உரை

113. பாலை

	உழை அணந்து உண்ட இறை வாங்கு உயர்சினைப்
	புல் அரை இரத்திப் பொதிப் புறப் பசுங் காய்
	கல் சேர் சிறு நெறி மல்கத் தாஅம்
	பெருங் காடு இறந்தும், எய்த வந்தனவால்-
5	'அருஞ் செயல் பொருட் பிணி முன்னி, யாமே
	சேறும், மடந்தை!' என்றலின், தான் தன்
	நெய்தல் உண்கண் பைதல் கூர,
	பின் இருங் கூந்தலின் மறையினள், பெரிது அழிந்து,
	உதியன் மண்டிய ஒலி தலை ஞாட்பின்
10	இம்மென் பெருங் களத்து இயவர் ஊதும்
	ஆம்பல்அம் குழலின் ஏங்கி,
	கலங்கு அஞர் உறுவோள் புலம்பு கொள் நோக்கே!	உரை

120. மருதம்

	தட மருப்பு எருமை மட நடைக் குழவி
	தூண் தொறும் யாத்த காண்தகு நல் இல்,
	கொடுங் குழை பெய்த செழுஞ் செய் பேதை
	சிறு தாழ் செறித்த மெல் விரல் சேப்ப,
5	வாளை ஈர்ந் தடி வல்லிதின் வகைஇ,
	புகை உண்டு அமர்த்த கண்ணள், தகை பெறப்
	பிறை நுதல் பொறித்த சிறு நுண் பல் வியர்
	அம் துகில் தலையில் துடையினள், நப் புலந்து,
	அட்டிலோளே அம் மா அரிவை-
10	எமக்கே வருகதில் விருந்தே! சிவப்பாள் அன்று,
	சிறு முள் எயிறு தோன்ற
	முறுவல் கொண்ட முகம் காண்கம்மே.	உரை

126. பாலை

	பைங் காய் நல் இடம் ஒரீஇய செங்காய்க்
	கருங் களி ஈந்தின் வெண் புறக் களரி
	இடு நீறு ஆடிய கடு நடை ஒருத்தல்
	ஆள் பெறல் நசைஇ, நாள் சுரம் விலங்கி,
5	துனைதரும் வம்பலர்க் காணாது, அச் சினம்
	பனைக் கான்று ஆறும் பாழ் நாட்டு அத்தம்,
	இறந்து செய் பொருளும் இன்பம் தரும் எனின்,
	இளமையின் சிறந்த வளமையும் இல்லை;
	இளமை கழிந்த பின்றை, வளமை
10	காமம் தருதலும் இன்றே; அதனால்,
	நில்லாப் பொருட் பிணிச் சேறி;
	வல்லே-நெஞ்சம்!-வாய்க்க நின் வினையே!	உரை

137. பாலை

	தண்ணிய கமழும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	தட மென் பணைத் தோள், மட நல்லோள்வயின்
	பிரியச் சூழ்ந்தனை ஆயின், அரியது ஒன்று
	எய்தினை, வாழிய-நெஞ்சே!-செவ் வரை
5	அருவி ஆன்ற நீர் இல் நீள் இடை,
	கயந் தலை மடப் பிடி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பெருங் களிறு தொலைத்த முடத் தாள் ஓமை
	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு அல்குநிழல்' ஆகும்
	குன்ற வைப்பின் கானம்
10	சென்று, சேண் அகறல் வல்லிய நீயே!	உரை

139. முல்லை

	உலகிற்கு ஆணியாகப் பலர் தொழ,
	பல வயின் நிலைஇய குன்றின் கோடுதோறு
	ஏயினை, உரைஇயரோ!-பெருங் கலி எழிலி!
	படுமலை நின்ற நல் யாழ் வடி நரம்பு
5	எழீஇயன்ன உறையினை! முழவின்
	மண் ஆர் கண்ணின் இம்மென இமிரும்-
	வணர்ந்து ஒலி கூந்தல் மாஅயோளொடு
	புணர்ந்து இனிது நுகர்ந்த சாரல் நல் ஊர்,
	விரவு மலர் உதிர வீசி-
10	இரவுப் பெயல் பொழிந்த உதவியோயே!	உரை

140. குறிஞ்சி

	கொண்டல் மா மழை குடக்கு ஏர்பு குழைத்த
	சிறு கோல் இணர பெருந் தண் சாந்தம்
	வகை சேர் ஐம்பால் தகை பெற வாரி,
	புலர்விடத்து உதிர்த்த துகள் படு கூழைப்
5	பெருங் கண் ஆயம் உவப்ப, தந்தை
	நெடுந் தேர் வழங்கும் நிலவு மணல் முற்றத்து,
	பந்தொடு பெயரும் பரிவிலாட்டி
	அருளினும், அருளாள் ஆயினும், பெரிது அழிந்து
	பின்னிலை முனியல்மா நெஞ்சே!-என்னதூஉம்
10	அருந் துயர் அவலம் தீர்க்கும்
	மருந்து பிறிது இல்லை, யான் உற்ற நோய்க்கே.	உரை

141. பாலை

	இருஞ் சேறு ஆடிய கொடுங் கவுள், கய வாய்,
	மாரி யானையின் மருங்குல் தீண்டி,
	பொரி அரை ஞெமிர்ந்த புழற் காய்க் கொன்றை,
	நீடிய சடையோடு ஆடா மேனிக்
5	குன்று உறை தவசியர் போல, பல உடன்
	என்றூழ் நீள் இடைப் பொற்பத் தோன்றும்
	அருஞ் சுரம் எளியமன், நினக்கே; பருந்து பட,
	பாண்டிலொடு பொருத பல் பிணர்த் தடக் கை
	ஏந்து கோட்டு யானை இசை வெங் கிள்ளி
10	வம்பு அணி உயர் கொடி அம்பர் சூழ்ந்த
	அரிசில் அம் தண் அறல் அன்ன, இவள்
	விரி ஒலி கூந்தல் விட்டு அமைகலனே.	உரை

142. முல்லை

	வான் இகுபு சொரிந்த வயங்கு பெயற்கடை நாள்,
	பாணி கொண்ட பல் கால் மெல் உறி
	ஞெலி கோல் கலப் பை அதளொடு சுருக்கி,
	பறிப் புறத்து இட்ட பால் நொடை இடையன்
5	நுண் பல் துவலை ஒரு திறம் நனைப்ப,
	தண்டு கால் வைத்த ஒடுங்கு நிலை மடி விளி
	சிறு தலைத் தொழுதி ஏமார்த்து அல்கும்
	புறவினதுவே-பொய்யா யாணர்,
	அல்லில் ஆயினும் விருந்து வரின் உவக்கும்,
10	முல்லை சான்ற கற்பின்,
	மெல் இயற் குறுமகள் உறைவின், ஊரே.	உரை

146. குறிஞ்சி

	வில்லாப் பூவின் கண்ணி சூடி,
	'நல் ஏமுறுவல்' என, பல் ஊர் திரிதரு
	நெடு மாப் பெண்ணை மடல் மானோயே!-
	கடன் அறி மன்னர் குடை நிழற் போலப்
5	பெருந் தண்ணென்ற மர நிழல் சிறிது இழிந்து,
	இருந்தனை சென்மோ-'வழங்குக சுடர்!' என,
	அருளிக் கூடும் ஆர்வ மாக்கள்
	நல்லேம் என்னும் கிளவி வல்லோன்
	எழுதி அன்ன காண் தகு வனப்பின்
10	ஐயள், மாயோள், அணங்கிய
	மையல் நெஞ்சம் என் மொழிக் கொளினே!	உரை

152. நெய்தல்

	மடலே காமம் தந்தது; அலரே
	மிடை பூ எருக்கின் அலர் தந்தன்றே;
	இலங்கு கதிர் மழுங்கி, எல் விசும்பு படர,
	புலம்பு தந்தன்றே, புகன்று செய் மண்டிலம்;
5	எல்லாம் தந்ததன்தலையும் பையென
	வடந்தை துவலை தூவ, குடம்பைப்
	பெடை புணர் அன்றில் உயங்கு குரல் அளைஇ,
	கங்குலும் கையறவு தந்தன்று;
	யாங்கு ஆகுவென்கொல்; அளியென் யானே?	உரை

155. நெய்தல்

	'ஒள் இழை மகளிரொடு ஓரையும் ஆடாய்,
	வள் இதழ் நெய்தற் தொடலையும் புனையாய்,
	விரி பூங் கானல் ஒரு சிறை நின்றோய்!
	யாரையோ? நிற் தொழுதனெம் வினவுதும்:
5	கண்டோர் தண்டா நலத்தை-தெண் திரைப்
	பெருங் கடல் பரப்பின் அமர்ந்து உறை அணங்கோ?
	இருங் கழி மருங்கு நிலைபெற்றனையோ?
	சொல், இனி, மடந்தை!' என்றனென்: அதன் எதிர்
	முள் எயிற்று முறுவல் திறந்தன;
10	பல் இதழ் உண்கணும் பரந்தவால், பனியே.	உரை

157. பாலை

	இருங் கண் ஞாலத்து ஈண்டு தொழில் உதவிப்
	பெரும் பெயல் பொழிந்த வழி நாள் அமையத்து,
	பல் பொறி அரவின் செல் புறம் கடுப்ப
	யாற்று அறல் நுணங்கிய நாட் பத வேனில்,
5	இணர் துதை மாஅத்த புணர் குயில் விளித்தொறும்,
	நம்வயின் நினையும் நெஞ்சமொடு, கைம்மிகக்
	கேட்டொறும் கலுழுமால் பெரிதே-காட்ட
	குறும் பொறை அயல நெடுந் தாள் வேங்கை
	அம் பூந் தாது உக்கன்ன
10	நுண் பல் தித்தி மாஅயோளே.	உரை

160. குறிஞ்சி

	நயனும், நண்பும், நாணு நன்கு உடைமையும்,
	பயனும், பண்பும், பாடு அறிந்து ஒழுகலும்,
	நும்மினும் அறிகுவென்மன்னே-கம்மென
	எதிர்த்த தித்தி, ஏர் இள வன முலை
5	விதிர்த்து விட்டன்ன அந் நுண் சுணங்கின்,
	ஐம் பால் வகுத்த கூந்தல், செம் பொறி
	திரு நுதல் பொலிந்த தேம் பாய் ஓதி,
	முது நீர் இலஞ்சிப் பூத்த குவளை
	எதிர் மலர்ப் பிணையல் அன்ன இவள்
10	அரி மதர் மழைக் கண் காணா ஊங்கே.	உரை

161. முல்லை

	இறையும், அருந் தொழில் முடித்தென, பொறைய,
	கண் போல் நீலம் சுனைதொறும் மலர,
	வீ ததர் வேங்கைய வியல் நெடும் புறவின்,
	இம்மென் பறவை ஈண்டு கிளை இரிய,
5	நெடுந் தெரு அன்ன நேர் கொள் நெடு வழி,
	இளையர் ஏகுவனர் பரிப்ப, வளை எனக்
	காந்தள் வள் இதழ் கவிகுளம்பு அறுப்ப,
	தோள் வலி யாப்ப, ஈண்டு நம் வரவினைப்
	புள் அறிவுறீஇயினகொல்லோ-தெள்ளிதின்
10	காதல் கெழுமிய நலத்தள், ஏதில்
	புதல்வற் காட்டிப் பொய்க்கும்
	திதலை அல்குல் தேம் மொழியாட்கே?	உரை

162. பாலை

	'மனை உறை புறவின் செங் காற் பேடைக்
	காமர் துணையொடு சேவல் சேர,
	புலம்பின்று எழுதரு புன்கண் மாலைத்
	தனியே இருத்தல் ஆற்றேன்' என்று, நின்
5	பனி வார் உண்கண் பைதல கலுழ,
	'நும்மொடு வருவல்' என்றி; எம்மொடு-
	பெரும் பெயர்த் தந்தை நீடு புகழ் நெடு நகர்
	யாயொடு நனி மிக மடவை!-முனாஅது
	வேனில் இற்றித் தோயா நெடு வீழ்,
10	வழி நார் ஊசலின், கோடை தூக்குதொறும்,
	துஞ்சு பிடி வருடும் அத்தம்
	வல்லை ஆகுதல் ஒல்லுமோ, நினக்கே?	உரை

166. பாலை

	பொன்னும் மணியும் போலும், யாழ நின்
	நன்னர் மேனியும் நாறு இருங் கதுப்பும்;
	போதும் பணையும் போலும், யாழ நின்
	மாதர் உண்கணும் வனப்பின் தோளும்:
5	இவை காண்தோறும் அகம் மலிந்து, யானும்
	அறம் நிலைபெற்றோர் அனையேன்; அதன்தலை,
	பொலந்தொடிப் புதல்வனும் பொய்தல் கற்றனன்;
	வினையும் வேறு புலத்து இலெனே; நினையின்,
	யாதனின் பிரிகோ?-மடந்தை!-
10	காதல் தானும் கடலினும் பெரிதே!	உரை

169. முல்லை

	'முன்னியது முடித்தனம் ஆயின், நன்னுதல்!
	வருவம்' என்னும் பருவரல் தீர,
	படும்கொல், வாழி, நெடுஞ் சுவர்ப் பல்லி-
	பரற் தலை போகிய சிரற் தலைக் கள்ளி
5	மீமிசைக் கலித்த வீ நறு முல்லை
	ஆடு தலைத் துருவின் தோடு தலைப்பெயர்க்கும்
	வன் கை இடையன் எல்லிப் பரீஇ,
	வெண் போழ் தைஇய அலங்கல்அம் தொடலை
	மறுகுடன் கமழும் மாலை,
10	சிறுகுடிப் பாக்கத்து எம் பெரு நகரானே.	உரை

185. குறிஞ்சி

	ஆனா நோயோடு அழி படர்க் கலங்கி,
	காமம் கைம்மிக, கையறு துயரம்
	காணவும் நல்காய் ஆயின்-பாணர்
	பரிசில் பெற்ற விரி உளை நல் மான்
5	கவி குளம்பு பொருத கல் மிசைச் சிறு நெறி,
	இரவலர் மெலியாது ஏறும், பொறையன்
	உரை சால் உயர் வரைக் கொல்லிக் குடவயின்,
	அகல் இலைக் காந்தள் அலங்கு குலைப் பாய்ந்து,
	பறவை இழைத்த பல் கண் இறாஅல்
10	தேனுடை நெடு வரை, தெய்வம் எழுதிய
	வினை மாண் பாவை அன்னோள்
	கொலை சூழ்ந்தனளால்-நோகோ யானே.	உரை

186. பாலை

	கல் ஊற்று ஈண்டல கயன் அற, வாங்கி,
	இரும் பிணர்த் தடக் கை நீட்டி, நீர் நொண்டு,
	பெருங் கை யானை பிடி எதிர் ஓடும்
	கானம் வெம்பிய வறம் கூர் கடத்திடை,
5	வேனில் ஓதி நிறம் பெயர் முது போத்து,
	பாண் யாழ் கடைய, வாங்கி, பாங்கர்
	நெடு நிலை யாஅம் ஏறும் தொழில-
	பிறர்க்கு என முயலும் பேர் அருள் நெஞ்சமொடு
	காமர் பொருட் பிணி போகிய
10	நாம் வெங் காதலர் சென்ற ஆறே.	உரை

190. குறிஞ்சி

	நோ, இனி; வாழிய-நெஞ்சே! மேவார்
	ஆர் அரண் கடந்த மாரி வண் மகிழ்த்
	திதலை எஃகின் சேந்தன் தந்தை,
	தேம் கமழ் விரி தார் இயல் தேர் அழிசி,
5	வண்டு மூசு நெய்தல் நெல்லிடை மலரும்
	அரியல் அம் கழனி ஆர்க்காடு அன்ன
	காமர் பணைத் தோள் நலம் வீறு எய்திய,
	வலை மான் மழைக் கண், குறுமகள்
	சில் மொழித் துவர் வாய் நகைக்கு மகிழ்ந்தோயே!	உரை

192. குறிஞ்சி

	'குருதி வேட்கை உரு கெழு வய மான்
	வலி மிகு முன்பின் மழ களிறு பார்க்கும்
	மரம் பயில் சோலை மலிய, பூழியர்
	உருவத் துருவின், நாள் மேயல் ஆரும்
5	மாரி எண்கின் மலைச் சுர நீள் இடை,
	நீ நயந்து வருதல் எவன்?' எனப் பல புலந்து,
	அழுதனை உறையும் அம் மா அரிவை!
	பயம் கெழு பலவின் கொல்லிக் குட வரைப்
	பூதம் புணர்த்த புதிது இயல் பாவை
10	விரி கதிர் இள வெயில் தோன்றி அன்ன, நின்
	ஆய் நலம் உள்ளி வரின், எமக்கு
	ஏமம் ஆகும், மலைமுதல் ஆறே.	உரை

201.குறிஞ்சி

	'மலை உறை குறவன் காதல் மட மகள்,
	பெறல் அருங்குரையள், அருங் கடிக் காப்பினள்;
	சொல் எதிர் கொள்ளாள்; இளையள்; அனையோள்
	உள்ளல் கூடாது' என்றோய்! மற்றும்,
5	செவ் வேர்ப் பலவின் பயம் கெழு கொல்லித்
	தெய்வம் காக்கும் தீது தீர் நெடுங் கோட்டு,
	அவ் வெள் அருவிக் குட வரையகத்து,
	கால் பொருது இடிப்பினும், கதழ் உறை கடுகினும்,
	உரும் உடன்று எறியினும், ஊறு பல தோன்றினும்,
10	பெரு நிலம் கிளரினும், திரு நல உருவின்
	மாயா இயற்கைப் பாவையின்,
	போதல் ஒல்லாள் என் நெஞ்சத்தானே.	உரை

202. பாலை

	புலி பொரச் சிவந்த புலால் அம் செங் கோட்டு
	ஒலி பல் முத்தம் ஆர்ப்ப, வலி சிறந்து,
	வன் சுவல் பராரை முருக்கி, கன்றொடு
	மடப் பிடி தழீஇய தடக் கை வேழம்,
5	தேன் செய் பெருங் கிளை இரிய, வேங்கைப்
	பொன் புரை கவளம் புறந்தருபு ஊட்டும்
	மா மலை விடரகம் கவைஇ, காண்வர,
	கண்டிசின்-வாழியோ, குறுமகள்!-நுந்தை,
	அறுமீன் பயந்த அறம் செய் திங்கள்
10	செல் சுடர் நெடுங் கொடி போல,
	பல் பூங் கோங்கம் அணிந்த காடே.	உரை

204. குறிஞ்சி

	'தளிர் சேர் தண் தழை தைஇ, நுந்தை
	குளிர் வாய் வியன் புனத்து எல் பட வருகோ?
	குறுஞ் சுனைக் குவளை அடைச்சி, நாம் புணரிய
	நறுந் தண் சாரல் ஆடுகம் வருகோ?
5	இன் சொல் மேவலைப்பட்ட என் நெஞ்சு உணக்
	கூறு இனி; மடந்தை! நின் கூர் எயிறு உண்கு' என,
	யான் தன் மொழிதலின், மொழி எதிர் வந்து,
	தான் செய் குறி நிலை இனிய கூறி,
	ஏறு பிரி மடப் பிணை கடுப்ப வேறுபட்டு,
10	உறு கழை நிவப்பின் சிறுகுடிப் பெயரும்
	கொடிச்சி செல்புறம் நோக்கி,
	விடுத்த நெஞ்சம்! விடல் ஒல்லாதே?	உரை

205. பாலை

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,
	ஆளி நன் மான், வேட்டு எழு கோள் உகிர்ப்
	பூம் பொறி உழுவை தொலைச்சிய, வைந் நுதி
	ஏந்து வெண் கோட்டு, வயக் களிறு இழுக்கும்
5	துன் அருங் கானம் என்னாய், நீயே
	குவளை உண்கண் இவள் ஈண்டு ஒழிய,
	ஆள்வினைக்கு அகறிஆயின், இன்றொடு
	போயின்றுகொல்லோ தானே-படப்பைக்
	கொடு முள் ஈங்கை நெடு மா அம் தளிர்
10	நீர் மலி கதழ் பெயல் தலைஇய
	ஆய் நிறம் புரையும் இவள் மாமைக் கவினே!	உரை

209. குறிஞ்சி

	மலை இடம்படுத்துக் கோட்டிய கொல்லைத்
	தளி பதம் பெற்ற கான் உழு குறவர்
	சில வித்து அகல இட்டென, பல விளைந்து,
	இறங்குகுரல் பிறங்கிய ஏனல் உள்ளாள்,
5	மழலை அம் குறுமகள், மிழலைஅம் தீம் குரல்
	கிளியும் தாம் அறிபவ்வே; எனக்கே
	படும்கால் பையுள் தீரும்; படாஅது
	தவிரும்காலைஆயின், என்
	உயிரோடு எல்லாம் உடன் வாங்கும்மே!	உரை

213. குறிஞ்சி

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை நண்ணி,
	'கன்று கால்யாத்த மன்றப் பலவின்
	வேர்க் கொண்டு தூங்கும் கொழுஞ் சுளைப் பெரும் பழம்
	குழவிச் சேதா மாந்தி, அயலது
5	வேய் பயில் இறும்பின் ஆம் அறல் பருகும்
	பெருங் கல் வேலிச் சிறுகுடி யாது?' என,
	சொல்லவும் சொல்லீர்; ஆயின், கல்லென
	கருவி மா மழை வீழ்ந்தென, எழுந்த
	செங் கேழ் ஆடிய செழுங் குரற் சிறு தினைக்
10	கொய் புனம் காவலும் நுமதோ?-
	கோடு ஏந்து அல்குல், நீள் தோளீரே!	உரை

221. முல்லை

	மணி கண்டன்ன மா நிறக் கருவிளை
	ஒண் பூந் தோன்றியொடு தண் புதல் அணிய,
	பொன் தொடர்ந்தன்ன தகைய நன் மலர்க்
	கொன்றை ஒள் இணர் கோடுதொறும் தூங்க,
5	வம்பு விரித்தன்ன செம் புலப் புறவில்,
	நீர் அணிப் பெரு வழி நீள் இடைப் போழ,
	செல்க-பாக!-நின் செய்வினை நெடுந் தேர்:
	விருந்து விருப்புறூஉம் பெருந் தோட் குறுமகள்,
	மின் ஒளிர் அவிர் இழை நல் நகர் விளங்க,
10	நடை நாட் செய்த நவிலாச் சீறடிப்
	பூங் கட் புதல்வன் உறங்குவயின் ஒல்கி,
	'வந்தீக, எந்தை!' என்னும்
	அம் தீம் கிளவி கேட்கம் நாமே.	உரை

242. முல்லை

	இலை இல பிடவம் ஈர் மலர் அரும்ப,
	புதல் இவர் தளவம் பூங் கொடி அவிழ,
	பொன் எனக் கொன்றை மலர, மணி எனப்
	பல் மலர் காயாங் குறுஞ் சினை கஞல,
5	கார் தொடங்கின்றே காலை; வல் விரைந்து
	செல்க-பாக!-நின் தேரே: உவக்காண்-
	கழிப் பெயர் களரில் போகிய மட மான்
	விழிக் கட் பேதையொடு இனன் இரிந்து ஓட,
	காமர் நெஞ்சமொடு அகலா,
10	தேடூஉ நின்ற இரலை ஏறே.	உரை

250. மருதம்

	நகுகம் வாராய்-பாண!-பகுவாய்
	அரி பெய் கிண்கிணி ஆர்ப்ப, தெருவில்
	தேர் நடைபயிற்றும் தேமொழிப் புதல்வன்
	பூ நாறு செவ் வாய் சிதைத்த சாந்தமொடு
5	காமர் நெஞ்சம் துரப்ப, யாம் தன்
	முயங்கல் விருப்பொடு குறுகினேமாக,
	பிறை வனப்பு உற்ற மாசு அறு திரு நுதல்
	நாறு இருங் கதுப்பின் எம் காதலி வேறு உணர்ந்து,
	வெரூஉம் மான் பிணையின் ஒரீஇ,
10	'யாரையோ?' என்று இகந்து நின்றதுவே!	உரை

256. பாலை

	நீயே, பாடல் சான்ற பழி தபு சீறடி,
	அல்கு பெரு நலத்து, அமர்த்த கண்ணை;
	காடே, நிழல் கவின் இழந்த அழல் கவர் மரத்த,
	புலம்பு வீற்றிருந்து நலம் சிதைந்தனவே;
5	இந் நிலை தவிர்ந்தனம் செலவே: வைந் நுதிக்
	களவுடன் கமழ, பிடவுத் தளை அவிழ,
	கார் பெயல் செய்த காமர் காலை,
	மடப் பிணை தழீஇய மா எருத்து இரலை
	காழ் கொள் வேலத்து ஆழ் சினை பயந்த
10	கண் கவர் வரி நிழல் வதியும்
	தண் படு கானமும் தவிர்ந்தனம் செலவே.	உரை

262. பாலை

	தண் புனக் கருவிளைக் கண் போல் மா மலர்,
	ஆடு மயிற் பீலியின் வாடையொடு துயல்வர,
	உறை மயக்குற்ற ஊர் துஞ்சு யாமத்து,
	நடுங்கு பிணி நலிய நல் எழில் சாஅய்,
5	துனி கூர் மனத்தள், முனி படர் உழக்கும்
	பணைத் தோள், அரும்பிய சுணங்கின், கணைக் கால்,
	குவளை நாறும் கூந்தல், தேமொழி
	இவளின் தீர்ந்தும், ஆள்வினை வலிப்ப,
	'பிரிவல்' நெஞ்சு, என்னும்ஆயின்,
10	அரிது மன்றம்ம, இன்மையது இளிவே.	உரை

264. பாலை

	பாம்பு அளைச் செறிய முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	வான் தளி பொழிந்த காண்பு இன் காலை,
	அணி கிளர் கலாவம் ஐது விரித்து இயலும்
	மணி புரை எருத்தின் மஞ்ஞை போல, நின்
5	வீ பெய் கூந்தல் வீசு வளி உளர
	ஏகுதி-மடந்தை!-எல்லின்று பொழுதே:
	வேய் பயில் இறும்பில் கோவலர் யாத்த
	ஆ பூண் தெண் மணி இயம்பும்,
	ஈகாண் தோன்றும், எம் சிறு நல் ஊரே.	உரை

265. குறிஞ்சி

	இறுகு புனம் மேய்ந்த அறு கோட்டு முற்றல்
	அள்ளல் ஆடிய புள்ளி வரிக் கலை
	வீளை அம்பின் வில்லோர் பெருமகன்,
	பூந் தோள் யாப்பின் மிஞிலி, காக்கும்
5	பாரத்து அன்ன-ஆர மார்பின்
	சிறு கோற் சென்னி ஆரேற்றன்ன-
	மாரி வண் மகிழ் ஓரி கொல்லிக்
	கலி மயில் கலாவத்து அன்ன, இவள்
	ஒலி மென் கூந்தல் நம் வயினானே.	உரை

284. பாலை

	'புறம் தாழ்பு இருண்ட கூந்தல், போதின்
	நிறம் பெறும் ஈர் இதழ்ப் பொலிந்த உண்கண்,
	உள்ளம் பிணிக்கொண்டோள்வயின்', நெஞ்சம்,
	'செல்லல் தீர்கம்; செல்வாம்' என்னும்:
5	'செய்வினை முடியாது எவ்வம் செய்தல்
	எய்யாமையோடு இளிவு தலைத்தரும்' என,
	உறுதி தூக்காத் தூங்கி, அறிவே,
	'சிறிது நனி விரையல்' என்னும்: ஆயிடை,
	ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு மாறு பற்றிய
10	தேய்புரிப் பழங் கயிறு போல,
	வீவதுகொல் என் வருந்திய உடம்பே?	உரை

298. பாலை

	வம்ப மாக்கள் வரு திறம் நோக்கி,
	செங் கணை தொடுத்த செயிர் நோக்கு ஆடவர்
	மடி வாய்த் தண்ணுமைத் தழங்கு குரல் கேட்ட
	எருவைச் சேவல் கிளைவயிற் பெயரும்
5	அருஞ் சுரக் கவலை, அஞ்சுவரு நனந்தலைப்
	பெரும் பல் குன்றம் உள்ளியும், மற்று-இவள்
	கரும்புடைப் பணைத் தோள் நோக்கியும், ஒரு திறம்
	பொற்றேர்ச் செழியன் கூடல் ஆங்கண்,
10	ஒருமை செப்பிய அருமை, வான் முகை
	இரும் போது கமழும் கூந்தல்,
	பெரு மலை தழீஇயும், நோக்கு இயையுமோமற்றே?	உரை

308. பாலை

	செல விரைவுற்ற அரவம் போற்றி,
	மலர் ஏர் உண்கண் பனி வர, ஆயிழை-
	யாம் தற் கரையவும், நாணினள் வருவோள்,
	வேண்டாமையின் மென்மெல வந்து,
5	வினவலும் தகைத்தலும் செல்லாள் ஆகி,
	வெறி கமழ் துறு முடி தயங்க, நல் வினைப்
	பொறி அழி பாவையின் கலங்கி, நெடிது நினைந்து,
	ஆகம் அடைதந்தோளே: அது கண்டு,
	ஈர் மண் செய்கை நீர் படு பசுங் கலம்
10	பெரு மழைப் பெயற்கு ஏற்றாங்கு, எம்
	பொருள் மலி நெஞ்சம் புணர்ந்து உவந்தன்றே.	உரை

312. பாலை

	நோகோ யானே, நோம் என் நெஞ்சே-
	'பனிப் புதல் ஈங்கை அம் குழை வருட,
	சிறை குவிந்திருந்த பைதல் வெண் குருகு,
	பார்வை வேட்டுவன், காழ் களைந்தருள,
5	மாரி நின்ற, மையல் அற்சிரம்-
	யாம் தன் உழையம் ஆகவும், தானே,
	எதிர்த்த தித்தி முற்றா முலையள்,
	கோடைத் திங்களும் பனிப்போள்-
	வாடைப் பெரும் பனிக்கு என்னள்கொல்?' எனவே.	உரை

319. நெய்தல்

	ஓதமும் ஒலி ஓவின்றே; ஊதையும்
	தாது உளர் கானல் தவ்வென்றன்றே;
	மணல் மலி மூதூர் அகல் நெடுந் தெருவில்,
	கூகைச் சேவல் குராலோடு ஏறி,
5	ஆர் இருஞ் சதுக்கத்து அஞ்சுவரக் குழறும்,
	அணங்கு கால் கிளரும், மயங்கு இருள் நடு நாள்;
	பாவை அன்ன பலர் ஆய் வனப்பின்,
	தட மென் பணைத் தோள், மடம் மிகு குறுமகள்
	சுணங்கு அணி வன முலை முயங்கல் உள்ளி,
10	மீன் கண் துஞ்சும் பொழுதும்,
	யான் கண் துஞ்சேன்; யாதுகொல் நிலையே?	உரை

321. முல்லை

	செந் நிலப் புறவின் புன் மயிர்ப் புருவை
	பாடு இன் தெள் மணித் தோடு தலைப்பெயர,
	கான முல்லைக் கய வாய் அலரி
	பார்ப்பன மகளிர் சாரற் புறத்து அணிய,
5	கல் சுடர் சேரும் கதிர் மாய் மாலை,
	புல்லென் வறு மனை நோக்கி, மெல்ல
	வருந்தும்கொல்லோ, திருந்துஇழை அரிவை?
	வல்லைக் கடவுமதி தேரே; சென்றிக,
	குருந்து அவிழ் குறும்பொறை பயிற்ற,
10	பெருங் கலி மூதூர் மரம் தோன்றும்மே.	உரை

322. குறிஞ்சி

	ஆங்கனம் தணிகுவதுஆயின், யாங்கும்
	இதனின் கொடியது பிறிது ஒன்று இல்லை;
	வாய்கொல் வாழி-தோழி! வேய் உயர்ந்து,
	எறிந்து செறித்தன்ன பிணங்கு அரில் விடர் முகை,
5	ஊன் தின் பிணவின் உயங்கு பசி களைஇயர்,
	ஆள் இயங்கு அரும் புழை ஒற்றி, வாள் வரிக்
	கடுங் கண் வயப் புலி ஒடுங்கும் நாடன்
	தண் கமழ் வியல் மார்பு உரிதினின் பெறாது,
	நல் நுதல் பசந்த படர் மலி அரு நோய்
10	அணங்கு என உணரக் கூறி, வேலன்
	இன் இயம் கறங்கப் பாடி,
	பல் மலர் சிதறிப் பரவுறு பலிக்கே.	உரை

324. குறிஞ்சி

	அந்தோ! தானே அளியள் தாயே;
	நொந்து அழி அவலமொடு என் ஆகுவள்கொல்,
	பொன் போல் மேனித் தன் மகள் நயந்தோள்?-
	கோடு முற்று யானை காடுடன் நிறைதர,
5	நெய் பட்டன்ன நோன் காழ் எஃகின்
	செல்வத் தந்தை இடனுடை வரைப்பின்,
	ஆடு பந்து உருட்டுநள் போல ஓடி,
	அம் சில் ஓதி இவள் உறும்
	பஞ்சி மெல் அடி நடைபயிற்றும்மே!	உரை

341. குறிஞ்சி

	வங்கா வரிப் பறைச் சிறு பாடு முணையின்,
	செம் பொறி அரக்கின் வட்டு நா வடிக்கும்
	விளையாடு இன் நகை அழுங்கா, பால் மடுத்து,
	அலையா, உலவை ஓச்சி, சில கிளையாக்
5	குன்றக் குறவனொடு குறு நொடி பயிற்றும்
	துணை நன்கு உடையள், மடந்தை: யாமே
	வெம் பகை அரு முனைத் தண் பெயல் பொழிந்தென,
	நீர் இரங்கு அரை நாள் மயங்கி, கூதிரொடு
	வேறு புல வாடை அலைப்ப,
10	துணை இலேம், தமியேம், பாசறையேமே.	உரை

346. பாலை

	குண கடல் முகந்து, குடக்கு ஏர்பு இருளி,
	தண் கார் தலைஇய நிலம் தணி காலை,
	அரசு பகை நுவலும் அரு முனை இயவின்,
	அழிந்த வேலி அம் குடிச் சீறூர்
5	ஆள் இல் மன்றத்து, அல்கு வளி ஆட்ட,
	தாள் வலி ஆகிய வன்கண் இருக்கை,
	இன்று, நக்கனைமன் போலா-என்றும்
	நிறையுறு மதியின் இலங்கும் பொறையன்
	பெருந் தண் கொல்லிச் சிறு பசுங் குளவிக்
10	கடி பதம் கமழும் கூந்தல்
	மட மா அரிவை தட மென் தோளே?	உரை

349. நெய்தல்

	கடுந் தேர் ஏறியும், காலின் சென்றும்,
	கொடுங் கழி மருங்கின் அடும்பு மலர் கொய்தும்,
	கைதை தூக்கியும், நெய்தல் குற்றும்,
	புணர்ந்தாம் போல, உணர்ந்த நெஞ்சமொடு
5	வைகலும் இனையம் ஆகவும், செய் தார்ப்
	பசும் பூண் வேந்தர் அழிந்த பாசறை,
	ஒளிறு வேல் அழுவத்துக் களிறு படப் பொருத
	பெரும் புண்ணுறுநர்க்குப் பேஎய் போல,
	பின்னிலை முனியா நம்வயின்,
10	என் என நினையும்கொல், பரதவர் மகளே?	உரை

352. பாலை

	இலை மாண் பகழிச் சிலை மாண் இரீஇய
	அன்பு இல் ஆடவர் அலைத்தலின், பலருடன்
	வம்பலர் தொலைந்த அஞ்சுவரு கவலை,
	அழல் போல் செவிய சேவல் ஆட்டி,
5	நிழலொடு கதிக்கும் நிணம் புரி முது நரி
	பச்சூன் கொள்ளை மாந்தி, வெய்துற்று,
	தேர் திகழ் வறும் புலம் துழைஇ, நீர் நயந்து,
	பதுக்கை நீழல் ஒதுக்கு இடம் பெறாஅ
	அருஞ் சுரக் கவலை வருதலின், வருந்திய
10	நமக்கும் அரிய ஆயின: அமைத் தோள்
	மாண்புடைக் குறுமகள் நீங்கி,
	யாங்கு வந்தனள்கொல்? அளியள் தானே!	உரை

356. குறிஞ்சி

	நிலம் தாழ் மருங்கின் தெண் கடல் மேய்ந்த
	விலங்கு மென் தூவிச் செங் கால் அன்னம்,
	பொன் படு நெடுங் கோட்டு இமயத்து உச்சி
	வான் அரமகளிர்க்கு மேவல் ஆகும்
5	வளராப் பார்ப்பிற்கு அல்கு இரை ஒய்யும்
	அசைவு இல் நோன் பறை போல, செல வர
	வருந்தினை-வாழி, என் உள்ளம்!-ஒரு நாள்
	காதலி உழையளாக,
	குணக்குத் தோன்று வெள்ளியின், எமக்குமார் வருமே?	உரை

357. குறிஞ்சி

	நின் குறிப்பு எவனோ?-தோழி!-என் குறிப்பு
	என்னொடு நிலையாதுஆயினும், என்றும்
	நெஞ்சு வடுப்படுத்துக் கெட அறியாதே-
	சேண் உறத் தோன்றும் குன்றத்துக் கவாஅன்,
5	பெயல் உழந்து உலறிய மணிப் பொறிக் குடுமிப்
	பீலி மஞ்ஞை ஆலும் சோலை,
	அம் கண் அறைய அகல் வாய்ப் பைஞ் சுனை
	உண்கண் ஒப்பின் நீலம் அடைச்சி,
	நீர் அலைக் கலைஇய கண்ணிச்
10	சாரல் நாடனொடு ஆடிய நாளே.	உரை

362. பாலை

வினை அமை பாவையின் இயலி, நுந்தை
	மனை வரை இறந்து வந்தனை; ஆயின்,
	தலை நாட்கு எதிரிய தண் பத எழிலி
	அணி மிகு கானத்து அகன் புறம் பரந்த
5	கடுஞ் செம்மூதாய் கண்டும், கொண்டும்,
	நீ விளையாடுக சிறிதே; யானே,
	மழ களிறு உரிஞ்சிய பராரை வேங்கை
	மணல் இடு மருங்கின் இரும் புறம் பொருந்தி,
	அமர் வரின், அஞ்சேன், பெயர்க்குவென்;
10	நுமர் வரின், மறைகுவென்-மாஅயோளே!	உரை

366. பாலை

	அரவுக் கிளர்ந்தன்ன விரவுறு பல் காழ்
	வீடுறு நுண் துகில் ஊடு வந்து இமைக்கும்
	திருந்துஇழை அல்குல், பெருந் தோட் குறுமகள்
	மணி ஏர் ஐம்பால் மாசு அறக் கழீஇ,
5	கூதிர் முல்லைக் குறுங் கால் அலரி
	மாதர் வண்டொடு சுரும்பு பட முடித்த
	இரும் பல் மெல் அணை ஒழிய, கரும்பின்
	வேல் போல் வெண் முகை விரியத் தீண்டி,
	முதுக் குறைக் குரீஇ முயன்று செய் குடம்பை
10	மூங்கில்அம் கழைத் தூங்க, ஒற்றும்
	வட புல வாடைக்குப் பிரிவோர்
	மடவர் வாழி, இவ் உலகத்தானே!	உரை

370. மருதம்

	வாராய், பாண! நகுகம்-நேரிழை
	கடும்புடைக் கடுஞ் சூல் நம் குடிக்கு உதவி,
	நெய்யோடு இமைக்கும் ஐயவித் திரள் காழ்
	விளங்கு நகர் விளங்கக் கிடந்தோட் குறுகி,
5	'புதல்வன் ஈன்றெனப் பெயர் பெயர்த்து, அவ் வரித்
	திதலை அல்குல் முது பெண்டு ஆகி,
	துஞ்சுதியோ, மெல் அம் சில் ஓதி?' என,
	பல் மாண் அகட்டில் குவளை ஒற்றி,
	உள்ளினென் உறையும் எற் கண்டு, மெல்ல,
10	முகை நாண் முறுவல் தோற்றி,
	தகை மலர் உண்கண் கை புதைத்ததுவே.	உரை

371. முல்லை

	காயாங் குன்றத்துக் கொன்றை போல,
	மா மலை விடர் அகம் விளங்க மின்னி,
	மாயோள் இருந்த தேஎம் நோக்கி,
	வியல் இரு விசும்பு அகம் புதையப் பாஅய்,
5	பெயல் தொடங்கினவே, பெய்யா வானம்:
	நிழல் திகழ் சுடர்த் தொடி ஞெகிழ ஏங்கி,
	அழல் தொடங்கினளே ஆயிழை; அதன் எதிர்,
	குழல் தொடங்கினரே கோவலர்-
	தழங்கு குரல் உருமின் கங்குலானே.	உரை

374. முல்லை

	முரம்பு தலை மணந்த நிரம்பா இயவின்
	ஓங்கித் தோன்றும் உமண் பொலி சிறுகுடிக்
	களரிப் புளியின் காய் பசி பெயர்ப்ப,
	உச்சிக் கொண்ட ஓங்கு குடை வம்பலீர்!
5	முற்றையும் உடையமோ மற்றே-பிற்றை
	வீழ் மா மணிய புனை நெடுங் கூந்தல்,
	நீர் வார் புள்ளி ஆகம் நனைப்ப,
	விருந்து அயர் விருப்பினள் வருந்தும்
	திருந்துஇழை, அரிவைத் தேமொழி நிலையே?	உரை

377. குறிஞ்சி

	மடல் மா ஊர்ந்து, மாலை சூடி,
	கண் அகன் வைப்பின் நாடும் ஊரும்
	ஒள் நுதல் அரிவை நலம் பாராட்டி,
	பண்ணல் மேவலமாகி, அரிது உற்று,
5	அது பிணி ஆக, விளியலம்கொல்லோ-
	அகல் இரு விசும்பின் அரவுக் குறைபடுத்த
	பசுங் கதிர் மதியத்து அகல் நிலாப் போல,
	அளகம் சேர்ந்த திருநுதல்
	கழறுபு மெலிக்கும் நோய் ஆகின்றே?	உரை

384. பாலை

	பைம் புறப் புறவின் செங் காற் சேவல்
	களரி ஓங்கிய கவை முடக் கள்ளி
	முளரி அம் குடம்பை ஈன்று, இளைப்பட்ட
	உயவு நடைப் பேடை உணீஇய, மன்னர்
5	முனை கவர் முது பாழ் உகு நெற் பெறூஉம்
	அரண் இல் சேய் நாட்டு அதர் இடை, மலர்ந்த
	நல் நாள் வேங்கைப் பொன் மருள் புதுப் பூப்
	பரந்தன நடக்க, யாம் கண்டனம் மாதோ:
	காண் இனி வாழி-என் நெஞ்சே!-நாண் விட்டு
10	அருந் துயர் உழந்த காலை
	மருந்து எனப்படூஉம் மடவோளையே.	உரை

388. நெய்தல்

	அம்ம வாழி, தோழி!-நன்னுதற்கு
	யாங்கு ஆகின்றுகொல் பசப்பே-நோன் புரிக்
	கயிறு கடை யாத்த கடு நடை எறி உளித்
	திண் திமில் பரதவர் ஒண் சுடர்க் கொளீஇ,
5	நடு நாள் வேட்டம் போகி, வைகறைக்
	கடல் மீன் தந்து, கானற் குவைஇ,
	ஓங்கு இரும் புன்னை வரி நிழல் இருந்து,
	தேம் கமழ் தேறல் கிளையொடு மாந்தி,
	பெரிய மகிழும் துறைவன் எம்
10	சிறிய நெஞ்சத்து அகல்வு அறியானே?	உரை