2. பாலை

	அழுந்துபட வீழ்ந்த பெருந் தண் குன்றத்து,
	ஒலி வல் ஈந்தின் உலவைஅம் காட்டு,
	ஆறு செல் மாக்கள் சென்னி எறிந்த
	செம் மறுத் தலைய, நெய்த்தோர் வாய,
5	வல்லியப் பெருந் தலைக் குருளை, மாலை,
	மான் நோக்கு இண்டு இவர் ஈங்கைய சுரனே;
	வை எயிற்று ஐயள் மடந்தைமுன் உற்று
	எல்லிடை நீங்கும் இளையோன் உள்ளம்,
	காலொடு பட்ட மாரி
10	மால் வரை மிளிர்க்கும் உருமினும் கொடிதே!	உரை

3. பாலை

	ஈன் பருந்து உயவும் வான் பொரு நெடுஞ் சினைப்
	பொரி அரை வேம்பின் புள்ளி நீழல்,
	கட்டளை அன்ன வட்டு அரங்கு இழைத்து,
	கல்லாச் சிறாஅர் நெல்லி வட்டு ஆடும்
5	வில் ஏர் உழவர் வெம் முனைச் சீறூர்ச்
	சுரன்முதல் வந்த உரன் மாய் மாலை
	உள்ளினென் அல்லெனோ, யானே-உள்ளிய
	வினை முடித்தன்ன இனியோள்
	மனை மாண் சுடரொடு படர் பொழுது எனவே?	உரை

7. பாலை

	சூருடை நனந் தலைச் சுனை நீர் மல்க,
	பெரு வரை அடுக்கத்து அருவி ஆர்ப்ப,
	கல் அலைத்து இழிதரும் கடு வரற் கான் யாற்றுக்
	கழை மாய் நீத்தம் காடு அலை ஆர்ப்ப,
5	தழங்கு குரல் ஏறொடு முழங்கி, வானம்
	இன்னே பெய்ய மின்னுமால்-தோழி!
	வெண்ணெல் அருந்திய வரி நுதல் யானை
	தண் நறுஞ் சிலம்பில் துஞ்சும்
	சிறியிலைச் சந்தின வாடு பெருங் காட்டே.	உரை

9. பாலை

	அழிவிலர் முயலும் ஆர்வ மாக்கள்
	வழிபடு தெய்வம் கண் கண்டாஅங்கு,
	அலமரல் வருத்தம் தீர, யாழ நின்
	நல மென் பணைத் தோள் எய்தினம்; ஆகலின்,
5	பொரிப் பூம் புன்கின் அழற் தகை ஒண் முறி
	சுணங்கு அணி வன முலை அணங்கு கொளத் திமிரி,
	நிழல் காண்தோறும் நெடிய வைகி,
	மணல் காண்தோறும் வண்டல் தைஇ,
	வருந்தாது ஏகுமதி-வால் எயிற்றோயே!
10	மா நனை கொழுதி மகிழ் குயில் ஆலும்
	நறுந் தண் பொழில, கானம்;
	குறும் பல் ஊர, யாம் செல்லும் ஆறே.	உரை

10. பாலை

	அண்ணாந்து ஏந்திய வன முலை தளரினும்,
	பொன் நேர் மேனி மணியின் தாழ்ந்த
	நல் நெடுங் கூந்தல் நரையொடு முடிப்பினும்,
	நீத்தல் ஓம்புமதி-பூக் கேழ் ஊர!
5	இன் கடுங் கள்ளின் இழை அணி நெடுந் தேர்க்
	கொற்றச் சோழர் கொங்கர்ப் பணீஇயர்,
	வெண் கோட்டு யானைப் போஒர் கிழவோன்
	பழையன் வேல் வாய்த்தன்ன நின்
	பிழையா நல் மொழி தேறிய இவட்கே.	உரை

12. பாலை

	விளம்பழம் கமழும் கமஞ்சூற்குழிசிப்
	பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்
	நெய் தெரி இயக்கம் வெளில்முதல் முழங்கும்
	வைகு புலர் விடியல் மெய் கரந்து, தன் கால்
5	அரி அமை சிலம்பு கழீஇ, பல் மாண்
	வரி புனை பந்தொடு வைஇய செல்வோள்,
	'இவை காண்தோறும் நோவர்மாதோ;
	அளியரோ அளியர் என் ஆயத்தோர்!' என
	நும்மொடு வரவு தான் அயரவும்,
10	தன் வரைத்து அன்றியும் கலுழ்ந்தன கண்ணே.	உரை

14. பாலை

	தொல் கவின் தொலைய, தோள் நலம்சாஅய,
	நல்கார் நீத்தனர்ஆயினும், நல்குவர்;
	நட்டனர், வாழி!-தோழி!-குட்டுவன்
	அகப்பா அழிய நூறி, செம்பியன்
5	பகல் தீ வேட்ட ஞாட்பினும் மிகப் பெரிது
	அலர் எழச் சென்றனர் ஆயினும்-மலர் கவிழ்ந்து
	மா மடல் அவிழ்ந்த காந்தள்அம் சாரல்,
	இனம் சால் வயக் களிறு பாந்தட் பட்டென,
	துஞ்சாத் துயரத்து அஞ்சு பிடிப் பூசல்
10	நெடு வரை விடரகத்து இயம்பும்
	கடு மான் புல்லிய காடு இறந்தோரே.	உரை

16. பாலை

	புணரின் புணராது பொருளே; பொருள்வயிற்
	பிரியின் புணராது புணர்வே; ஆயிடைச்
	செல்லினும், செல்லாய்ஆயினும், நல்லதற்கு
	உரியை-வாழி, என் நெஞ்சே!-பொருளே,
5	வாடாப் பூவின் பொய்கை நாப்பண்
	ஓடு மீன் வழியின் கெடுவ; யானே,
	விழுநீர் வியலகம் தூணிஆக
	எழு மாண் அளக்கும் விழு நெதி பெறினும்,
	கனங்குழைக்கு அமர்த்த சேயரி மழைக் கண்
10	அமர்ந்து இனிது நோக்கமொடு செகுத்தனென்;
	எனைய ஆகுக! வாழிய பொருளே!	உரை

18. பாலை

	பருவரல் நெஞ்சமொடு பல் படர் அகல
	வருவர் வாழி-தோழி!-மூவன்
	முழு வலி முள் எயிறு அழுத்திய கதவின்,
	கானல்அம் தொண்டிப் பொருநன், வென் வேல்
5	தெறல் அருந் தானைப் பொறையன், பாசறை,
	நெஞ்சம் நடுக்குறூஉம் துஞ்சா மறவர்
	திரை தபு கடலின் இனிது கண் படுப்ப,
	கடாஅம் கழீஇய கதன் அடங்கு யானைத்
	தடாஅ நிலை ஒரு கோட்டன்ன,
10	ஒன்று இலங்கு அருவிய குன்று இறந்தோரே.	உரை

24. பாலை

	'பார் பக வீழ்ந்த வேருடை விழுக்கோட்டு
	உடும்பு அடைந்தன்ன நெடும் பொரி விளவின்,
	ஆட்டு ஒழி பந்தின், கோட்டு மூக்கு இறுபு,
	கம்பலத்தன்ன பைம் பயிர்த் தாஅம்
5	வெள்ளில் வல்சி வேற்று நாட்டு ஆர் இடைச்
	சேறும், நாம்' எனச் சொல்ல-சேயிழை!-
	'நன்று' எனப் புரிந்தோய்; நன்று செய்தனையே;
	செயல்படு மனத்தர் செய்பொருட்கு
	அகல்வர், ஆடவர்; அது அதன் பண்பே.	உரை

28. பாலை

	என் கைக் கொண்டு தன் கண்ஒற்றியும்,
	தன் கைக் கொண்டு என் நல் நுதல் நீவியும்.
	அன்னை போல இனிய கூறியும்,
	கள்வர் போலக் கொடியன்மாதோ-
5	மணி என இழிதரும் அருவி, பொன் என
	வேங்கை தாய ஓங்கு மலை அடுக்கத்து,
	ஆடு கழை நிவந்த பைங் கண் மூங்கில்
	ஓடு மழை கிழிக்கும் சென்னி,
	கோடு உயர் பிறங்கல், மலைகிழவோனே!	உரை

29. பாலை

	நின்ற வேனில் உலந்த காந்தள்
	அழல் அவிர் நீள் இடை, நிழலிடம் பெறாஅது,
	ஈன்று கான் மடிந்த பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	மான்ற மாலை, வழங்குநர்ச் செகீஇய,
5	புலி பார்த்து உறையும் புல் அதர்ச் சிறு நெறி
	யாங்கு வல்லுநள்கொல்தானே-யான், 'தன்
	வனைந்து ஏந்து இள முலை நோவகொல்!' என
	நினைந்து, கைந்நெகிழ்ந்த அனைத்தற்குத் தான் தன்
	பேர் அமர் மழைக் கண் ஈரிய கலுழ,
10	வெய்ய உயிர்க்கும் சாயல்,
	மை ஈர் ஓதி, பெரு மடத்தகையே?	உரை

33. பாலை

	'படு சுடர் அடைந்த பகு வாய் நெடு வரை,
	முரம்பு சேர் சிறுகுடி, பரந்த மாலை,
	புலம்பு கூட்டுண்ணும் புல்லென் மன்றத்து,
	கல்லுடைப் படுவில் கலுழி தந்து,
5	நிறை பெயல் அறியாக் குறைத்து ஊண் அல்லில்,
	அதர் பார்த்து அல்கும் அஞ்சுவரு நெறியிடை,
	இறப்ப எண்ணுவர் அவர் எனின், மறுத்தல்
	வல்லுவம்கொல்லோ, மெல்லியல்! நாம்?' என
10	விம்முறு கிளவியள் என் முகம் நோக்கி,
	நல் அக வன முலைக் கரை சேர்பு
	மல்கு புனல் பரந்த மலர் ஏர் கண்ணே.	உரை

37. பாலை

	பிணங்கு அரில் வாடிய பழ விறல்நனந் தலை,
	உணங்குஊண் ஆயத்து ஓர் ஆன் தெள் மணி
	பைபய இசைக்கும் அத்தம், வை எயிற்று
	இவளொடும் செலினோ நன்றே; குவளை
5	நீர் சூழ் மா மலர் அன்ன கண் அழ,
	கலை ஒழி பிணையின் கலங்கி, மாறி
	அன்பிலிர் அகறிர் ஆயின், என் பரம்
	ஆகுவது அன்று, இவள் அவலம்-நாகத்து
	அணங்குடை அருந் தலை உடலி, வலன் ஏர்பு,
10	ஆர்கலி நல் ஏறு திரிதரும்
	கார் செய் மாலை வரூஉம் போழ்தே.	உரை

41. பாலை

	பைங் கண் யானைப் பரூஉத் தாள்உதைத்த
	வெண் புறக் களரி விடு நீறு ஆடி,
	சுரன் முதல் வருந்திய வருத்தம் பைபயப்
	பாஅர் மலி சிறு கூவலின் தணியும்
5	நெடுஞ் சேண் சென்று வருந்துவர் மாதோ-
	எல்லி வந்த நல் இசை விருந்திற்கு,
	கிளர் இழை அரிவை! நெய் துழந்து அட்ட
	விளர் ஊன் அம் புகை எறிந்த நெற்றி,
	சிறு நுண் பல் வியர் பொறித்த
10	குறு நடைக் கூட்டம் வேண்டுவோரே.	உரை

43. பாலை

	துகில் விரித்தன்ன வெயில் அவிர்உருப்பின்
	என்றூழ் நீடிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	ஓய்பசிச் செந்நாய் உயங்குமரை தொலைச்சி
	ஆர்ந்தன ஒழிந்த மிச்சில் சேய் நாட்டு
5	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு வல்சி ஆகும்
	வெம்மை ஆர் இடை இறத்தல் நுமக்கே
	மெய்ம் மலி உவகை ஆகின்று; இவட்கே,
	அஞ்சல் என்ற இறை கைவிட்டென,
	பைங் கண் யானை வேந்து புறத்து இறுத்தலின்,
10	களையுநர்க் காணாது கலங்கிய உடை மதில்
	ஓர் எயின் மன்னன் போல,
	அழிவு வந்தன்றால், ஒழிதல் கேட்டே.	உரை

46. பாலை

	வைகல்தோறும் இன்பமும் இளமையும்
	எய் கணை நிழலின் கழியும், இவ் உலகத்து;
	காணீர் என்றலோ அரிதே; அது நனி
	பேணீர் ஆகுவிர்-ஐய! என் தோழி
5	பூண் அணி ஆகம் புலம்ப, பாணர்
	அயிர்ப்புக் கொண்டன்ன கொன்றை அம் தீம் கனி,
	பறை அறை கடிப்பின், அறை அறையாத் துயல்வர,
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் அழுவத்து,
	எவ்வம் மிகூஉம் அருஞ் சுரம் இறந்து,
10	நன் வாய் அல்லா வாழ்க்கை
	மன்னாப் பொருட் பிணிப் பிரிதும் யாம் எனவே.	உரை

48. பாலை

	அன்றை அனைய ஆகி, இன்றும், எம்
	கண் உளபோலச் சுழலும்மாதோ-
	புல் இதழ்க் கோங்கின் மெல் இதழ்க் குடைப் பூ
	வைகுறு மீனின் நினையத் தோன்றி,
5	புறவு அணி கொண்ட பூ நாறு கடத்திடை,
	கிடின்என இடிக்கும் கோல் தொடி மறவர்
	வடி நவில் அம்பின் வினையர் அஞ்சாது
	அமரிடை உறுதர, நீக்கி, நீர்
	எமரிடை உறுதர ஒளித்த காடே.	உரை

52. பாலை

	மாக் கொடி அதிரற் பூவொடு பாதிரித்
	தூத் தகட்டு எதிர் மலர் வேய்ந்த கூந்தல்
	மணம் கமழ் நாற்றம் மரீஇ, யாம் இவள்
	சுணங்கு அணி ஆகம் அடைய முயங்கி,
5	வீங்கு உவர்க் கவவின் நீங்கல்செல்லேம்;
	நீயே, ஆள்வினை சிறப்ப எண்ணி, நாளும்
	பிரிந்து உறை வாழ்க்கை புரிந்து அமையலையே;
	அன்பு இலை; வாழி, என் நெஞ்சே! வெம் போர்
	மழவர் பெரு மகன் மா வள் ஓரி
10	கை வளம் இயைவது ஆயினும்,
	ஐது ஏகு அம்ம, இயைந்து செய் பொருளே.	உரை

56. பாலை

	குறு நிலைக் குரவின் சிறு நனை நறு வீ
	வண்டு தரு நாற்றம் வளி கலந்து ஈய,
	கண் களி பெறூஉம் கவின் பெறு காலை,
	எல் வளை ஞெகிழ்த்தோர்க்கு அல்லல் உறீஇச்
5	சென்ற நெஞ்சம் செய்வினைக்கு அசாவா,
	ஒருங்கு வரல் நசையொடு, வருந்தும்கொல்லோ
	அருளான் ஆதலின், அழிந்து இவண் வந்து,
	தொல் நலன் இழந்த என் பொன் நிறம் நோக்கி,
	'ஏதிலாட்டி இவள்' எனப்
10	போயின்று கொல்லோ, நோய் தலைமணந்தே	உரை

62. பாலை

	வேர் பிணி வெதிரத்துக் கால் பொரு நரல் இசை
	கந்து பிணி யானை அயர் உயிர்த்தன்ன
	என்றூழ் நீடிய வேய் பயில் அழுவத்து,
	குன்று ஊர் மதியம் நோக்கி, நின்று, நினைந்து,
5	உள்ளினென் அல்லெனோ யானே-'முள் எயிற்று,
	திலகம் தைஇய தேம் கமழ் திரு நுதல்,
	எமதும் உண்டு, ஓர் மதிநாட் திங்கள்,
	உரறு குரல் வெவ் வளி எடுப்ப, நிழல் தப
	உலவை ஆகிய மரத்த
10	கல் பிறங்கு உயர் மலை உம்பரஃது' எனவே?	உரை

66. பாலை

	மிளகு பெய்தனைய சுவைய புன் காய்
	உலறு தலை உகாஅய்ச் சிதர் சிதர்ந்து உண்ட
	புலம்பு கொள் நெடுஞ் சினை ஏறி, நினைந்து, தன்
	பொறி கிளர் எருத்தம் வெறி பட மறுகி,
5	புன் புறா உயவும் வெந் துகள் இயவின்,
	நயந்த காதலற் புணர்ந்தனள் ஆயினும்,
	சிவந்து ஒளி மழுங்கி அமர்த்தனகொல்லோ-
	கோதை மயங்கினும், குறுந் தொடி நெகிழினும்,
	காழ் பெயல் அல்குல் காசு முறை திரியினும்,
10	மாண் நலம் கையறக் கலுழும் என்
	மாயக் குறுமகள் மலர் ஏர் கண்ணே?	உரை

71. பாலை

	மன்னாப் பொருட் பிணி முன்னி, 'இன்னதை
	வளை அணி முன்கை நின் இகுளைக்கு உணர்த்து' எனப்
	பல் மாண் இரத்திர்ஆயின், 'சென்ம்' என,
	விடுநள் ஆதலும் உரியள்; விடினே,
5	கண்ணும் நுதலும் நீவி, முன் நின்று,
	பிரிதல் வல்லிரோ-ஐய! செல்வர்
	வகை அமர் நல் இல் அக இறை உறையும்
	வண்ணப் புறவின் செங் காற் சேவல்
	வீழ் துணைப் பயிரும் கையறு முரல் குரல்
10	நும் இலள் புலம்பக் கேட்டொறும்
	பொம்மல் ஓதி பெரு விதுப்புறவே?	உரை

73. பாலை

	வேனில் முருக்கின் விளை துணர் அன்ன
	மாணா விரல வல் வாய்ப் பேஎய்
	மல்லல் மூதூர் மலர்ப் பலி உணீஇய,
	மன்றம் போழும் புன்கண் மாலை,
5	தம்மொடும் அஞ்சும் நம் இவண் ஒழியச்
	செல்ப என்ப தாமே-செவ் அரி
	மயிர் நிரைத்தன்ன வார் கோல் வாங்கு கதிர்ச்
	செந்நெல்அம் செறுவின் அன்னம் துஞ்சும்
	பூக் கெழு படப்பைச் சாய்க்காட்டு அன்ன என்
10	நுதற் கவின் அழிக்கும் பசலையும்,
	அயலோர் தூற்றும் அம்பலும் அளித்தே.	உரை

76. பாலை

	வருமழை கரந்த வால் நிற விசும்பின்
	நுண் துளி மாறிய உலவை அம் காட்டு
	ஆல நீழல் அசைவு நீக்கி,
	அஞ்சுவழி அஞ்சாது, அசைவழி அசைஇ,
5	வருந்தாது ஏகுமதி-வால் இழைக் குறுமகள்!-
	இம்மென் பேர் அலர் நும் ஊர்ப் புன்னை
	வீ மலர் உதிர்ந்த தேன் நாறு புலவின்
	கானல் வார் மணல் மரீஇ,
	கல் உறச் சிவந்த நின் மெல் அடி உயற்கே!	உரை

	'சிறை நாள் ஈங்கை உறை நனி திரள்வீ,
	கூரை நல் மனைக் குறுந் தொடி மகளிர்
	மணல் ஆடு கழங்கின், அறை மிசைத் தாஅம்
	ஏர் தரலுற்ற இயக்கு அருங் கவலைப்
5	பிரிந்தோர் வந்து, நப்புணரப் புணர்ந்தோர்
	பிரிதல் சூழ்தலின், அரியதும் உண்டோ?'
	என்று நாம் கூறிக் காமம் செப்புதும்;
	செப்பாது விடினே, உயிரொடும் வந்தன்று-
	அம்ம! வாழி, தோழி!-
10	யாதனின் தவிர்க்குவம், காதலர் செலவே?	உரை

84. பாலை

	கண்ணும், தோளும், தண் நறுங்கதுப்பும்,
	திதலை அல்குலும் பல பாராட்டி,
	நெருநலும் இவணர் மன்னே! இன்றே,
	பெரு நீர் ஒப்பின் பேஎய் வெண் தேர்
5	மரன் இல் நீள் இடை மான் நசையுறூஉம்,
	சுடுமண் தசும்பின் மத்தம் தின்ற
	பிறவா வெண்ணெய் உருப்பு இடந்தன்ன
	உவர் எழு களரி ஓமை அம் காட்டு,
	வெயில் வீற்றிருந்த வெம்பு அலை அருஞ் சுரம்
10	ஏகுவர் என்ப, தாமே-தம்வயின்
	இரந்தோர் மாற்றல் ஆற்றா
	இல்லின் வாழ்க்கை வல்லாதோரே.	உரை

86. பாலை

	அறவர், வாழி-தோழி! மறவர்
	வேல் என விரிந்த கதுப்பின் தோல
	பாண்டில் ஒப்பின் பகன்றை மலரும்
	கடும் பனி அற்சிரம், நடுங்க, காண்தகக்
5	கை வல் வினைவன் தையுபு சொரிந்த
	சுரிதக உருவின ஆகிப் பெரிய
	கோங்கம் குவி முகை அவிழ, ஈங்கை
	நல் தளிர் நயவர நுடங்கும்
	முற்றா வேனில் முன்னி வந்தோரே!	உரை

92. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-துணையொடு
	வேனில் ஓதி பாடு நடை வழலை
	வரி மரல் நுகும்பின் வாடி, அவண
	வறன் பொருந்து குன்றத்து உச்சி கவாஅன்
5	வேட்டச் சீறூர் அகன் கண் கேணிப்
	பய நிரைக்கு எடுத்த மணி நீர்ப் பத்தர்,
	புன் தலை மடப் பிடி கன்றோடு ஆர,
	வில் கடிந்து ஊட்டின பெயரும்
	கொல் களிற்று ஒருத்தல் சுரன் இறந்தோரே!	உரை

103. பாலை

	ஒன்று தெரிந்து உரைத்திசின்-நெஞ்சே! புன் கால்
	சிறியிலை வேம்பின் பெரிய கொன்று,
	கடாஅம் செருக்கிய கடுஞ் சின முன்பின்
	களிறு நின்று இறந்த நீர் அல் ஈரத்து,
5	பால் அவி தோல் முலை அகடு நிலம் சேர்த்திப்
	பசி அட முடங்கிய பைங் கட் செந்நாய்
	மாயா வேட்டம் போகிய கணவன்
	பொய்யா மரபின் பிணவு நினைந்து இரங்கும்
	விருந்தின் வெங் காட்டு வருந்துதும் யாமே;
10	ஆள்வினைக்கு அகல்வாம் எனினும்,
	மீள்வாம் எனினும், நீ துணிந்ததுவே.	உரை

105. பாலை

	முளி கொடி வலந்த முள் அரை இலவத்து
	ஒளிர் சினை அதிர வீசி, விளிபட
	வெவ் வளி வழங்கும் வேய் பயில் மருங்கில்,
	கடு நடை யானை கன்றொடு வருந்த,
5	நெடு நீர் அற்ற நிழல் இல் ஆங்கண்
	அருஞ் சுரக் கவலைய என்னாய்; நெடுஞ் சேண்
	பட்டனை, வாழிய-நெஞ்சே!-குட்டுவன்
	குட வரைச் சுனைய மா இதழ்க் குவளை
	வண்டு படு வான் போது கமழும்
10	அம் சில் ஓதி அரும் படர் உறவே.	உரை

107. பாலை

	உள்ளுதொறும் நகுவேன்-தோழி!-வள்உகிர்ப்
	பிடி பிளந்திட்ட நார் இல் வெண் கோட்டுக்
	கொடிறு போல் காய வால் இணர்ப் பாலை,
	செல் வளி தூக்கலின், இலை தீர் நெற்றம்
5	கல் இழி அருவியின் ஒல்லென ஒலிக்கும்,
	புல் இலை ஓமைய, புலி வழங்கு அத்தம்
	சென்ற காதலர்வழி வழிப்பட்ட
	நெஞ்சே நல்வினைப்பாற்றே; ஈண்டு ஒழிந்து,
	ஆனாக் கௌவை மலைந்த
10	யானே, தோழி! நோய்ப்பாலேனே.	உரை

109. பாலை

	'ஒன்றுதும்' என்ற தொன்று படு நட்பின்
	காதலர் அகன்றென, கலங்கிப் பேதுற்று,
	'அன்னவோ, இந் நன்னுதல் நிலை?' என,
	வினவல் ஆனாப் புனையிழை! கேள், இனி
5	உரைக்கல் ஆகா எவ்வம்; இம்மென
	இரைக்கும் வாடை இருள் கூர் பொழுதில்,
	துளியுடைத் தொழுவின் துணிதல் அற்றத்து,
	உச்சிக் கட்டிய கூழை ஆவின்
	நிலை என, ஒருவேன் ஆகி
10	உலமர, கழியும், இப் பகல் மடி பொழுதே!	உரை

110. பாலை

	பிரசம் கலந்த வெண் சுவைத் தீம்பால்
	விரி கதிர்ப் பொற்கலத்து ஒரு கை ஏந்தி,
	புடைப்பின் சுற்றும் பூந் தலைச் சிறு கோல்,
	'உண்' என்று ஓக்குபு பிழைப்ப, தெண் நீர்
5	முத்து அரிப் பொற்சிலம்பு ஒலிப்பத் தத்துற்று,
	அரி நரைக் கூந்தற் செம் முது செவிலியர்
	பரி மெலிந்து ஒழிய, பந்தர் ஓடி,
	ஏவல் மறுக்கும் சிறு விளையாட்டி
	அறிவும் ஒழுக்கமும் யாண்டு உணர்ந்தனள்கொல்?
10	கொண்ட கொழுநன் குடி வறன் உற்றென,
	கொடுத்த தந்தை கொழுஞ் சோறு உள்ளாள்,
	ஒழுகு நீர் நுணங்கு அறல் போல,
	பொழுது மறுத்து உண்ணும் சிறு மதுகையளே!	உரை

113. பாலை

	உழை அணந்து உண்ட இறை வாங்கு உயர்சினைப்
	புல் அரை இரத்திப் பொதிப் புறப் பசுங் காய்
	கல் சேர் சிறு நெறி மல்கத் தாஅம்
	பெருங் காடு இறந்தும், எய்த வந்தனவால்-
5	'அருஞ் செயல் பொருட் பிணி முன்னி, யாமே
	சேறும், மடந்தை!' என்றலின், தான் தன்
	நெய்தல் உண்கண் பைதல் கூர,
	பின் இருங் கூந்தலின் மறையினள், பெரிது அழிந்து,
	உதியன் மண்டிய ஒலி தலை ஞாட்பின்
10	இம்மென் பெருங் களத்து இயவர் ஊதும்
	ஆம்பல்அம் குழலின் ஏங்கி,
	கலங்கு அஞர் உறுவோள் புலம்பு கொள் நோக்கே!	உரை

115. முல்லை

	மலர்ந்த பொய்கைப் பூக் குற்று அழுங்க
	அயர்ந்த ஆயம் கண் இனிது படீஇயர்,
	அன்னையும் சிறிது தணிந்து உயிரினள்; 'இன் நீர்த்
	தடங் கடல் வாயில் உண்டு, சில் நீர்' என,
5	மயில் அடி இலைய மாக் குரல் நொச்சி
	மனை நடு மௌவலொடு ஊழ் முகை அவிழ,
	கார் எதிர்ந்தன்றால், காலை; காதலர்
	தவச் சேய் நாட்டர்ஆயினும், மிகப் பேர்
	அன்பினர்-வாழி, தோழி!-நன் புகழ்
10	உலப்பு இன்று பெறினும் தவிரலர்;
	கேட்டிசின் அல்லெனோ, விசும்பின் தகவே?	உரை

118. பாலை

	அடைகரை மாஅத்து அலங்கு சினை பொலியத்
	தளிர் கவின் எய்திய தண் நறும் பொதும்பில்,
	சேவலொடு கெழீஇய செங் கண் இருங் குயில்
	புகன்று எதிர் ஆலும் பூ மலி காலையும்,
5	'அகன்றோர்மன்ற நம் மறந்திசினோர்' என,
	இணர் உறுபு, உடைவதன்தலையும் புணர்வினை
	ஓவ மாக்கள் ஒள் அரக்கு ஊட்டிய
	துகிலிகை அன்ன, துய்த் தலைப் பாதிரி
	வால் இதழ் அலரி வண்டு பட ஏந்தி,
10	புது மலர் தெருவுதொறு நுவலும்
	நொதுமலாட்டிக்கு நோம், என் நெஞ்சே!	உரை

126. பாலை

	பைங் காய் நல் இடம் ஒரீஇய செங்காய்க்
	கருங் களி ஈந்தின் வெண் புறக் களரி
	இடு நீறு ஆடிய கடு நடை ஒருத்தல்
	ஆள் பெறல் நசைஇ, நாள் சுரம் விலங்கி,
5	துனைதரும் வம்பலர்க் காணாது, அச் சினம்
	பனைக் கான்று ஆறும் பாழ் நாட்டு அத்தம்,
	இறந்து செய் பொருளும் இன்பம் தரும் எனின்,
	இளமையின் சிறந்த வளமையும் இல்லை;
	இளமை கழிந்த பின்றை, வளமை
10	காமம் தருதலும் இன்றே; அதனால்,
	நில்லாப் பொருட் பிணிச் சேறி;
	வல்லே-நெஞ்சம்!-வாய்க்க நின் வினையே!	உரை

137. பாலை

	தண்ணிய கமழும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	தட மென் பணைத் தோள், மட நல்லோள்வயின்
	பிரியச் சூழ்ந்தனை ஆயின், அரியது ஒன்று
	எய்தினை, வாழிய-நெஞ்சே!-செவ் வரை
5	அருவி ஆன்ற நீர் இல் நீள் இடை,
	கயந் தலை மடப் பிடி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பெருங் களிறு தொலைத்த முடத் தாள் ஓமை
	அருஞ் சுரம் செல்வோர்க்கு அல்குநிழல்' ஆகும்
	குன்ற வைப்பின் கானம்
10	சென்று, சேண் அகறல் வல்லிய நீயே!	உரை

141. பாலை

	இருஞ் சேறு ஆடிய கொடுங் கவுள், கய வாய்,
	மாரி யானையின் மருங்குல் தீண்டி,
	பொரி அரை ஞெமிர்ந்த புழற் காய்க் கொன்றை,
	நீடிய சடையோடு ஆடா மேனிக்
5	குன்று உறை தவசியர் போல, பல உடன்
	என்றூழ் நீள் இடைப் பொற்பத் தோன்றும்
	அருஞ் சுரம் எளியமன், நினக்கே; பருந்து பட,
	பாண்டிலொடு பொருத பல் பிணர்த் தடக் கை
	ஏந்து கோட்டு யானை இசை வெங் கிள்ளி
10	வம்பு அணி உயர் கொடி அம்பர் சூழ்ந்த
	அரிசில் அம் தண் அறல் அன்ன, இவள்
	விரி ஒலி கூந்தல் விட்டு அமைகலனே.	உரை

143. பாலை

	ஐதே கம்ம யானே; ஒய்யென,
	தரு மணல் ஞெமிரிய திரு நகர் முற்றத்து,
	ஓரை ஆயமும் நொச்சியும் காண்தொறும்,
	நீர் வார் கண்ணேன் கலுழும் என்னினும்,
5	கிள்ளையும், 'கிளை' எனக் கூஉம்; இளையோள்
	வழு இலள் அம்ம, தானே; குழீஇ,
	அம்பல் மூதூர் அலர் வாய்ப் பெண்டிர்
	இன்னா இன் உரை கேட்ட சில் நாள்
	அறியேன் போல உயிரேன்;
10	'நறிய நாறும் நின் கதுப்பு' என்றேனே.	உரை

148. பாலை

	வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,
	'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்
	தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,
	நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,
5	செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,
	வாங்கு சிலை மறவர் வீங்கு நிலை அஞ்சாது,
	கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்
	இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,
	செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை
10	உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்
	அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;
	வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!	உரை

153. பாலை

	குண கடல் முகந்து, குடக்கு ஏர்பு இருளி,
	மண் திணி ஞாலம் விளங்க, கம்மியர்
	செம்பு சொரி பானையின் மின்னி, எவ் வாயும்
	தன் தொழில் வாய்த்த இன் குரல் எழிலி
5	தென்புல மருங்கில் சென்று அற்றாங்கு,
	நெஞ்சம் அவர்வயின் சென்றென, ஈண்டு ஒழிந்து,
	உண்டல் அளித்து என் உடம்பே-விறல் போர்
	வெஞ் சின வேந்தன் பகை அலைக் கலங்கி,
	வாழ்வோர் போகிய பேர் ஊர்ப்
10	பாழ் காத்திருந்த தனி மகன் போன்றே.	உரை

157. பாலை

	இருங் கண் ஞாலத்து ஈண்டு தொழில் உதவிப்
	பெரும் பெயல் பொழிந்த வழி நாள் அமையத்து,
	பல் பொறி அரவின் செல் புறம் கடுப்ப
	யாற்று அறல் நுணங்கிய நாட் பத வேனில்,
5	இணர் துதை மாஅத்த புணர் குயில் விளித்தொறும்,
	நம்வயின் நினையும் நெஞ்சமொடு, கைம்மிகக்
	கேட்டொறும் கலுழுமால் பெரிதே-காட்ட
	குறும் பொறை அயல நெடுந் தாள் வேங்கை
	அம் பூந் தாது உக்கன்ன
10	நுண் பல் தித்தி மாஅயோளே.	உரை

162. பாலை

	'மனை உறை புறவின் செங் காற் பேடைக்
	காமர் துணையொடு சேவல் சேர,
	புலம்பின்று எழுதரு புன்கண் மாலைத்
	தனியே இருத்தல் ஆற்றேன்' என்று, நின்
5	பனி வார் உண்கண் பைதல கலுழ,
	'நும்மொடு வருவல்' என்றி; எம்மொடு-
	பெரும் பெயர்த் தந்தை நீடு புகழ் நெடு நகர்
	யாயொடு நனி மிக மடவை!-முனாஅது
	வேனில் இற்றித் தோயா நெடு வீழ்,
10	வழி நார் ஊசலின், கோடை தூக்குதொறும்,
	துஞ்சு பிடி வருடும் அத்தம்
	வல்லை ஆகுதல் ஒல்லுமோ, நினக்கே?	உரை

164. பாலை

	'உறை துறந்திருந்த புறவில், தனாது
	செங் கதிர்ச் செல்வன் தெறுதலின், மண் பக,
	உலகு மிக வருந்தி உயாவுறுகாலைச்
	சென்றனர் ஆயினும், நன்று செய்தனர்' எனச்
5	சொல்லின் தெளிப்பவும், தெளிதல் செல்லாய்-
	செங்கோல் வாளிக் கொடு வில் ஆடவர்
	வம்ப மாக்கள் உயிர்த் திறம் பெயர்த்தென,
	வெங் கடற்று அடை முதல் படு முடை தழீஇ,
	உறு பசிக் குறு நரி குறுகல் செல்லாது
10	மாறு புறக்கொடுக்கும் அத்தம்,
	ஊறு இலராகுதல் உள்ளாமாறே.	உரை

166. பாலை

	பொன்னும் மணியும் போலும், யாழ நின்
	நன்னர் மேனியும் நாறு இருங் கதுப்பும்;
	போதும் பணையும் போலும், யாழ நின்
	மாதர் உண்கணும் வனப்பின் தோளும்:
5	இவை காண்தோறும் அகம் மலிந்து, யானும்
	அறம் நிலைபெற்றோர் அனையேன்; அதன்தலை,
	பொலந்தொடிப் புதல்வனும் பொய்தல் கற்றனன்;
	வினையும் வேறு புலத்து இலெனே; நினையின்,
	யாதனின் பிரிகோ?-மடந்தை!-
10	காதல் தானும் கடலினும் பெரிதே!	உரை

171. பாலை

	நீர் நசைக்கு ஊக்கிய உயவல் யானை
	வேனிற் குன்றத்து வெவ் வரைக் கவாஅன்
	நிலம் செல, செல்லாக் கயந் தலைக் குழவி
	சேரி அம் பெண்டிர் நெஞ்சத்து எறிய
5	ஊர் ஆன்கன்றொடு புகுதும் நாடன்
	பன் மலை அருஞ் சுரம் இறப்பின், நம் விட்டு,
	யாங்கு வல்லுந மற்றே-ஞாங்க
	வினைப் பூண் தெண் மணி வீழ்ந்தன நிகர்ப்பக்
	கழுது கால்கொள்ளும் பொழுது கொள் பானாள்,
10	ஆர்வ நெஞ்சமொடு அளைஇ,
	மார்பு உறப் படுத்தல் மரீஇய கண்ணே?	உரை

174. பாலை

	'கற்றை ஈந்தின் முற்றுக் குலை அன்ன
	ஆள் இல் அத்தத் தாள் அம் போந்தைக்
	கோளுடை நெடுஞ் சினை ஆண் குரல் விளிப்பின்,
	புலி எதிர் வழங்கும் வளி வழங்கு ஆர் இடைச்
5	சென்ற காதலர் வந்து, இனிது முயங்கி,
	பிரியாது ஒரு வழி உறையினும், பெரிது அழிந்து
	உயங்கினை, மடந்தை!' என்றி-தோழி!-
	அற்றும் ஆகும், அஃது அறியாதோர்க்கே;
	வீழாக் கொள்கை வீழ்ந்த கொண்டி
10	மல்லல் மார்பு மடுத்தனன்
	புல்லு மற்று எவனோ அன்பு இலங்கடையே?	உரை

177. பாலை

எழுது எழில் உண்கண் பாவை

	பரந்து படு கூர் எரி கானம் நைப்ப,
	மரம் தீயுற்ற மகிழ் தலைஅம் காட்டு
	ஒதுக்கு அரும் வெஞ் சுரம் இறந்தனர் மற்றவர்;
	குறிப்பின் கண்டிசின் யானே; நெறிப் பட,
5	வேலும் இலங்கு இலை துடைப்ப; பலகையும்
	பீலி சூட்டி மணி அணிபவ்வே;
	பண்டினும் நனி பல அளிப்ப; இனியே
	வந்தன்று போலும்-தோழி!-நொந்து நொந்து,
10	அழிதரு வெள்ளம் நீந்தும் நாளே.	உரை

179. பாலை

	இல் எழு வயலை ஈற்று ஆ தின்றென,
	பந்து நிலத்து எறிந்து, பாவை நீக்கி,
	அவ் வயிறு அலைத்த என் செய் வினைக் குறுமகள்
	மான் அமர்ப்பன்ன மையல் நோக்கமொடு,
5	யானும் தாயும் மடுப்ப, தேனொடு
	தீம் பால் உண்ணாள் வீங்குவனள் விம்மி,
	நெருநலும் அனையள்மன்னே; இன்றே,
	மை அணற் காளை பொய் புகலாக,
	அருஞ் சுரம் இறந்தனள் என்ப-தன்
10	முருந்து ஏர் வெண் பல் முகிழ் நகை திறந்தே.	உரை

184. பாலை

	ஒரு மகள் உடையேன் மன்னே; அவளும்
	செரு மிகு மொய்ம்பின் கூர்வேற் காளையொடு
	பெரு மலை அருஞ் சுரம் நெருநல் சென்றனள்;
	'இனியே, தாங்கு நின் அவலம்' என்றிர்; அது மற்று
5	யாங்ஙனம் ஒல்லுமோ? அறிவுடையீரே!
	உள்ளின் உள்ளம் வேமே-உண்கண்
	மணி வாழ் பாவை நடை கற்றன்ன என்
	அணி இயற் குறுமகள் ஆடிய
	மணி ஏர் நொச்சியும் தெற்றியும் கண்டே.	உரை

186. பாலை

	கல் ஊற்று ஈண்டல கயன் அற, வாங்கி,
	இரும் பிணர்த் தடக் கை நீட்டி, நீர் நொண்டு,
	பெருங் கை யானை பிடி எதிர் ஓடும்
	கானம் வெம்பிய வறம் கூர் கடத்திடை,
5	வேனில் ஓதி நிறம் பெயர் முது போத்து,
	பாண் யாழ் கடைய, வாங்கி, பாங்கர்
	நெடு நிலை யாஅம் ஏறும் தொழில-
	பிறர்க்கு என முயலும் பேர் அருள் நெஞ்சமொடு
	காமர் பொருட் பிணி போகிய
10	நாம் வெங் காதலர் சென்ற ஆறே.	உரை

189. பாலை

	தம் அலது இல்லா நம் நயந்து அருளி
	இன்னும் வாரார்; ஆயினும், சென்னியர்,
	தெறல் அருங் கடவுள் முன்னர், சீறியாழ்
	நரம்பு இசைத்தன்ன இன் குரற் குருகின்
5	கங்கை வங்கம் போகுவர்கொல்லோ-
	எவ் வினை செய்வர்கொல் தாமே?-வெவ் வினைக்
	கொலை வல் வேட்டுவன் வலை பரிந்து போகிய
	கானப் புறவின் சேவல் வாய் நூல்
	சிலம்பி அம் சினை வெரூஉம்,
10	அலங்கல் உலவை அம் காடு இறந்தோரே?	உரை

193. பாலை

	அட்டரக்கு உருவின் வட்டு முகை ஈங்கைத்
	துய்த் தலைப் புது மலர்த் துளி தலைக் கலாவ,
	நிறை நீர்ப் புனிற்றுப் புலம் துழைஇ, ஆனாய்,
	இரும் புறம் தழூஉம் பெருந் தண் வாடை!
5	நினக்குத் தீது அறிந்தன்றோ இலமே;
	பணைத் தோள் எல் வளை ஞெகிழ்த்த எம் காதலர்
	அருஞ் செயல் பொருட் பிணிப் பிரிந்தனராக,
	யாரும் இல் ஒரு சிறை இருந்து,
	பேர் அஞர் உறுவியை வருத்தாதீமே!	உரை

197. பாலை

	'தோளே தொடி நெகிழ்ந்தனவே; நுதலே
	பீர் இவர் மலரின் பசப்பு ஊர்ந்தன்றே;
	கண்ணும் தண் பனி வைகின; அன்னோ!
	தெளிந்தனம் மன்ற; தேயர் என் உயிர்' என,
5	ஆழல், வாழி-தோழி!-நீ; நின்
	தாழ்ந்து ஒலி கதுப்பின் வீழ்ந்த காலொடு,
	வண்டு படு புது மலர் உண்துறைத் தரீஇய,
	பெரு மட மகளிர் முன்கைச் சிறு கோல்
	பொலந் தொடி போல மின்னி, கணங் கொள்
10	இன் இசை முரசின் இரங்கி, மன்னர்
	எயில் ஊர் பல் தோல் போலச்
	செல் மழை தவழும், அவர் நல் மலை நாட்டே.	உரை

198. பாலை

	சேயின் வரூஉம் மதவலி! யா உயர்ந்து
	ஓமை நீடிய கான் இடை அத்தம்,
	முன்நாள் உம்பர்க் கழிந்த என் மகள்
	கண்பட, நீர் ஆழ்ந்தன்றே; தந்தை
5	தன் ஊர் இடவயின் தொழுவேன்; நுண் பல்
	கோடு ஏந்து அல்குல் அரும்பிய திதலை,
	வார்ந்து இலங்கு வால் எயிற்று, பொலிந்த தாஅர்,
	சில் வளை, பல் கூந்தலளே, அவளே;
	மை அணல் எருத்தின் முன்பின் தடக் கை
10	வல் வில் அம்பின் எய்யா வண் மகிழ்த்
	தந்தைதன் ஊர் இதுவே;
	ஈன்றேன் யானே; பொலிக, நும் பெயரே!	உரை

202. பாலை

	புலி பொரச் சிவந்த புலால் அம் செங் கோட்டு
	ஒலி பல் முத்தம் ஆர்ப்ப, வலி சிறந்து,
	வன் சுவல் பராரை முருக்கி, கன்றொடு
	மடப் பிடி தழீஇய தடக் கை வேழம்,
5	தேன் செய் பெருங் கிளை இரிய, வேங்கைப்
	பொன் புரை கவளம் புறந்தருபு ஊட்டும்
	மா மலை விடரகம் கவைஇ, காண்வர,
	கண்டிசின்-வாழியோ, குறுமகள்!-நுந்தை,
	அறுமீன் பயந்த அறம் செய் திங்கள்
10	செல் சுடர் நெடுங் கொடி போல,
	பல் பூங் கோங்கம் அணிந்த காடே.	உரை

205. பாலை

	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரை அடுக்கத்து,
	ஆளி நன் மான், வேட்டு எழு கோள் உகிர்ப்
	பூம் பொறி உழுவை தொலைச்சிய, வைந் நுதி
	ஏந்து வெண் கோட்டு, வயக் களிறு இழுக்கும்
5	துன் அருங் கானம் என்னாய், நீயே
	குவளை உண்கண் இவள் ஈண்டு ஒழிய,
	ஆள்வினைக்கு அகறிஆயின், இன்றொடு
	போயின்றுகொல்லோ தானே-படப்பைக்
	கொடு முள் ஈங்கை நெடு மா அம் தளிர்
10	நீர் மலி கதழ் பெயல் தலைஇய
	ஆய் நிறம் புரையும் இவள் மாமைக் கவினே!	உரை

208. பாலை

	விறல் சால் விளங்கு இழை நெகிழ, விம்மி,
	அறல் போல் தெள் மணி இடை முலை நனைப்ப,
	விளிவு இல கலுழும் கண்ணொடு, பெரிது அழிந்து,
	எவன் இனைபு வாடுதி?-சுடர் நுதற் குறுமகள்!-
5	செல்வார் அல்லர் நம் காதலர்; செலினும்,
	நோன்மார் அல்லர், நோயே; மற்று அவர்
	கொன்னும் நம்புங் குரையர் தாமே;
	சிறந்த அன்பினர்; சாயலும் உரியர்;
	பிரிந்த நம்மினும் இரங்கி, அரும் பொருள்
10	முடியாதுஆயினும் வருவர்; அதன்தலை,
	இன் துணைப் பிரிந்தோர் நாடித்
	தருவது போலும், இப் பெரு மழைக் குரலே?	உரை

212. பாலை

	பார்வை வேட்டுவன் படு வலை வெரீஇ,
	நெடுங் கால் கணந்துள்அம் புலம்பு கொள் தெள் விளி
	சுரம் செல் கோடியர் கதுமென இசைக்கும்
	நரம்பொடு கொள்ளும் அத்தத்து ஆங்கண்
5	கடுங் குரற் பம்பைக் கத நாய் வடுகர்
	நெடும் பெருங் குன்றம் நீந்தி, நம் வயின்
	வந்தனர்; வாழி-தோழி!-கையதை
	செம் பொன் கழல்தொடி நோக்கி, மா மகன்
	கவவுக் கொள் இன் குரல் கேட்டொறும்,
10	அவவுக் கொள் மனத்தேம் ஆகிய நமக்கே.	உரை

224. பாலை

	அன்பினர், மன்னும் பெரியர்; அதன்தலை,
	'பின்பனி அமையம் வரும்' என, முன்பனிக்
	கொழுந்து முந்துறீஇக் குரவு அரும்பினவே;
	'புணர்ந்தீர் புணர்மினோ' என்ன, இணர்மிசைச்
5	செங் கண் இருங் குயில் எதிர் குரல் பயிற்றும்
	இன்ப வேனிலும் வந்தன்று; நம்வயின்
	'பிரியலம்' என்று, தெளித்தோர் தேஎத்து,
	இனி எவன் மொழிகோ, யானே-கயன் அறக்
	கண் அழிந்து உலறிய பல் மர நெடு நெறி
10	வில் மூசு கவலை விலங்கிய
	வெம் முனை அருஞ் சுரம் முன்னியோர்க்கே?	உரை

226. பாலை

	மரம் சா மருந்தும் கொள்ளார், மாந்தர்;
	உரம் சாச் செய்யார், உயர்தவம்; வளம் கெடப்
	பொன்னும் கொள்ளார், மன்னர்-நன்னுதல்!-
5	தாம் செய்பொருள் அளவு அறியார்; தாம் கசிந்து,
	என்றூழ் நிறுப்ப, நீள் இடை ஒழிய,
	சென்றோர்மன்ற நம் காதலர்; என்றும்
	இன்ன நிலைமைத்து என்ப;
	என்னோரும் அறிப, இவ் உலகத்தானே.	உரை

229. பாலை

	'சேறும், சேறும்' என்றலின், பல புலந்து,
	'சென்மின்' என்றல் யான் அஞ்சுவலே;
	'செல்லாதீம்' எனச் செப்பின், பல்லோர்
	நிறத்து எறி புன் சொலின்திறத்து அஞ்சுவலே;
5	அதனால், சென்மின்; சென்று வினை முடிமின்; சென்றாங்கு,
	அவண் நீடாதல் ஓம்புமின்; யாமத்து,
	இழை அணி ஆகம் வடுக் கொள முயங்கி,
	உழையீராகவும் பனிப்போள் தமியே
	குழைவான், கண்ணிடத்து ஈண்டித் தண்ணென,
10	ஆடிய இள மழைப் பின்றை,
	வாடையும் கண்டிரோ, வந்து நின்றதுவே?	உரை

237. பாலை

	நனி மிகப் பசந்து, தோளும் சாஅய்,
	பனி மலி கண்ணும் பண்டு போலா;
	இன் உயிர் அன்ன பிரிவு அருங் காதலர்
	நீத்து நீடினர் என்னும் புலவி
5	உட்கொண்டு ஊடின்றும் இலையோ?-மடந்தை!-
	உவக்காண் தோன்றுவ, ஓங்கி-வியப்புடை
	இரவலர் வரூஉம் அளவை, அண்டிரன்
	புரவு எதிர்ந்து தொகுத்த யானை போல,
	உலகம் உவப்ப, ஓது அரும்
10	வேறு பல் உருவின், ஏர்தரும் மழையே!	உரை

240. பாலை

	ஐதே கம்ம, இவ் உலகு படைத்தோனே-
	வை ஏர் வால் எயிற்று ஒள் நுதற் குறுமகள்
	கை கவர் முயக்கம் மெய் உறத் திருகி,
	ஏங்கு உயிர்ப்பட்ட வீங்கு முலை ஆகம்
5	துயில் இடைப்படூஉம் தன்மையதுஆயினும்,
	வெயில் வெய்துற்ற பரல் அவல் ஒதுக்கில்,
	கணிச்சியில் குழித்த கூவல் நண்ணி,
	ஆன் வழிப் படுநர் தோண்டிய பத்தல்
	யானை இன நிரை வௌவும்
10	கானம் திண்ணிய மலை போன்றிசினே.	உரை

241. பாலை

	உள்ளார்கொல்லோ-தோழி!-கொடுஞ் சிறைப்
	புள் அடி பொறித்த வரியுடைத் தலைய
	நீர் அழி மருங்கின் ஈர் அயிர் தோன்ற,
	வளரா வாடை உளர்பு நனி தீண்டலின்,
5	வேழ வெண் பூ விரிவன பலவுடன்,
	வேந்து வீசு கவரியின், பூம் புதல் அணிய,
	மழை கழி விசும்பின் மாறி ஞாயிறு
	விழித்து இமைப்பது போல் விளங்குபு மறைய,
	எல்லை போகிய பொழுதின் எல் உற,
10	பனிக்கால் கொண்ட பையுள் யாமத்து,
	பல் இதழ் உண்கண் கலுழ,
	நில்லாப் பொருட்பிணிப் பிரிந்திசினோரே?	உரை

243. பாலை

	தேம் படு சிலம்பில் தெள் அறல் தழீஇய
	துறுகல் அயல தூ மணல் அடைகரை,
	அலங்கு சினை பொதுளிய நறு வடி மாஅத்துப்
	பொதும்புதோறு அல்கும் பூங் கண் இருங் குயில்,
5	'கவறு பெயர்த்தன்ன நில்லா வாழ்க்கை இட்டு
	அகறல் ஓம்புமின், அறிவுடையீர்!' என,
	கையறத் துறப்போர்க் கழறுவ போல,
	மெய் உற இருந்து மேவர நுவல,
	இன்னாது ஆகிய காலை, பொருள்வயிற்
10	பிரியல் ஆடவர்க்கு இயல்பு எனின்,
	அரிது மன்றம்ம, அறத்தினும் பொருளே?	உரை

246. பாலை

	இடூஉ ஊங்கண் இனிய படூஉம்;
	நெடுஞ் சுவர்ப் பல்லியும் பாங்கில் தேற்றும்;
	மனை மா நொச்சி மீமிசை மாச் சினை,
	வினை மாண் இருங் குயில் பயிற்றலும் பயிற்றும்;
5	உரம் புரி உள்ளமொடு சுரம் பல நீந்தி,
	செய்பொருட்கு அகன்றனராயினும் பொய்யலர்,
	வருவர் வாழி-தோழி!-புறவின்
	பொன் வீக் கொன்றையொடு பிடவுத் தளை அவிழ,
	இன் இசை வானம் இரங்கும்; அவர்,
10	'வருதும்' என்ற பருவமோ இதுவே?	உரை

252. பாலை

	'உலவை ஓமை ஒல்கு நிலை ஒடுங்கி,
	சிள்வீடு கறங்கும் சேய் நாட்டு அத்தம்,
	திறம் புரி கொள்கையொடு இறந்து செயின அல்லது,
	அரும் பொருட் கூட்டம் இருந்தோர்க்கு இல்' என,
5	வலியா நெஞ்சம் வலிப்ப, சூழ்ந்த
	வினை இடை விலங்கல போலும்-புனை சுவர்ப்
	பாவை அன்ன பழிதீர் காட்சி,
	ஐது ஏய்ந்து அகன்ற அல்குல், மை கூர்ந்து
	மலர் பிணைத்தன்ன மா இதழ் மழைக் கண்,
10	முயல் வேட்டு எழுந்த முடுகு விசைக் கத நாய்
	நல் நாப் புரையும் சீறடி,
	பொம்மல் ஓதி, புனைஇழை குணனே!	உரை

256. பாலை

	நீயே, பாடல் சான்ற பழி தபு சீறடி,
	அல்கு பெரு நலத்து, அமர்த்த கண்ணை;
	காடே, நிழல் கவின் இழந்த அழல் கவர் மரத்த,
	புலம்பு வீற்றிருந்து நலம் சிதைந்தனவே;
5	இந் நிலை தவிர்ந்தனம் செலவே: வைந் நுதிக்
	களவுடன் கமழ, பிடவுத் தளை அவிழ,
	கார் பெயல் செய்த காமர் காலை,
	மடப் பிணை தழீஇய மா எருத்து இரலை
	காழ் கொள் வேலத்து ஆழ் சினை பயந்த
10	கண் கவர் வரி நிழல் வதியும்
	தண் படு கானமும் தவிர்ந்தனம் செலவே.	உரை

262. பாலை

	தண் புனக் கருவிளைக் கண் போல் மா மலர்,
	ஆடு மயிற் பீலியின் வாடையொடு துயல்வர,
	உறை மயக்குற்ற ஊர் துஞ்சு யாமத்து,
	நடுங்கு பிணி நலிய நல் எழில் சாஅய்,
5	துனி கூர் மனத்தள், முனி படர் உழக்கும்
	பணைத் தோள், அரும்பிய சுணங்கின், கணைக் கால்,
	குவளை நாறும் கூந்தல், தேமொழி
	இவளின் தீர்ந்தும், ஆள்வினை வலிப்ப,
	'பிரிவல்' நெஞ்சு, என்னும்ஆயின்,
10	அரிது மன்றம்ம, இன்மையது இளிவே.	உரை

264. பாலை

	பாம்பு அளைச் செறிய முழங்கி, வலன் ஏர்பு,
	வான் தளி பொழிந்த காண்பு இன் காலை,
	அணி கிளர் கலாவம் ஐது விரித்து இயலும்
	மணி புரை எருத்தின் மஞ்ஞை போல, நின்
5	வீ பெய் கூந்தல் வீசு வளி உளர
	ஏகுதி-மடந்தை!-எல்லின்று பொழுதே:
	வேய் பயில் இறும்பில் கோவலர் யாத்த
	ஆ பூண் தெண் மணி இயம்பும்,
	ஈகாண் தோன்றும், எம் சிறு நல் ஊரே.	உரை

269. பாலை

	குரும்பை மணிப் பூண் பெருஞ் செங் கிண்கிணிப்
	பால் ஆர் துவர் வாய்ப் பைம் பூட் புதல்வன்,
	மாலைக் கட்டில், மார்பு ஊர்பு இழிய,
	அவ் எயிறு ஒழுகிய அவ் வாய் மாண் நகைச்
5	செயிர் தீர் கொள்கை நம் உயிர் வெங் காதலி
	திருமுகத்து அலமரும் கண் இணைந்து அல்கலும்,
	பெரும! வள்ளியின் பிணிக்கும் என்னார்,
	சிறு பல் குன்றம் இறப்போர்;
	அறிவார் யார், அவர் முன்னியவ்வே?	உரை

271. பாலை

	இரும் புனிற்று எருமைப் பெருஞ் செவிக் குழவி
	பைந் தாது எருவின் வைகு துயில் மடியும்
	செழுந் தண் மனையோடு எம் இவண் ஒழிய,
	செல் பெருங் காளை பொய்ம் மருண்டு, சேய் நாட்டுச்
5	சுவைக் காய் நெல்லிப் போக்கு அரும் பொங்கர்
	வீழ் கடைத் திரள் காய் ஒருங்குடன் தின்று,
	வீ சுனைச் சிறு நீர் குடியினள், கழிந்த
	குவளை உண்கண் என் மகள் ஓரன்ன,
	செய் போழ் வெட்டிய பொய்தல் ஆயம்,
10	மாலை விரி நிலவில் பெயர்பு புறங்காண்டற்கு,
	மா இருந் தாழி கவிப்ப,
	தா இன்று கழிக, எற் கொள்ளாக் கூற்றே.	உரை

274. பாலை

	நெடு வான் மின்னி, குறுந் துளி தலைஇ,
	படு மழை பொழிந்த பகுவாய்க் குன்றத்து,
	உழை படு மான் பிணை தீண்டலின், இழை மகள்
	பொன் செய் காசின், ஒண் பழம் தாஅம்
5	குமிழ் தலைமயங்கிய குறும் பல் அத்தம்,
	'எம்மொடு வருதியோ, பொம்மல் ஓதி?' எனக்
	கூறின்றும் உடையரோ மற்றே-வேறுபட்டு
	இரும் புலி வழங்கும் சோலை,
	பெருங் கல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே?	உரை

277. பாலை

	கொடியை; வாழி-தும்பி!- இந் நோய்
	படுகதில் அம்ம, யான் நினக்கு உரைத்தென;
	மெய்யே கருமை அன்றியும், செவ்வன்
	அறிவும் கரிதோ-அறனிலோய்!-நினக்கே?
5	மனை உறக் காக்கும் மாண் பெருங் கிடக்கை
	நுண் முள் வேலித் தாதொடு பொதுளிய
	தாறு படு பீரம் ஊதி, வேறுபட
	நாற்றம் இன்மையின், பசலை ஊதாய்:
	சிறு குறும் பறவைக்கு ஓடி, விரைவுடன்
10	நெஞ்சு நெகிழ் செய்ததன் பயனோ? அன்பு இலர்,
	வெம் மலை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்க்கு
	என் நிலை உரையாய், சென்று, அவண் வரவே.	உரை

279. பாலை

	வேம்பின் ஒண் பழம் முணைஇ, இருப்பைத்
	தேம் பால் செற்ற தீம் பழம் நசைஇ,
	வைகு பனி உழந்த வாவல், சினைதொறும்,
	நெய் தோய் திரியின் தண் சிதர் உறைப்ப,
5	நாட் சுரம் உழந்த வாள் கேழ் ஏற்றையொடு
	பொருத யானைப் புட் தாள் ஏய்ப்ப,
	பசிப் பிடி உதைத்த ஓமைச் செவ் வரை
	வெயில் காய் அமையத்து இமைக்கும் அத்தத்து,
	அதர் உழந்து அசையினகொல்லோ-ததர்வாய்ச்
10	சிலம்பு கழீஇய செல்வம்
	பிறருழைக் கழிந்த என் ஆயிழை அடியே?	உரை

281. பாலை

	மாசு இல் மரத்த பலி உண் காக்கை
	வளி பொரு நெடுஞ் சினை தளியொடு தூங்கி,
	வெல் போர்ச் சோழர் கழாஅர்க் கொள்ளும்
	நல் வகை மிகு பலிக் கொடையோடு உகுக்கும்
5	அடங்காச் சொன்றி, அம் பல் யாணர்
	விடக்குடைப் பெருஞ் சோறு, உள்ளுவன இருப்ப,
	மழை அமைந்து உற்ற மால் இருள் நடு நாள்,
	தாம் நம் உழையராகவும், நாம் நம்
	பனிக் கடுமையின், நனி பெரிது அழுங்கி,
10	துஞ்சாம் ஆகலும் அறிவோர்
	அன்பிலர்-தோழி!-நம் காதலோரே.	உரை

284. பாலை

	'புறம் தாழ்பு இருண்ட கூந்தல், போதின்
	நிறம் பெறும் ஈர் இதழ்ப் பொலிந்த உண்கண்,
	உள்ளம் பிணிக்கொண்டோள்வயின்', நெஞ்சம்,
	'செல்லல் தீர்கம்; செல்வாம்' என்னும்:
5	'செய்வினை முடியாது எவ்வம் செய்தல்
	எய்யாமையோடு இளிவு தலைத்தரும்' என,
	உறுதி தூக்காத் தூங்கி, அறிவே,
	'சிறிது நனி விரையல்' என்னும்: ஆயிடை,
	ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு மாறு பற்றிய
10	தேய்புரிப் பழங் கயிறு போல,
	வீவதுகொல் என் வருந்திய உடம்பே?	உரை

286. பாலை

	'ஊசல் ஒண் குழை உடை வாய்த்தன்ன,
	அத்தக் குமிழின் ஆய் இதழ் அலரி
	கல் அறை வரிக்கும் புல்லென் குன்றம்
	சென்றோர்மன்ற; செலீஇயர் என் உயிர்' என,
5	புனை இழை நெகிழ விம்மி, நொந்து நொந்து
	இனைதல் ஆன்றிசின்-ஆயிழை!-நினையின்
	நட்டோர் ஆக்கம் வேண்டியும், ஒட்டிய
	நின் தோள் அணி பெற வரற்கும்
	அன்றோ-தோழி!-அவர் சென்ற திறமே?	உரை

293. பாலை

	மணிக் குரல் நொச்சித் தெரியல் சூடி,
	பலிக் கள் ஆர் கைப் பார் முது குயவன்
	இடு பலி நுவலும் அகன்தலை மன்றத்து,
	விழவுத் தலைக்கொண்ட பழ விறல் மூதூர்ப்
5	பூங் கண் ஆயம் காண்தொறும், எம்போல்,
	பெரு விதுப்புறுகமாதோ-எம் இற்
	பொம்மல் ஓதியைத் தன் மொழிக் கொளீஇ,
	கொண்டு உடன் போக வலித்த
	வன்கண் காளையை ஈன்ற தாயே.	உரை

296. பாலை

	என் ஆவதுகொல்? தோழி!-மன்னர்
	வினை வல் யானைப் புகர் முகத்து அணிந்த
	பொன் செய் ஓடைப் புனை நலம் கடுப்ப,
	புழற் காய்க் கொன்றைக் கோடு அணி கொடி இணர்
5	ஏ கல் மீமிசை மேதக மலரும்,
	பிரிந்தோர் இரங்கும் அரும் பெறல் காலையும்,
	வினையே நினைந்த உள்ளமொடு துனைஇச்
	செல்ப என்ப, காதலர்:
	ஒழிதும் என்ப நாம், வருந்து படர் உழந்தே.	உரை

298. பாலை

	வம்ப மாக்கள் வரு திறம் நோக்கி,
	செங் கணை தொடுத்த செயிர் நோக்கு ஆடவர்
	மடி வாய்த் தண்ணுமைத் தழங்கு குரல் கேட்ட
	எருவைச் சேவல் கிளைவயிற் பெயரும்
5	அருஞ் சுரக் கவலை, அஞ்சுவரு நனந்தலைப்
	பெரும் பல் குன்றம் உள்ளியும், மற்று-இவள்
	கரும்புடைப் பணைத் தோள் நோக்கியும், ஒரு திறம்
	பற்றாய்-வாழி, எம் நெஞ்சே!-நல் தார்ப்
	பொற்றேர்ச் செழியன் கூடல் ஆங்கண்,
10	ஒருமை செப்பிய அருமை, வான் முகை
	இரும் போது கமழும் கூந்தல்,
	பெரு மலை தழீஇயும், நோக்கு இயையுமோமற்றே?	உரை

302. பாலை

	இழை அணி மகளிரின் விழைதகப் பூத்த
	நீடு சுரி இணர சுடர் வீக் கொன்றைக்
	காடு கவின் பூத்தஆயினும், நன்றும்
	வரு மழைக்கு எதிரிய மணி நிற இரும் புதல்
5	நரை நிறம் படுத்த நல் இணர்த் தெறுழ் வீ
	தாஅம் தேரலர்கொல்லோ-சேய் நாட்டு,
	களிறு உதைத்து ஆடிய கவிழ் கண் இடு நீறு
	வெளிறு இல் காழ வேலம் நீடிய
	பழங்கண் முது நெறி மறைக்கும்,
10	வழங்கு அருங் கானம் இறந்திசினோரே?	உரை

305. பாலை

	வரி அணி பந்தும், வாடிய வயலையும்,
	மயில் அடி அன்ன மாக் குரல் நொச்சியும்,
	கடியுடை வியல் நகர் காண் வரத் தோன்ற,
	தமியே கண்ட தண்டலையும் தெறுவர,
5	நோய் ஆகின்றே-மகளை!-நின் தோழி,
	எரி சினம் தணிந்த இலை இல் அம் சினை
	வரிப் புறப் புறவின் புலம்பு கொள் தெள் விளி,
	உருப்பு அவிர் அமையத்து, அமர்ப்பனள் நோக்கி,
	இலங்கு இலை வெள் வேல் விடலையை
10	விலங்கு மலை ஆர் இடை நலியும்கொல் எனவே.	உரை

308. பாலை

	செல விரைவுற்ற அரவம் போற்றி,
	மலர் ஏர் உண்கண் பனி வர, ஆயிழை-
	யாம் தற் கரையவும், நாணினள் வருவோள்,
	வேண்டாமையின் மென்மெல வந்து,
5	வினவலும் தகைத்தலும் செல்லாள் ஆகி,
	வெறி கமழ் துறு முடி தயங்க, நல் வினைப்
	பொறி அழி பாவையின் கலங்கி, நெடிது நினைந்து,
	ஆகம் அடைதந்தோளே: அது கண்டு,
	ஈர் மண் செய்கை நீர் படு பசுங் கலம்
10	பெரு மழைப் பெயற்கு ஏற்றாங்கு, எம்
	பொருள் மலி நெஞ்சம் புணர்ந்து உவந்தன்றே.	உரை

312. பாலை

	நோகோ யானே, நோம் என் நெஞ்சே-
	'பனிப் புதல் ஈங்கை அம் குழை வருட,
	சிறை குவிந்திருந்த பைதல் வெண் குருகு,
	பார்வை வேட்டுவன், காழ் களைந்தருள,
5	மாரி நின்ற, மையல் அற்சிரம்-
	யாம் தன் உழையம் ஆகவும், தானே,
	எதிர்த்த தித்தி முற்றா முலையள்,
	கோடைத் திங்களும் பனிப்போள்-
	வாடைப் பெரும் பனிக்கு என்னள்கொல்?' எனவே.	உரை

314. பாலை

	'முதிர்ந்தோர் இளமை அழிந்தும் எய்தார்;
	வாழ் நாள் வகை அளவு அறிஞரும் இல்லை;
	மாரிப் பித்திகத்து ஈர் இதழ் அலரி
	நறுங் காழ் ஆரமொடு மிடைந்த மார்பில்,
5	குறும் பொறிக் கொண்ட கொம்மை அம் புகர்ப்பின்
	கருங் கண் வெம் முலை ஞெமுங்கப் புல்லிக்
	கழிவதாக, கங்குல்' என்று
	தாம் மொழி வன்மையின் பொய்த்தனர், வாழிய-
	நொடி விடுவன்ன காய் விடு கள்ளி
10	அலங்கல்அம் பாவை ஏறி, புலம்பு கொள்
	புன் புறா வீழ் பெடைப் பயிரும்
	என்றூழ் நீளிடைச் சென்றிசினோரே!	உரை

316. முல்லை

	மடவது அம்ம, மணி நிற எழிலி-
	'மலரின் மௌவல் நலம் வரக் காட்டி,
	கயல் ஏர் உண்கண் கனங்குழை! இவை நின்
	எயிறு ஏர் பொழுதின் ஏய்தருவேம்' என,
5	கண் அகன் விசும்பின் மதி என உணர்ந்த நின்
	நல் நுதல் நீவிச் சென்றோர், தம் நசை
	வாய்த்து வரல் வாரா அளவை, அத்தக்
	கல் மிசை அடுக்கம் புதையக் கால் வீழ்த்து,
	தளி தரு தண் கார் தலைஇ,
10	விளி இசைத்தன்றால், வியல் இடத்தானே.	உரை

318. பாலை

	நினைத்தலும் நினைதிரோ-ஐய! அன்று நாம்
	பணைத் தாள் ஓமைப் படு சினை பயந்த
	பொருந்தாப் புகர் நிழல் இருந்தனெமாக,
	நடுக்கம் செய்யாது, நண்ணுவழித் தோன்றி,
5	ஒடித்து மிசைக் கொண்ட ஓங்கு மருப்பு யானை
	பொறி படு தடக்கை சுருக்கி, பிறிது ஓர்
	ஆறு இடையிட்ட அளவைக்கு, வேறு உணர்ந்து,
	என்றூழ் விடர் அகம் சிலம்ப,
	புன் தலை மடப் பிடி புலம்பிய குரலே?	உரை

329. பாலை

	வரையா நயவினர் நிரையம் பேணார்,
	கொன்று ஆற்றுத் துறந்த மாக்களின் அடு பிணன்
	இடு முடை மருங்கில், தொடும் இடம் பெறாஅது,
	புனிற்று நிரை கதித்த, பொறிய முது பாறு
5	இறகு புடைத்து இற்ற பறைப் புன் தூவி
	செங் கணைச் செறித்த வன்கண் ஆடவர்
	ஆடு கொள் நெஞ்சமோடு அதர் பார்த்து அல்கும்,
	அத்தம் இறந்தனர் ஆயினும், நத் துறந்து
	அல்கலர் வாழி-தோழி!-உதுக் காண்:
10	இரு விசும்பு அதிர மின்னி,
	கருவி மா மழை கடல் முகந்தனவே!	உரை