3. குறிஞ்சி

	நிலத்தினும் பெரிதே; வானினும் உயர்ந்தன்று;
	நீரினும் ஆர் அளவின்றே- சாரல்
	கருங் கோல் குறிஞ்சிப்பூக் கொண்டு,
	பெருந்தேன் இழைக்கும் நாடனொடு நட்பே.	உரை

4. நெய்தல்

	நோம், என் நெஞ்சே; நோம், என் நெஞ்சே;
	இமை தீய்ப்பன்ன கண்ணீர் தாங்கி,
	அமைதற்கு அமைந்த நம் காதலர்
	அமைவு இலர் ஆகுதல், நோம், என் நெஞ்சே.	உரை

5. நெய்தல்

	அதுகொல், தோழி! காம நோயே?-
	வதி குருகு உறங்கும் இன் நிழற் புன்னை,
	உடை திரைத் திவலை அரும்பும் தீம் நீர்,
	மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென,
	பல் இதழ் உண்கண் பாடு ஒல்லாவே.	உரை

6. நெய்தல்

	நள்ளென்றன்றே, யாமம்; சொல் அவிந்து,
	இனிது அடங்கினரே, மாக்கள்; முனிவு இன்று,
	நனந்தலை உலகமும் துஞ்சும்;
	ஓர் யான் மன்ற துஞ்சாதேனே.	உரை

11. பாலை

	கோடு ஈர் இலங்கு வளை நெகிழ, நாளும்
	பாடு இல கலிழும் கண்ணொடு புலம்பி,
	ஈங்கு இவண் உறைதலும் உய்குவம்; ஆங்கே
	எழு, இனி-வாழி, என் நெஞ்சே!-முனாது,
	குல்லைக் கண்ணி வடுகர் முனையது
	வல் வேற் கட்டி நல் நாட்டு உம்பர்
	மொழி பெயர் தேஎத்தர் ஆயினும்,
	வழிபடல் சூழ்ந்திசின், அவருடை நாட்டே.	உரை

12. பாலை

	எறும்பி அளையின் குறும் பல் சுனைய
	உலைக்கல் அன்ன பாறை ஏறி,
	கொடு வில் எயினர், பகழி மாய்க்கும்
	கவலைத்து என்ப, அவர் தேர் சென்ற ஆறே;
	அது மற்று அவலம் கொள்ளாது,
	நொதுமல் கழறும், இவ் அழுங்கல் ஊரே.	உரை

13. குறிஞ்சி

	மாசு அறக் கழீஇய யானை போலப்
	பெரும் பெயல் உழந்த இரும் பிணர்த் துறுகல்
	பைதல் ஒரு தலைச் சேக்கும் நாடன்
	நோய் தந்தனனே - தோழி!-
	பசலை ஆர்ந்த, நம் குவளைஅம் கண்ணே.	உரை

20. பாலை

	அருளும் அன்பும் நீக்கி, துணை துறந்து,
	பொருள்வயிற் பிரிவோர் உரவோர் ஆயின்,
	உரவோர் உரவோர் ஆக!
	மடவம் ஆக, மடந்தை, நாமே!	உரை

21. முல்லை

	வண்டு படத் ததைந்த கொடி இணர் இடையிடுபு,
	பொன் செய் புனை இழை கட்டிய மகளிர்
	கதுப்பின் தோன்றும் புதுப் பூங் கொன்றைக்
	கானம், 'கார்' எனக் கூறினும்,
	யானோ தேறேன்; அவர் பொய் வழங்கலரே.	உரை

24. முல்லை

	கருங் கால் வேம்பின் ஒண் பூ யாணர்
	என்னை இன்றியும் கழிவதுகொல்லோ?
	ஆற்று அயல் எழுந்த வெண் கோட்டு அதவத்து
	எழு குளிறு மிதித்த ஒரு பழம் போலக்
	குழைய, கொடியோர் நாவே,
	காதலர் அகல, கல்லென்றவ்வே.	உரை

25. குறிஞ்சி

	யாரும் இல்லை; தானே கள்வன்;
	தான் அது பொய்ப்பின், யான் எவன் செய்கோ?
	தினை தாள் அன்ன சிறு பசுங் கால
	ஒழுகு நீர் ஆரல் பார்க்கும்
	குருகும் உண்டு, தான் மணந்த ஞான்றே.	உரை

27. பாலை

	கன்றும் உண்ணாது, கலத்தினும் படாது,
	நல் ஆன் தீம் பால் நிலத்து உக்காஅங்கு,
	எனக்கும் ஆகாது, என்னைக்கும் உதவாது,
	பசலை உணீஇயர் வேண்டும்-
	திதலை அல்குல் என் மாமைக் கவினே.	உரை

28. பாலை

	முட்டுவேன்கொல்? தாக்குவேன்கொல்?
	ஓரேன், யானும்: ஓர் பெற்றி மேலிட்டு,
	'ஆஅ! ஒல்' எனக் கூவுவேன்கொல்?-
	அலமரல் அசைவளி அலைப்ப, என்
	உயவு நோய் அறியாது, துஞ்சும் ஊர்க்கே.	உரை

30. பாலை

	கேட்டிசின் வாழி-தோழி!-அல்கல்,
	பொய்வலாளன் மெய் உற மரீஇய
	வாய்த் தகைப் பொய்க் கனா மருட்ட, ஏற்று எழுந்து,
	அமளி தைவந்தனனே; குவளை
	வண்டு படு மலரின் சாஅய்த்'
	தமியென்; மன்ற அளியென் யானே!	உரை

31. மருதம்

	மள்ளர் குழீஇய விழவினானும்,
	மகளிர் தழீஇய துணங்கையானும்,
	யாண்டும் காணேன், மாண் தக்கோனை;
	யானும் ஓர் ஆடுகள மகளே; என் கைக்
	கோடு ஈர் இலங்கு வளை நெகிழ்த்த
	பீடு கெழு குரிசிலும், ஓர் ஆடுகள மகனே.	உரை

33. மருதம்

	அன்னாய்! இவன் ஓர் இள மாணாக்கன்;
	தன் ஊர் மன்றத்து என்னன்கொல்லோ?
	இரந்தூண் நிரம்பா மேனியொடு
	விருந்தின் ஊரும் பெருஞ் செம்மலனே.	உரை

35. மருதம்

	நாண் இல மன்ற, எம் கண்ணே-நாள் நேர்பு,
	சினைப் பசும்பாம்பின் சூல் முதிர்ப்பன்ன
	கனைத்த கரும்பின் கூம்பு பொதி அவிழ
	நுண் உறை அழிதுளி தலைஇய
	தண் வரல் வாடையும், பிரிந்திசினோர்க்கு அழலே.	உரை

36. குறிஞ்சி

	துறுகல் அயலது மாணை மாக் கொடி
	துஞ்சு களிறு இவரும் குன்ற நாடன்,
	நெஞ்சு களன் ஆக, 'நீயலென் யான்' என,
	நற்றோள் மணந்த ஞான்றை, மற்று-அவன்
	தாவா வஞ்சினம் உரைத்தது
	நோயோ-தோழி!-நின் வயினானே?	உரை

38. குறிஞ்சி

	கான மஞ்ஞை அறை ஈன் முட்டை
	வெயில் ஆடு முசுவின் குருளை உருட்டும்
	குன்ற நாடன் கேண்மை என்றும்
	நன்றுமன் வாழி-தோழி!-உண்கண்
	நீரொடு ஓராங்குத் தணப்ப,
	உள்ளாது ஆற்றல் வல்லுவோர்க்கே.	உரை

39. பாலை

	'வெந் திறல் கடு வளி பொங்கர்ப் போந்தென,
	நெற்று விளை உழிஞ்சில் வற்றல் ஆர்க்கும்
	மலையுடை, அருஞ் சுரம்' என்ப-நம்
	முலையிடை முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

41. பாலை

மக்கள் போகிய அணில் ஆடு முன்றில்

	காதலர் உழையர் ஆகப் பெரிது உவந்து,
	சாறு கொள் ஊரின் புகல்வேன் மன்ற;
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்
	புலப்பில் போலப் புல்லென்று
	அலப்பென்-தோழி!-அவர் அகன்ற ஞான்றே.	உரை

43. பாலை

	'செல்வார் அல்லர்' என்று யான் இகழ்ந்தனனே;
	'ஒல்வாள் அல்லள்' என்று அவர் இகழ்ந்தனரே:
	ஆயிடை, இரு பேர் ஆண்மை செய்த பூசல்,
	நல்அராக் கதுவியாங்கு, என்
	அல்லல் நெஞ்சம் அலமலக்குறுமே.	உரை

46. மருதம்

	ஆம்பற் பூவின் சாம்பல் அன்ன
	கூம்பிய சிறகர் மனை உறை குரீஇ
	முன்றில் உணங்கல் மாந்தி, மன்றத்து
	எருவின் நுண் தாது குடைவன ஆடி,
	இல் இறைப் பள்ளித் தம் பிள்ளையொடு வதியும்
	புன்கண் மாலையும், புலம்பும்,
	இன்றுகொல்-தோழி!-அவர் சென்ற நாட்டே?	உரை

49. நெய்தல்

	அணிற் பல் அன்ன கொங்கு முதிர் முண்டகத்து
	மணிக் கேழ் அன்ன மா நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இம்மை மாறி மறுமை ஆயினும்.
	நீ ஆகியர் எம் கணவனை;
	யான் ஆகியர் நின் நெஞ்சு நேர்பவளே.	உரை

50. மருதம்

	ஐயவி அன்ன சிறு வீ ஞாழல்
	செவ்வி மருதின் செம்மலொடு தாஅய்த்
	துறை அணிந்தன்று, அவர் ஊரே; இறை இறந்து
	இலங்கு வளை நெகிழ, சாஅய்ப்
	புலம்பு அணிந்தன்று, அவர் மணந்த தோளே.	உரை

54. குறிஞ்சி

	யானே ஈண்டையேனே; என் நலனே,
	ஏனல் காவலர் கவண் ஒலி வெரீஇக்
	கான யானை கை விடு பசுங் கழை
	மீன் எறி தூண்டிலின் நிவக்கும்
	கானக நாடனொடு, ஆண்டு, ஒழிந்தன்றே.	உரை

57. நெய்தல்

	பூ இடைப்படினும் யாண்டு கழிந்தன்ன
	நீர் உறை மகன்றிற் புணர்ச்சி போலப்
	பிரிவு அரிது ஆகிய தண்டாக் காமமொடு,
	உடன் உயிர் போகுகதில்ல - கடன் அறிந்து,
	இருவேம் ஆகிய உலகத்து,
	ஒருவேம் ஆகிய புன்மை நாம் உயற்கே.	உரை

60. குறிஞ்சி

	குறுந் தாட் கூதளி ஆடிய நெடு வரைப்
	பெருந்தேன் கண்ட இருந்ங் கால் முடவன்,
	உட்கைச் சிறு குடை கோலி, கீழ் இருந்து,
	சுட்டுபு நக்கியாங்கு, காதலர்
	நல்கார் நயவார் ஆயினும்,
	பல் கால் காண்டலும், உள்ளத்துக்கு இனிதே.	உரை

64. முல்லை

	பல் ஆ நெடு நெறிக்கு அகன்று வந்தென,
	புன் தலை மன்றம் நோக்கி, மாலை
	மடக் கண் குழவி அலம்வந்தன்ன
	நோயேம் ஆகுதல் அறிந்தும்,
	சேயர்-தோழி!-சேய் நாட்டோரே.	உரை

65. முல்லை

	வன் பரற் தெள் அறல் பருகிய இரலை தன்
	இன்புறு துணையொடு மறுவந்து உகள,
	தான் வந்தன்றே, தளி தரு தண் கார்-
	வாராது உறையுநர் வரல் நசைஇ
	வருந்தி நொந்து உறைய இருந்திரோ எனவே.	உரை

67. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-கிள்ளை
	வளை வாய்க் கொண்ட வேப்ப ஒண் பழம்
	புது நாண் நுழைப்பான் நுதி மாண் வள் உகிர்ப்
	பொலங் கல ஒரு காசு ஏய்க்கும்
	நிலம் கரி கள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே?	உரை

68. குறிஞ்சி

	பூழ்க் கால் அன்ன செங் கால் உழுந்தின்
	ஊழ்ப்படு முது காய் உழையினம் கவரும்
	அரும் பனி அற்சிரம் தீர்க்கும்
	மருந்து பிறிது இல்லை; அவர் மணந்த மார்பே.	உரை

75. மருதம்

	நீ கண்டனையோ? கண்டார்க் கேட்டனையோ?-
	ஒன்று தெளிய நசையினம்; மொழிமோ!
	வெண் கோட்டு யானை சோணை படியும்
	பொன் மலி பாடலி பெறீஇயர்!-
	யார்வாய்க் கேட்டனை, காதலர் வரவே?	உரை

76. குறிஞ்சி

	காந்தள் வேலி ஓங்கு மலை நல் நாட்டுச்
	செல்ப என்பவோ, கல் வரை மார்பர்-
	சிலம்பில் சேம்பின் அலங்கல் வள் இலை
	பெருங் களிற்றுச் செவியின் மானத் தைஇ,
	தண் வரல் வாடை தூக்கும்
	கடும் பனி அற்சிரம் நடுங்கு அஞர் உறவே.	உரை

77. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி!-யாவதும்,
	தவறு எனின், தவறோ இலவே-வெஞ் சுரத்து
	உலந்த வம்பலர் உவல் இடு பதுக்கை
	நெடு நல் யானைக்கு இடு நிழல் ஆகும்
	அரிய கானம் சென்றோர்க்கு
	எளிய ஆகிய தட மென் தோளே.	உரை

79. பாலை

	கான யானை தோல் நயந்து உண்ட
	பொரிதாள் ஓமை வளி பொரு நெடுஞ் சினை
	அலங்கல் உலவை ஏறி, ஒய்யெனப்
	புலம்பு தரு குரல புறவுப் பெடை பயிரும்
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்ச்
	சேர்ந்தனர்கொல்லோ தாமே-யாம் தமக்கு
	ஒல்லேம் என்ற தப்பற்குச்
	சொல்லாது ஏகல் வல்லுவோரே.	உரை

82. குறிஞ்சி

	வார் உறு வணர் கதுப்பு உளரி, புறம் சேர்பு,
	'அழாஅல்' என்று நம் அழுத கண் துடைப்பார்;
	யார் ஆகுவர் கொல்?-தோழி!-சாரல்
	பெரும் புனக் குறவன் சிறு தினை மறுகால்
	கொழுங் கொடி அவரை பூக்கும்
	அரும் பனி அற்சிரம் வாராதோரே.	உரை

86. குறிஞ்சி

	சிறை பனி உடைந்த சேயரி மழைக் கண்
	பொறை அரு நோயொடு புலம்பு அலைக் கலங்கி,
	பிறரும் கேட்குநர் உளர்கொல்?-உறை சிறந்து,
	ஊதை தூற்றும் கூதிர் யாமத்து,
	ஆன் நுளம்பு உலம்புதொறு உளம்பும்
	நா நவில் கொடு மணி நல்கூர் குரலே.	உரை

87. குறிஞ்சி

	'மன்ற மராஅத்த பேஎம் முதிர் கடவுள்
	கொடியோர்த் தெறூஉம்' என்ப; யாவதும்
	கொடியர் அல்லர் எம் குன்று கெழு நாடர்;
	பசைஇப் பசந்தன்று, நுதலே;
	ஞெகிழ ஞெகிழ்ந்தன்று, தட மென் தோளே.	உரை

91. மருதம்

	அரில் பவர்ப் பிரம்பின் வரிப் புற விளை கனி
	குண்டு நீர் இலஞ்சிக் கெண்டை கதூஉம்
	தண் துறை ஊரன் பெண்டினை ஆயின்,
	பல ஆகுக, நின் நெஞ்சில் படரே!
	ஓவாது ஈயும் மாரி வண் கை,
	கடும் பகட்டு யானை, நெடுந் தேர், அஞ்சி
	கொன் முனை இரவு ஊர் போலச்
	சில ஆகுக, நீ துஞ்சும் நாளே!	உரை

92. நெய்தல்

	ஞாயிறு பட்ட அகல் வாய் வானத்து-
	அளியதாமே-கொடுஞ் சிறைப் பறவை,
	இறை உற ஓங்கிய நெறி அயல் மராஅத்த
	பிள்ளை உள்வாய்ச் செரீஇய
	இரை கொண்டமையின், விரையுமால் செலவே.	உரை

93. மருதம்

	நல் நலம் தொலைய, நலம் மிகச் சாஅய்,
	இன் உயிர் கழியினும் உரையல்; அவர் நமக்கு
	அன்னையும் அத்தனும் அல்லரோ?
	புலவி அஃது எவனோ, அன்பிலங்கடையே?	உரை

96. குறிஞ்சி

	'அருவி வேங்கைப் பெரு மலை நாடற்கு
	யான் எவன் செய்கோ?' என்றி; யான் அது
	நகை என உணரேன்ஆயின்,
	என் ஆகுவைகொல்?-நன்னுதல்! நீயே,	உரை

97. நெய்தல்

	யானே ஈண்டையேனே; என் நலனே
	ஆனா நோயொடு கானலஃதே.
	துறைவன் தம் ஊரானே;
	மறை அலர் ஆகி மன்றத்தஃதே.	உரை

98. முல்லை

	'இன்னள் ஆயினள் நன்னுதல்' என்று, அவர்த்
	துன்னச் சென்று செப்புநர்ப் பெறினே,
	நன்றுமன் வாழி-தோழி!-நம் படப்பை
	நீர் வார் பைம் புதற் கலித்த
	மாரிப் பீரத்து அலர் சில கொண்டே.	உரை

102. நெய்தல்

	உள்ளின், உள்ளம் வேமே; உள்ளாது
	இருப்பின், எம் அளவைத்து அன்றே; வருத்தி
	வான் தோய்வற்றே, காமம்;
	சான்றோர் அல்லர், யாம் மரீஇயோரே.	உரை

103 நெய்தல்

	கடும் புனல் தொடுத்த நடுங்கு அஞர் அள்ளல்,
	கவிர் இதழ் அன்ன தூவி செவ் வாய்,
	இரை தேர் நாரைக்கு எவ்வம் ஆகத்
	தூஉம் துவலைத் துயர் கூர் வாடையும்
	வாரார் போல்வர், நம் காதலர்;
	வாழேன் போல்வல்-தோழி!-யானே.	உரை

104. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! காதலர்,
	நூல் அறு முத்தின் தண் சிதர் உறைப்ப,
	தாளித் தண் பவர் நாள் ஆ மேயும்
	பனி படு நாளே, பிரிந்தனர்;
	பிரியும் நாளும் பல ஆகுபவே!	உரை

105. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன் போல் சிறு தினைக்
	கடி உண் கடவுட்கு இட்ட செழுங் குரல்
	அறியாது உண்ட மஞ்ஞை, ஆடுமகள்
	வெறி உறு வனப்பின் வெய்துற்று, நடுங்கும்
	சூர் மலை நாடன் கேண்மை
	நீர் மலி கண்ணொடு நினைப்பு ஆகின்றே.	உரை

106. குறிஞ்சி

	புல் வீழ் இற்றிக் கல் இவர் வெள் வேர்
	வரை இழி அருவியின் தோன்றும் நாடன்
	தீது இல் நெஞ்சத்துக் கிளவி நம் வயின்
	வந்தன்று-வாழி, தோழி!-நாமும்
	நெய் பெய் தீயின் எதிர்கொண்டு,
	'தான் மணந்தனையம்' என விடுகம் தூதே.	உரை

107. மருதம்

	குவி இணர்த் தோன்றி ஒண் பூ அன்ன
	தொகு செந் நெற்றிக் கணம்கொள் சேவல்!-
	நள்ளிருள் யாமத்து இல் எலி பார்க்கும்
	பிள்ளை வெருகிற்கு அல்குஇரை ஆகி,
	கடு நவைப் படீஇயரோ, நீயே-நெடு நீர்
	யாணர் ஊரனொடு வதிந்த
	ஏம இன் துயில் எடுப்பியோயே!	உரை

108. முல்லை

	மழை விளையாடும் குன்று சேர் சிறுகுடிக்
	கறவை கன்றுவயின் படர, புறவில்
	பாசிலை முல்லை ஆசு இல் வான் பூச்
	செவ் வான் செவ்வி கொண்டன்று;
	உய்யேன் போல்வல்-தோழி!-யானே.	உரை

110. முல்லை

	வாரார் ஆயினும், வரினும், அவர் நமக்கு
	யார் ஆகியரோ-தோழி!-நீர
	நீலப் பைம் போது உளரி, புதல
	பீலி ஒண் பொறிக் கருவிளை ஆட்டி,
	நுண் முள் ஈங்கைச் செவ் அரும்பு ஊழ்த்த
	வண்ணத் துய்ம் மலர் உதிர, தண்ணென்று
	இன்னாது எறிதரும் வாடையொடு
	என் ஆயினள்கொல் என்னாதோரே?	உரை

112. குறிஞ்சி

	கௌவை அஞ்சின், காமம் எய்க்கும்;
	எள் அற விடினே, உள்ளது நாணே;
	பெருங் களிறு வாங்க முரிந்து நிலம் படாஅ
	நாருடை ஒசியல் அற்றே-
	கண்டிசின், தோழி!-அவர் உண்ட என் நலனே.	உரை

118. நெய்தல்

	புள்ளும் மாவும் புலம்பொடு வதிய
	நள்ளென வந்த நார் இல் மாலை,
	பலர் புகு வாயில் அடைப்பக் கடவுநர்,
	'வருவீர் உளீரோ?' எனவும்,
	வாரார்-தோழி!-நம் காதலோரே.	உரை

121. குறிஞ்சி

	மெய்யே, வாழி?-தோழி-சாரல்
	மைப் பட்டன்ன மா முக முசுக்கலை
	ஆற்றப் பாயாத் தப்பல் ஏற்ற
	கோட்டொடு போகியாங்கு, நாடன்
	தான் குறி வாயாத் தப்பற்குத்
	தாம் பசந்தன, என் தட மென் தோளே.	உரை

122. நெய்தல்

	பைங் கால் கொக்கின் புன் புறத்தன்ன
	குண்டு நீர் ஆம்பலும் கூம்பின; இனியே
	வந்தன்று, வாழியோ, மாலை!
	ஒரு தான் அன்றே; கங்குலும் உடைத்தே!	உரை

125.நெய்தல்

	இலங்கு வளை நெகிழச் சாஅய், யானே,
	உளெனே வாழி-தோழி!-சாரல்
	தழை அணி அல்குல் மகளிருள்ளும்
	விழவு மேம்பட்ட என் நலனே, பழ விறல்
	பறை வலம் தப்பிய பைதல் நாரை
	திரை தோய் வாங்கு சினை இருக்கும்
	தண்ணம் துறைவனொடு, கண்மாறின்றே,	உரை

126. முல்லை

	'இளமை பாரார் வளம் நசைஇச் சென்றோர்
	இவணும் வாரார்; எவணரோ?' என,
	பெயல் புறந்தந்த பூங் கொடி முல்லைத்
	தொகு முகை இலங்கு எயிறு ஆக
	நகுமே-தோழி!-நறுந் தண் காரே.	உரை

133. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன்போல் சிறுதினை
	கிளி குறைத்து உண்ட கூழை இருவி
	பெரும் பெயல் உண்மையினே இலை ஒலித்தாங்கு, என்
	உரம் செத்தும் உளெனே-தோழி!-என்
	நலம் புதிது உண்ட புலம்பினானே.	உரை

134. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி-தோழி!-நம்மொடு
	பிரிவு இன்று ஆயின் நன்றுமன் தில்ல-
	குறும் பொறைத் தடைஇய நெடுந் தாள் வேங்கைப்
	பூவுடை அலங்கு சினை புலம்பத் தாக்கிக்
	கல் பொருது இரங்கும் கதழ் வீழ் அருவி,
	நிலம் கொள் பாம்பின், இழிதரும்
	விலங்கு மலை நாடனொடு கலந்த நட்பே.	உரை

140. பாலை

	வேதின வெரிநின் ஓதி முது போத்து,
	ஆறு செல் மாக்கள் புள் கொள, பொருந்தும்
	சுரனே சென்றனர், காதலர்; உரன் அழிந்து,
	ஈங்கு யான் அழுங்கிய எவ்வம்
	யாங்கு அறிந்தன்று-இவ் அழுங்கல் ஊரே?	உரை

141. குறிஞ்சி

	வளை வாய்ச் சிறு கிளி விளை தினைக் கடீஇயர்
	செல்க என்றோளே, அன்னை' என, நீ
	சொல்லின் எவனோ?-தோழி!-'கொல்லை
	நெடுங் கை வன் மான் கடும் பகை உழந்த
	குறுங் கை இரும் புலிக் கொலை வல் ஏற்றை
	பைங் கட் செந்நாய் படுபதம் பார்க்கும்
	ஆர் இருள் நடு நாள் வருதி;
	சாரல் நாட, வாரலோ' எனவே.	உரை

145. குறிஞ்சி

	உறை பதி அன்று, இத் துறை கெழு சிறுகுடி-
	கானல்அம் சேர்ப்பன் கொடுமை எற்றி,
	ஆனாத் துயரமொடு வருந்தி, பானாள்
	துஞ்சாது உறைநரொடு உசாவாத்
	துயில் கண் மாக்களொடு நெட்டிரா உடைத்தே.	உரை

148. முல்லை

	செல்வச் சிறாஅர் சீறடிப் பொலிந்த
	தவளை வாஅய பொலம் செய் கிண்கிணிக்
	காசின் அன்ன போது ஈன் கொன்றை
	குருந்தொடு அலம்வரும் பெருந் தண் காலையும்,
	'கார் அன்று' என்றிஆயின்,
	கனவோ மற்று இது? வினவுவல் யானே.	உரை

149. பாலை

	அளிதோ தானே-நாணே நம்மொடு
	நனி நீடு உழந்தன்று மன்னே; இனியே,
	வான் பூங் கரும்பின் ஓங்கு மணற் சிறு சிறை
	தீம் புனல் நெரிதர வீந்து உக்காஅங்கு,
	தாங்கும் அளவைத் தாங்கி,
	காமம் நெரிதரக் கைந் நில்லாதே.	உரை

150. குறிஞ்சி

	சேணோன் மாட்டிய நறும் புகை ஞெகிழி
	வான மீனின் வயின்வயின் இமைக்கும்
	ஓங்கு மலைநாடன் சாந்து புலர் அகலம்
	உள்ளின், உள் நோய் மல்கும்;
	புல்லின், மாய்வது எவன்கொல்?-அன்னாய்!	உரை

152. குறிஞ்சி

	யாவதும் அறிகிலர், கழறுவோரே-
	தாய் இல் முட்டை போல, உட்கிடந்து
	சாயின் அல்லது, பிறிது எவன் உடைத்தே?
	யாமைப் பார்ப்பின் அன்ன
	காமம், காதலர் கையற விடினே,	உரை

153. குறிஞ்சி

	குன்றக் கூகை குழறினும், முன்றிற்
	பலவின் இருஞ் சினைக் கலை பாய்ந்து உகளினும்,
	அஞ்சும்மன்; அளித்து-என் நெஞ்சம்!-இனியே,
	ஆர் இருட் கங்குல் அவர்வயின்
	சாரல் நீள் இடைச் செலவு ஆனாதே.	உரை

154. பாலை

	யாங்கு அறிந்தனர்கொல்- தோழி! - பாம்பின்
	உரி நிமிர்ந்தன்ன உருப்பு அவிர் அமையத்து,
	இரை வேட்டு எழுந்த சேவல் உள்ளி,
	பொறி மயிர் எருத்தின் குறு நடைப் பேடை
	பொரிகாற் கள்ளி விரிகாய் அம் கவட்டுத்
	தயங்க இருந்து, புலம்பக் கூஉம்
	அருஞ் சுர வைப்பின் கானம்
	பிரிந்து, சேண் உறைதல் வல்லுவோரே?	உரை

155. முல்லை

	முதைப் புனம் கொன்ற ஆர்கலி உழவர்
	விதைக் குறு வட்டி போதொடு பொதுளப்
	பொழுதோ தான் வந்தன்றே; 'மெழுகு ஆன்று
	ஊது உலைப் பெய்த பகுவாய்த் தெண் மணி
	மரம் பயில் இறும்பின் ஆர்ப்ப, சுரன் இழிபு,
	மாலை நனி விருந்து அயர்மார்
	தேர் வரும்' என்னும் உரை வாராதே.	உரை

157. மருதம்

	'குக்கூ' என்றது கோழி; அதன் எதிர்
	துட்கென்றன்று என் தூஉ நெஞ்சம்-
	தோள் தோய் காதலர்ப் பிரிக்கும்
	வாள் போல் வைகறை வந்தன்றால் எனவே.	உரை

158. குறிஞ்சி

	நெடு வரை மருங்கின் பாம்பு பட இடிக்கும்
	கடு விசை உருமின் கழறு குரல் அளைஇக்
	காலொடு வந்த கமஞ் சூல் மா மழை!
	ஆர் அளி இலையோ நீயே? பேர் இசை
	இமயமும் துளக்கும் பண்பினை;
	துணை இலர், அளியர், பெண்டிர்; இஃது எவனே?	உரை

160. குறிஞ்சி

	நெருப்பின் அன்ன செந்தலை அன்றில்
	இறவின் அன்ன கொடு வாய்ப் பெடையொடு,
	தடவின் ஓங்கு சினைக் கட்சியில், பிரிந்தோர்
	கையற நரலும் நள்ளென் யாமத்துப்
	பெருந் தண் வாடையும் வாரார்;
	இஃதோ-தோழி!-நம் காதலர் வரவே?	உரை

161. குறிஞ்சி

	பொழுதும் எல்லின்று; பெயலும் ஓவாது,
	கழுது கண் பனிப்ப வீசும்; அதன்தலைப்
	புலிப்பல் தாலிப் புதல்வன் புல்லி,
	'அன்னா!' என்னும், அன்னையும்: அன்னோ!
	என் மலைந்தனன்கொல் தானே-தன் மலை
	ஆரம் நாறும் மார்பினன்
	மாரி யானையின் வந்து நின்றனனே?	உரை

163.நெய்தல்

	யார் அணங்குற்றனை-கடலே! பூழியர்
	சிறு தலை வெள்ளைத் தோடு பரந்தன்ன
	மீன் ஆர் குருகின் கானல்அம் பெருந்துறை.
	வெள் வீத் தாழை திரை அலை
	நள்ளென் கங்குலும் கேட்கும், நின் குரலே?	உரை

169. மருதம்

	சுரம் செல் யானைக் கல் உறு கோட்டின்
	தெற்றென இறீஇயரோ-ஐய! மற்று யாம்
	நும்மொடு நக்க வால் வெள் எயிறே:
	பாணர் பசுமீன் சொரிந்த மண்டை போல
	எமக்கும் பெரும் புலவு ஆகி,
	நும்மும் பெறேஎம், இறீஇயர் எம் உயிரே.	உரை

170. குறிஞ்சி

	பலரும் கூறுக, அஃது அறியாதோரே-
	அருவி தந்த நாட் குரல் எருவை
	கயம் நாடு யானை கவளம் மாந்தும்
	மலை கெழு நாடன் கேண்மை
	தலைபோகாமை நற்கு அறிந்தனென், யானே,	உரை

171. மருதம்

	காண் இனி வாழி-தோழி-யாணர்க்
	கடும்புனல் அடைகரை நெடுங் கயத்து இட்ட
	மீன் வலை மாப் பட்டாஅங்கு,
	இது மற்று-எவனோ, நொதுமலர் தலையே?	உரை

172. நெய்தல்

	தாஅவல் அஞ்சிறை நொப் பறை வாவல்
	பழுமரம் படரும் பையுள் மாலை,
	எமியம் ஆக ஈங்குத் துறந்தோர்
	தமியர் ஆக இனியர்கொல்லோ?
	ஏழ் ஊர்ப் பொது வினைக்கு ஓர் ஊர் யாத்த
	உலை வாங்கு மிதி தோல் போலத்
	தலைவரம்பு அறியாது வருந்தும், என் நெஞ்சே.	உரை

174. பாலை

	பெயல் மழை துறந்த புலம்பு உறு கடத்துக்
	கவை முடக் கள்ளிக் காய் விடு கடு நொடி
	துதை மென் தூவித் துணைப் புறவு இரிக்கும்
	அத்தம் அரிய என்னார், நத்துறந்து,
	பொருள்வயிற் பிரிவார்ஆயின், இவ் உலகத்துப்
	பொருளே மன்ற பொருளே;
	அருளே மன்ற ஆரும் இல்லதுவே.	உரை

175. நெய்தல்

	பருவத் தேன் நசைஇப் பல் பறைத் தொழுதி,
	உரவுத் திரை பொருத திணிமணல் அடைகரை,
	நனைந்த புன்னை மாச் சினை தொகூஉம்
	மலர்ந்த பூவின் மா நீர்ச் சேர்ப்பற்கு
	இரங்கேன்-தோழி!-'ஈங்கு என் கொல்?' என்று,
	பிறர்பிறர் அறியக் கூறல்
	அமைந்தாங்கு அமைக; அம்பல் அஃது எவனே?	உரை

176. குறிஞ்சி

	ஒரு நாள் வாரலன்; இரு நாள் வாரலன்;
	பல் நாள் வந்து, பணிமொழி பயிற்றி, என்
	நன்னர் நெஞ்சம் நெகிழ்த்த பின்றை,
	வரை முதிர் தேனின் போகியோனே-
	ஆசு ஆகு எந்தை-யாண்டு உளன்கொல்லோ?
	வேறு புலன் நல் நாட்டுப் பெய்த
	ஏறுடை மழையின் கலிழும், என் நெஞ்சே.	உரை

180. பாலை

	பழூஉப் பல் அன்ன பரு உகிர்ப் பா அடி
	இருங் களிற்று இன நிரை ஏந்தல் வரின், மாய்ந்து,
	அறை மடி கரும்பின் கண் இடை அன்ன
	பைதல் ஒரு கழை நீடிய சுரன் இறந்து,
	எய்தினர் கொல்லோ பொருளே-அல்குல்
	அவ் வரி வாடத் துறந்தோர்
	வன்பர் ஆகத் தாம் சென்ற நாட்டே?	உரை

181. குறிஞ்சி

	இது மற்று எவனோ-தோழி!-துனியிடை
	இன்னர் என்னும் இன்னாக் கிளவி-
	இரு மருப்பு எருமை ஈன்றணிக் காரான்
	உழவன் யாத்த குழவியின் அகலாது,
	பாஅல் பைம் பயிர் ஆரும் ஊரன்
	திரு மனைப் பல் கடம் பூண்ட
	பெரு முது பெண்டிரேம் ஆகிய நமக்கே?	உரை

183. முல்லை

	சென்ற நாட்ட கொன்றைஅம் பசு வீ
	நம் போல் பசக்கும் காலை, தம் போல்
	சிறு தலைப் பிணையின் தீர்ந்த நெறி கோட்டு
	இரலை மானையும் காண்பர்கொல், நமரே?-
	புல்லென் காயாப் பூக் கெழு பெருஞ் சினை
	மென் மயில் எருத்தின் தோன்றும்
	புன் புல வைப்பிற் கானத்தானே.	உரை

185. குறிஞ்சி

	'நுதல் பசப்பு இவர்ந்து, திதலை வாடி,
	நெடு மென் பணைத் தோள் சாஅய், தொடி நெகிழ்ந்து,
	இன்னள் ஆகுதல் நும்மின் ஆகும்' எனச்
	சொல்லின், எவன் ஆம்-தோழி!-பல் வரிப்
	பாம்பு பை அவிந்தது போலக் கூம்பி,
	கொண்டலின் தொலைந்த ஒண் செங் காந்தள்
	கல்மிசைக் கவியும் நாடற்கு, என்
	நல் மா மேனி அழி படர் நிலையே?	உரை

186. முல்லை

	ஆர்கலி ஏற்றொடு கார் தலைமணந்த
	கொல்லைப் புனத்த முல்லை மென் கொடி
	எயிறு என முகையும் நாடற்குத்
	துயில் துறந்தனவால்-தோழி!-எம் கண்ணே,	உரை

187. குறிஞ்சி

	செவ் வரைச் சேக்கை வருடைமான் மறி
	சுரை பொழி தீம் பால் ஆர மாந்தி,
	பெரு வரை நீழல் உகளும் நாடன்
	கல்லினும் வலியன்-தோழி!-
	வலியன் என்னாது மெலியும், என் நெஞ்சே.	உரை

188. முல்லை

	முகை முற்றினவே முல்லை; முல்லையொடு
	தகை முற்றினவே, தண் கார் வியன் புனம்-
	வால் இழை நெகிழ்த்தோர் வாரார்-
	மாலை வந்தன்று, என் மாண் நலம் குறித்தே.	உரை

190. முல்லை

	நெறி இருங் கதுப்பொடு பெருந் தோள் நீவி,
	செறிவளை நெகிழ, செய்பொருட்கு அகன்றோர்
	அறிவர்கொல் வாழி-தோழி!-பொறி வரி
	வெஞ் சின அரவின் பைந் தலை துமிய
	நரை உரும் உரறும் அரை இருள் நடுநாள்,
	நல் ஏறு இயங்குதொறு இயம்பும்
	பல் ஆன் தொழுவத்து ஒரு மணிக் குரலே?	உரை

191. முல்லை

	உதுக்காண் அதுவே: இது என மொழிகோ?-
	நோன் சினை இருந்த இருந் தோட்டுப் புள்ளினம்
	தாம் புணர்ந்தமையின், பிரிந்தோர் உள்ளத்
	தீம் குரல் அகவக் கேட்டும், நீங்கிய
	ஏதிலாளர் இவண் வரின், 'போதின்
	பொம்மல் ஓதியும் புனையல்;
	எம்மும் தொடாஅல்' என்குவெம்மன்னே.	உரை

192. பாலை

	'ஈங்கே வருவர், இனையல், அவர்' என,
	அழாஅற்கோ இனியே?-நோய் நொந்து உறைவி!-
	மின்னின் தூவி இருங் குயில், பொன்னின்
	உரை திகழ் கட்டளை கடுப்ப, மாச் சினை
	நறுந் தாது கொழுதும் பொழுதும்,
	வறுங் குரற் கூந்தல் தைவருவேனே.	உரை

193. முல்லை

	மட்டம் பெய்த மணிக் கலத்தன்ன
	இட்டு வாய்ச் சுனைய பகுவாய்த் தேரை,
	தட்டைப் பறையின், கறங்கும் நாடன்
	தொல்லைத் திங்கள் நெடு வெண்ணிலவின்
	மணந்தனன்மன் எம் தோளே;
	இன்றும், முல்லை முகை நாறும்மே.	உரை

194. முல்லை

	என் எனப்படுங்கொல்-தோழி! மின்னு வர
	வான் ஏர்பு இரங்கும் ஒன்றோ? அதன் எதிர்
	கான மஞ்ஞை கடிய ஏங்கும்;
	ஏதில கலந்த இரண்டற்கு என்
	பேதை நெஞ்சம் பெரு மலக்குறுமே?	உரை

195. நெய்தல்

	சுடர் சினம் தணிந்து குன்றம் சேரப்
	படர் சுமந்து எழுதரு பையுள் மாலை,
	யாண்டு உளர் கொல்லோ வேண்டு வினை முடிநர்?
	'இன்னாது, இரங்கும்' என்னார் அன்னோ-
	தைவரல் அசைவளி மெய் பாய்ந்து ஊர்தரச்
	செய்வுறு பாவை அன்ன என்
	மெய் பிறிதாகுதல் அறியாதோரே!	உரை

197. நெய்தல்

	யாது செய்வாம்கொல்-தோழி!-நோதக
	நீர் எதிர் கருவிய கார் எதிர் கிளை மழை
	ஊதைஅம் குளிரொடு பேதுற்று மயங்கிய
	கூதிர் உருவின் கூற்றம்
	காதலர்ப் பிரிந்த எற் குறித்து வருமே?	உரை

200. நெய்தல்

	பெய்த குன்றத்துப் பூ நாறு தண் கலுழ்
	மீமிசைத் தாஅய், வீசும் வளி கலந்து,
	இழிதரும் புனலும்; வாரார்-தோழி!-
	மறந்தோர் மன்ற; மறவாம் நாமே-
	கால மாரி மாலை மா மலை
	இன் இசை உருமினம் முரலும்
	முன் வரல் ஏமம் செய்து அகன்றோரே.	உரை

201. குறிஞ்சி

	அமிழ்தம் உண்க-நம் அயல் இலாட்டி,
	பால் கலப்பன்ன தேக் கொக்கு அருந்துபு,
	நீல மென் சிறை வள் உகிர்ப் பறவை
	நெல்லிஅம் புளி மாந்தி, அயலது
	முள் இல் அம் பணை மூங்கிலில் தூங்கும்
	கழை நிவந்து ஓங்கிய சோலை
	மலை கெழு நாடனை வரும் என்றோளே!	உரை

202. மருதம்

	நோம், என் நெஞ்சே! நோம், என் நெஞ்சே!
	புன் புலத்து அமன்ற சிறியிலை நெருஞ்சிக்
	கட்கு இன் புது மலர் முட் பயந்தாஅங்கு,
	இனிய செய்த நம் காதலர்
	இன்னா செய்தல் நோம், என் நெஞ்சே!	உரை

203. மருதம்

	மலை இடையிட்ட நாட்டரும் அல்லர்;
	மரந்தலை தோன்றா ஊரரும் அல்லர்;
	கண்ணின் காண நண்ணுவழி இருந்தும்,
	கடவுள் நண்ணிய பாலோர் போல,
	ஒரீஇனன் ஒழுகும் என்னைக்குப்
	பரியலென்மன் யான், பண்டு ஒரு காலே.	உரை

205. நெய்தல்

	மின்னுச் செய் கருவிய பெயல் மழை தூங்க
	விசும்பு ஆடு அன்னம் பறை நிவந்தாங்கு,
	பொலம்படைப் பொலிந்த வெண் தேர் ஏறி,
	கலங்கு கடற் துவலை ஆழி நனைப்ப,
	இனிச் சென்றனனே, இடு மணற் சேர்ப்பன்;
	யாங்கு அறிந்தன்றுகொல்-தோழி!-என்
	தேம் கமழ் திரு நுதல் ஊர்தரும் பசப்பே?	உரை

207. பாலை

	'செப்பினம் செலினே செலவு அரிது ஆகும்' என்று,
	அத்த ஓமை அம் கவட்டு இருந்த
	இனம் தீர் பருந்தின் புலம்பு கொள் தெள் விளி
	சுரம் செல் மாக்கட்கு உயவுத் துணை ஆகும்
	கல் வரை அயலது தொல் வழங்கு சிறு நெறி,
	நல் அடி பொறிப்பத் தாஅய்ச்
	சென்றெனக் கேட்ட நம் ஆர்வலர் பலரே.	உரை

208. குறிஞ்சி

	ஒன்றேன் அல்லேன்; ஒன்றுவென்; குன்றத்துப்
	பொருகளிறு மிதித்த நெரிதாள் வேங்கை
	குறவர் மகளிர் கூந்தற் பெய்ம்மார்,
	நின்று கொய மலரும் நாடனொடு
	ஒன்றேன்-தோழி!-ஒன்றினானே,	உரை

216. பாலை

	அவரே, கேடு இல் விழுப்பொருள் தருமார், பாசிலை
	வாடா வள்ளிஅம் காடு இறந்தோரே;
	யானே, தோடு ஆர் எல் வளை ஞெகிழ, நாளும்
	பாடு அமை சேக்கையில், படர் கூர்ந்திசினே;
	'அன்னள் அளியள்' என்னாது, மா மழை
	இன்னும் பெய்யும்; முழங்கி
	மின்னும்-தோழி!-என் இன் உயிர் குறித்தே	உரை

218.பாலை

	விடர் முகை அடுக்கத்து விறல் கெழு சூலிக்குக்
	கடனும் பூணாம்; கைந் நூல் யாவாம்;
	புள்ளும் ஓராம்; விரிச்சியும் நில்லாம்;
	உள்ளலும் உள்ளாம் அன்றே-தோழி!-
	உயிர்க்கு உயிர் அன்னர் ஆகலின், தம் இன்று
	இமைப்பு வரை அமையா நம் வயின்
	மறந்து ஆண்டு அமைதல் வல்லியோர்மாட்டே.	உரை

219. நெய்தல்

	பயப்பு என் மேனியதுவே; நயப்பு அவர்
	நார் இல் நெஞ்சத்து ஆர் இடையதுவே;
	செறிவும் சேண் இகந்தன்றே; அறிவே;
	'ஆங்கண் செல்கம் எழுக' என, ஈங்கே,
	வல்லா கூறியிருக்கும்; அள் இலைத்
	தடவு நிலைத் தாழைச் சேர்ப்பற்கு
	இடம்மன்-தோழி!-'எந் நீரிரோ?' எனினே.	உரை

220. முல்லை

	பழ மழைக் கலித்த புதுப் புன வரகின்
	இரலை மேய்ந்த குறைத்தலைப் பாவை
	இருவி சேர் மருங்கில் பூத்த முல்லை,
	வெருகு சிரித்தன்ன, பசு வீ மென் பிணிக்
	குறு முகை அவிழ்ந்த நறு மலர்ப் புறவின்
	வண்டு சூழ் மாலையும், வாரார்;
	கண்டிசின்-தோழி!-பொருட் பிரிந்தோரே.	உரை

221. முல்லை

	அவரோ வாரார்-முல்லையும் பூத்தன;
	பறியுடைக் கையர் மறியினத்து ஒழிய,
	பாலொடு வந்து கூழொடு பெயரும்
	ஆடுடை இடைமகன் சென்னிச்
	சூடிய எல்லாம் சிறு பசு முகையே.	உரை

223. குறிஞ்சி

	'பேர் ஊர் கொண்ட ஆர்கலி விழவில்
	செல்வாம் செல்வாம்' என்றி; அன்று, இவண்
	நல்லோர் நல்ல பலவால் தில்ல;
	தழலும் தட்டையும் முறியும் தந்து, 'இவை
	ஒத்தன நினக்கு' எனப் பொய்த்தன கூறி,
	அன்னை ஓம்பிய ஆய் நலம்
	என்னை கொண்டான்; யாம் இன்னமால் இனியே.	உரை

224. பாலை

	கவலை யாத்த அவல நீள் இடைச்
	சென்றோர் கொடுமை எற்றி, துஞ்சா
	நோயினும் நோய் ஆகின்றே-கூவற்
	குரால் ஆன் படு துயர் இராவில் கண்ட
	உயர்திணை ஊமன் போலத்
	துயர் பொறுக்கல்லேன், தோழி நோய்க்கே.	உரை

226. நெய்தல்

	பூவொடு புரையும் கண்ணும், வேய் என
	விறல் வனப்பு எய்திய தோளும் பிறை என
	மதி மயக்குறூஉம் நுதலும், நன்றும்
	நல்லமன்; வாழி-தோழி!-அல்கலும்
	தயங்கு திரை பொருத தாழை வெண் பூக்
	குருகு என மலரும் பெருந் துறை
	விரிநீர்ச் சேர்ப்பனொடு நகாஅ ஊங்கே.	உரை

228. நெய்தல்

	வீழ் தாழ் தாழை ஊழுறு கொழு முகை,
	குருகு உளர் இறகின், விரிபு தோடு அவிழும்
	கானல் நண்ணிய சிறுகுடி முன்றில்,
	திரை வந்து பெயரும் என்ப-நத் துறந்து
	நெடுஞ் சேண் நாட்டார் ஆயினும்,
	நெஞ்சிற்கு அணியரோ, தண் கடல் நாட்டே.	உரை

231. மருதம்

	ஓர் ஊர் வாழினும் சேரி வாரார்;
	சேரி வரினும் ஆர முயங்கார்;
	ஏதிலாளர் சுடலை போலக்
	காணாக் கழிபமன்னே-நாண் அட்டு,
	நல் அறிவு இழந்த காமம்
	வில் உமிழ் கணையின் சென்று சேண் படவே.	உரை

234. முல்லை

	சுடர் செல் வானம் சேப்ப, படர் கூர்ந்து,
	எல்லுறு பொழுதின் முல்லை மலரும்
	மாலை என்மனார், மயங்கியோரே:
	குடுமிக் கோழி நெடு நகர் இயம்பும்
	பெரும் புலர் விடியலும் மாலை;
	பகலும் மாலை-துணை இலோர்க்கே.	உரை

239. குறிஞ்சி

	தொடி நெகிழ்ந்தனவே; தோள் சாயினவே;
	விடும் நாண் உண்டோ?-தோழி!-விடர் முகைச்
	சிலம்புடன் கமழும் அலங்கு குலைக் காந்தள்
	நறுந் தாது ஊதும் குறுஞ் சிறைத் தும்பி
	பாம்பு உமிழ் மணியின் தோன்றும்
	முந்தூழ் வேலிய மலைகிழவோற்கே.	உரை

240. முல்லை

	பனிப் புதல் இவர்ந்த பைங் கொடி அவரைக்
	கிளி வாய் ஒப்பின் ஒளி விடு பல் மலர்
	வெருக்குப் பல் உருவின் முல்லையொடு கஞலி,
	வாடை வந்ததன் தலையும், நோய் பொர,
	கண்டிசின் வாழி-தோழி!-தெண் திரைக்
	கடல் ஆழ் கலத்தின் தோன்றி,
	மாலை மறையும், அவர் மணி நெடுங் குன்றே.	உரை

241. குறிஞ்சி

	யாம் எம் காமம் தாங்கவும், தாம் தம்
	கெழுதகைமையின் அழுதன-தோழி!-
	கன்று ஆற்றுப்படுத்த புன் தலைச் சிறாஅர்
	மன்ற வேங்கை மலர் பதம் நோக்கி,
	ஏறாது இட்ட ஏமப் பூசல்
	விண் தோய் விடரகத்து இயம்பும்
	குன்ற நாடற் கண்ட எம் கண்ணே.	உரை

243. நெய்தல்

	மான் அடி அன்ன கவட்டிலை அடும்பின்
	தார் மணி அன்ன ஒண் பூக் கொழுதி,
	ஒண் தொடி மகளிர் வண்டல் அயரும்
	புள் இமிழ் பெருங் கடற் சேர்ப்பனை
	உள்ளேன்-தோழி!-படீஇயர், என் கண்ணே.	உரை

244. குறிஞ்சி

	பல்லோர் துஞ்சும் நள்ளென் யாமத்து,
	உரவுக் களிறுபோல் வந்து, இரவுக் கதவு முயறல்
	கேளேம் அல்லேம்; கேட்டனெம்-பெரும!-
	ஓரி முருங்கப் பீலி சாய
	நல் மயில் வலைப் பட்டாங்கு, யாம்
	உயங்குதொறும் முயங்கும், அறன் இல் யாயே.	உரை

245. நெய்தல்

	கடல் அம் கானல் ஆயம் ஆய்ந்த என்
	நலம் இழந்ததனினும், நனி இன்னாதே-
	வாள் போல் வாய கொழு மடல் தாழை
	மாலை வேல் நாட்டு வேலி ஆகும்
	மெல்லம் புலம்பன் கொடுமை
	பல்லோர் அறியப் பரந்து வெளிப்படினே.	உரை

246. நெய்தல்

	'பெருங் கடற் கரையது சிறு வெண் காக்கை
	களிற்றுச் செவி அன்ன பாசடை மயக்கி,
	பனிக் கழி துழவும் பானாள், தனித்து ஓர்
	தேர் வந்து பெயர்ந்தது' என்ப. அதற்கொண்டு,
	ஓரும்அலைக்கும் அன்னை; பிறரும்
	பின்னு விடு கதுப்பின் மின் இழை மகளிர்
	இளையரும் மடவரும் உளரே;
	அலையாத் தாயரொடு நற்பாலோரே.	உரை

249. குறிஞ்சி

	இன மயில் அகவும் மரம் பயில் கானத்து,
	நரை முக ஊகம் பார்ப்பொடு பனிப்ப,
	படு மழை பொழிந்த சாரல் அவர் நாட்டுக்
	குன்றம் நோக்கினென்-தோழி!-
	பண்டையற்றோ, கண்டிசின், நுதலே?	உரை

252. குறிஞ்சி

	நெடிய திரண்ட தோள் வளை ஞெகிழ்த்த
	கொடியன் ஆகிய குன்று கெழு நாடன்
	வருவதோர் காலை, இன் முகம் திரியாது,
	கடவுட் கற்பின் அவன் எதிர் பேணி,
	'மடவைமன்ற நீ' எனக் கடவுபு
	துனியல் வாழி-தோழி!-சான்றோர்
	புகழும் முன்னர் நாணுப;
	பழி யாங்கு ஒல்பவோ காணுங்காலே?	உரை

254. பாலை

	இலை இல் அம் சினை இன வண்டு ஆர்ப்ப,
	முலை ஏர் மென் முகை அவிழ்ந்த கோங்கின்
	தலை அலர் வந்தன; வாரா-தோழி!-
	துயில் இன் கங்குல் துயில் அவர் மறந்தனர்;
	பயில் நறுங் கதுப்பின் பாயலும் உள்ளார்-
	'செய்பொருள் தரல் நசைஇச் சென்றோர்
	எய்தினரால்' என, வரூஉம் தூதே.	உரை

257. குறிஞ்சி

	வேரும் முதலும் கோடும் ஒராங்குத்
	தொடுத்த போலத் தூங்குபு தொடரிக்
	கீழ் தாழ்வு அன்ன வீழ் கோட் பலவின்
	ஆர்கலி வெற்பன் வருதொறும், வரூஉம்;
	அகலினும் அகலாதாகி
	இகலும்-தோழி!-நம் காமத்துப் பகையே.	உரை

261. குறிஞ்சி

	பழ மழை பொழிந்தெனப் பதன் அழிந்து உருகிய
	சிதட்டுக் காய் எண்ணின் சில் பெயற் கடை நாள்,
	சேற்று நிலை முனைஇய செங் கட் காரான்,
	நள்ளென் யாமத்து, 'ஐ' எனக் கரையும்
	அஞ்சுவரு பொழுதினானும், என் கண்
	துஞ்சா வாழி-தோழி!-காவலர்
	கணக்கு ஆய் வகையின் வருந்தி, என்
	நெஞ்சு புண் உற்ற விழுமத்தானே.	உரை

264.குறிஞ்சி

	கலி மழை கெழீஇய கான் யாற்று இகுகரை,
	ஒலி நெடும் பீலி துயல்வர இயலி,
	ஆடு மயில் அகவும் நாடன் நம்மொடு
	நயந்தனன் கொண்ட கேண்மை
	பயந்தகாலும், பயப்பு ஒல்லாதே.	உரை

266. பாலை

	நமக்கு ஒன்று உரையார் ஆயினும், தமக்கு ஒன்று
	இன்னா இரவின் இன் துணை ஆகிய
	படப்பை வேங்கைக்கு மறந்தனர் கொல்லோ-
	மறப்பு அரும் பணைத் தோள் மரீஇத்
	துறத்தல் வல்லியோர் புள்வாய்த் தூதே?-	உரை

269. நெய்தல்

	சேயாறு சென்று, துனைபரி அசாவாது,
	உசாவுநர்ப் பெறினே நன்றுமன் தில்ல-
	வயச் சுறா எறிந்த புண் தணிந்து, எந்தையும்
	நீல் நிறப் பெருங் கடல் புக்கனன்; யாயும்
	உப்பை மாறி வெண்ணெல் தரீஇய
	உப்பு விளை கழனிச் சென்றனள்; அதனால்,
	பனி இரு பரப்பின் சேர்ப்பற்கு,
	'இனி வரின் எளியள்' என்னும் தூதே.	உரை

271. மருதம்

	அருவி அன்ன பரு உறை சிதறி
	யர்றுநிறை பகரும் நாடனைத் தேறி,
	உற்றதுமன்னும் ஒரு நாள்; மற்று-அது
	தவப் பல் நாள் தோள் மயங்கி,
	வௌவும் பண்பின் நோய் ஆகின்றே,	உரை

273. பாலை

	அல்குறு பொழுதில் தாது முகை தயங்கப்
	பெருங் காடு உளரும் அசைவளி போல,
	தண்ணிய கமழும் ஒண்ணுதலோயே!
	நொந்தனஆயின், கண்டது மொழிவல்;
	பெருந் தேன் கண்படு வரையில் முது மால்பு
	அறியாது ஏறிய மடவோன் போல,
	ஏமாந்தன்று, இவ் உலகம்;
	நாம் உளேம் ஆகப் பிரியலன் தெளிமே.	உரை

278. பாலை

	உறு வளி உளரிய அம் தளிர் மாஅத்து
	முறி கண்டன்ன மெல்லென் சீறடிச்
	சிறு பசும் பாவையும், எம்மும், உள்ளார்
	கொடியர் வாழி-தோழி!-கடுவன்
	ஊழுறு தீம் கனி உதிர்ப்ப, கீழ் இருந்து,
	ஏர்ப்பனஏர்ப்பன உண்ணும்
	பார்ப்புடை மந்திய மலை இறந்தோரே.	உரை

279. முல்லை

	திரிமருப்பு எருமை இருள் நிற மை ஆன்
	வருமிடறு யாத்த பகுவாய்த் தெண் மணி,
	புலம்பு கொள் யாமத்து, இயங்குதொறு இசைக்கும்
	இது பொழுது ஆகவும் வாரார்கொல்லோ-
	மழை கழூஉ மறந்த மா இருந் துறுகல்
	துகள் சூழ் யானையின் பொலியத் தோன்றும்
	இரும் பல் குன்றம் போகி,
	திருந்து இறைப் பணைத் தோள் உள்ளாதோரே?	உரை

281. பாலை

	வெண் மணற் பொதுளிய
	பைங் கால் கருக்கின்
	கொம்மைப் போந்தைக் குடுமி வெண் தோட்டு,
	அத்த வேம்பின் அமலை வான் பூச்
	சுரி ஆர் உளைத் தலை பொலியச் சூடி,
	குன்று தலைமணந்த கானம்
	சென்றனர்கொல்லோ-சேயிழை!-நமரே?	உரை