	வெம்மை ஆர் இடை இறத்தல் நுமக்கே
	மெய்ம் மலி உவகை ஆகின்று; இவட்கே,
	அஞ்சல் என்ற இறை கைவிட்டென,
	பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்தலின்,
10	களையுநர்க் காணாது கலங்கிய உடை மதில்
	ஓர் எயின் மன்னன் போல,
	அழிவு வந்தன்றால், ஒழிதல் கேட்டே.	உரை

47. குறிஞ்சி

	பெருங் களிறு உழுவை அட்டென, இரும் பிடி
	உயங்குபிணி வருத்தமொடு இயங்கல் செல்லாது,
	நெய்தற் பாசடை புரையும் அம் செவிப்
	பைதல்அம் குழவி தழீஇ, ஒய்யென
5	அரும் புண் உறுநரின் வருந்தி வைகும்
	கானக நாடற்கு, 'இது என' யான் அது
	கூறின் எவனோ-தோழி! வேறு உணர்ந்து,
	அணங்கு அறி கழங்கின் கோட்டம் காட்டி,
	வெறி என உணர்ந்த உள்ளமொடு மறி அறுத்து,
10	அன்னை அயரும் முருகு நின்
	பொன் நேர் பசலைக்கு உதவாமாறே?	உரை

51. குறிஞ்சி

	யாங்குச் செய்வாம்கொல்-தோழி! ஓங்கு கழைக்
	காம்புடை விடர் அகம் சிலம்ப, பாம்பு உடன்று
	ஓங்கு வரை மிளிர ஆட்டி, வீங்கு செலல்
	கடுங் குரல் ஏறொடு கனை துளி தலைஇப்
5	பெயல் ஆனாதே, வானம்; பெயலொடு
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன வேலன் வந்தென,
	பின்னு விடு முச்சி அளிப்பு ஆனாதே;
	பெருந் தண் குளவி குழைத்த பா அடி,
	இருஞ் சேறு ஆடிய நுதல, கொல்களிறு
10	பேதை ஆசினி ஒசித்த
	வீ ததர் வேங்கைய மலை கிழவோற்கே?	உரை

62. பாலை

	வேர் பிணி வெதிரத்துக் கால் பொரு நரல் இசை
	கந்து பிணி யானை அயர் உயிர்த்தன்ன
	என்றூழ் நீடிய வேய் பயில் அழுவத்து,
	குன்று ஊர் மதியம் நோக்கி, நின்று, நினைந்து,
5	உள்ளினென் அல்லெனோ யானே-'முள் எயிற்று,
	திலகம் தைஇய தேம் கமழ் திரு நுதல்,
	எமதும் உண்டு, ஓர் மதிநாட் திங்கள்,
	உரறு குரல் வெவ் வளி எடுப்ப, நிழல் தப
	உலவை ஆகிய மரத்த
10	கல் பிறங்கு உயர் மலை உம்பரஃது' எனவே?	உரை

65. குறிஞ்சி

	அமுதம் உண்க, நம் அயல் இலாட்டி!-
	கிடங்கில் அன்ன இட்டுக் கரைக் கான் யாற்றுக்
	கலங்கும் பாசி நீர் அலைக் கலாவ,
	ஒளிறு வெள் அருவி ஒண் துறை மடுத்து,
5	புலியொடு பொருத புண் கூர் யானை
	நற் கோடு நயந்த அன்பு இல் கானவர்
	விற் சுழிப்பட்ட நாமப் பூசல்
	உருமிடைக் கடி இடி கரையும்
	பெரு மலை நாடனை 'வரூஉம்' என்றோளே.	உரை

74. நெய்தல்

	வடிக் கதிர் திரித்த வல் ஞாண்பெரு வலை
	இடிக் குரற் புணரிப் பௌவத்து இடுமார்,
	நிறையப் பெய்த அம்பி, காழோர்
	சிறை அருங் களிற்றின், பரதவர் ஒய்யும்
5	சிறு வீ ஞாழற் பெருங் கடற் சேர்ப்பனை,
	'ஏதிலாளனும்' என்ப; போது அவிழ்
	புது மணற் கானல் புன்னை நுண் தாது,
	கொண்டல் அசை வளி தூக்குதொறும், குருகின்
	வெண் புறம் மொசிய வார்க்கும், தெண் கடல்
10	கண்டல் வேலிய ஊர், 'அவன்
	பெண்டு' என அறிந்தன்று; பெயர்த்தலோ அரிதே!	உரை

75. குறிஞ்சி

நயன் இன்மையின், பயன் இது என்னாது,
	பூம் பொறிப் பொலிந்த, அழல் உமிழ் அகன் பை,
	பாம்பு உயிர் அணங்கியாங்கும் ஈங்கு இது
	தகாஅது-வாழியோ, குறுமகள்!-நகாஅது
5	உரைமதி; உடையும் என் உள்ளம்-சாரல்
	கொடு விற் கானவன் கோட்டுமா தொலைச்சிப்
	பச்சூன் பெய்த பகழி போல,
	சேயரி பரந்த மா இதழ் மழைக் கண்
	உறாஅ நோக்கம் உற்ற என்
10	பைதல் நெஞ்சம் உய்யுமாறே.	உரை

85. குறிஞ்சி

	ஆய் மலர் மழைக் கண் தெண் பனி உறைப்பவும்,
	வேய் மருள் பணைத் தோள் விறல் இழை நெகிழவும்,
	அம்பல் மூதூர் அரவம் ஆயினும்,
	குறு வரி இரும் புலி அஞ்சிக் குறு நடைக்
5	கன்றுடை வேழம் நின்று காத்து அல்கும்,
	ஆர் இருள் கடுகிய, அஞ்சு வரு சிறு நெறி
	வாரற்கதில்ல-தோழி!-சாரல்
	கானவன் எய்த முளவு மான் கொழுங் குறை,
	தேம் கமழ் கதுப்பின் கொடிச்சி, கிழங்கொடு
10	காந்தள்அம் சிறுகுடிப் பகுக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன், நின் நசையினானே!	உரை

89. முல்லை

	கொண்டல் ஆற்றி விண்தலைச்செறீஇயர்,
	திரைப் பிதிர் கடுப்ப முகடு உகந்து ஏறி,
	நிரைத்து நிறை கொண்ட கமஞ் சூல் மா மழை
	அழி துளி கழிப்பிய வழி பெயற் கடை நாள்,
5	இரும் பனிப் பருவத்த மயிர்க் காய் உழுந்தின்
	அகல் இலை அகல வீசி, அகலாது
	அல்கலும் அலைக்கும் நல்கா வாடை,
	பரும யானை அயா உயிர்த்தாஅங்கு,
	இன்னும் வருமே-தோழி!-வாரா
10	வன்கணாளரோடு இயைந்த
	புன்கண் மாலையும் புலம்பும் முந்துறுத்தே!	உரை

92. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-துணையொடு
	வேனில் ஓதி பாடு நடை வழலை
	வரி மரல் நுகும்பின் வாடி, அவண
	வறன் பொருந்து குன்றத்து உச்சி கவாஅன்
5	வேட்டச் சீறூர் அகன் கண் கேணிப்
	பய நிரைக்கு எடுத்த மணி நீர்ப் பத்தர்,
	புன் தலை மடப் பிடி கன்றோடு ஆர,
	வில் கடிந்து ஊட்டின பெயரும்
	கொல் களிற்று ஒருத்தல் சுரன் இறந்தோரே!	உரை

103. பாலை

	ஒன்று தெரிந்து உரைத்திசின்-நெஞ்சே! புன் கால்
	சிறியிலை வேம்பின் பெரிய கொன்று,
	கடாஅம் செருக்கிய கடுஞ் சின முன்பின்
	களிறு நின்று இறந்த நீர் அல் ஈரத்து,
5	பால் அவி தோல் முலை அகடு நிலம் சேர்த்திப்
	பசி அட முடங்கிய பைங் கட் செந்நாய்
	மாயா வேட்டம் போகிய கணவன்
	பொய்யா மரபின் பிணவு நினைந்து இரங்கும்
	விருந்தின் வெங் காட்டு வருந்துதும் யாமே;
10	ஆள்வினைக்கு அகல்வாம் எனினும்,
	மீள்வாம் எனினும், நீ துணிந்ததுவே.	உரை

104. குறிஞ்சி

	பூம் பொறி உழுவைப் பேழ் வாய்ஏற்றை
	தேம் கமழ் சிலம்பின் களிற்றொடு பொரினே,
	துறுகல் மீமிசை, உறுகண் அஞ்சாக்
	குறக் குறுமாக்கள் புகற்சியின் எறிந்த
5	தொண்டகச் சிறு பறைப் பாணி அயலது
	பைந் தாள் செந்தினைப் படு கிளி ஓப்பும்
	ஆர் கலி வெற்பன் மார்பு நயந்து உறையும்
	யானே அன்றியும் உளர்கொல்-பானாள்,
	பாம்புடை விடர ஓங்கு மலை மிளிர,
10	உருமு சிவந்து எறியும் பொழுதொடு, பெரு நீர்
	போக்கு அற விலங்கிய சாரல்,
	நோக்கு அருஞ் சிறு நெறி நினையுமோரே?	உரை

105. பாலை

	முளி கொடி வலந்த முள் அரை இலவத்து
	ஒளிர் சினை அதிர வீசி, விளிபட
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் மருங்கில்,
	கடு நடை யானை கன்றொடு வருந்த,
5	நெடு நீர் அற்ற நிழல் இல் ஆங்கண்
	அருஞ் சுரக் கவலைய என்னாய்; நெடுஞ் சேண்
	பட்டனை, வாழிய-நெஞ்சே!-குட்டுவன்
	குட வரைச் சுனைய மா இதழ்க் குவளை
	வண்டு படு வான் போது கமழும்
10	அம் சில் ஓதி அரும் படர் உறவே.	உரை

107. பாலை

	உள்ளுதொறும் நகுவேன்-தோழி!-வள்உகிர்ப்
	பிடி பிளந்திட்ட நார் இல் வெண் கோட்டுக்
	கொடிறு போல் காய வால் இணர்ப் பாலை,
	செல் வளி தூக்கலின், இலை தீர் நெற்றம்
5	கல் இழி அருவியின் ஒல்லென ஒலிக்கும்,
	புல் இலை ஓமைய, புலி வழங்கு அத்தம்
	சென்ற காதலர்வழி வழிப்பட்ட
	நெஞ்சே நல்வினைப்பாற்றே; ஈண்டு ஒழிந்து,
	ஆனாக் கௌவை மலைந்த
10	யானே, தோழி! நோய்ப்பாலேனே.	உரை

108. குறிஞ்சி

	மலை அயற் கலித்த மை ஆர் ஏனல்
	துணையின் தீர்ந்த கடுங்கண் யானை
	அணையக் கண்ட அம் குடிக் குறவர்,
	கணையர், கிணையர், கை புனை கவணர்,
5	விளியர், புறக்குடி ஆர்க்கும் நாட!
	பழகிய பகையும் பிரிவு இன்னாதே;
	முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மடந்தை
	சுடர் புரை திரு நுதல் பசப்ப,
	தொடர்பு யாங்கு விட்டனை? நோகோ யானே!	உரை

112. குறிஞ்சி

	விருந்து எவன்செய்கோ-தோழி!-சாரல்
	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கைச்
	சுரும்பு இமிர் அடுக்கம் புலம்பக் களிறு அட்டு,
	உரும்பு இல் உள்ளத்து அரிமா வழங்கும்
5	பெருங் கல் நாடன் வரவு அறிந்து, விரும்பி,
	மாக் கடல் முகந்து, மணி நிறத்து அருவித்
	தாழ் நீர் நனந் தலை அழுந்து படப் பாஅய்,
	மலை இமைப்பது போல் மின்னி,
	சிலை வல் ஏற்றொடு செறிந்த இம் மழைக்கே?	உரை

114. குறிஞ்சி

	வெண் கோடு கொண்டு வியல் அறை வைப்பவும்,
	பச்சூன் கெண்டி வள் உகிர் முணக்கவும்,
	மறுகுதொறு புலாவும் சிறுகுடி அரவம்
	வைகிக் கேட்டுப் பையாந்திசினே;
5	அளிதோ தானே-தோழி!-அல்கல்
	வந்தோன்மன்ற குன்ற நாடன்;
	துளி பெயல் பொறித்த புள்ளித் தொல் கரை
	பொரு திரை நிவப்பின் வரும் யாறு அஞ்சுவல்;
	ஈர்ங் குரல் உருமின் ஆர் கலி நல் ஏறு
10	பாம்பு கவின் அழிக்கும் ஓங்கு வரை பொத்தி,
	மையல் மடப் பிடி இனைய,
	கை ஊன்றுபு இழிதரு களிறு எறிந்தன்றே.	உரை

126. பாலை

	பைங் காய் நல் இடம் ஒரீஇய செங்காய்க்
	கருங் களி ஈந்தின் வெண் புறக் களரி
	இடு நீறு ஆடிய கடு நடை ஒருத்தல்
	ஆள் பெறல் நசைஇ, நாள் சுரம் விலங்கி,
5	துனைதரும் வம்பலர்க் காணாது, அச் சினம்
	பனைக் கான்று ஆறும் பாழ் நாட்டு அத்தம்,
	இறந்து செய் பொருளும் இன்பம் தரும் எனின்,
	இளமையின் சிறந்த வளமையும் இல்லை;
	இளமை கழிந்த பின்றை, வளமை
10	காமம் தருதலும் இன்றே; அதனால்,
	நில்லாப் பொருட் பிணிச் சேறி;
	வல்லே-நெஞ்சம்!-வாய்க்க நின் வினையே!	உரை

137. பாலை

	தண்ணிய கமழும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	தட மென் பணைத் தோள், மட நல்லோள்வயின்
	பிரியச் சூழ்ந்தனை ஆயின், அரியது ஒன்று
	எய்தினை, வாழிய-நெஞ்சே!-செவ் வரை
5	அருவி ஆன்ற நீர் இல் நீள் இடை,
	கயந் தலை மடப் பிடி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பெருங் களிறு தொலைத்த முடத் தாள் ஓமை
	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு அல்குநிழல்' ஆகும்
	குன்ற வைப்பின் கானம்
10	சென்று, சேண் அகறல் வல்லிய நீயே!	உரை

141. பாலை

	இருஞ் சேறு ஆடிய கொடுங் கவுள், கய வாய்,
	மாரி யானையின் மருங்குல் தீண்டி,
	பொரி அரை ஞெமிர்ந்த புழற் காய்க் கொன்றை,
	நீடிய சடையோடு ஆடா மேனிக்
5	குன்று உறை தவசியர் போல, பல உடன்
	என்றூழ் நீள் இடைப் பொற்பத் தோன்றும்
	அருஞ் சுரம் எளியமன், நினக்கே; பருந்து பட,
	பாண்டிலொடு பொருத பல் பிணர்த் தடக் கை
	ஏந்து கோட்டு யானை இசை வெங் கிள்ளி
10	வம்பு அணி உயர் கொடி அம்பர் சூழ்ந்த
	அரிசில் அம் தண் அறல் அன்ன, இவள்
	விரி ஒலி கூந்தல் விட்டு அமைகலனே.	உரை

144. குறிஞ்சி

	பெருங் களிறு உழுவை தாக்கலின், இரும் பிடி
	கருவி மா மழையின் அரவம் அஞ்சுபு,
	போது ஏர் உண் கண் கலுழவும், ஏதில்
	பேதை நெஞ்சம் கவலை கவற்ற
5	ஈங்கு ஆகின்றால்-தோழி!-பகுவாய்ப்
	பிணவுப் புலி வழங்கும் அணங்கு அருங் கவலை,
	அவிர் அறல் ஒழுகும் விரை செலல் கான் யாற்றுக்
	கரை அருங் குட்டம் தமியர் நீந்தி,
	விரவு மலர் பொறித்த தோளர்
10	இரவின் வருதல் அறியாதேற்கே.	உரை

148. பாலை

	வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,
	'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்
	தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,
	நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,
5	செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,
	வாங்கு சிலை மறவர் வீங்கு நிலை அஞ்சாது,
	கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்
	இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,
	செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை
10	உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்
	அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;
	வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!	உரை

150. மருதம்

	நகை நன்கு உடையன்-பாண!-நும் பெருமகன்:
	'மிளை வலி சிதையக் களிறு பல பரப்பி,
	அரண் பல கடந்த முரண் கொள் தானை
	வழுதி, வாழிய பல! எனத் தொழுது, ஈண்டு
5	மன் எயில் உடையோர் போல, அஃது யாம்
	என்னதும் பரியலோ இலம்' எனத் தண் நடைக்
	கலி மா கடைஇ வந்து, எம் சேரித்
	தாரும் கண்ணியும் காட்டி, ஒருமைய
	நெஞ்சம் கொண்டமை விடுமோ? அஞ்ச,
10	கண்ணுடைச் சிறு கோல் பற்றிக்
	கதம் பெரிது உடையள், யாய்; அழுங்கலோ இலளே.	உரை

151. குறிஞ்சி

	நல் நுதல் பசப்பினும், பெருந் தோள் நெகிழினும்,
	கொல் முரண் இரும் புலி அரும் புழைத் தாக்கிச்
	செம் மறுக் கொண்ட வெண் கோட்டு யானை
	கல் மிசை அருவியின் கழூஉஞ் சாரல்
5	வாரற்கதில்ல-தோழி!-கடுவன்,
	முறி ஆர் பெருங் கிளை அறிதல் அஞ்சி,
	கறி வளர் அடுக்கத்து, களவினில் புணர்ந்த
	செம் முக மந்தி செய்குறி, கருங் கால்
	பொன் இணர் வேங்கைப் பூஞ் சினைச் செலீஇயர்,
10	குண்டு நீர் நெடுஞ் சுனை நோக்கிக் கவிழ்ந்து, தன்
	புன் தலைப் பாறு மயிர் திருத்தும்
	குன்ற நாடன் இரவினானே!	உரை

154. குறிஞ்சி

	கானமும் கம்மென்றன்றே; வானமும்
	வரை கிழிப்பன்ன மை இருள் பரப்பி,
	பல் குரல் எழிலி பாடு ஓவாதே;
	மஞ்சு தவழ் இறும்பில் களிறு வலம் படுத்த
5	வெஞ் சின உழுவைப் பேழ் வாய் ஏற்றை
	அஞ்சுதக உரறும்; ஓசை கேளாது
	துஞ்சுதியோ-இல, தூவிலாட்டி!-
	பேர் அஞர் பொருத புகர் படு நெஞ்சம்
	நீர் அடு நெருப்பின் தணிய, இன்று அவர்
10	வாரார் ஆயினோ நன்றே; சாரல்
	விலங்கு மலை ஆர் ஆறு உள்ளுதொறும்,
	நிலம் பரந்து ஒழுகும், என் நிறை இல் நெஞ்சே?	உரை

158. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! நம்வயின்,
	யானோ காணேன்-அதுதான் கரந்தே,
	கல் அதர் மன்னும் கால் கொல்லும்மே;
	கனை இருள் மன்னும் கண் கொல்லும்மே-
5	விடர் முகைச் செறிந்த வெஞ் சின இரும் புலி
	புகர் முக வேழம் புலம்பத் தாக்கி,
	குருதி பருகிய கொழுங் கவுட் கய வாய்
	வேங்கை முதலொடு துடைக்கும்
	ஓங்கு மலை நாடன் வரூஉம் ஆறே.	உரை

171. பாலை

	நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் வரைக் கவாஅன்
	நிலம் செல, செல்லாக் கயந் தலைக் குழவி
	சேரி அம் பெண்டிர் நெஞ்சத்து எறிய
5	ஊர் ஆன்கன்றொடு புகுதும் நாடன்
	பன் மலை அருஞ் சுரம் இறப்பின், நம் விட்டு,
	யாங்கு வல்லுந மற்றே-ஞாங்க
	வினைப் பூண் தெண் மணி வீழ்ந்தன நிகர்ப்பக்
	கழுது கால்கொள்ளும் பொழுது கொள் பானாள்,
10	ஆர்வ நெஞ்சமொடு அளைஇ,
	மார்பு உறப் படுத்தல் மரீஇய கண்ணே?	உரை

176. குறிஞ்சி

	எம் நயந்து உறைவி ஆயின், யாம் நயந்து
	நல்கினம் விட்டது என்? நலத்தோன் அவ் வயின்
	சால்பின் அளித்தல் அறியாது, 'அவட்கு அவள்
	காதலள் என்னுமோ?' உரைத்திசின்-தோழி!-
5	நிரைத்த யானை முகத்து வரி கடுப்பப்
	போது பொதி உடைந்த ஒண் செங் காந்தள்
	வாழை அம் சிலம்பின் வம்பு படக் குவைஇ,
	யாழ் ஓர்த்தன்ன இன் குரல் இன வண்டு,
	அருவி முழவின் பாடொடு ஒராங்கு,
10	மென்மெல இசைக்கும் சாரல்,
	குன்ற வேலித் தம் உறைவின் ஊரே.	உரை

182. குறிஞ்சி

	நிலவும் மறைந்தன்று; இருளும் பட்டன்று;
	ஓவத்து அன்ன இடனுடை வரைப்பின்,
	பாவை அன்ன நிற் புறங்காக்கும்
	சிறந்த செல்வத்து அன்னையும் துஞ்சினள்;
5	கெடுத்துப்படு நன் கலம் எடுத்துக் கொண்டாங்கு,
	நன் மார்பு அடைய முயங்கி, மென்மெல,
	கண்டனம் வருகம் சென்மோ?-தோழி!-
	கீழும் மேலும் காப்போர் நீத்த
	வறுந் தலைப் பெருங் களிறு போல,
10	தமியன் வந்தோன், பனியலை நீயே!	உரை

186. பாலை

	கல் ஊற்று ஈண்டல கயன் அற, வாங்கி,
	இரும் பிணர்த் தடக் கை நீட்டி, நீர் நொண்டு,
	பெருங் கை யானை பிடி எதிர் ஓடும்
	கானம் வெம்பிய வறம் கூர் கடத்திடை,
5	வேனில் ஓதி நிறம் பெயர் முது போத்து,
	பாண் யாழ் கடைய, வாங்கி, பாங்கர்
	நெடு நிலை யாஅம் ஏறும் தொழில-
	பிறர்க்கு என முயலும் பேர் அருள் நெஞ்சமொடு
	காமர் பொருட் பிணி போகிய
10	நாம் வெங் காதலர் சென்ற ஆறே.	உரை

192. குறிஞ்சி

	'குருதி வேட்கை உரு கெழு வய மான்
	வலி மிகு முன்பின் மழ களிறு பார்க்கும்
	மரம் பயில் சோலை மலிய, பூழியர்
	உருவத் துருவின், நாள் மேயல் ஆரும்
5	மாரி எண்கின் மலைச் சுர நீள் இடை,
	நீ நயந்து வருதல் எவன்?' எனப் பல புலந்து,
	அழுதனை உறையும் அம் மா அரிவை!
	பயம் கெழு பலவின் கொல்லிக் குட வரைப்
	பூதம் புணர்த்த புதிது இயல் பாவை
10	விரி கதிர் இள வெயில் தோன்றி அன்ன, நின்
ஆய் நலம் உள்ளி வரின், எமக்கு
	ஏமம் ஆகும், மலைமுதல் ஆறே.	உரை

194. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி! கைம்மாறு
	யாது செய்வாங்கொல் நாமே-கய வாய்க்
	கன்றுடை மருங்கின் பிடி புணர்ந்து இயலும்,
	வலன் உயர் மருப்பின், நிலம் ஈர்த் தடக் கை,
5	அண்ணல் யானைக்கு அன்றியும், கல் மிசைத்
	தனி நிலை இதணம் புலம்பப் போகி,
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் ஒரு சிறை,
	குன்ற வெற்பனொடு நாம் விளையாட,
	இரும்பு கவர்கொண்ட ஏனற்
10	பெருங் குரல் கொள்ளாச் சிறு பசுங் கிளிக்கே?	உரை

202. பாலை

	புலி பொரச் சிவந்த புலால் அம் செங் கோட்டு
	ஒலி பல் முத்தம் ஆர்ப்ப, வலி சிறந்து,
	வன் சுவல் பராரை முருக்கி, கன்றொடு
	மடப் பிடி தழீஇய தடக் கை வேழம்,
5	தேன் செய் பெருங் கிளை இரிய, வேங்கைப்
	பொன் புரை கவளம் புறந்தருபு ஊட்டும்
	மா மலை விடரகம் கவைஇ, காண்வர,
	கண்டிசின்-வாழியோ, குறுமகள்!-நுந்தை,
	அறுமீன் பயந்த அறம் செய் திங்கள்
10	செல் சுடர் நெடுங் கொடி போல,
	பல் பூங் கோங்கம் அணிந்த காடே.	உரை

205. பாலை

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,
	ஆளி நன் மான், வேட்டு எழு கோள் உகிர்ப்
	பூம் பொறி உழுவை தொலைச்சிய, வைந் நுதி
	ஏந்து வெண் கோட்டு, வயக் களிறு இழுக்கும்
5	துன் அருங் கானம் என்னாய், நீயே
	குவளை உண்கண் இவள் ஈண்டு ஒழிய,
	ஆள்வினைக்கு அகறிஆயின், இன்றொடு
	போயின்றுகொல்லோ தானே-படப்பைக்
	கொடு முள் ஈங்கை நெடு மா அம் தளிர்
10	நீர் மலி கதழ் பெயல் தலைஇய
	ஆய் நிறம் புரையும் இவள் மாமைக் கவினே!	உரை

217. குறிஞ்சி

	இசை பட வாழ்பவர் செல்வம் போலக்
	காண் தொறும் பொலியும், கதழ் வாய் வேழம்,
	இருங் கேழ் வயப் புலி வெரீஇ, அயலது
	கருங் கால் வேங்கை ஊறுபட மறலி,
5	பெருஞ் சினம் தணியும் குன்றநாடன்
	நனி பெரிது இனியனாயினும், துனி படர்ந்து
	ஊடல் உறுவேன்-தோழி!-நீடு
	புலம்பு சேண் அகல நீக்கி,
	புலவி உணர்த்தல் வன்மையானே.	உரை

222. குறிஞ்சி

	கருங் கால் வேங்கைச் செவ் வீவாங்கு சினை
	வடுக் கொளப் பிணித்த விடுபுரி முரற்சிக்
	கை புனை சிறு நெறி வாங்கி, பையென,
	விசும்பு ஆடு ஆய் மயில் கடுப்ப, யான் இன்று,
5	பசுங் காழ் அல்குல் பற்றுவனன் ஊக்கிச்
	செலவுடன் விடுகோ-தோழி!-பலவுடன்
	வாழை ஓங்கிய வழை அமை சிலம்பில்,
	துஞ்சு பிடி மருங்கின் மஞ்சு பட, காணாது,
	பெருங் களிறு பிளிறும் சோலை அவர்
10	சேண் நெடுங் குன்றம் காணிய நீயே?	உரை

225. குறிஞ்சி

	முருகு உறழ் முன்பொடு கடுஞ் சினம் செருக்கிப்
	பொருத யானை வெண் கோடு கடுப்ப,
	வாழை ஈன்ற வை ஏந்து கொழு முகை,
	மெல் இயல் மகளிர் ஓதி அன்ன
5	பூவொடு, துயல் வரும் மால் வரை நாடனை
	இரந்தோர் உளர்கொல்-தோழி!-திருந்து இழைத்
	தொய்யில் வன முலை வரி வனப்பு இழப்பப்
	பயந்து எழு பருவரல் தீர,
	நயந்தோர்க்கு உதவா நார் இல் மார்பே?	உரை

227. நெய்தல்

	அறிந்தோர் 'அறன் இலர்' என்றலின், சிறந்த
	இன் உயிர் கழியினும் நனி இன்னாதே;
	புன்னைஅம் கானல் புணர் குறி வாய்த்த
	பின் ஈர் ஓதி என் தோழிக்கு, அன்னோ!
5	படு மணி யானைப் பசும்பூட் சோழர்
	கொடி நுடங்கு மறுகின் ஆர்க்காட்டு ஆங்கண்,
	கள்ளுடைத் தடவில் புள் ஒலித்து ஓவாத்
	தேர் வழங்கு தெருவின் அன்ன,
	கௌவை ஆகின்றது-ஐய!-நின் அருளே.	உரை

228. குறிஞ்சி

	என் எனப்படுமோ-தோழி!-மின்னு வசிபு
	அதிர் குரல் எழிலி, முதிர் கடன் தீர,
	கண் தூர்பு விரிந்த கனை இருள் நடு நாள்,
	பண்பு இல் ஆர் இடை வரூஉம் நம் திறத்து
5	அருளான்கொல்லோ தானே-கானவன்
	சிறு புறம் கடுக்கும் பெருங் கை வேழம்,
	வெறி கொள் சாபத்து எறி கணை வெரீஇ,
	அழுந்துபட விடரகத்து இயம்பும்
	எழுந்து வீழ் அருவிய மலை கிழவோனே?	உரை

232. குறிஞ்சி

	சிறு கண் யானைப் பெருங் கை ஈர்-இனம்
	குளவித் தண் கயம் குழையத் தீண்டி,
	சோலை வாழை முணைஇ, அயலது
	வேரல் வேலிச் சிறுகுடி அலற,
5	செங் காற் பலவின் தீம் பழம் மிசையும்
	மா மலை நாட!-காமம் நல்கென
	வேண்டுதும்-வாழிய! எந்தை, வேங்கை
	வீ உக வரிந்த முன்றில்,
	கல் கெழு பாக்கத்து அல்கினை செலினே.	உரை

237. பாலை

	நனி மிகப் பசந்து, தோளும் சாஅய்,
	பனி மலி கண்ணும் பண்டு போலா;
	இன் உயிர் அன்ன பிரிவு அருங் காதலர்
	நீத்து நீடினர் என்னும் புலவி
5	உட்கொண்டு ஊடின்றும் இலையோ?-மடந்தை!-
	உவக்காண் தோன்றுவ, ஓங்கி-வியப்புடை
	இரவலர் வரூஉம் அளவை, அண்டிரன்
	புரவு எதிர்ந்து தொகுத்த யானை போல,
	உலகம் உவப்ப, ஓது அரும்
10	வேறு பல் உருவின், ஏர்தரும் மழையே!	உரை

247. குறிஞ்சி

	தொன்று படு துப்பொடு முரண் மிகச் சினைஇக்
	கொன்ற யானைச் செங் கோடு கழாஅ,
	அழி துளி பொழிந்த இன் குரல் எழிலி,
	எஃகுறு பஞ்சிற்று ஆகி, வைகறைக்
5	கோடு உயர் நெடு வரை ஆடும் நாட! நீ
	நல்காய்ஆயினும், நயன் இல செய்யினும்,
	நின் வழிப்படூஉம் என் தோழி நல் நுதல்
	விருந்து இறைகூடிய பசலைக்கு
	மருந்து பிறிது இன்மை நன்கு அறிந்தனை சென்மே!	உரை

248. முல்லை

	'சிறு வீ முல்லைத் தேம் கமழ் பசு வீ,
	பொறி வரி நல் மான் புகர் முகம் கடுப்ப,
	தண் புதல் அணிபெற மலர, வண் பெயல்
	கார் வரு பருவம்' என்றனர்மன்-இனி,
5	பேர் அஞர் உள்ளம் நடுங்கல் காணியர்,
	அன்பு இன்மையின் பண்பு இல பயிற்றும்
	பொய் இடி அதிர் குரல் வாய் செத்து ஆலும்
	இன மயில் மடக் கணம் போல,
	நினை மருள்வேனோ? வாழியர், மழையே!	உரை

253. குறிஞ்சி

	புள்ளுப் பதி சேரினும், புணர்ந்தோர்க் காணினும்,
	பள்ளி யானையின் வெய்ய உயிரினை,
	கழிபட வருந்திய எவ்வமொடு பெரிது அழிந்து
	எனவ கேளாய், நினையினை, நீ நனி:
5	உள்ளினும் பனிக்கும்-ஒள் இழைக் குறுமகள்,
	பேர் இசை உருமொடு மாரி முற்றிய,
	பல் குடைக் கள்ளின் வண் மகிழ்ப் பாரி,
	பலவு உறு குன்றம் போல,
	பெருங் கவின் எய்திய அருங் காப்பினளே.	உரை

255. குறிஞ்சி

	கழுது கால் கிளர ஊர் மடிந்தன்றே;
	உரு கெழு மரபின் குறிஞ்சி பாடி,
	கடியுடை வியல் நகர்க் கானவர் துஞ்சார்;
	வயக் களிறு பொருத வாள் வரி உழுவை
5	கல் முகைச் சிலம்பில் குழுமும்; அன்னோ!-
	மென் தோள் நெகிழ்ந்து நாம் வருந்தினும், இன்று அவர்
	வாரார்ஆயினோ நன்றுமன்தில்ல-
	உயர் வரை அடுக்கத்து ஒளிறுபு மின்னிப்
	பெயல் கால்மயங்கிய பொழுது கழி பானாள்,
10	திருமணி அரவுத் தேர்ந்து உழல,
	உருமுச் சிவந்து எறியும் ஓங்கு வரை ஆறே!	உரை

261. குறிஞ்சி

	அருளிலர்வாழி-தோழி!-மின்னு வசிபு
	இருள் தூங்கு விசும்பின் அதிரும் ஏறொடு
	வெஞ் சுடர் கரந்த கமஞ் சூல் வானம்,
	நெடும் பல் குன்றத்துக் குறும் பல மறுகி,
5	தா இல் பெரும் பெயல் தலைஇய யாமத்து,
	களிறு அகப்படுத்த பெருஞ் சின மாசுணம்
	வெளிறு இல் காழ் மரம் பிணித்து நனி மிளிர்க்கும்
	சாந்தம் போகிய தேம் கமழ் விடர் முகை,
	எருவை நறும் பூ நீடிய
10	பெரு வரைச் சிறு நெறி வருதலானே.	உரை

273. குறிஞ்சி

	இஃது எவன்கொல்லோ- தோழி!-மெய் பரந்து
	எவ்வம் கூர்ந்த ஏமுறு துயரம்
	வெம்மையின் தான் வருத்துறீஇ, நம் வயின்
	அறியாது அயர்ந்த அன்னைக்கு, 'வெறி' என,
5	வேலன் உரைக்கும் என்ப: ஆகலின்,
	வண்ணம் மிகுந்த அண்ணல் யானை
	நீர் கொள் நெடுஞ் சுனை அமைந்து, வார்ந்து உறைந்து, என்
	கண் போல் நீலம் தண் கமழ் சிறக்கும்
	குன்ற நாடனை உள்ளுதொறும்,
10	நெஞ்சு நடுக்குறூஉம், அவன் பண்பு தரு படரே?	உரை

279. பாலை

	வேம்பின் ஒண் பழம் முணைஇ, இருப்பைத்
	தேம் பால் செற்ற தீம் பழம் நசைஇ,
	வைகு பனி உழந்த வாவல், சினைதொறும்,
	நெய் தோய் திரியின் தண் சிதர் உறைப்ப,
5	நாட் சுரம் உழந்த வாள் கேழ் ஏற்றையொடு
	பொருத யானைப் புட் தாள் ஏய்ப்ப,
	பசிப் பிடி உதைத்த ஓமைச் செவ் வரை
	வெயில் காய் அமையத்து இமைக்கும் அத்தத்து,
	அதர் உழந்து அசையினகொல்லோ-ததர்வாய்ச்
10	சிலம்பு கழீஇய செல்வம்
	பிறருழைக் கழிந்த என் ஆயிழை அடியே?	உரை

287. நெய்தல்

	'விசும்பு உறழ் புரிசை வெம்ப முற்றி,
	பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்த;
	நல் எயிலுடையோர் உடையம்' என்னும்
	பெருந் தகை மறவன் போல-கொடுங் கழிப்
5	பாசடை நெய்தற் பனி நீர்ச் சேர்ப்பன்,
	நாம முதலை நடுங்கு பகை அஞ்சான்,
	காமம் பெருமையின், வந்த ஞான்றை-
	அருகாது ஆகி அவன்கண் நெஞ்சம்
	நள்ளென் கங்குல் புள் ஒலி கேட்டொறும்,
10	'தேர் மணித் தெள் இசைகொல்?' என,
	ஊர் மடி கங்குலும் துயில் மறந்ததுவே.	உரை

292. குறிஞ்சி

	நெடுந் தண் ஆரத்து அலங்கு சினை வலந்த
	பசுங் கேழ் இலைய நறுங் கொடித் தமாலம்
	தீம் தேன் கொள்பவர் வாங்குபு பரியும்,
	யாணர் வைப்பின், கானம் என்னாய்;
5	களிறு பொரக் கரைந்த கயவாய்க் குண்டு கரை
	ஒளிறு வான் பளிங்கொடு செம் பொன் மின்னும்
	கருங் கற் கான்யாற்று அருஞ் சுழி வழங்கும்
	கராஅம் பேணாய்; இரவரின்,
	வாழேன்-ஐய!-மை கூர் பனியே!	உரை

294. குறிஞ்சி

	தீயும் வளியும் விசும்பு பயந்தாங்கு,
	நோயும் இன்பமும் ஆகின்றுமாதோ;
	மாயம் அன்று-தோழி!-வேய் பயின்று,
	எருவை நீடிய பெரு வரைஅகம்தொறும்,
5	தொன்று உறை துப்பொடு முரண் மிகச் சினைஇக்
	கொன்ற யானைக் கோடு கண்டன்ன,
	செம் புடைக் கொழு முகை அவிழ்ந்த காந்தள்
	சிலம்புடன் கமழும் சாரல்
	இலங்கு மலை நாடன் மலர்ந்த மார்பே!	உரை

299. நெய்தல்

	உரு கெழு யானை உடை கோடு அன்ன,
	ததர் பிணி அவிழ்ந்த தாழை வான் பூ,
	தயங்கு இருங் கோடை தூக்கலின், நுண் தாது
	வயங்கு இழை மகளிர் வண்டல் தாஅம்
5	காமர் சிறுகுடி புலம்பினும், அவர்காண்:
	நாம் இலம் ஆகுதல் அறிதும் மன்னோ-
	வில் எறி பஞ்சி போல, மல்கு திரை
	வளி பொரு வயங்கு பிசிர் பொங்கும்
	நளி கடற் சேர்ப்பனொடு நகாஅ ஊங்கே.	உரை

300. மருதம்

	சுடர்த் தொடிக் கோமகள் சினந்தென, அதன் எதிர்
	மடத் தகை ஆயம் கைதொழுதாஅங்கு,
	உறு கால் ஒற்ற ஒல்கி, ஆம்பல்
	தாமரைக்கு இறைஞ்சும் தண் துறை ஊரன்-
5	சிறு வளை விலை எனப் பெருந் தேர் பண்ணி, எம்
	முன் கடை நிறீஇச் சென்றிசினோனே!
	நீயும், தேரொடு வந்து பேர்தல் செல்லாது,
	நெய் வார்ந்தன்ன துய் அடங்கு நரம்பின்
	இரும் பாண் ஒக்கல் தலைவன்! பெரும் புண்
10	ஏஎர் தழும்பன் ஊணூர் ஆங்கண்,
	பிச்சை சூழ் பெருங் களிறு போல, எம்
	அட்டில் ஓலை தொட்டனை நின்மே.	உரை

302. பாலை

	இழை அணி மகளிரின் விழைதகப் பூத்த
	நீடு சுரி இணர சுடர் வீக் கொன்றைக்
	காடு கவின் பூத்தஆயினும், நன்றும்
	வரு மழைக்கு எதிரிய மணி நிற இரும் புதல்
5	நரை நிறம் படுத்த நல் இணர்த் தெறுழ் வீ
	தாஅம் தேரலர்கொல்லோ-சேய் நாட்டு,
	களிறு உதைத்து ஆடிய கவிழ் கண் இடு நீறு
	வெளிறு இல் காழ வேலம் நீடிய
	பழங்கண் முது நெறி மறைக்கும்,
10	வழங்கு அருங் கானம் இறந்திசினோரே?	உரை

310. மருதம்

	விளக்கின் அன்ன சுடர் விடு தாமரை,
	களிற்றுச் செவி அன்ன பாசடை தயங்க,
	உண்துறை மகளிர் இரிய, குண்டு நீர்
	வாளை பிறழும் ஊரற்கு, நாளை
5	மகட் கொடை எதிர்ந்த மடம் கெழு பெண்டே!
	தொலைந்த நாவின் உலைந்த குறு மொழி
	உடன்பட்டு, ஓராத் தாயரொடு ஒழிபுடன்
	சொல்லலைகொல்லோ நீயே-வல்லை,
	களிறு பெறு வல்சிப் பாணன் கையதை
10	வள் உயிர்த் தண்ணுமை போல,
	உள் யாதும் இல்லது ஓர் போர்வைஅம் சொல்லே?	உரை

318. பாலை

	நினைத்தலும் நினைதிரோ-ஐய! அன்று நாம்
	பணைத் தாள் ஓமைப் படு சினை பயந்த
	பொருந்தாப் புகர் நிழல் இருந்தனெமாக,
	நடுக்கம் செய்யாது, நண்ணுவழித் தோன்றி,
5	ஒடித்து மிசைக் கொண்ட ஓங்கு மருப்பு யானை
	பொறி படு தடக்கை சுருக்கி, பிறிது ஓர்
	ஆறு இடையிட்ட அளவைக்கு, வேறு உணர்ந்து,
	என்றூழ் விடர் அகம் சிலம்ப,
	புன் தலை மடப் பிடி புலம்பிய குரலே?	உரை

333. பாலை

	மழை தொழில் உலந்து, மா விசும்பு உகந்தென,
	கழை கவின் அழிந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறிப்
	பரல் அவல் ஊறல் சிறு நீர் மருங்கின்,
	பூ நுதல் யானையொடு புலி பொருது உண்ணும்
5	சுரன் இறந்து, அரிய என்னார், உரன் அழிந்து,
	உள் மலி நெஞ்சமொடு வண்மை வேண்டி,
	அரும் பொருட்கு அகன்ற காதலர் முயக்கு எதிர்ந்து,
	திருந்திழைப் பணைத் தோள் பெறுநர் போலும்;
	நீங்குகமாதோ நின் அவலம்-ஓங்குமிசை,
10	உயர் புகழ் நல் இல் ஒண் சுவர்ப் பொருந்தி
	நயவரு குரல பல்லி,
	நள்ளென் யாமத்து, உள்ளுதொறும் படுமே.	உரை

	புல்லேன், மகிழ்ந! புலத்தலும் இல்லேன்-
	கல்லா யானைக் கடுந் தேர்ச் செழியன்
	படை மாண் பெருங் குள மடை நீர் விட்டென,
	கால் அணைந்து எதிரிய கணைக் கோட்டு வாளை
5	அள்ளல்அம் கழனி உள்வாய் ஓடி,
	பகடு சேறு உதைத்த புள்ளி வெண் புறத்து,
	செஞ் சால் உழவர் கோல் புடை மதரி,
	பைங் காற் செறுவின் அணைமுதல் பிறழும்
	வாணன் சிறுகுடி அன்ன, என்
10	கோள் நேர் எல் வளை நெகிழ்த்த நும்மே!	உரை

344. குறிஞ்சி

	அணி வரை மருங்கின் ஐது வளர்ந்திட்ட
	மணி ஏர் தோட்ட மை ஆர் ஏனல்
	இரும் பிடித் தடக் கையின் தடைஇய பெரும் புனம்
	காவல் கண்ணினம்ஆயின்-ஆயிழை!-
5	நம் நிலை இடை தெரிந்து உணரான், தன் மலை
	ஆரம் நீவிய அணி கிளர் ஆகம்
	சாரல் நீள் இடைச் சால வண்டு ஆர்ப்ப,
	செல்வன் செல்லும்கொல் தானே-உயர் வரைப்
	பெருங் கல் விடரகம் சிலம்ப, இரும் புலி
10	களிறு தொலைத்து உரறும் கடி இடி மழை செத்து,
	செந் தினை உணங்கல் தொகுக்கும்,
	இன் கல் யாணர்த் தம் உறைவின் ஊர்க்கே?	உரை

349. நெய்தல்

	கடுந் தேர் ஏறியும், காலின் சென்றும்,
	கொடுங் கழி மருங்கின் அடும்பு மலர் கொய்தும்,
	கைதை தூக்கியும், நெய்தல் குற்றும்,
	புணர்ந்தாம் போல, உணர்ந்த நெஞ்சமொடு
5	வைகலும் இனையம் ஆகவும், செய் தார்ப்
	பசும் பூண் வேந்தர் அழிந்த பாசறை,
	ஒளிறு வேல் அழுவத்துக் களிறு படப் பொருத
	பெரும் புண்ணுறுநர்க்குப் பேஎய் போல,
	பின்னிலை முனியா நம்வயின்,
10	என் என நினையும்கொல், பரதவர் மகளே?	உரை

362. பாலை

	வினை அமை பாவையின் இயலி, நுந்தை
	மனை வரை இறந்து வந்தனை; ஆயின்,
	தலை நாட்கு எதிரிய தண் பத எழிலி
	அணி மிகு கானத்து அகன் புறம் பரந்த
5	கடுஞ் செம்மூதாய் கண்டும், கொண்டும்,
	நீ விளையாடுக சிறிதே; யானே,
	மழ களிறு உரிஞ்சிய பராரை வேங்கை
	மணல் இடு மருங்கின் இரும் புறம் பொருந்தி,
	அமர் வரின், அஞ்சேன், பெயர்க்குவென்;
10	நுமர் வரின், மறைகுவென்-மாஅயோளே!	உரை

376. குறிஞ்சி

	முறஞ்செவி யானைத் தடக் கையின் தடைஇ
	இறைஞ்சிய குரல பைந் தாட் செந் தினை,
	வரையோன் வண்மை போல, பல உடன்
	கிளையோடு உண்ணும் வளைவாய்ப் பாசினம்!
5	குல்லை, குளவி, கூதளம், குவளை,
	இல்லமொடு மிடைந்த ஈர்ந் தண் கண்ணியன்,
	சுற்று அமை வில்லன், செயலைத் தோன்றும்
	நல் தார் மார்பன், காண்குறின், சிறிய
	நன்கு அவற்கு அறிய உரைமின்; பிற்றை
10	அணங்கும் அணங்கும் போலும்? அணங்கி,
	வறும் புனம் காவல் விடாமை
	அறிந்தனிர்அல்லிரோ, அறன் இல் யாயே?	உரை

389. குறிஞ்சி

	வேங்கையும் புலி ஈன்றன; அருவியும்
	தேம் படு நெடு வரை மணியின் மானும்;
	அன்னையும் அமர்ந்து நோக்கினளே, என்னையும்-
	களிற்று முகம் திறந்த கல்லா விழுத் தொடை
5	ஏவல் இளையரொடு மா வழிப்பட்டென,
	'சிறு கிளி முரணிய பெருங் குரல் ஏனல்
	காவல் நீ' என்றோளே; சேவலொடு
	சிலம்பின் போகிய சிதர் கால் வாரணம்
	முதைச் சுவல் கிளைத்த பூழி, மிகப் பல
10	நன் பொன் இமைக்கும் நாடனொடு
	அன்புறு காமம் அமைக நம் தொடர்பே.	உரை

393. குறிஞ்சி

	நெடுங் கழை நிவந்த நிழல் படு சிலம்பின்
	கடுஞ் சூல் வயப்பிடி கன்று ஈன்று உயங்க,
	பால் ஆர் பசும் புனிறு தீரிய, களி சிறந்து,
	வாலா வேழம் வணர் குரல் கவர்தலின்,
5	கானவன் எறிந்த கடுஞ் செலல் ஞெகிழி
	வேய் பயில் அடுக்கம் சுடர மின்னி,
	நிலை கிளர் மீனின், தோன்றும் நாடன்
	இரவின் வரூஉம் இடும்பை நாம் உய,
	வரைய வந்த வாய்மைக்கு ஏற்ப,
10	நமர் கொடை நேர்ந்தனர்ஆயின், அவருடன்,
	நேர்வர்கொல் வாழி-தோழி!-நம் காதலர்
	புதுவர் ஆகிய வரவும், நின்
	வதுவை நாண் ஒடுக்கமும் காணுங்காலே?	உரை

399. குறிஞ்சி

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,
	குருதி ஒப்பின் கமழ் பூங் காந்தள்
	வரி அணி சிறகின் வண்டு உண மலரும்
	வாழை அம் சிலம்பில், கேழல் கெண்டிய
5	நிலவரை நிவந்த பல உறு திரு மணி
	ஒளி திகழ் விளக்கத்து, ஈன்ற மடப் பிடி,
	களிறு புறங்காப்ப, கன்றொடு வதியும்
	மா மலை நாடன் நயந்தனன் வரூஉம்
	பெருமை உடையள் என்பது
10	தருமோ-தோழி!-நின் திரு நுதல் கவினே?	உரை